Oh Boy (2012)

Πρωταγωνιστούν: Tom Schilling, Friederike Kempter, Marc Hosemann

Σκηνοθεσία: Jan Ole Gerster

Εναλλακτικός τίτλος: "Σινεφίλ ευρωπαϊκός κινηματογράφος, που μη βιαστείτε να τον κρίνετε από την πρώτη ματιά!"

Υπόθεση: Παρακολουθούμε ένα 24ωρο από την καθημερινότητα του νεαρού, 25something, Niko Fischer, με όλα τα...λογικά και παράλογα που μπορεί να περιλαμβάνει αυτό: ο Niko έχει παρατήσει εδώ και πολύ καιρό τις σπουδές του, μόλις παράτησε και την κοπέλα του, μετά από μία περιστασιακή σχέση που είχε συνάψει μαζί της, ένας κρατικός ψυχολόγος τον έκρινε ανίκανο ψυχολογικά και δεν του ανανέωσε την άδεια οδήγησης, μετακόμισε στο καινούριο του διαμέρισμα που, όμως, τον αφήνει παγερά αδιάφορο, ο πατέρας του, του έκοψε το χαρτζιλίκι, συναντά μια παλιά του συμμαθήτρια, πρώην παχύσαρκη, την οποία κορόιδευε σκληρά στο σχολείο και τώρα έρχεται αντιμέτωπος με τις τύψεις του, κοπροσκυλιάζει με τον φίλο του -έναν αποτυχημένο ηθοποιό- στα σοκάκια του Βερολίνου και όλα αυτά συμβαίνουν όταν ο ίδιος το μόνο που θέλει να κάνει είναι να βρει να πιει έναν ριμαδοκαφέ και να ανακαλύψει ποιος είναι, τι θέλει και ποια είναι η θέση του στον κόσμο!

Για πες, για πες: Όπως καταλάβατε ήδη από τον εναλλακτικό τίτλο, η ταινία για την οποία θα σας μιλήσω σήμερα είναι ευρωπαϊκής παραγωγής και...σινεφίλ...αρκετά σινεφίλ! Επίσης είναι γερμανική! Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα, όσα έργa έχω δει από αυτήν την χώρα, μου έχουν αφήσει θετικές εντυπώσεις! Αλλά πάλι...γούστα είναι αυτά! Όπως, επίσης, γούστα είναι και το αν προτιμάτε τις λεγόμενες "σινεφίλ" ταινίες, αυτές δηλ. που συνήθως χαρακτηρίζονται από αργή εξέλιξη, βαθυστόχαστο σενάριο και πολλά κρυμμένα, "εσωτερικά" μηνύματα ή, αντιθέτως, τις σιχαίνεστε και επιλέγετε πάντα τις πιο εμπορικές και mainstream ταινίες, χωρίς πολλούς πολλούς προβληματισμούς και εσωτερικές αναζητήσεις. Αν ανήκετε στην δεύτερη κατηγορία...εεε τότε η συγκεκριμένη ταινία ίσως να μην είναι για εσάς! Π.χ. εγώ που την παρακολούθησα μαζί με την αδερφή μου, η οποία δηλώνει φαν του ανάλαφρου κινηματογράφου, στο τέλος η εντύπωση που της έμεινε ήταν η εξής: "Δεν κατάλαβα τίποτα! Τι ήθελε δηλ. να μας πει αυτή η ταινία;"! Και δεν σας κρύβω ότι και εγώ, που είμαι λίγο πιο ψιλιασμένη και έμπειρη ως προς το εν λόγω είδος, ένα αρχικό μούδιασμα απορίας, το ένιωσα! Αλλά, όπως λέω και στον εναλλακτικό τίτλο, μην βιαστείτε να την κρίνετε από τις πρώτες εντυπώσεις και απερίσκεπτα! Θέλει δηλ. να προβληματιστείτε και να καταναλώσετε και λιγάκι φαιά ουσία για να πιάσετε και την...ουσία της! Δεν είναι ότι θα δείτε πολλές βαθυστόχαστες, μεταφορικές, ή αλληγορικές σκηνές! Το αντίθετο! Σε όλη την ταινία βλέπετε κανονικούς, σύγχρονους ανθρώπους που βιώνουν την πραγματικότητα της εποχής μας! Μόνο που πίσω από αυτή την καθημερινή και "φυσιολογική" ροή των πραγμάτων, καλούμαστε να εντοπίσουμε την κενότητα αυτού του σύγχρονου υλιστικού κόσμου, όπου τα πράγματα πλέον έχουν μεγαλύτερη αξία από τους ανθρώπους, όπου είναι καλύτερο και ευκολότερο να αντικαθιστούμε κάτι που χάλασε (και δεν μιλώ μόνο για πράγματα αλλά, κυρίως, και για συναισθηματικές καταστάσεις), παρά να μπούμε στην διαδικασία να το διορθώσουμε και όπου, γενικά, αυτή η ευκολία μας έχει οδηγήσει στην προχειρότητα και σε μία ανούσια και άσκοπη ζωή! Αυτό τραβάει και ο καημένος ο Niko ο οποίος, φαινομενικά, φαίνεται να τα έχει όλα: και καλές σπουδές, τις οποίες όμως παράτησε αφού, όπως φαίνεται, δεν τον γεμίζουν και δεν είναι τόσο δικό του όνειρο, όσο του πατέρα του, είναι ωραίο και καλό παιδί, με πέραση στις γκόμενες (αν και λιγάκι...ψυχολογικά ασταθείς, όπως αποδεικνύεται στην πορεία!), μόλις μπήκε στο καινούριο του διαμέρισμα και γενικά όλα φαίνονται να βαίνουν καλώς! Έλα όμως που αυτός δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα από αυτά και περνάει τον χρόνο του γυρνώντας άσκοπα στους δρόμους του Βερολίνου, παρατηρώντας τους ανθρώπους που μοιάζουν να έχουν βρει όλοι την θέση τους στον κόσμο, εκτός από αυτόν! Κι όλα αυτά με μία απάθεια και καθόλου εκφραστικότητα, όσο περισσότερο μέσω μίας εσωτερικής μάχης που βιώνει μέσα του αλλά γι'αυτούς που βλέπουν μόνο την επιφάνεια, θα μπορούσαν άνετα να τον χαρακτηρίσουν αδρανή, χαραμοφάη, "χαμένο κορμί" και κακομαθημένο (είναι χαρακτηριστική, άλλωστε, η άνεση των μεγαλυτέρων και της κοινωνίας να αποδίδουν αυτούς τους χαρακτηρισμούς στα νέα παιδιά, τα οποία όμως αυτοί μεγάλωσαν με λάθος αξίες και πρότυπα και τώρα απαιτούν μια άλλη στάση ζωής από αυτά!). Άσε δε που αυτός το μόνο που θέλει είναι να μπορέσει να πιει μια ριμάδα κούπα με καφέ, αλλά όλο και κάτι προκύπτει και ποτέ δεν τα καταφέρνει! Με λίγα λόγια, αν θες να δεις κάτι ανάλαφρο, να περάσει η ώρα σου...μάλλον με αυτή την ταινία δεν θα το πετύχεις! Αλλά, αν πάλι, δεν θες να σταθείς στην πρώτη επιφανειακή εντύπωση που σου αφήνει αλλά αντίθετα θες να δεις κάτι που θα σε προβληματίσει και να σκεφτείς περαιτέρω, τότε αυτή η ταινία θα σε ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό! Το μόνο που με χάλασε ήταν κάτι αναφορές στο...σύνδρομο που κουβαλούν οι Γερμανοί από τον Β' Παγκ. Πόλεμο και πως αυτό περνά και βιώνεται από γενιά σε γενιά, γεγονός που πιστεύω ότι για τους υπόλοιπους...είναι κάτι που μας αφήνει παγερά αδιάφορους!

Με αρέσει: Στα...ευχάριστα συν της ταινίας είναι η ταύτιση απόψεων και συμπεριφορών που μπόρεσα να εντοπίσω με τον Γερμανό συνομήλικό μου (όχι βέβαια σε πολλά σημεία! Μη τρελαθούμε κιόλας!)! Το γεγονός ότι δηλ. και ο ίδιος είναι άνεργος αλλά, κυρίως, άεργος και δεν μπορεί να βρει το νόημα της ζωής του, παρόλο που κοντεύει τα 30, ήταν κάτι που πίστευα ότι είναι καθαρά ελληνικό προνόμιο! Στα συν, επίσης, τα τύπου road movie, γρήγορα αλλά χορταστικά πλάνα, από την πόλη του Βερολίνου που στολίζουν την ταινία, καθώς και η γρήγορη διάρκειά της!

Δεν με αρέσει: Όλη η ταινία είναι γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φόντο και το γεγονός αυτό δεν με χάλασε τόσο στα υπόλοιπα πλάνα της ταινίας, όσο σε εκείνα που έδειχναν την πόλη, την οποία πολύ θα ήθελα να δω, αν όχι από κοντά, τουλάχιστον μέσω της ταινίας! Επίσης, βρήκα λίγο κουραστικό το soundtrack με την τζαζ και την τρομπέτα να τρυπούν μονίμως το τύμπανο του αυτιού μου!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Δεν βρήκα κάτι αξιόλογο να σας αναφέρω γι'αυτό θα σας παραθέσω μια σκηνή και την ατάκα που μου έμεινε και με προβλημάτισε περισσότερο στην ταινία και που δείχνει την πόσο διαφορετική στάση ζωής και νοοτροπίας έχουμε ΚΑΙ σε αυτό το θέμα με τους Γερμαναράδες! Μιλάω για την σκηνή όπου ο πατέρας του Niko, του αποκαλύπτει ότι ξέρει ότι έχει σταματήσει εδώ και 2 χρόνια τις σπουδές του και ότι τον κοροϊδεύει, μόνο και μόνο για να συνεχίσει να παίρνει τα χρήματα του και αφού τον κατσαδιάζει ότι είναι η τελευταία φορά που του δίνει χρήματα και από δω και πέρα πρέπει να αναλάβει μόνος την ζωή του, κλείνει την συζήτησή τους με την εξής ατάκα: "Το μόνο που μπορώ άλλο να κάνω πια, είναι να μην κάνω τίποτα άλλο για σένα!". Όχι πείτε μου τώρα! Ποιος Έλληνας γονιός θα έλεγε μια τόσο μεγάλη αλήθεια στο μαντράχαλο παιδί του;