Με μια κουβέντα : Νομίζω ότι ήταν πολύ νωρίς για να γυριστεί
αυτή η ταινία.
Γενικά : Λοιπόν
βγάλε χαρτί και μολύβι έχουμε ιστορία πρώτη ώρα. Η Αούνγκ Σαν Σου είναι κόρη
του στρατηγού και εθνικού ήρωα της Μιανμάρ, Αουνγκ Σαν που έχασε την ζωή του μετά
το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1947, ενώ από το 1962 η χώρα βρίσκεται κάτω από
τον στρατιωτικό νόμο. Το 1988, η Αούνγκ
Σου επιστρέφει στην χώρα του πατέρα της και συμμετέχει ενεργά στις λαϊκές εξεγέρσεις,
ενώ αναδεικνύεται σε ηγέτης υπερ της δημοκρατίας. Την επόμενη χρονιά της υποβλήθηκε
κατ’ οίκον περιορισμός. Σημαντική στιγμή
στην ζωή της ήταν οι εκλογές του 1990, όπου το κόμμα της κέρδισε την πρώτη θέση
(58.7% με 392 έδρες)σε μια ιστορική ψηφοφορία καθώς ήταν η πρώτη που πραγματοποιήθηκε
στην χώρα ύστερα από 30 χρόνια. Η Σου μπορεί να κέρδισε της εκλογές όμως το Κρατικό
Συμβούλιο Νόμου και Αποκατάστασης της Τάξης, αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία,
μη δεχόμενο τα αποτελέσματα. Η Σου έμεινε σε
κατ’ οίκον περιορισμό για 20 με κάποιες μικρές ελευθερώσεις που σύντομα έληγαν
άδοξα. Το 2010 αφέθηκε εκ νέου ελεύθερη και εξελέγει βουλευτής. Ζητώ συγγνώμη για όλο αυτό το λογύδριο, απλά
το θεώρησα κάπως απαραίτητο για να σε βάλω μέσα στα ρεζουμέ της ταινίας. Η ταινία
όπως κατάλαβες μιλά για την Αούνγκ Σαν Σου, πρόεδρο του σοσιαλιστικού κόμματος
της Μιανμάρ που κυριολεκτικά πέρασε τα πάνδεινααπό το χουντικό καθεστώς της χωράς της, που μέχρι και πριν από 2 χρόνια ήταν
στην εξουσία (αν και φημολογείται ότι η νέα κυβέρνηση είναι κάλυψη των στρατιωτικών).
Το έργο όμως δεν μένει αποκλειστικά στην Αούνγκ Σαν Σου, μεγάλο κομμάτι του έργου
μας δείχνει και την άλλη όψη του νομίσματος, την ζωή του άνδρα της Michael Aris που ζούσε μαζί με τα δυο
τους παιδιά στο Οξφόρδης, μην μπορώντας να επισκεφτεί την γυναίκα του ή την Μιανμάρ
γενικότερα. Από την μια λοιπόν βλέπουμε την πολιτική δράση της Σου και από την
άλλη τον αγώνα του άνδρα της για να κάνει την ιστορία της Σου παγκοσμίως γνωστή
με αποτέλεσμα να της απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Η ταινία είναι σε γενικές γραμμές
καλή, άλλα έχει πολλά μειονεκτήματα. Το
πιο σοβαρό για μένα είναι πως η ιστορία της Σου τυπικά δεν έχει γραφτεί ακόμα,
αν σκεφτείς ότι πριν από δυο χρόνια ήταν ακόμα φυλακισμένη. Θέλω να πιστεύω δηλαδή
ότι σαν άνθρωπος έχει ακόμα πολλά να δώσει και να κάνει στην χώρα της, οπότε πρώτο
φάουλ. Κάτι ακόμα που με ξένισε απίστευτα είναι πως, ιστορικά τουλάχιστον, το έργο
έχει κενά και μικρολαθάκια. Ποτέ δεν μας γίνεται γνωστό ότι η Σου ήταν 20 χρόνια
υπό κατ’ οίκον περιορισμό καθώς η ιστορία μας σταματά στις Βουδιστικές εξεγέρσεις
του 2007, ενώ παράλληλα ποτέ δεν μας φανερώνεται ότι μέσα σε εκείνα τα χρόνια
της είχαν δοθεί κάποιοι περίοδοι χάριτος όπου ήταν ελεύθερη. Και το χειρότερο κομμάτι
για μένα ήταν πως υπήρχαν σκηνές όπου η Σου ξανάσμιγε με τον άντρα της υστέρα
από.. και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια και ήταν τόσο τυπικοί μεταξύ τους που καταντούσε
χαζό. Μα είναι δυνατόν, να μην έχεις δει την γυναίκα σου για χρόνια, να μην ξέρεις
αν ζει ή αν πέθανε και όταν την συναντάς να την φιλάς σταυρωτά σαν να είναι καμία
θειά σου; Μα σε παρακαλώ τώρα! Για όλα βέβαια φταίει ο Luc Besson που
αν και τον έχω κατατάσσει στους συμπαθής μου σκηνοθέτες , κατάφερε να με απογοητεύσει
με μια ταινία που κάτι πάει να κάνει αλλά σε αφήνει στα μισά. Δηλαδή ούτε το μεγάλο
βιογραφικό δράμα είδα, ούτε τον μεγάλο έρωτα που υπερνικά τα σύνορα και τα πρέπει.
Ευτυχώς όμως είδα μια ταινία με υπέροχη κινηματογράφηση, χάρηκα τον πολιτισμό αυτής
της ξένης για μένα χώρας, άνοιξε το μάτι μου με τα απέραντα τοπία και τα πλούσια
χρώματα που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την γκρίζα Οξφόρδη. Τέλος η ερμηνεία
της Michelle Yeoh
στο ρόλο της Σου ήταν συγκλονιστική από κάθε άποψη, δίνοντας μας την δυνατότητα
να έρθουμε κοντά σε μια γυναίκα που δεν απόψε ποτέ να ελπίζει και να υπερασπίζεται
την ελευθερία και την δημοκρατία της χώρας της.
Η Ατάκα : Aung San Suu: «Παρακαλώ χρησιμοποιήστε την ελευθερία σας για να προάγεται
την δική μας»
Ποιον θα έπαιζα :
Μάλλον κάποιον από τους γιους της Σου.
Αγαπημένη σκηνή :
Η σκηνή όπου προσπαθεί να ακούσει από το ραδιόφωνο της ομιλία του γιου
της κατά την αποδοχή του βραβείου Νομπέλ. Αλλά και η τελευταία σκηνή με τους μοναχούςνα προελαύνουν μέχρι το σπίτι της με δημοσιογραφικά πλάνα να εναλλάσσονται τα κινηματογραφικά
έκαναν έναν πολύ δυνατό επίλογο.
Χειρότερη σκηνή : Εκείνη η σκηνή που είχα προαναφέρει.
Μα να συναντιέται το ζευγάρι μετά από τόσο καιρό και να είναι σαν τις κουμπάρες;
Δες την : Γιατί
πρέπει λίγο να αρχίσεις να βλέπεις καμία πιο σοβαρή ταινία, μεγάλωσες στην τελική.
Μην την δεις : Γιατί δεν σου αρέσουν οι βιογραφικές ταινίες
που ίσως και να έχουν μερικά λαθάκια και ανακρίβειες.
Με ποιον να την δεις : Μόνος σου.
Μην την δεις με :
Εφηβικές ηλικίες που είτε βλέπουν ακόμα Transformers ή ακόμα
χειρότερα το Λυκόφως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου