Υπόθεση : Ο Kyle Miller (Nicolas Cage) είναι ένας
επιτυχημένος μεσίτης διαμαντιών και ζει μαζί με την γυναίκα του Sarah (NicoleKidman)και την κόρη του Avery σε ένα τεράστιο σπίτι με όλες τις ανέσεις. Ένα βράδυ εντελώς
αναπάντεχα μπουκάρουν στο σπίτι τους τέσσερις κουκουλοφόροι ληστές και απαιτούν
από την οικογένεια τα λεφτά και τα διαμάντια που βρίσκονται στο χρηματοκιβώτια
του σπιτιού. Μέσα σε αυτή την χαοτική νύχτα, τα συζυγικά προβλήματα της Sarah και
του Kyle θα βγουν στην φόρα, ενώ οι ιστορίες των λιστών θα αρχίσουν
να ξεδιπλώνονται κάνοντας έτσι πιο επιτακτική την ανάγκη τους για τα χρήματα.
Με μια κουβέντα : Το πόσο χάρηκα που έβλεπα τον Nicolas Cage αιμόφυρτο
να ουρλιάζει από τον πόνο και την αγωνιά δεν μπορείς να το φανταστείς.
Γενικά : Είναι γεγονός και το έχω πει σε πιο παλιές
μου αναρτήσεις ότι ο Nicolas Cage είναι για μένα από τους χειρότερους ηθοποιούς
που υπάρχουν και τον μισώ θανάσιμα, χωρίς να μου έχει κάνει ο άνθρωπος τίποτα, έκτος
ότι έχει παίξει σε πολλές ταινίες. Την συγκεκριμένη ταινία δεν την είδα φυσικά γιατί
άλλαξα γνώμη για τον Cage, δεν παίζει κάτι τέτοιο, την είδα όμως γιατί μου έχει
λείψει τρομερά η Nicole Kidman. Η Nicole ακόμα και σήμερα είναι από τις αγαπημένες
μου ηθοποιούς, παλιά επί εποχής Dogville
την είχα λατρέψει, με το πέρασμα όμως του χρόνου ξενέρωνα με τις κινηματογραφικές
επιλογές της (Bewitched)
και με τα αποτυχημένα της λίφτινγκ και μπότοξ. Δεν ξέρω γιατί λοιπόν, ακόμα και
σήμερα περίμενα να δω τη φρέσκια και πανέμορφη Nicole από το Mouline Rouge, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο
εκείνη δεν εμφανίστηκε, έτσι στην θέση της είδα μια κουρασμένη Kidman όχι μόνο ερμηνευτικά
αλλά και εμφανισιακά. Στην ταινία, που ας το πούμε από τώρα, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα,
η Kidman δεν μας έδειξε το ταλέντο της και βάλθηκε να μας πείσει με τις υστερίες
και τα γουρλωμένα κλαμένα μάτια της. Βέβαια για να μην τα ρίξουμε όλα στην
Nicole, πρέπει να ομολογήσουμε πως στην υστερία έβαλε το χέρι του ο σκηνοθέτης
του έργου, που ήθελε όλους τους ηθοποιούς, να ουρλιάζουν και να ωρύονται ακόμα
και για το πιο μικρό πράγματα, όποτε αγαπητέ αναγνωστώ καταλαβαίνεις ότι είδα ένα
έργο οπού επί 1 ½ ώρα άκουγα φωνές, βρισιές, ουρλιαχτά και κυρίως την λέξη: Τρέχα, τρέχα, τρέχα και αυτό όχι μόνο
από τους ομήρους της ιστορίας αλλά και από τους ληστές! Γενικά σε αυτό το έργο κανείς
δεν κράτησε την ψυχραιμία του και πήγαν όλα κατά διαόλου. Η υπόθεση έχει μια
δυο ανατροπές, αλλά κακά τα ψέματα έχεις δει τόσες παρόμοιες ταινίες που στο τέλος
ξέρεις τι γίνεται. Η σκηνοθεσία ήταν λίγο αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι, καθώς
εκεί που μας έδειχναν το χαμό που επικρατούσε στο σαλόνι με τους ομήρους και
τους απαγωγείς, ξαφνικά μας μετέφερε στις κρεβατοκάμαρες όπου μια από τους ληστές
κυκλοφορούσε με τα βρακιά. Κλείνοντας η ταινία δεν είναι καλή, σε μερικούς μπορεί
να αρέσει, αλλά σε εμένα που έχω δει ταινίες με παρόμοιο θέμα, και που έχω δει
την Kidman (και τον Cage, δεν λέω…) σε καλύτερη ερμηνευτική κατάσταση, μπορώ να
πω με σιγουριά πως θα απογοητεύσει.
Η Ατάκα : Sarah: «Τρέξε Avery, τρέξε… τρέξε, τρέξεεεεεε»
Ποιον θα έπαιζα :
Κανέναν.
Αγαπημένη σκηνή :
Όταν κοπάνισαν το χέρι του Cage στον τοίχο, το πώς το χάρηκα δεν λέγεται!
Χειρότερη σκηνή : Τελικά ο Cage επέζησε..
Δες την : Δεν ξέρω
γιατί, μάλλον γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις.
Μην την δεις :
Γιατί δεν είναι καλή, πόσο πιο ξεκάθαρα να στο πω;
Με ποιον να την δεις : Μόνος.
Μην την δεις με :
Άτομα, που σαν και μένα, σιχαίνονται τον Cage.
