Πρωταγωνιστούν: Marion Cotillard, Matthias Schoenaerts
Σκηνοθεσία: Jacques Audiard
Εναλλακτικός τίτλος: "Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας!"
Υπόθεση: Ο Alain είναι ένας άστεγος, άνεργος, φτωχός κι απόμακρος τύπος, με...έφεση στην βία κι στις μικρο-παρανομίες, ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται στους δρόμους με τον 5χρονο γιο του Sam, που μετά βίας γνωρίζει, όπου κι προσπαθούν να επιβιώσουν. Τελικά, αποφασίζουν να πάνε να μείνουν στην αδερφή του, η οποία, αν κι φτωχή κι μεροκαματιάρα, τους δέχεται κι τους φροντίζει. Κάποια στιγμή, ο Alain βρίσκει δουλειά ως πορτιέρης σε ένα νυχτερινό κλαμπ κι εκεί γνωρίζει την Stefanie που έχει μπλέξει σ'έναν καβγά έξω από το κλαμπ κι αποφασίζει να την μεταφέρει στο σπίτι της. Πρόκειται για μια όμορφη, ελκυστική, ντελικάτη κι γεμάτη αυτοπεποίθηση κοπέλα, εκ διαμέτρου αντίθετη με τον άξεστο, λαϊκό κι ωμό τύπο, που είναι ο Alain. Της δίνει το τηλέφωνό του αλλά δέχεται τηλεφώνημά της μόνο έπειτα από αρκετό καιρό κι αφού η ίδια έχει υποστεί ένα τραγικό ατύχημα στον χώρο της δουλειάς της, ως εκπαιδεύτρια φαλαινών. Όταν την ξαναβλέπει λοιπόν, είναι καθηλωμένη σ'ένα αναπηρικό καροτσάκι με ακρωτηριασμένα πόδια. Χωρίς οίκτο ή κάποιο συναίσθημα, την βοηθάει απλά να προσαρμοστεί στην νέα της ζωή. Αλλά όπως αποδεικνύεται στην πορεία, η βοήθεια είναι αμφίδρομη αφού, μέσω της ιδιαίτερης σχέσης που αναπτύσσουν μεταξύ τους, θα αλληλοβοηθηθούν ώστε να ξεπεράσουν κι οι δυο την όποια "αναπηρία"-σωματική ή συναισθηματική-αντιμετωπίζουν....
Για πες, για πες: Αγαπητοί Ευλόγησον-αναγνώστες...γεια σας! Εδώ είμαστε κι πάλι με νέες κινηματογραφικές περιπέτειες! Κι επειδή, ως γνωστόν, για ένα καθαρό κουλτούρ-μουλτούρ μέτωπο, ζούμε σε αυτή την κοινωνία, δεν θα μπορούσα να μην κάνω εντυπωσιακή επανεμφάνιση με μία γαλλόφωνη ταινία, ωδή στην κουλτουριά κι την διανόηση! Κι πριν τρομάξετε κι κλείσετε έντρομοι την σελίδα του blog μας, σπεύδω να διευκρινίσω πως...εεε...όχιιιιι...δεν είναι και τόσο κουλτουριάρικη τελικά! Ομολογώ πως κι εγώ ξαφνιάστηκα, γιατί περίμενα να έχω παραμάσχαλα ένα κουτί χαρτομάντιλα από την μια κι ένα μόνιμο βλέμμα...αγελάδος από την άλλη, καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας κι αυτό, κυρίως, λόγω αυτών που φανταζόμουν ότι θα δω κι θα ακούσω, παρακολουθώντας την! Ευτυχώς για μένα (κι προφανώς κι για εσάς!) τίποτα το υπερβολικά διανοούμενο, ψαγμένο ή κουλτουριάρικο δεν είχε η ταινία! Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει κιόλας ότι πρόκειται για μια ανάλαφρη, ευχάριστη κι...ευκολοχώνευτη ταινία, που την βλέπεις χωρίς κανέναν προβληματισμό ή ελαφρά την καρδία! Το αντίθετο: κι αρκετές ωμές, σκληρές κι βίαιες σκηνές έχει (τόσο σχετικά με το ατύχημα της πρωταγωνίστριας, τον ακρωτηριασμό κι την θεραπεία της, όσο κι με τις βίαιες σκηνές του πρωταγωνιστή στους αγώνες πυγμαχίες που συμμετείχε), αλλά κι ρεαλιστική ματιά κι αντιμετώπιση των σχέσεων που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι πρωταγωνιστές (αρκετές ήταν οι σκηνές του ωμού, άγριου κι ζωώδες σεξ του πρωταγωνιστή-όχι μόνο με την συμπρωταγωνίστρια του αλλά κι με άλλες σουσουράδες(!), αλλά κι η σκληρή αντιμετώπισή του ως προς τον γιο του, με τον οποίο αδυνατούσε να επικοινωνήσει κι να εκφραστεί συναισθηματικά). Όλα αυτά, δημιουργούν ένα ρεαλιστικό μοτίβο της σκληρής πραγματικότητας που έχουν να αντιμετωπίσουν από την μεριά τους ο κάθε πρωταγωνιστής, αφού κι οι δύο έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις-η μεν Stefanie με το θέμα της αναπηρίας της, ο δε Alain με την "ψυχολογική" αναπηρία του να εκφράζει, δηλ. τα συναισθήματά του. Τελικά, βρίσκουν τον τρόπο να αλληλοβοηθηθούν, πρακτικά κι συναισθηματικά, αφού αναπτύσσουν μια σχέση "δεκανίκι" ο ένας για τον άλλον, αφού ο Alain, από την μία, της δίνει το στήριγμα, μέσω των στιβαρών χεριών του αλλά κι της, χωρίς οίκτο ή λύπηση, αντιμετώπισής του, να ξεπεράσει το πρόβλημά της αλλά κι αυτή, από την άλλη, του δίνει το "βήμα" να στηριχθεί στα πόδια του κι να ξεπεράσει την αδυναμία του να εκφράζεται συναισθηματικά. Αυτό όμως, που διαφοροποιεί την ταινία κι σε αγγίζει περισσότερο είναι ότι αυτή η ουδέτερη, ψύχραιμη κι χωρίς μελοδραματισμούς ματιά του σκηνοθέτη, που έχει ως αποτέλεσμα να εκτυλίσσεται στα μάτια μας μια, τόσο τρυφερή ιστορία, παρά το τόσο σκληρό κι δύσκολο θέμα που διαπραγματεύεται! Αυτό μάλλον λειτουργεί λυτρωτικά κι για τους πρωταγωνιστές αφού έχουμε δυο εκπληκτικές κι δυνατές ερμηνείες, καθαρές από φανφάρες κι μελοδραματισμούς κι μια λιτή αλλά δυναμική σκηνοθετική ματιά, με αρκετές δόσεις ρομαντισμού κι ποίησης, όταν κι όπου χρειάζεται, η οποία δεν φοβάται να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία την ωμή πραγματικότητα κι να αναδείξει την ελπίδα που μπορεί να αναδυθεί ακόμη κι από μια τόσο δυσάρεστη κατάσταση! Δείτε την γιατί αξίζει!
Με αρέσει: Προς το τέλος της ταινίας υπάρχει μια πολύ δυνατή σκηνή μεταξύ πατέρα κι γιου που, αν μέχρι εκείνη την στιγμή, ο τρόπος που εξελισσόταν η μεταξύ τους σχέση, ήταν συγκρατημένος κι ψυχρός, στην εν λόγω σκηνή έχουμε ένα ξέσπασμα αγωνίας κι συναισθημάτων που είναι αρκετό για να σου φέρει δάκρυα στα μάτια...
Δεν με αρέσει: Δεν βρίσκω κάτι...λυπάμαι!
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Επειδή, εκτός από την τέχνη, είμαστε κι blog που προάγει με την παιδεία κι τον πολιτισμό (χχμμμ...δεν θέλω σχόλια!), σας πληροφορώ λοιπόν ότι η κυριολεκτική μετάφραση του αυθεντικού τίτλου της ταινίας "De rouille et d'os" είναι: η γεύση του αίματος μέσα στο στόμα μετά από βίαια χτυπήματα! Τώρα, πως προέκυψε ο "δικός" μας ελληνικός τίτλος "Σώμα με Σώμα"...είναι ένα άλλο θέμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου