La femme du Vème

Υπόθεση : Ο Tom Ricks (Ethan Hawke) είναι ένας Αμερικανός συγγραφέας που επισκέπτεται το Παρίσι, απεγνωσμένος για να κερδίσει την αγάπη της γυναίκας τους, αλλά και για να ξαναδεί την μικρή του κόρη. Όταν τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως τα έχει υπολογίσει, καταλήγει σε ένα ξενοδοχείο της κακίας ώρας και βρίσκει δουλειά ως νυχτοφύλακας σε ένα παράξενο μέρος, για να μπορέσει να ξεπληρώσει την διαμονή του. Τότε εμφανίζεται στην ζωή του η Margit (Kristin Scott Thomas) μια όμορφη και μυστηριώδεις γυναίκα κάνοντας τα πράγματα να ζωντανέψουν με την θυελλώδη και έντονη σχέση τους, οδηγώντας τον έτσι σε καταστάσεις που αποδεικνύουν έμπρακτα ότι έχει χάσει τον έλεγχο της ζωής του.

                     

Με μια κουβέντα :  Και αν την καταλάβεις εμένα να με χέσεις.

Γενικά :  Ξέρεις, αυτή η ταινία είχε όλες τις ευκαιρίες για να γίνει ένα πολύ καλό νουάρ ψυχολογικό θρίλερ. Έχεις το μελαγχολικό και μουντό Παρίσι, που από μόνο του δίνει πόντους, έχεις τον Ethan Hawke, που πέρα ότι είναι ένας γοητευτικός άντρας έχει και αυτό το πονεμένο βλέμμα που κάτι τον βασανίζει σε μόνιμη βάση, έχεις την Kristin Scott Thomas που ναι μεν είναι μεγάλη, αλλά μπορεί με περίσσια άνεση να το παίξει μοιραία γυναίκα και φυσικά έχεις διάφορα περιστατικά που δεν βγάζουν νόημα, τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο 10 λεπτό, όπου και γίνονται οι αποκαλύψεις. Στην ταινία μας όμως αυτές οι αποκαλύψεις δεν έρχονται ποτέ, καθόμουν 1 ½ ώρα προσπαθώντας να βάλω σε μια τάξη όλα όσα έβλεπα για να μπορέσω να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να μας πει ο Pawel Pawlikowski που όχι μόνο σκηνοθέτησε το έργο αλλά και έγραψε το σενάριο, που βασίζεται φυσικά σε βιβλίο. Δεν ξέρω λοιπόν κατά πόσο στο βιβλίο λύνεται το κουβάρι, αλλά στην ταινία δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αυτά που έγραψα πιο πάνω στην υπόθεση είναι τα βασικά κομμάτια που πρέπει να κρατήσεις από την ταινία. Ένας τύπος έρχεται στο Παρίσι να ξαναδεί την κόρη του, δεν έχει λεφτά, μένει σε ξενοδοχείο και βρίσκει μια ύποπτη δουλειά, που εγώ προσωπικά δεν θα έκανα, γιατί μπορεί τα λεφτά να ήταν καλά αλλά καθόσον όλο το βραδύ σε μια καρεκλά φυλώντας ένα κτίριο που παίζει να ήταν meeting point για βαποράκια ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Αφήνοντας την μυστήρια δουλειά, που φυσικά και δεν μαθαίνουμε τι γίνεται, πέρα ότι είναι επικίνδυνη, έχουμε την μυστηριώδη γυναίκα. Η Kristin Scott Thomas παίζει τον ρόλο της γυναίκας αποπλάνηση, γιατί και τα νάζια της έκανε, και προστυχόμουτρο ήταν και γενικά τον έκανε τον Hawke να σπαρταρά στο άγγιγμα της. Έλα όμως που κάποια στιγμή ο Hawke μαθαίνει ότι αυτή η τύπισσα είναι νεκρή εδώ και εγώ δεν ξέρω ποσά χρονιά! Μετά ο Hawke ψευτοερωτεύεται μια ρουμάνα(?) που δουλεύει στο ξενοδοχείο και μετά χάνεται η κόρη του και τον κατηγορούν, για την απαγωγή. Δεν ξέρω τι έγινε με την κόρη του, αν την απήγαγε ή όχι, δεν κατάλαβα και δεν νομίζω ότι ούτε ο Hawke να κατάλαβε. Αυτό που υποψιάζομαι είναι πως ο ήρωας μας είχε την βίδα λίγο λασκαρισμένη και τα μισά από όσα βλέπαμε, κυρίως όλα εκείνα με την Kristin Scott Thomas, ήταν βγαλμένα από το μυαλό του. Τέλος πάντων η ταινία δεν είναι καλή, το λέει όλος ο κόσμος, γιατί ενώ θα μπορούσε να ήταν ένα ωραίο ψυχολογικό θρίλερ, μας άφησε με τεράστιες τρύπες στην υπόθεση, κάνοντας την δύσκολη στην χώνεψη. Ο Hawke  ήταν πολύ καλός, αν και δεν μου άρεσαν τα Γαλλικά του, η Kristin Scott Thomas ήταν υπέροχη, αλλά νομίζω ότι δυο καλές ερμηνείες δεν μπορούν να σώσουν ένα συνοριακό ναυάγιο.

Η Ατάκα : Margit: «Υπάρχω όσο υπάρχεις και εσύ. Αυτό είναι το πιο κοντινό στην αγάπη που θα καταφέρεις ποτέ.»

Ποιον θα έπαιζα : Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Η πρώτη σκηνή που μιλάνε οι δυο πρωταγωνιστές στο μπαλκόνι με τον Πύργο του Άιφελ στα πόδια τους.

Χειρότερη σκηνή : Δεν κατάλαβα τι έγινε σε πολλά σημεία.

Δες την :  Για τους δυο πρωταγωνιστές.

Μην την δεις : Γιατί την ψυλλιάζεσαι την πατάτα. 

Με ποιον να την δεις :  Με κάποιον ψαγμένο κινηματογραφικά φίλο σου, μπας και μας διαλευκάνει την υπόθεση του έργου.

Μην την δεις με :  Άτομα που δεν μπορούν τις χαοτικές ταινίες.