The Lady

Υπόθεση :  Αυτή είναι η ιστορία της Aung San Suu (Michelle Yeoh) και του άντρα της Michael Aris. Παρά την απόσταση, τον μακροχρόνιο χωρισμό και τις επικίνδυνες και εχθρικές καταστάσεις της Μιανμάρ, η αγάπη τους συνέχισε να υπάρχει μέχρι το τέλος. Μια ιστορία αφοσίωσης και ανθρώπινης κατανόησης στήνεται σε ένα φόντο πολιτικού τρόμου που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Μια ταινία αφιερωμένη στο ειρηνικό δρόμο που χάραξε μια από τις πιο πολυσυζητημένες μορφές του δημοκρατικού πνεύματος μέσα στην στρατιωτική δικτατορία της Μιανμάρ.

                     

Με μια κουβέντα :  Νομίζω ότι ήταν πολύ νωρίς για να γυριστεί αυτή η ταινία.

Γενικά :  Λοιπόν βγάλε χαρτί και μολύβι έχουμε ιστορία πρώτη ώρα. Η Αούνγκ Σαν Σου είναι κόρη του στρατηγού και εθνικού ήρωα της Μιανμάρ, Αουνγκ Σαν που έχασε την ζωή του μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1947, ενώ από το 1962 η χώρα βρίσκεται κάτω από τον στρατιωτικό νόμο. Το 1988, η  Αούνγκ Σου επιστρέφει στην χώρα του πατέρα της και συμμετέχει ενεργά στις λαϊκές εξεγέρσεις, ενώ αναδεικνύεται σε ηγέτης υπερ της δημοκρατίας. Την επόμενη χρονιά της υποβλήθηκε κατ’ οίκον  περιορισμός. Σημαντική στιγμή στην ζωή της ήταν οι εκλογές του 1990, όπου το κόμμα της κέρδισε την πρώτη θέση (58.7% με 392 έδρες)σε μια ιστορική ψηφοφορία καθώς ήταν η πρώτη που πραγματοποιήθηκε στην χώρα ύστερα από 30 χρόνια. Η Σου μπορεί να κέρδισε της εκλογές όμως το Κρατικό Συμβούλιο Νόμου και Αποκατάστασης της Τάξης, αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία, μη δεχόμενο τα αποτελέσματα. Η Σου έμεινε σε  κατ’ οίκον περιορισμό για 20 με κάποιες μικρές ελευθερώσεις που σύντομα έληγαν άδοξα. Το 2010 αφέθηκε εκ νέου ελεύθερη και εξελέγει βουλευτής.  Ζητώ συγγνώμη για όλο αυτό το λογύδριο, απλά το θεώρησα κάπως απαραίτητο για να σε βάλω μέσα στα ρεζουμέ της ταινίας. Η ταινία όπως κατάλαβες μιλά για την Αούνγκ Σαν Σου, πρόεδρο του σοσιαλιστικού κόμματος της Μιανμάρ  που κυριολεκτικά πέρασε τα πάνδεινααπό το χουντικό καθεστώς της χωράς της, που μέχρι και πριν από 2 χρόνια ήταν στην εξουσία (αν και φημολογείται ότι η νέα κυβέρνηση είναι κάλυψη των στρατιωτικών). Το έργο όμως δεν μένει αποκλειστικά στην Αούνγκ Σαν Σου, μεγάλο κομμάτι του έργου μας δείχνει και την άλλη όψη του νομίσματος, την ζωή του άνδρα της Michael Aris που ζούσε μαζί με τα δυο τους παιδιά στο Οξφόρδης, μην μπορώντας να επισκεφτεί την γυναίκα του ή την Μιανμάρ γενικότερα. Από την μια λοιπόν βλέπουμε την πολιτική δράση της Σου και από την άλλη τον αγώνα του άνδρα της για να κάνει την ιστορία της Σου παγκοσμίως γνωστή με αποτέλεσμα να της απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Η ταινία είναι σε γενικές γραμμές καλή, άλλα έχει πολλά μειονεκτήματα. Το  πιο σοβαρό για μένα είναι πως η ιστορία της Σου τυπικά δεν έχει γραφτεί ακόμα, αν σκεφτείς ότι πριν από δυο χρόνια ήταν ακόμα φυλακισμένη. Θέλω να πιστεύω δηλαδή ότι σαν άνθρωπος έχει ακόμα πολλά να δώσει και να κάνει στην χώρα της, οπότε πρώτο φάουλ. Κάτι ακόμα που με ξένισε απίστευτα είναι πως, ιστορικά τουλάχιστον, το έργο έχει κενά και μικρολαθάκια. Ποτέ δεν μας γίνεται γνωστό ότι η Σου ήταν 20 χρόνια υπό κατ’ οίκον περιορισμό καθώς η ιστορία μας σταματά στις Βουδιστικές εξεγέρσεις του 2007, ενώ παράλληλα ποτέ δεν μας φανερώνεται ότι μέσα σε εκείνα τα χρόνια της είχαν δοθεί κάποιοι περίοδοι χάριτος όπου ήταν ελεύθερη. Και το χειρότερο κομμάτι για μένα ήταν πως υπήρχαν σκηνές όπου η Σου ξανάσμιγε με τον άντρα της υστέρα από.. και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια και ήταν τόσο τυπικοί μεταξύ τους που καταντούσε χαζό. Μα είναι δυνατόν, να μην έχεις δει την γυναίκα σου για χρόνια, να μην ξέρεις αν ζει ή αν πέθανε και όταν την συναντάς να την φιλάς σταυρωτά σαν να είναι καμία θειά σου; Μα σε παρακαλώ τώρα! Για όλα βέβαια φταίει ο Luc Besson που αν και τον έχω κατατάσσει στους συμπαθής μου σκηνοθέτες , κατάφερε να με απογοητεύσει με μια ταινία που κάτι πάει να κάνει αλλά σε αφήνει στα μισά. Δηλαδή ούτε το μεγάλο βιογραφικό δράμα είδα, ούτε τον μεγάλο έρωτα που υπερνικά τα σύνορα και τα πρέπει. Ευτυχώς όμως είδα μια ταινία με υπέροχη κινηματογράφηση, χάρηκα τον πολιτισμό αυτής της ξένης για μένα χώρας, άνοιξε το μάτι μου με τα απέραντα τοπία και τα πλούσια χρώματα που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την γκρίζα Οξφόρδη. Τέλος η ερμηνεία της Michelle Yeoh στο ρόλο της Σου ήταν συγκλονιστική από κάθε άποψη, δίνοντας μας την δυνατότητα να έρθουμε κοντά σε μια γυναίκα που δεν απόψε ποτέ να ελπίζει και να υπερασπίζεται την ελευθερία και την δημοκρατία της χώρας της.

Η Ατάκα : Aung San Suu: «Παρακαλώ χρησιμοποιήστε την ελευθερία σας για να προάγεται την δική μας»

Ποιον θα έπαιζα :  Μάλλον κάποιον από τους γιους της Σου.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου προσπαθεί να ακούσει από το ραδιόφωνο της ομιλία του γιου της κατά την αποδοχή του βραβείου Νομπέλ. Αλλά και η τελευταία σκηνή με τους μοναχούςνα προελαύνουν μέχρι το σπίτι της με δημοσιογραφικά πλάνα να εναλλάσσονται τα κινηματογραφικά έκαναν έναν πολύ δυνατό επίλογο.

Χειρότερη σκηνή : Εκείνη η σκηνή που είχα προαναφέρει. Μα να συναντιέται το ζευγάρι μετά από τόσο καιρό και να είναι σαν τις κουμπάρες;

Δες την :  Γιατί πρέπει λίγο να αρχίσεις να βλέπεις καμία πιο σοβαρή ταινία, μεγάλωσες στην τελική.

Μην την δεις : Γιατί δεν σου αρέσουν οι βιογραφικές ταινίες που ίσως και να έχουν μερικά λαθάκια και ανακρίβειες.

Με ποιον να την δεις :  Μόνος σου.

Μην την δεις με :  Εφηβικές ηλικίες που είτε βλέπουν ακόμα Transformers ή ακόμα χειρότερα το Λυκόφως.

Angel-A

Υπόθεση : Ο 28χρονος André (Jamel Debbouze) είναι χρεωμένος μέχρι τον λαιμό, χρωστά σχεδόν σε όλο τον υπόκοσμο του Παρισιού και έχει μόλις μια μέρα για να ξεπληρώσει τα χρέη του. Μην έχοντας λεφτά για να ξελασπώσει και με την Αμερικανική πρεσβεία να του γυρνά την πλάτη, αποφασίζει να αυτοκτονήσει πηδώντας από μια γέφυρα. Λίγο πιο πέρα στην ίδια γέφυρα βλέπει την όμορφη Angel-A (Rie Rasmussen), η οποία είναι και εκείνη έτοιμη να πηδήξει και το κάνει με τον André πίσω της να βουτά για να την σώσει. Από εκείνη την στιγμή και μετά η ζωή του André αντί να τελειώσει, μόλις ξεκινάει.

Με μια κουβέντα : Και ο Άγγελος ερωτεύτηκε την τάπα!

Γενικά : Η αλήθεια είναι πως αγαπημένους σκηνοθέτες δεν έχω, άντε να μου έχουν αρέσει δυο – τρία έργα από έναν συγκεκριμένο σκηνοθέτη και να του τρέφω μια κάποια εκτίμηση (βλ. Kar Wai Wong), αλλά ο Luc Besson μπαίνει άνετα στην κατηγορία των αγαπημένων εξαιτίας της μοναδικότητας του. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο Luc είναι υποστηρικτής του escapism, ενός κινήματος που παρουσιάζει νέους ανθρώπους στα περιθώρια της κοινωνίας, άτομα χωρίς χρήματα, σπίτι, μπλεγμένα με μαφίες, ναρκωτικά, όπλα και όλα αυτά μέσα σε μια κοινωνία που πολύ απλά πάει κατά διαόλου. Εν αρχή ην το ¨Απέραντο γαλάζιο¨ μια μαγική ταινία στα ελληνικά νερά, στο καπάκι ήρθε η ¨Nikita¨ μια ταινία που λάτρεψα, μετά ακλούθησε το ¨Leon¨ όπου ο κόσμος υποκλίθηκε στα πόδια του, αργότερα ήρθε το ¨Πέμπτο Στοιχείο¨ που επέστρεψε την πίστη μου στην επιστημονική φαντασία και τώρα το ¨Angel-A¨. Μια ταινία εξολοκλήρου γυρισμένη χωρίς χρώμα, μόνο άσπρο και μαύρο, όπως ακριβώς βλέπει την ζωή του ο πρωταγωνιστής, ο κοντός\συμπαθητικός Jamel Debbouze. Με άσπρο-μαύρο και με φόντο το μαγευτικό Παρίσι ο Besson μας ξετυλίγει την γυναικεία του πλευρά και μας ρίχνει από τον κινηματογραφικό ουρανό την κούκλα Rie Rasmussen, που παίρνει από το χέρι τον κακόμοιρο Jamel και του μαθαίνει να χαίρεται την ζωή, να αγαπά τον εαυτό του και να έχει πίστη στις δυνάμεις του. Η ταινία δεν έχει την βαρύτητα τον προηγούμενων ταινιών του, είναι πιο νορμάλ, με μερικές δώσεις χιούμορ και ξεγνοιασιάς. Η υπόθεση είναι πολύ ενδιαφέρουσα, το σενάριο γρήγορο, κρατά το κοινό σε εγρήγορση και φυσικά δεν κουράζει. Οι ερμηνείες εκπληκτικές, ο Debbouze ξεπερνά εαυτό, ειδικά στις σκηνές στο ποτάμι (Το ένα του χέρι είναι ατροφικό, όποτε καταλαβαίνεις πως του ήταν δύσκολο να κολυμπά!), ενώ η Rie έβγαζε από την μια πλευρά μια θεϊκή ηρεμία και από την άλλη έναν δυναμισμό που έλεγες τώρα θα μας γα***ει! Κατά τα άλλα η ταινία διαθέτει, ωραία μουσικούλα, τρομερά τοπία, γέφυρες, εκκλησίες, παριζιάνικα σοκάκια που δένουν όμορφα με το όλο συναισθηματικό πνεύμα της και την κάνουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του Besson.

Η Ατάκα : Angel-A: «Αν σου δώσω την ζωή μου, θα ξέρεις τι να κανείςμαζί της;»

Ποιον θα έπαιζα : Θα μπορούσα να κάνω τον André, άλλα δεν θα είχα μπλέξει τόσο άσχημα.

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο André έχει πιαστεί από την Angela η οποία επιστρέφει στον ουρανό.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.

Δες την : Γιατί την σκηνοθέτησε ο Besson, γιατί έχει όμορφο συναισθηματικό σενάριο, έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες και γιατί δείχνει το Παρίσι σε άσπρο και μαύρο φόντο.

Μην την δεις : Αν πολύ απλά, όπως και εγώ στην αρχή, νομίζεις ότι δεν θα λέει και πολλά.

Με ποιον να την δεις : Με την κοπέλα σου.

Μην την δεις με : Άτομα που γουστάρουν κουλτούρα και διανόηση.

La Femme Nikita

Υπόθεση : Η Nikita (Anne Parillaud) είναι μια νεαρή κοπέλα που μαζί με την παρέα της ληστεύουν ένα φαρμακείο και διαπράττουν έναν φόνο καθώς είναι κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών. Μετά την δίκη της καταδικάζεται σε θάνατο, αλλά όπως αποδεικνύεται έναν εικονικό θάνατο για τα μάτια της κοινωνίας γιατί η πραγματική Nikita στέλνεται σε ένα μυστικό ¨σχολείο¨ όπου εκπαιδεύεται για να γίνει ένας κατάσκοπος/εκτελεστής για να ξεπληρώσει στην κοινωνία ότι της στέρησε. Μετά από 2 χρόνια εσώκλειστης ζωής και συνεχούς εκπαίδευσης, αφήνεται ελεύθερη για να προσφέρει τις υπηρεσίες της αλλά και να αρχίσει να ζει την ζωή της σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Το θέμα είναι αν η Nikita θα καταφέρει να ισορροπήσει ανάμεσα στα μυστικά της δουλειάς της και στην φυσιολογική ζωή που θέλει να ζήσει.

Με μια κουβέντα : Λίγο υστερική η Nikita αλλά μ’αρέσει!

Γενικά : Έχοντας δει το ¨Leon¨ αποφάσισα να δω έναν ακόμα αριστούργημα από τον Luc Besson. Το La Femme Nikita είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, μιλά για μια κοπέλα η οποία είναι το κατακάθι της κοινωνίας, κλεφτρόνι, πρεζάκι, δολοφόνος, με λίγα λόγια ένα ρεμάλι και μισό. Συλλαμβάνουν που λες αυτό το κατακάθι και αποφασίζουν να την εκτελέσουν, αλλά μυστικά την οδηγούν σε ένα μυστικό ¨σχολείο¨ όπου εκεί παρά την θέληση της αναγκάζεται να μείνει για 2 χρόνια και να εκπαιδευτεί με σκοπό να γίνει ένας υπερκατάσκοπος και σούπερ ουάου δολοφόνος. Έχοντας γίνει μια κατάσκοπος αφήνεται ελεύθερη να ξαναφτιάξει την ζωή της με άλλο όνομα αλλά παράλληλα να είναι σε αναμονή σε περίπτωση που την καλέσουν σε κάποια αποστολή. Η Anne Parillaud έδωσε στον χαρακτήρα της Nikita την εικόνα μιας εύθραυστης γυναίκας που δεν γνωρίζει τίποτα για τον εαυτό της και που προσπαθεί να αποδείξει στους γύρω της πως αξίζει κάτι, με το να κάνει άτιμη και κακή ζωή. Καθώς η ταινία προχωρά βλέπουμε αυτή την εικόνα να αλλάζει και την ίδια την Nikita να γίνεται μια δυναμική και ευαίσθητη γυναίκα που το μόνο που θέλει είναι να βρει την ψυχική της ηρεμία μακριά από τις κατασκοπευτικές τις υποχρεώσεις. Η σκηνοθεσία του έργου είναι πολύ αν και πιστεύω πως σε μερικά σημεία η υπόθεση χόλωνε και στην τελευταία αποστολή δεν μας γίνετε σαφές το τι ακριβώς γίνεται. Αρνητικό στοιχείο της ταινίας κατά την άποψη μου, γιατί σε μερικούς μπορεί να αρέσει, είναι η μουσική που χρησιμοποιήθηκε για αν πλαισιωθεί η ταινία. Σε πάρα πολλές σκηνές νομίζεις πως άκουγες το soundtrack από μια Γαλλική τσόντα με όλα εκείνα τα σαξόφωνα και τις χαμηλές ψιθυριστές νότες, ούτε η Εμμανουέλλα Νο2 δεν είχε τέτοια μουσική. Κατά τα άλλα η ταινία έμενα μου άρεσε δεν είχε το μεγαλείο του Leon αλλά και πάλι είναι άξιο κινηματογραφικό παιδί του Luc Besson. Α! Στην Αμερική είχαν γυρίσει σε σειρά την Nikita η οποία αν θυμάμαι καλά είχε πατώσει, από φέτος τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε μια επανέκδοση της σειράς η οποία αν και δεν την έχω παρακολουθήσει φαίνετε αρκετά υποσχόμενη.

Η Ατάκα : Amande : Και μην ξεχνάς, υπάρχουν δυο πράγματα που δεν έχουν όρια, η θηλικότητα και οι τρόποι για να την εκμεταλλευτείς.

Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να κάνω τον γκόμενο της Nikita ο οποίος είχε πλήρη άγνοια κινδύνου.

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου η Nikita καρφώνει ένα μολύβι στο χέρι του ανακριτή της.

Χειρότερη σκηνή : Η τελευταία αποστολή γιατί δεν κατάλαβα τι ακριβώς γίνετε.

Δες την : Για να δεις ένα γυναικείο ρόλο να παίρνει τα ινία, γιατί είναι η Γαλλική πρωταρχική έκδοση του Salt, γιατί η ερμηνεία της Anne Parillaud είναι πολύ καλή και για την guest εμφάνιση του Zean Reno.

Μην την δεις : Γιατί υπάρχουν μερικές κοιλιές που κάνουν το έργο λιγάκι αργό, για την τσοντο-μουσική του.

Με ποιον να την δεις : Με την κοπέλα σου.

Μην την δεις με : Ανθρώπους που κρύβουν μυστικά.

Léon

Υπόθεση : Ο Léon (Jean Reno) είναι ένας μετανάστης από την Ιταλία, ο οποίος αυτή την στιγμή μένει στην Νέα Υόρκη και εργάζεται ως ¨Καθαριστής¨ για τον αρχηγό της μαφίας, Tony. Ο Léon μένει σε ένα μικρό διαμερισμέ, με μοναδικό του φίλο ένα φυτό, η μόνη του συναναστροφή με κάποιον ξένο, είναι με την Mathilda (Natalie Portman) ένα 13χρονο κοριτσάκι που συναντά στον διάδρομο της πολυκατοικίας και ο πατέρας του είναι έμπορος ναρκωτικών και συνεργάζεται με την δίωξη ναρκωτικών. Μια μέρα πράκτορες της δίωξης σκοτώνουν ολόκληρη την οικογένεια της Mathilda εκτός από την ίδια, που βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι του Léon. Όταν η Mathilda μαθαίνει την πραγματική δουλειά του Léon του ζητά να σκοτώσει τους δολοφόνους των γονιών της και όταν εκείνος αρνιέται του ζητά να την εκπαιδεύσει για να γίνει και εκείνη μια εκτελέστρια όπως ο εκείνος. Ο Léon δεν είχε υπολογίσει όταν της άνοιγε την πόρτα για καταφύγιο, ότι όχι μόνο την έβαζε στο σπίτι του, αλλά και στην ζωή του και κάτι τέτοιο είναι ολοφάνερο πως θα του προκαλέσει σοβαρά προβλήματα.

Κατηγορία ταινίας : Εκδικητικό / Κορίτσι πράμα!

Γενικά : Το έργο καταλαμβάνει την τριακοστή τέταρτη θέση στην λίστα με τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά. Αυτό και μόνο πρέπει να σε κινήσει την περιέργεια για να δεις αυτή την ταινία – σταθμό, αν δεν την έχεις δει ήδη στην τηλεόραση. Εδώ μιλάμε για ένα ωραίο και έντονο έργο, με έναν Jean Reno σε έναν ρόλο που όχι μόνο σημάδεψε τον ίδιο αλλά και τον σκηνοθέτη του έργου, Luc Besson, ταυτόχρονα βλέπουμε την 13χρονη Natalie Portman με μια καταπληκτική ερμηνεία, που δείχνει στο κοινό ότι από εκείνη την ηλικία είχε τα φόντα για να αναδεχτεί σε μια μεγάλη ηθοποιό. Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή, ειδικά στις πρώτες σκηνές, με την προσπάθεια του Léon να φτάσει έναν έμπορο ναρκωτικών και τους τρόπους που σκαρφίζεται για να φτάσει μέχρι σε εκείνον, είναι εκπληκτική. Το σενάριο επίσης δημιουργημένο από τον Besson, μας κάνει να συμπάσχουμε με τους ¨κατεστραμμένους¨ χαρακτήρες και να μην κολλάμε μόνο στο γεγονός ότι σκοτώνουν αβέρτα, αλλά να νοιώθουμε κατανόηση, γιατί έχουν περάσει και τέρατα στην ζωή τους. Το μόνο περίεργο στο έργο είναι πως ο Besson έβαλε την μικρή Mathilda να ερωτεύεται τον 40άρη Léon και να του την πέφτει στην ψύχρα. Μετά έμαθα πως ο ίδιος ο Besson όταν ήταν 32 είχε συνάψει σχέσεις με μια 15χρονη κοπέλα την οποία μάλιστα έβαλε στην ταινία ως την ξανθιά πόρνη που εμφανίζεται στις πρώτες σκηνές του έργου. Τέλος το μόνο που έχω να πω για την ταινία είναι ότι μου άρεσε πολύ και πιστεύω πως υπάρχουν πολύ λίγοι άνθρωποι που να μην τους άρεσε έστω και λίγο.

Ποιον θα έπαιζα : Θα μπορούσα άραγε να κάνω τον Léon ή θα με φάνε στα πρώτα δεύτερα;

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου δολοφονούν την οικογένεια της Mathilda. Ειδικά η δολοφονία της μητέρας της στην μπανιέρα ήταν πολύ καλά σκηνοθετημένη.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνές εκείνες που η Mathilda περνούσε τα όρια και την έπεφτε στην ψύχρα στον Léon.

Δες την : Για τους καταπληκτικούς Reno, Portman και Oldman, για την μοναδική σκηνοθεσία και το ψυχρό ρεαλισμό του σεναρίου από τον Besson.

Μην την δεις: Γιατί δεν είσαι φαν τέτοιων ταινιών.

Με ποιον να την δεις : Δες την με την κοπέλα σου ή και με φίλους.

Μην την δεις με : Με άτομα που δεν μπορούν τα έργα με σκοτωμούς και μαφίες.