Intouchables (2011)

Πρωταγωνιστούν: Francois Cluzet, Omar Sy

Σκηνοθεσία: Olivier Nakache, Eric Toledano

Εναλλακτικός τίτλος: "Όταν οι περιθωριακοί μιας κοινωνίας ενώνονται, γίνονται Άθικτοι"

Υπόθεση: Ο Philippe είναι ένας αριστοκράτης, πάμπλουτος και μορφωμένος μεσήλικας άντρας που, όμως, ενώ τα έχει όλα, δεν μπορεί να τα χαρεί γιατί, μετά από ένα ατύχημα που είχε, έμεινε παράλυτος και παραπληγικός, καθηλωμένος στο αναπηρικό καρότσι για το υπόλοιπο της ζωής του και αναγκασμένος να τον βοηθούν τρίτοι για οτιδήποτε χρειάζεται να κάνει στην καθημερινότητά του. Σε μία συνέντευξη όπου αναζητά έναν βοηθό-νοσηλευτή για να τον φροντίζει, γνωρίζει τον Driss, έναν μαύρο Σενεγαλέζο, που προέρχεται από τα φτωχικά σοκάκια του Παρισιού και που πρόσφατα αποφυλακίστηκε ενώ, γενικά, έχει ιστορικό μικρο-κλοπών και άλλων μικρό-εγκλημάτων. Ενώ, φαινομενικά ο Driss μοιάζει ο πιο αταίριαστος υποψήφιος για την δουλειά και τις απαιτήσεις της, τελικά επιλέγεται από τον Philippe και σταδιακά αναπτύσσουν μια ξεχωριστή φιλία μεταξύ τους και αλλάζουν απρόσμενα ο ένας την ζωή του άλλου...

Για πες, για πες: Μην τρομάζεις!!! Άκουσες ανάπηρος, ανήμπορος και κατευθείαν η σκέψη σου πήγε σε "βαριές", καταθλιπτικές καταστάσεις!!! Αλλά όχι! Καμία απολύτως σχέση! Μα καλά;;; Που ζεις;;; Δεν έχεις ακούσεις για αυτήν την ταινία, που έκανε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, όχι μόνο στην Γαλλία, αλλά και παγκοσμίως; Αυτή η ταινία που λες, ενώ διαπραγματεύεται ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως η αναπηρία αλλά και οι κοινωνικές διαφορές που συχνά συνυπάρχουν (όχι πάντοτε αρμονικά) σε μια κοινωνία ανθρώπων, καταφέρνει εδώ και παρουσιάζεται με μία πολύ γλυκιά, ευαίσθητη και αστεία προσέγγιση, που την διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους της, οι οποίες πραγματεύονται το ίδιο ακριβώς θέμα! Γι' αυτό και μόνο λοιπόν και αν δεν άκουσες τίποτα μέχρι τώρα για αυτήν, ήρθε η ώρα να το κάνεις, γιατί δεν ξέρεις τι χάνεις που τόσο καιρό δεν ασχολήθηκες με αυτή την ταινία!! Ενώ, πραγματεύεται ένα θέμα χιλιοειπωμένο και χιλιοπαιγμένο, προσεγγίζεται με μία τελείως διαφορετική ματιά εδώ που, σε κερδίζει αμέσως με την γλυκύτητα της, την ευαισθησία της αλλά κυρίως την αλήθεια και την αισιοδοξία της, σε αντίθεση με το μελόδραμα που συνηθίζεται να κυριαρχεί σε ταινίες με τέτοια θεματολογία! Με έναν τρόπο ρεαλιστικό και γήινο, χωρίς υπερβολές και ακρότητες ή με την, συνήθη, ροπή προς το μελοδραματισμό, στην παγίδα του οποίου, συχνά "πέφτουν" οι σκηνοθέτες για να συγκινήσουν τους θεατές ή για να προκαλέσουν την συμπάθειά μας προς τους πρωταγωνιστές, η συγκεκριμένη ταινία καταφέρνει να σε κερδίσει και να σε κάνει συνεχώς να χαμογελάς αλλά, νομίζω ότι το μεγαλύτερο προτέρημα της (που της χάρισε και τόση μεγάλη αποδοχή από το κοινό και επιτυχία) είναι το γεγονός ότι, σε καμιά των περιπτώσεων, δεν σε κάνει να νιώθεις λύπη, οίκτο ή ντροπή για τους πρωταγωνιστές, αλλά αντιθέτως καταφέρνει από πολύ νωρίς να σε κάνει να τους δεις ως ίσους και ίδιους με σένα, παρά ως άτομα με σωματικό-κοινωνικές "αναπηρίες" (διότι και η περιθωριοποίηση και ο ρατσισμός είναι ένα είδος κοινωνικής αναπηρίας). Η σχέση δε, που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο άντρες είναι τόσο αληθινή, τόσο τρυφερή και ίση, που σε κερδίζει αμέσως και, συχνά, σου προκαλεί και θαυμασμό λόγω της ανιδιοτελής φιλίας και αγάπης που αναπτύσσεται μεταξύ τους! Οι ηθοποιοί δε, απλά δεν υπάρχουν!! Τόσο ο Francois Cluzet στον ρόλο του παραπληγικού είναι εξαιρετικός! Μας εισάγει στον κόσμο των ατόμων με αναπηρία και στις ανάγκες τους με έναν ιδιαίτερα συγκινητικό, αλλά όχι δακρύβρεχτο, τρόπο ενώ, λόγω και της ακινησίας που επιβάλλει ο ρόλος, καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να εκφράζει όλα του τα συναισθήματα με το εκφραστικότατο πρόσωπό του, κάνοντάς το να μοιάζει τόσο απλό και φυσιολογικό που συχνά ξεχνάς ότι υποδύεται έναν ανάπηρο άνθρωπο! Αλλά, η αδυναμία μου και η έκπληξη της ταινίας είναι, φυσικά, ο Omar Sy!!! Τόσο, μα τόσο φυσικός που σε έπειθε ότι έτσι είναι και στην καθημερινότητά του!!! Που, αν όντως είναι έτσι δηλ. ανετότατα τον κάνω φίλο μου (...και όχι μόνο...)!!! Τόσο αστείος, φυσικός, χαλαρός και αληθινός, που βγάζει αβίαστα το γέλιο σε μία, όχι και τόσο αστεία αλλά, αντίθετα, ευαίσθητη υπόθεση, κρατώντας παράλληλα τις ισορροπίες όπου και όποτε χρειάζεται, αποφεύγοντας έτσι τον κίνδυνο να καταντήσει τραγελαφικός και γελοίος!!! Και οι δυο τους μαζί είναι ένα μοναδικό και εξαιρετικό δίδυμο, άψογα ταιριαστό, τόσο που σε κάνουν να πιστεύεις ότι βλέπουμε τα πραγματικά πρόσωπα πάνω στα οποία και βασίστηκε η ταινία και ότι όντως είναι δύο πολύ καλά φιλαράκια!!! Πραγματικά, μια αξιόλογη και πολύ δυνατή κωμωδία που και θα σε συγκινήσει, και θα σε κάνει να γελάσεις με την καρδιά σου αλλά και θα σε προβληματίσει...

Με αρέσει: Βασικά, όπου υπήρχε σκηνή με τους δύο τους και ο Driss θα έλεγε καμιά καφρίλα ή κάποιο αστείο με την γνωστή αφέλεια αλλά και φυσικότητά του, και μετά ξεκαρδίζονταν και οι δύο τους στα γέλια, αυτές ήταν και οι αγαπημένες μου, ή μάλλον, οι λίγο περισσότερο αγαπημένες μου από τις υπόλοιπες σκηνές, που επίσης μου άρεσαν πολύ! Π.χ. η σκηνή που ο Philippe τον πάει να δει όπερα και ξαφνικά ο πρωταγωνιστής εκεί, εμφανίζεται...ντυμένος δέντρο και αρχίζει να τραγουδάει, τον βλέπει ο Driss και τον κοροϊδεύει τόσο δυνατά και χωρίς διακριτικότητα ενώ παράλληλα λύνεται στα γέλια και όλοι οι "σεμνότυφοι" δίπλα του του κάνουν παρατήρηση, την βρήκα τόσο, μα τόοοοοοσο αστεία!!!

Δεν με αρέσει: Πλάκα με κάνεις;

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία και ρεκόρ εισπράξεων που κατέλαβε την τρίτη θέση στην λίστα των εμπορικότερων ταινιών ever στο γαλλικό box office, ακολουθώντας τον "Τιτανικό" του Cameron που είναι στην 1η θέση και το ντόπιο "Είναι τρελοί αυτοί οι βόρειοι!" στην δεύτερη! Η "Amelie" που είναι ρε παιδιά;;; Περίμενα αυτή να ήταν σε μία από τις δύο πρώτες θέσεις!