The Best Exotic Marigold Hotel

Υπόθεση :  Μια ομάδαηλικιωμένων, που εκτός  ότι δεν έχουν τίποτα κοινό είναι και τελείως άγνωστοι μεταξύ τους, αποφασίζουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας ,να αφήσουν ότι έχουν και δεν έχουν στην Αγγλία και να πάνε να ζήσουν στην Ινδία σε έναν πολυτελή οίκο ευγηρίας. Ενώ όμως από τις διαφημίσεις περιμένουν ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο για να τους φιλοξενήσει, φτάνοντας εκεί συνειδητοποιούν ότι το ξενοδοχείο δεν βρίσκεται στις παλιές τους δόξες και πως η ζωή στην Ινδία είναι κάτι τελείως διαφορετικό για τις ιδιοσυγκρασίες και τις σανίδες τους και έτσι θα πρέπει να μάθουν να συμβιώσουν αρμονικά, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με την ταραχώδη και πολύχρωμη ζωή της Ινδίας.

                     

Με μια κουβέντα :  Να είχαμε όλοι τα κότσια να κάναμε κάτι παρόμοιο!

Γενικά : Οκ θέλω να είμαι ξεκάθαρος μαζί σου, η ταινία δεν απευθύνεται σε 20χρονους που έχουν δει τα transformers ένα εκατομμύριο φορές και ίσως ούτε σε κοριτσάκια που βλέπουν ακόμα το pretty woman και λιώνουν. Βέβαια το ότι η ταινία έχει να κάνει με ηλικιωμένους δεν σημαίνει ότι απευθύνεται μόνο σε αυτούς, νομίζω ότι το κοινό στο οποίο θέλει να μιλήσει η ταινία είναι οι άνθρωποι που θέλουν  να κάνουν κάτι τρελό στην ζωή τους αλλά κάτι μέσα τους τους κρατά. Γιατί σκέψου πόσα κότσια θέλει από έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας να σηκωθεί και να αλλάξει χώρα, να πάει στην άλλη άκρη του κόσμου, σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, με περίεργα έθιμα, καυτερά φαγητά, δύσκολη γλώσσα και ελάχιστους κανόνες υγιεινής. Έμενα η ταινία μου άρεσε, μου άρεσε που αυτοί οι άνθρωποι τα βρόντηξαν όλα, δώσανε μια μούντζα σε οικογένειες και φίλους και έφυγαν να ζήσουν την περιπέτεια, γιατί για μένα κάτι τέτοιο είναι περιπέτεια, σίγουρα βέβαια στις ταινίες όλα είναι πιο εύκολα και ακόμα και όταν άσχημα πράγματα συμβαίνουν , όπως για παράδειγμα ένας θάνατος, στην ταινία στο παρουσιάζουν σαν μια ευκαιρία για να δεις τα νεκρικά έθιμα της ξένης χώρας, οπότε πάλι κερδισμένος είσαι. Τέλος πάντων η ταινία μας δείχνει πως αντιμετωπίζει  ο καθένας αυτή την ξαφνική μετακόμιση, μας έχουν μια ομάδα από τους καλύτερους βρετανούς ηθοποιούς όπως η Judi Dench, η Maggie Smith, ο Bill Nighy και ο Ronald Pickup και τους παρακολουθούμε να προσπαθούν να εξοικειωθούν σε αυτή την συναρπαστική χώρα. Γιατί κακά τα ψέματα η ταινία είναι σαν το μένουμε Ελλάδα αλλά Welcome to India έκδοση, ακούς την μουσική τους, μαθαίνεις για το πικάντικο φαγητό τους, για την πολυκοσμία, για το γενικότερο χάος που επικρατεί και στο τέλος αυτή η τόσο πολύβουη χώρα σε κερδίζει και θες και εσύ να κανείς το άλμα και να φύγεις, να κάνεις κάτι τρελό.

Η Ατάκα : «Υπάρχει άλλο μέρος στο κόσμο που να προσβάλει τόσο πολύ τις αισθήσεις; Τίποτα δεν μπορεί να προετοιμάσει τον αμύητο για αυτό το όργιο θορύβου και χρωμάτων, για την ζέστη, την κίνηση, τα ασταμάτητα στριμωγμένα πλήθη. Στην αρχή συγκλονίζεσαι, αλλά σιγά-σιγά συνειδητοποιείς ότι είναι σαν το κύμα, αν αντισταθείς, θα σε ανατρέψει, βούτηξε μέσα του και θα φτάσεις στην άλλη μεριά. Η πρόκληση είναι να τον αντιμετωπίσεις και να ανατηχθείς. »

Ποιον θα έπαιζα :  Τον ρόλο του Bill Nighy.

Αγαπημένη σκηνή :  Όλο το πνεύμα της ταινίας ειδικά στην αρχή, οπού έβλεπες τους ήρωες σου να ξεκινούν το ταξίδι τους.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.

Δες την :  Γιατί είναι κάτι διαφορετικό, έχει πολύ δυνατό καστ, έχει πολύ χρώμα, πολύ φασαρία (με την καλή έννοια) και έχει αυτό το αίσθημα της περιπέτειας που είναι μεταδοτικό.

Μην την δεις : Αν θες να δεις μια περιπέτεια ή μια γλυκανάλατη κομεντί. 

Με ποιον να την δεις :  Μονός ή με την γιαγιά και τον πάππου σου.

Μην την δεις με :  Με τον 20χρονο ξάδελφο σου.