A Thousand Words

Υπόθεση :  Ο Jack McCall (Eddie Murphy) τα έχει όλα, είναι ένα επιτυχημένο στέλεχος ενός εκδοτικού οίκου, έχει ένα τεράστιο σπίτι, μια όμορφη σύζυγο που τον αγαπά και ένα παιδί. Πέρα από αυτά όμως ο Jack είναι ένας υλιστικός τύπος με μεγάλη ιδέα για τις ικανότητες που έχει ως προς το να πείθει τους πάντες με τα λόγια του. Το νέο του επαγγελματικό εγχείρημα είναι να κλείσει μια συμφωνία με έναν γκουρού που έχει βρει το νόημα της ζωής και θέλει να γράψει ένα βιβλίο σχετικά με αυτό. Ύστερα από την πρώτη τους συνάντηση και επιστρέφοντας στο σπίτι, ο Jack θα ανακαλύψει ένα καινούργιο δέντρο στο κήπο του. Όπως θα του εξηγήσει αργότερα ο γκουρού το δέντρο συμβολίζει τον ίδιο και τα φύλα του δέντρου τα λόγια του, έτσι ανάλογα το πόσες λέξεις που θα λέει, το δέντρο θα χάνει και τον ανάλογο αριθμό φύλων. Με λίγα λόγια λοιπόν όταν πέσουν όλα τα φύλλα ο Jack θα πεθάνει.

                     

Με μια κουβέντα : Το τελικό συναίσθημα που σου βγάζει, την σώζει, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο.  

Γενικά :  Είναι αλήθεια πως έχουμε αιώνες να δούμε μια ταινία της προκοπής που να πρωταγωνιστεί ο Eddie Murphy. Στην Αμερική τον θεωρούν ήδη καμένο χαρτί και πολύ δύσκολα του δίνουν ρόλους, στα ξώφαλτσα όμως τον συναντάμε σε αυτή την ταινία, όπου και προσπαθεί να ξαναγυρίσει στην παλιά του δόξα. Φυσικά και δεν το καταφέρνει, καθώς το όλο κωμικό στοιχείο που είχε ο Murphy την δεκαετία του 80’ (και μέχρι τις αρχές των 00’) έχει πλέον, όχι χαθεί, αλλά ξεφτίσει σίγουρα. Σε αυτή την ταινία, όπως είχε κάνει και στο μιούζικαλ Dream girls προσπαθεί να μας δείξει την πιο σοβαρή ερμηνευτική του πλευρά, μένοντας βέβαια ένας κωμικός χαρακτήρας. Ο λόγος που δεν μου άρεσε η ταινία, δεν ήταν καθαρά ο Murphy, γιατί ήξερα τι πρόκειται να δω από αυτόν, εκεί που απογοητευτικά ήταν από την σκηνοθεσία και το σενάριο. Για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω μας παρουσίασαν έναν άνθρωπο τόσο εγωκεντρικό που καταντά ψεύτικος, γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει εκεί έξω κάποιος που να βλέπει το μωρό του και να μην ασχολείται μαζί του ούτε στο ελάχιστο, να αγνοεί την καυτή γυναίκα του και το μόνο που να τον νοιάζει να είναι η δουλειά του, και μεταξύ μας, σιγά την δουλειά, μέλος εκδοτικού οίκου είναι, πόσα λεφτά μπορεί να βγάζει τον χρόνο; Τέλος πάντων με το ¨μη πιστευτός ήρωας¨ να είναι το βασικό πρόβλημα του έργου αρχίζει να χαλά όλη η δομή του, γιατί ενώ έχει ένα ειλικρινές και ευφάνταστο τρικ (το δέντρο), δεν καταφέρνει να σε κρατήσει και σε πάει από την σαχλό-ψευτό κωμωδία στο συναίσθημα. Οκ δεν θα πω ψέματα, σε μερικές σκηνές στο τέλος συγκινήθηκα, γιατί ο Murphy πήρε το σοβαρό του ύφος, η ταινία έπαψε να σε μεταφέρει από τη σάχλα στο δράμα και κάπως καταστάλαξε το ζήτημα, αλλά μήπως ήταν πολύ αργά; Όπως καταλαβαίνεις σε όλα τα πλάνα της ταινίας βλέπουμε τον Murphy, όλοι οι άλλοι χαρακτήρες είναι άκρως διακοσμητικοί και κακά τα ψέματα αδιάφοροι, το σενάριο αν και είχε λίγο ίντριγκα με το δέντρο μας τα χάλασε με την άστοχη κωμωδία (ο θεός να την κάνει) και η αμερικανική σκηνοθεσία έπεσε κλασικά στην λούμπα του ήρωα με πατρικά απωθημένα και φυσικά στις ανούσιες εναλλαγές της κωμωδίας με το δράμα.

Η Ατάκα : Dr. Sinja: «Να θυμάσαι πως τα λόγια μας επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο.»

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Μου άρεσε η σκηνή προς το τέλος του έργου όπου με λίγες λέξεις να του έχουν απομείνει προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη που έκανε τις προηγούμενες ημέρες.

Χειρότερη σκηνή : Οι σκηνές με τον βοηθό του, ήταν αρκετά ενοχλητικός τύπος.

Δες την :  Γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις.

Μην την δεις :  Γιατί σου λείπει ο παλιός καλός Murphy του Πρίγκιπα της Ζαμούντα!

Με ποιον να την δεις :  Μόνος.

Μην την δεις με :  Ίσως με την μαμά σου.