Inception

Υπόθεση : Ο Dom Cobb (Leonardo DiCaprio) μπορεί να χρησιμοποιήσει την μοναδική του ικανότητα προς όφελος του, μπορεί να μπαίνει μέσα στο μυαλό των ανθρώπων, όταν εκείνοι ονειρεύονται και να μαθαίνει τα μυστικά τους. Προσλαμβάνεται από τον Ιάπωνα επιχειρηματία Saito (Ken Watanabe) ο οποίος τον θέλει για μια διαφορετική δουλειά. Του αναθέτει λοιπόν την ¨εμφύτευση¨ μιας ιδέας στο μυαλό του Robert Fischer Jr (Cillian Murphy), ο οποίος είναι γιος του επιχειρηματικού του αντιπάλου. Σύμφωνα λοιπόν με την ιδέα αυτή, ο Fischer θα πρέπει να πειστεί από τον Cobb ότι πρέπει να χωρίσει την περιουσία του πατέρα του και να την πουλήσει. Ο Cobb αν και στην αρχή αρνείται, λόγο του μεγάλου ρίσκου της δουλειάς, δέχεται καθώς η αμοιβή είναι η επιστροφή του στην Αμερική όπου θα ξαναδεί τα παιδιά του. Έτσι το μόνο που μένει είναι να βρεθούν τα κατάλληλα άτομα που θα βοηθήσουν τον Cobb να εμφυτέψει την ψευδή ιδέα στο μυαλό του Fischer, ώστε να νομίσει ότι είναι δική του. Καθώς εντείνεται η εξαπάτηση ο Cobb θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες που εμφανίζονται συχνά στα όνειρα που δημιουργεί και να αναρωτηθεί για το τι είναι αλήθεια και τι όνειρο.

Με μια κουβέντα : Μα τι στο καλό σκεφτόταν ο Christopher Nolan (Σκηνοθέτης & Σεναριογράφος), όταν αποφάσιζε να βγάλει αυτή την ταινία στους κινηματογράφους;

Γενικά : Πραγματικά δεν μπορώ να τον καταλάβω αυτό τον άνθρωπο (για τον Nolan λέω!), είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης που έχει κάνει πάρα πολύ καλές ταινίες μέσα στα τελευταία χρόνια όπως: το ¨Memento¨, το ¨The Prestige¨ και το ¨The Dark Knight¨ και ξαφνικά του έρχεται η αθεόφοβη ιδέα να σκηνοθετήσει και να γράψει το Inception. Με αυτή του την κίνηση πραγματικά κατέστρεψε την μελλοντική του καριέρα, γιατί έθεσε τον πήχη τόσο ψηλά που ούτε ο θεός (Ευλόγησον) δεν τον φτάνει. Ο Nolan δημιούργησε μια θεσπέσια ταινία που σε καθηλώνει για 2 ½ ώρες βυθίζοντας σε στον ονειρικό και μπερδεμένο κόσμο της. Βλέποντας λοιπόν την ταινία σκέφτηκα, γιατί δεν την γυρίσανε σε 3D, θα γινόταν ο κακός χαμός, αλλά μετά διάβασα μια συνέντευξη του Nolan ο οποίος ανέφερε, πως αρνήθηκε να την γυρίσει σε 3D, γιατί με αυτόν τον τρόπο το κοινό θα κολλούσε στην εικόνα και θα έχανε από το προσοχή του την σεναριακή πλοκή. Μεταξύ μας είχε απόλυτο δίκαιο, έστω και λίγο να αφαιρεθείς, ένα τηλέφωνο να χτυπήσει, ένα χνούδι να πέσει από το ταβάνι, το έχασες το παιχνίδι. Για να καταλάβεις σε απόλυτο βαθμό τι γίνεται στην ταινία πρέπει να έχεις στραμμένη την προσοχή σου αποκλειστικά και ολοκληρωτικά σε αυτήν. Κάτι που είναι πάρα πολύ εύκολο καθώς η ταινία ξεχειλίζει από εφέ. 500 ήταν τα οπτικά και ηχητικά τεχνάσματα που χρησιμοποιήθηκαν, μερικά μάλιστα σαν εκείνα του ¨Matrix¨, αλλά σαφώς πιο σύγχρονα, κατάφεραν να με θαμπώσουν, να με μαγέψουν και να ανεβάσουν τα προσωπικά μου standars για τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας! Και εκεί που νομίζεις πως η ταινία δεν γίνεται καλύτερη, έρχεται και το καστ. Από πού να αρχίσω, από τον Leonardo DiCaprio, Που όλοι θεωρούν και με βρίσκουν σύμφωνο, ότι αυτός ήταν ο καλύτερος ρόλος στην καριέρα του; Από την μικρή αλλά τέλεια Ellen Page; Από τον συμπαθέστατο Joseph Gordon-Levitt ή από την Marion Cotillard στον πιο σκοτεινό και διαταραγμένο ρόλο της καριέρας της; Άψογη, άψογη, άψογη, μόνο αυτό έχω να πω!

Η Ατάκα : Cobb: «Έκρυβε κάτι και το έκρυβε πολύ καλά. Την αλήθεια που κάποτε γνώριζε αλλά επέλεξε να ξεχάσει»

Ποιον θα έπαιζα : Θα μου άρεζε ο ρόλος της Ellen Page, ως την αρχιτέκτονα των ονείρων, αλλά από την άλλη όποιον ρόλο και να έπαιρνα σε αυτή την ταινία θα ήμουν πραγματικά ευγνώμων.

Αγαπημένη σκηνή : Οι σκηνές που είχαν γυριστεί σε αργή κίνηση!

Χειρότερη σκηνή : Κάποιες σκηνές που θέλω να ξαναδώ για να καταλάβω απόλυτα την σημασία τους.

Δες την : Για το εκπληκτικό και πανέξυπνο σενάριο, για την επαγγελματική-αρτιότατη σκηνοθεσία, για το πολυβραβευμένο καστ της και για την εκπληκτική μουσική που ωθεί την αγωνία στα άκρα!

Μην την δεις : Αν σε προβληματίζει η διάρκεια της.

Με ποιον να την δεις : Μόνος, αυστηρά μόνος για να έχεις την ησυχία που χρειάζεται για να απολαύσεις περισσότερο την ταινία.

Μην την δεις με : Με άτομα που δεν κάθονται στον κώλο τους, όταν βλέπουν κάποιο έργο και όλη την ώρα μιλάνε και πετάγονται σε κάθε σκηνή.