Dark Shadows (2012)

Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Michelle Pfeiffer, Eva Green, Helena Bonham Carter

Σκηνοθεσία: Tim Burton

Εναλλακτικός τίτλος: "Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!"

Υπόθεση: Το 1752 οι γονείς του μικρού Barnabas Collins, φεύγουν από το Λίβερπουλ της Αγγλίας όπου ζουν για να πάνε στην, τότε άγνωστη, Αμερική προς αναζήτηση μίας καλύτερης ζωής. Και όντως τα καταφέρνουν περίφημα, δημιουργώντας μία μικρή αυτοκρατορία στον χώρο της αλιείας και φτιάχνοντας σταδιακά μία ολόκληρη πόλη, η οποία παίρνει μάλιστα και το όνομά τους, τιμής ένεκεν, το λεγόμενο Collinwood ενώ οι ίδιοι ζουν στην πολυτελέστατη έπαυλή τους, ονόματι Collinspot. Όλα βαίνουν καλώς και ο μικρός Barnabas μεγαλώνει και μετατρέπεται σε έναν πλούσιο αριστοκράτη, περιζήτητο γαμπρό αλλά και μεγάλο γυναικά! Βρίσκει όμως τον έρωτα της ζωής του στα μάτια της νεαρής Josette αλλά δεν υπολογίζει την ραγισμένη καρδιά της υπηρέτριας-μάγισσας Angelique η οποία, αφού σκοτώνει την αγαπημένη του, τον καταριέται και τον μεταμορφώνει σε βρικόλακα και τον θάβει ζωντανό σε ένα φέρετρο! Μετά από 2 αιώνες σχεδόν, το φέρετρο αυτό ξεθάβεται καταλάθως και ο Barnabas ελευθερώνεται από τον τάφο του αλλά βρίσκεται πλέον σε έναν εντελώς καινούριο, διαφορετικό και άγνωστο γι' αυτόν κόσμο, αυτόν των '70s, ενώ έρχεται αντιμέτωπος και με τα περίεργα και δυσλειτουργικά-εναπομείναντα- συγγενικά του πρόσωπα, τα οποία έχουν χάσει σχεδόν όλη την αμύθητη περιουσία της οικογένειας, διατηρούν την έπαυλη σε άθλια κατάσταση και έχουν χάσει την αίγλη και την επιρροή τους στην, άλλοτε, δική τους πόλη από την μισητή εχθρό τους, την Angie, η οποία μοιάζει σατανικά στην Angelique του παρελθόντος, κι όπως αποδεικνύεται είναι όντως αυτή αφού έχει βαλθεί να καταστρέψει εξ' ολοκλήρου την οικογένεια των Collins...

Για πες, για πες: Το "Dark Shadows" είναι μία κλασσική, ως προς το ύφος, το στυλ και την σκηνοθεσία, ταινία του Tim Burton. "Κλασσική", τουλάχιστον ως προς τις γνωστές εμμονές του στη σκοτεινή και μυστηριώδη ατμόσφαιρα (που προσωπικά, αν με ρωτάτε, αγγίζει τα όρια της Τέχνης η ικανότητα αυτού του ανθρώπου να δημιουργεί τέτοιου είδους καταστάσεις σε όλες τις ταινίες του!), τα γοτθικά στοιχεία και την λατρεία του στα περίεργα και τρομακτικά πλάσματα που πάντοτε όμως, το μόνο που ζητούν είναι να αγαπηθούν, έστω και με το πιο παράξενο και...σουρεαλιστικό τρόπο καθώς και ως προς το κλασσικό πλέον καστ που συνηθίζει να πλαισιώνει τις ταινίες του τα τελευταία χρόνια (8η συνεργασία με το φιλαράκι του, Johnny Depp, 7η με την "κυρά" του, Helena Bonham Carter και 5η με τον Christopher Lee, που κάνει ένα σύντομο πέρασμα από την ταινία). Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, ναι, έχουμε μία κλασσικού Burtonικού ύφους ταινία...Εκεί όμως που, δυστυχώς, χάνει η ταινία είναι ότι δεν καταφέρνει να δημιουργήσει και την "κλασσική" μαγεία των προηγούμενων, ανάλογων, ταινιών που μας έχει χαρίσει ο σκηνοθέτης και να μας μυήσει στον συναρπαστικό κόσμο των περίεργων και μαγευτικών πλασμάτων του! Ναι μεν δηλ. το "περιτύλιγμα" είναι γνωστό, πετυχημένο και αγαπημένο αλλά το "δωράκι" που κρύβει τελικά, παραπέμπει μεν στην αίγλη των περασμένων μεγαλείων αλλά οριακά καταφέρνει να την αγγίξει! Χιλιοφορεμένο στόρι (ειδικά με τους βρικόλακες τελευταία έχουμε μπουχτίσει!!!), πολλοί και άχρηστοι χαρακτήρες μαζεμένοι που, στην τελική, δεν μας λένε και τίποτα ούτε και επηρεάζουν δραματικά την υπόθεση της ταινίας! Τα πρωταγωνιστικά ονόματα της ταινίας δε, νιώθεις ότι δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που συνηθίζουν να κάνουν και στις υπόλοιπες ταινίες του Burton! Ο Depp βεβιάζει τις καταστάσεις και τους θεατές με την χιλιοπαιγμένη υποκριτική πατέντα που επινόησε στους "Πειρατές της Καραϊβικής", επιμένοντας στις γελοίες γκριμάτσες και χειρονομίες που, μπορεί ως "Jack Sparrow" να ήταν πετυχημένες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις υιοθετήσει σε κάθε του ταινία προκειμένου να προκαλέσει γέλιο στους θεατές! Η Helena Bonham Carter είναι μία κλασσική καρικατούρα μίας νευρασθενικής ηρωίδας-τι πρωτότυπο ε;;- ενώ η Pfeiffer μοιάζει να μην έχει πολύ-καταλάβει σε τι ταινία παίζει! (βέβαια, δεν την αδικώ, γιατί δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο γενικά αυτό, αφού έχει λίγο απ'όλα μέσα: μαύρη κωμωδία, θρίλερ, ρομάντζο, έρωτα κτλ. κτλ αλλά όλα σε μικρές δόσεις και ανακατεμένα μεταξύ τους σαν αχταρμάς, με αποτέλεσμα να μην αποκτά μία τελική ταυτότητα η ταινία!). Αυτές που κάνουν την διαφορά είναι η "κακιά" της υπόθεσης, η Eva Green και η έφηβη κόρη της Pfeiffer, η οποία μάλιστα περνάει και μία κρίση...σεξουαλικής χειραφέτησης (γνωστό φαινόμενο για την εποχή των '70s) και αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία στην ταινία που προκαλεί γέλιο, ειδικότερα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται μεταξύ τους βρικόλακας και ξέφρενη έφηβη! Κατά τ'άλλα όμως, σε τίποτα δεν φτάνει τις προσδοκίες των, φανατικών και μη, οπαδών του Burton ο οποίος, καλά το πάει στην αρχή αλλά δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά, το χάνει με τα άνοστα αστεία, την υπερβολική σοβαροφάνεια και το αμήχανο και φορτωμένο με υπερβολές, φινάλε! Με λίγα λόγια, κλασσική, ως προς την όψη, ταινία του Burton αλλά αποτυχημένη, ως προς την τέρψη και συναισθηματική κάλυψη του θεατή!

Με αρέσει: Πέρα από το κλασσικό σκηνοθετικό μοτίβο-με τα γοτθικά, σκοτεινά, και μυστηριώδη σκηνικά και στοιχεία- βρήκα άκρως πετυχημένη την χημεία του...αιωνίως (κυριολεκτικά όμως!) μισητού ζεύγους Depp-Green αλλά και, όπως ήδη ανέφερα, την μικρή Carolyn που υποδυόταν η Cloe Grace Moretz. Στα συν βέβαια, το εκπληκτικό soundrack με μεγάλες ροκ επιτυχίες των '70s.

Δεν με αρέσει: Η απουσία της "μαγείας" που χαρακτηρίζει τις προηγούμενες δουλειές του Burton, η χιλιοειπωμένη υπόθεση και τα άκυρα στοιχεία που κατά καιρούς παρουσιάζονταν μαζί με την έλλειψη πρωτοτυπίας!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία αποτελεί ριμέικ της πετυχημένης, ομώνυμης, τηλεοπτικής σειράς των '60s, ιδιαίτερα δημοφιλούς στην Αμερική αλλά σχετικά άγνωστη στην Ευρώπη, της οποίας τόσο ο Burton όσο και ο Depp ήταν φανατικοί οπαδοί!