People Like Us

Υπόθεση :  Εδώ και πολλά χρόνια ο Sam (Chris Pine) έχει κρατήσει τις αποστάσεις του από τον πατέρα του. Όταν εκείνος πεθαίνει, ο Chris επιστρέφει στο σπίτι για την κηδεία και για να δει αν ο πατέρας του του άφησε στην διαθήκη κάποια λεφτά για αν βγει από το οικονομικό πρόβλημα που έχει στην δουλειά του. Αλλά μαθαίνει ότι ο πατέρας του άφησε τα λεφτά σε κάποιον Josh Davis (Michael Hall D'Addario), που ύστερα από μια μικρή έρευνα ανακαλύπτει ότι είναι ο γιος μιας κοπέλας με το όνομα Frankie (Elizabeth Banks). Ο Sam ανακαλύπτει μετά από λίγο ότι αυτή η κοπέλα είναι αδελφή του, από μια παλιά εξωσυζυγική σχέση του πατέρα του, δεν τις δίνει τα λεφτά αλλά αρχίζει να προσεγγίζει αυτή και το παιδί της για να μάθει πιο πολλά πράγματα για την ζωή τους, χωρίς όμως να τους αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα.

                     

Με μια κουβέντα :  Μια όμορφη και συγκινητική ταινία.

Γενικά : Βασικά δεν ξέρω τι να γράψω για αυτό το έργο, τυπικά ότι και αν πω σίγουρα θα είναι κάτι που το έχεις ξανακούσει για τέτοιου είδους έργα. Το σίγουρο είναι πως η ταινία θεωρείται ένα από τα πιο δυνατά mainstream δράματα του 2012. Πολλοί μάλιστα λένε ότι οι ερμηνείες της Elizabeth Banks και της MichellePfeiffer θα πρέπει να μπουν στο Oscar-adar μας  για τον Οσκαρικό Φεβρουάριο που μας έρχεται, αν και έχουμε ακόμα... Το βασικό μειονέκτημα του έργου είναι λίγο πολύ αναμενόμενο πριν δούμε καν την ταινία και αυτό είναι το κλισέ. Μπορεί η όλη ιστορία ενός τύπου που ανακαλύπτει ότι ο πατέρας του  είχε κάνει ένα παιδί εκτός γάμου να μας φαίνεται τετριμμένη αλλά έτσι όπως ο σκηνοθέτης Alex Kurtzman μας πλασάρει την υπόθεση, τη κάνει όλο και πιο ιντριγκαδόρικη, καθώς ο Sam (ο ήρωας μας) δεν αποκαλύπτει στην κοπέλα ότι είναι ο αδελφός της. Να μην στα πολυλογώ, τα δύο ετεροθαλή αδέλφια αρχίζουν να κάνουν παρέα, ο Sam γνωρίζει τον ανιψιό του, αντιλαμβάνεται ότι η αδελφή του είναι μια κοπέλα που στο παρελθόν έχει περάσει πολλά και τώρα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και φτάνουμε στο σημείο να έχουμε την καημένη την κοπελίτσα να ψιλογουστάρει τον Sam χωρίς βέβαια να ξέρει ότι εκείνος είναι αδελφός της. Όμως μην σκιάζεσαι αγαπητέ αναγνώστη, δεν παίζει να δεις τίποτα αιμομικτικό στο έργο, γιατί εκεί που πάει να εκδηλωθεί η κοπελίτσα ο Sam της τα λέει όλα και μετά γίνεται το σώσε. Γιατί, και να το πούμε αυτό, η ταινία είναι κλισέ όπως είπαμε, έχει αυτό το ιντριγκαδόρικο με τα αδέλφια, οκ συμφωνώ, αλλά ξέρεις πως στο τέλος θα τα βρουν και θα ζήσουν όλοι ευτυχισμένοι τρώγοντας τα λεφτά του πεθαμένου πατέρα, που ήταν ανεύθυνος σύζυγος και αδιάφορος γονιός. Αυτά γίνονται πάνω κάτω στο έργο, υπάρχει πολύ συναίσθημα, συγκίνηση και το κλάμα έχει πολλές πιθανότητες να σου βγει, παράλληλα βέβαια υπάρχουν μερικές σκηνές που είναι ανάλαφρες και γλυκές που θα σε δέσουν με τους ήρωες και τα προβλήματα τους, γιατί όπως και να το κάνουμε το σενάριο δεν μας παρουσιάζει τέλειους χαρακτήρες, όλοι τους είναι ¨τυραννισμένοι¨ άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και αυτή η ιστορία είναι που θα τους φέρει πιο κοντά ώσπου να βρουν την ηρεμία που ψάχνουν. Όπως είπα και πιο πάνω η  Elizabeth Banks, που μέχρι πέρσι δεν ήξερα ποια είναι και φέτος την βλέπω παντού μπροστά μου είναι εξαιρετική στο ρόλο της ανυποψίαστης αδελφής του Sam, ενώ η Michelle Pfeiffer, στο ρόλο της μάνας του Sam, πέταξε από πάνω της φτιασίδια και μαλάματα και μας παρουσίασε ένα πρόσωπο που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναδεί από την Michelle. Σίγουρα πολύ δυνατή ερμηνευτικά, φυσική, ταλαιπωρημένη όπως πρέπει άλλωστε για τον ρόλο, με βαθύ συναίσθημα και φορτισμένη ψυχολογία, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να την βλέπεις σε αυτή την κατάσταση. Στο ρόλο του Sam ο Chris Pine που για μένα ήταν απλά cool χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω, ενώ πρέπει να τονίσουμε ότι στο έργο παίζει και η κουκλάρα Olivia Wilde, αλλά την έφαγε η μαρμάγκα και δεν εμφανίζεται σε πολλές σκηνές. Κλείνοντας το ¨People Like Us¨  είναι μια αρκετά καλή ταινία, με αναμενόμενη αρχή, μέση και τέλος, αλλά είναι κάτι που προσπερνάτε από τις δυνατές ερμηνείες, τους ρεαλιστικούς ήρωες και το καλογραμμένο σενάριο.

Η Ατάκα : Sam: «Άσε με να είμαι ο αδελφός σου».

Ποιον θα έπαιζα :  Τον πρωταγωνιστικό για να δω άραγε τι θα έκανα στην θέση του.

Αγαπημένη σκηνή :  Μου άρεσε πολύ η τελευταία σκηνή όπου τα αδέλφια ανακαλύπτουν κάτι για τον πατέρα που πίστευαν ότι τους είχε παραμελήσει.

Χειρότερη σκηνή : Όπως κατάλαβες σε όλη την ανάρτηση δεν ανέφερα καθόλου τον μικρό Michael Hall D'Addario που έπαιξε τον ρόλο του ανιψιού του Sam. Πέρα του ότι έχει μια εκνευριστική φάτσα, ήταν τόσο μα τόσο μικρομέγαλο που ήταν πραγματικά για σφαλιάρες. Όποτε σε κάθε σκηνή που έπαιζε έψαχνα μέσα στο μυαλό μου τρόπους να τον βγάλω από την άκρη.

Δες την :  Γιατί είναι μια απρόσμενα καλή ταινία και κυρίως ένα καλό δράμα που τόσο καιρό έχουμε να δούμε.

Μην την δεις :  Σιγά μην κάτσεις να δεις δυο αδέλφια, ενώ έχεις την υπόνοια ότι κάτι το ερωτικό πλανάτε στον αέρα.

Με ποιον να την δεις :  Με την μαμά σου.

Μην την δεις με :  Τους κολλητούς σου.