Beginners (2010)

Πρωταγωνιστούν: Ewan McGregor, Christopher Plummer, Melanie Laurent, Goran Visnjic

Σκηνοθεσία: Mike Mills

Εναλλακτικός τίτλος: "Ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή!"

Υπόθεση: Είμαστε στο 2003 οπότε και παρακολουθούμε τον 38χρονο Oliver να προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο του 75χρονου πατέρα του Hal, με τον οποίο κατάφερε να έρθει κοντά μόλις τα τελευταία χρόνια, αφότου αυτός του αποκάλυψε ότι είναι gay και ότι έχει συνάψει σχέση με έναν, κατά πολύ, νεαρότερό του άντρα, τον Andy. Συντετριμμένος από την αποκάλυψη αυτή, ο Oliver αρχίζει να συνειδητοποιεί γιατί τόσα χρόνια ο πατέρας του ήταν απών από την ζωή του και είχε μια τυπική και απόμακρη σχέση με την μητέρα του, (τακτικά flashbacks στην παιδική του ηλικία, μας δείχνουν πως αυτό επηρέασε την ψυχοσύνθεση του μικρού Oliver, ο οποίος, στην ουσία, μεγάλωσε με την εύθραυστη και μελαγχολική μητέρα του) αλλά και αρχίζει να κατανοεί την στάση που είχε απέναντί του όλα αυτά τα χρόνια ο Hal. Όταν κιόλας μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι βαριά άρρωστος από καρκίνο, δένεται ακόμη περισσότερο μαζί του ενώ παίρνει μαθήματα ζωής από το αστείρευτο κουράγιο αλλά και την δύναμη με την οποία αντιμετωπίζει την αρρώστια του ο Hal, που είχε το θάρρος, ακόμη και τόσο αργά, να βγει από το καβούκι του και να ζήσει την ζωή που πάντα ήθελε. Η γνωριμία του με την ατίθαση και απρόβλεπτη Anna, θα του ξυπνήσει όλες αυτές τις πρόσφατες αναμνήσεις από τον πατέρα του και θα τον "αναγκάσει" να βγει κι ο ίδιος από το δικό του καβούκι και να ξεπεράσει τις φοβίες του για τις σχέσεις, κάνοντας κι ο ίδιος μια νέα αρχή, όπως τόλμησε να κάνει κι ο πατέρας του...

Για πες, για πες: Μια... ρομαντικό-δραματική κωμωδία με πολύ καλές ερμηνείες ( Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Christopher Plummer), το "Beginners" έρχεται να μας δείξει ότι ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή, ακόμη κι αν αυτή πρόκειται να αλλάξει όλη μας την ζωή. Ζούμε σε μια κοινωνία που η "ευκολία" να αποκτήσουμε ότι επιθυμούμε, μας έχει προκαλέσει τόσο τρόμο, ώστε επιλέγουμε να μην διεκδικήσουμε τίποτα από όσα μας κάνουν ουσιαστικά ευτυχισμένους και έτσι αναλωνόμαστε σε υλικά αγαθά και εφήμερες καταστάσεις που θα μας προσφέρουν μικρές δόσεις χαράς, παρά να ζοριστούμε ή να διεκδικήσουμε μια, πιο πολύπλοκη και δύσκολη επιλογή, που όμως θα μας αποφέρει την ευτυχία. Πίσω από την τυχόν "κριτική" του κόσμου και την "αμαύρωση" της εικόνας μας, επιλέγουμε να ικανοποιήσουμε τα αδηφάγα βλέμματα και στόματα των γύρω μας παρά να ζήσουμε αυτό που εμείς θέλουμε και που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους! Πάνω-κάτω, αυτό διαπραγματεύεται η ταινία αλλά με μια γλυκόπικρη ματιά που, ούτε πολύ σοβαρή και καταθλιπτική την λες, αλλά και ούτε ανάλαφρη και βλακώδες κομεντί. Και την κουλτούρα της την έχει, και την σοβαρότητά της αλλά και το αστείο στοιχείο της όπου χρειάζεται! Το μόνο κακό είναι ότι επιλέγει αυτό το ήμι-κουλτουριάρικο τρόπο για να στο δείξει και, μάλιστα, συχνά με όχι και τόσο εύστοχο τρόπο, ώστε καταλήγεις να αναρωτιέσαι τι ακριβώς θέλει να μας πει ο ποιητής!!! Προσωπικά, θα προτιμούσα μια περαιτέρω εμβάθυνση, τόσο στην παρελθοντική (προ gay-αποκάλυψη δηλ.!) όσο και στην μελλοντική σχέση πατέρα-γιου, παρά στα ασαφή flashbacks της παιδικής ηλικίας του Oliver, τα οποία κάτι πάνε να σου δείξουν αλλά σε αφήνουν λιγάκι σ'ένα μετέωρο βήμα του πελαργού και πρέπει μετά μόνος σου να βγάλεις τα συμπεράσματά σου! Ούτε και οι χλιαροί μονόλογοι του Oliver, που είναι συχνοί στην ταινία προκειμένου να μας δείξουν την ψυχοσύνθεσή του και την μοναξιά του, με ενθουσίασαν ιδιαίτερα! Γενικά, υπήρχε μία υποτονική και μουδιασμένη διάθεση καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας που δεν σου επέτρεπε, ούτε να ενθουσιαστείς π.χ. με τον έρωτά του με την Anna, αλλά ούτε να συγκινηθείς και να "δεθείς" με τις ιστορίες των πρωταγωνιστών! Ευτυχώς, το καστ της ταινίας πλαισιωνόταν από πολύ καλούς και έμπειρους ηθοποιούς, αλλά και αυτοί από μόνοι τους, πόσα να καταφέρουν! Γενικά βρε παιδί μου, έχει αρχίσει να με ενοχλεί πολύ τώρα τελευταία, η τάση που υπάρχει στις ταινίες, τύπου "σου δείχνουμε κάτι, αλλά με μέτρο και για το υπόλοιπο σε αφήνουμε να βγάλεις μόνος σου τα συμπεράσματά σου"! Όχι κύριοί μου! Δεν θέλω να βγάλω μόνη μου συμπεράσματα! Ταινία θέλω να δω, όχι να κάνω ψυχανάλυση στο μυαλό του σκηνοθέτη! Ωχούουουου πια!!!

Με αρέσει: Ο Arthur, το σκυλάκι του Hal που κληρονόμησε, μετά τον θάνατό του, στον Oliver και το απλανές του βλέμμα κάθε φορά που μονολογούσε σε αυτόν ο Oliver! Ήταν γλυκύτατο! Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο υποδύθηκε ο Christopher Plummer τον 75χρονο gay, ήταν αξιοπρεπέστατος! Σε καμία των περιπτώσεων δεν έγινε σαχλός, γελοίος ή υπερβολικός και γενικότερα, το όλο θέμα αντιμετωπίστηκε με πολύ σοβαρότητα, επαγγελματισμό και αξιοπρέπεια από όλο το επιτελείο της ταινίας!

Δεν με αρέσει: Αυτό το τραγικό μαλλί του γκόμενου του Hal, του Andy, που ούτε emo το λες, ούτε trendy! Κάτι μεταξύ emo και "καπελλάκι"...σαν emo playmobil ένα πράγμα!!!

H άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία είναι, εν μέρει, αυτοβιογραφική καθώς μία ανάλογη εμπειρία βίωσε και ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Mike Mills, όταν μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο πατέρας του αποκάλυψε ότι ήταν gay! Βρε τι γίνεται στον κόσμο!