Dogville

Υπόθεση : Μια όμορφη δραπέτης, η Grace (Nicole Kidman), καταφθάνει στην απομονωμένη μικρή πόλη Dogville , μετά από την καταδίωξη της από τους γκάνγκστερ. Οι κάτοικοι της πόλης δέχονται την επίσκεψη της νεαρής κοπέλας με δισταγμό καθώς δεν είναι σίγουροι αν θα πρέπει να την προστατεύσουν ή να την παραδώσουν. Ο διανοούμενος της πόλης ο Tom (Paul Bettany) που καλοβλέπει την Grace τους πείθει να την κρύψουν. Στην αρχή η Grace προς ανταπόδοση στην ανιδιοτέλεια τους και την αλληλεγγύη τους, δουλεύει και προσφέρει δωρεάν σε όλους. Στην συνέχεια το Dogville δείχνει το πραγματικό πρόσωπο του και έτσι ένας – ένας οι άντρες του χωριού την βιάζουν, όλοι εκτός από τον Tom ο οποίος παρόλη την αγάπη του, την προδίδει. Παράλληλα όλες οι γυναίκες του χωριού ξεσηκώνονται και την υποχρεώνουν να δουλεύει διπλοβάρδια και για να αποδείξουν πανηγυρικά ότι στο Dogville η καλοσύνη είναι σχετική, αποφασίζουν να παραδώσουν την νεαρή κοπέλα στους γκάνγκστερ, χωρίς φυσικά να ξέρουν πως η Grace έχει ένα μεγάλο μυστικό που δεν διστάζει τελικά να χρησιμοποιήσει.

Με μια κουβέντα : Πιο βαρύ και από δυο πιάτα φασολάδα στις 12 το βράδυ.

Γενικά : Κάθε φορά που αναφέρεται ο Lars von Trier μέσα στην παρέα, η συνάδελφος- Blogαγωνίστρια Ελένη πετάγετε και φωνάζει για το πόσο τραγικά είχε περάσει βλέποντας την και πως είναι από τις χειρότερες ταινίες της. Εγώ πάλι κάθε φορά αντιτίθεμαι λέγοντας πως είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες που έχω δει. Έτσι αποφάσισα να την ξαναδώ για να την ανεβάσω στο Blog. Ψέματα δεν θα σου πω, η ταινία είναι βαριά, αργή, μουντή και μπορεί να σου προκαλέσει ανία. Αυτά είναι τα αρνητικά στοιχεία της, τα οποία δεν θα αναλύσω περαιτέρω γιατί έχω σκοπό να αναδείξω το έργο. Καταρχήν πρέπει να σε προϊδεάσω λέγοντας πως όλη η ταινία γυρίστηκε σε ένα σκοτεινό στούντιο, όπου στο κέντρο του βρισκόταν η πόλη την οποία ο Trier αποφάσισε πως τα σπίτια της να μην έχουν ορατούς (για το κοινό) τοίχους, πόρτες και παράθυρα πάρα μονάχα ελάχιστα έπιπλα, άντε κανένα κρεβάτι, έτσι για να τα μάτια του κόσμου. Μεγαλοφυής ιδέα αν με ρωτάς, γιατί σκέψου ότι στην σκηνή του βιασμού της Grace ο θεατής μπορεί από την μια να βλέπει τon βιασμό και στο διπλανό δωμάτιο τα μικρά παιδιά να παίζουν τόμπολα! Παράλληλα η ταινία σου μεταδίδει τόσο έντονα το αίσθημα της αδικίας, του πόνου και του θυμού που νοιώθει η πρωταγωνίστρια που πραγματικά στο τέλος του έργου όταν η Grace παίρνει την εκδίκηση της, νοιώθεις την λύτρωση να τρέχει σαν νερό από το κεφάλι μέχρι τα πόδια σου. Πραγματικά η απόλυτη εκδίκηση από τον χαρακτήρα της Nicole Kidman η οποία ενσαρκώνει έναν από τους πιο αντισυμβατικούς ρόλους της καριέρας της. Ακόμη η ταινία έχει το ατού της αφήγησης κάνοντας την ιστορία να κυλίσει ελαφρώς πιο ομαλά και με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μαζί με την Kidman η οποία ήταν άψογη, παίζουν αρκετοί ηθοποιοί όπως ο Paul Bettany και η Lauren Bacall, που ήταν εξίσου ικανοποιητικοί με το παίξιμο τους. Κλείνοντας μια ενδιαφέρουσα ταινία από έναν σκηνοθέτη που έχει πείρα σε ενδιαφέρουσες-περίεργες ταινίες, έμενα πάντως μου άρεσε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα αρέσει και σε σένα.

Η Ατάκα : Grace: Υπάρχει μια οικογένεια με παιδιά. Σκοτώστε τα παιδιά ένα-ένα και υποχρεώστε την μητέρα να βλέπει. Πείτε της πως θα σταματήσετε αν μπορέσει να κρατήσει τα δάκρια της. Της το χρωστάω αυτό.

Ποιον θα έπαιζα : Σίγουρα δεν θα έκανα κάποιον κάτοικο της πόλης, από την άλλη δεν θέλω να παίξω την Grace γιατί πέρασα τα μαρτύρια του Ταντάλου με τους Βλάχους που έμπλεξε.

Αγαπημένη σκηνή : Η τελευταία σκηνή όπου η Grace παίρνει την εκδίκηση της.

Χειρότερη σκηνή : Όταν συμπεριφέρονται στην Grace σαν το ζώο και εκείνη κατεβάζει το κεφάλι της και δεν λέει κουβέντα.

Δες την : Για την ενδιαφέρουσα ιδέα του Trier με τους αόρατους τοίχους, για την Kidman, για τα δυνατά συναισθήματα και γιατί θέλεις να προσθέσεις μια κουλτούρ μουλτούρ ταινία στην συλλογή σου.

Μην την δεις : Αν δεν αντέχεις τόση ποιότητα και αν δεν μπορείς μια τόσο βαριά και μουντή ταινία.

Με ποιον να την δεις : Μονός.

Μην την δεις με : Άτομα που δεν αντέχουν τις βαριές ταινίες.