Silver Linings Playbook (2012)

Πρωταγωνιστούν: Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro, Jacki Weaver

Σκηνοθεσία: David O. Russell

Εναλλακτικός τίτλος: "Εεε...η αισιοδοξία που ακριβώς είναι ρε παιδιά;"

Υπόθεση: Ο Pat είναι ένας πρώην καθηγητής ιστορίας που έχει χάσει τα πάντα. Αφού έπιασε την γυναίκα του να τον απατά με έναν συνάδελφό της τον οποίο κι έσπασε στο ξύλο, μπαίνει σε μια ψυχιατρική κλινική κι τον βλέπουμε οκτώ μήνες μετά να επιστρέφει στο πατρικό του με τους  -αμήχανους στο πως να αντιμετωπίσουν το παιδί τους,- γονείς του κι να προετοιμάζεται να διεκδικήσει κι να κερδίσει πίσω την παλιά του ζωή αλλά κυρίως την πρώην σύζυγό του, την οποία κι αγαπά ακόμη. Βέβαια, όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν τρελό κι η μόνη, με την οποία νιώθει άνετα κι είναι ειλικρινής είναι η, επίσης, προβληματική Tiffany που γνωρίζει σε ένα δείπνο φίλων. Η Tiffany, που χήρευσε πρόσφατα κι αυτό την έχει οδηγήσει σε...ακατάσχετη νυμφομανία, του υπόσχεται ότι θα τον βοηθήσει να έρθει σε επικοινωνία με την πρώην σύζυγό του αν εκείνος, για αντάλλαγμα, την βοηθήσει να πάρουν μέρος σ' ένα διαγωνισμό χορού. Έτσι, μέσω του χορού κι διάφορων τραγελαφικών καταστάσεων, αρχίζουν να αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους, που τους επιτρέπει να αντιμετωπίσουν πιο αισιόδοξα την ζωή...

Για πες, για πες: Το "Silver Lining" είναι ένα αγγλικό ιδίωμα που δηλώνει την άκρατη αισιοδοξία. Στην συγκεκριμένη ταινία όμως, μόνο άκρατη δεν είναι η αισιοδοξία! Αντιθέτως, θα έλεγα, άκρατη φαίνεται πως ήταν η αισιοδοξία της Επιτροπής για τα Όσκαρ όταν έδιναν στην συγκεκριμένη ταινία 8 ολόκληρες υποψηφιότητες κι, μάλιστα, στις 5 μεγαλύτερες κατηγορίες (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α' Ανδρικού & Α' Γυναικείου Ρόλου)! Διότι, κακά τα ψέματα...δεν νομίζω πως τις άξιζε κι όλες. Δεν λέω! Πρόκειται για μια γλυκόπικρη ταινία, που, ενώ διαπραγματεύεται ένα δύσκολο θέμα με ψυχολογικά ασθενή άτομα, καταφέρνει ωστόσο να το παρουσιάσει με κωμικοτραγικό κι, κάποιες φορές, σαρκαστικό τρόπο, ώστε να μην πνίγει τον θεατή αλλά να τον κάνει να συμπαθήσει, παρά τις περιέργειές τους, αυτούς τους ψυχάκιες πρωταγωνιστές! Αυτό είναι ίσως κι το μεγάλο ατού που, προφανώς, οδήγησε κι τον David O. Russell στην 2η υποψηφιότητά του για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας (η πρώτη ήταν για την ταινία "The Fighter"): το ότι δηλ. ακροβατεί ανάμεσα σε ένα πολύ λεπτό νήμα που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις αν τελικά πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί ή μια αστεία δραμεντί. Βοηθάει πολύ σε αυτό κι το καλοδουλεμένο σενάριό του επίσης, που εναλλάσσεται γρήγορα κι εμπλουτίζεται, τόσο με αστείους όσο κι με δραματικούς διαλόγους, που δίνουν άλλη ζωντάνια στην ροή της ταινίας. Έρχονται κι οι ρόλοι καρικατούρες, βέβαια, να ενισχύσουν το στοιχείο αυτό: πέρα από τον ψυχάκια Pat που παλεύει με τα νεύρα του κι προσπαθεί συνεχώς να τα συγκρατήσει (όχι πάντα με επιτυχία!) κι την άλλη την πυροβολημένη σεξομανή Tiffany, μην νομίζετε πως οι υπόλοιποι της ταινίας ήταν καλύτεροι! Ο μπαμπάς του Pat, ερμηνευμένος από τον θρύλο De Niro, είναι ένας προληπτικός τζογαδόρος που θέλει να προσεγγίσει ξανά τον γιο του, τρέχοντάς τον σε αγώνες ποδοσφαίρου επειδή τον θεωρεί το γούρι του! Η δε μάνα, με έναν αστείο μορφασμό συνέχεια στα μούτρα της που δεν σε αφήνει να καταλάβεις αν διασκεδάζει με την όλη κατάσταση ή αν απλά της έχει λασκάρει κι σ' αυτήν λιγάκι το μυαλό επειδή δεν ξέρει πως να το αντιμετωπίσει όλο αυτό. Όλοι αυτοί, συν κάποιους άλλους μικρούς ρόλους, σε κάνουν να πιστέψεις σταδιακά πως τελικά οι μόνοι τρελοί σε αυτή την ταινία δεν είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Αυτό όμως, που με χάλασε κι διαφωνώ με τις τόσες υποψηφιότητες, ήταν το γεγονός πως, λόγω όλων αυτών των γλυκόπικρων περιστατικών κι των χαρακτήρων αλλά κι τον τραγελαφικό κι, συχνά, σαρκαστικό τρόπο που αντιμετωπίζεται το θέμα, κάπου χάθηκε ή, έστω, επισκιάστηκε το θέμα της αισιοδοξίας! Ναι μεν, το ζευγάρι βρίσκει ο ένας μέσω του άλλου, την δύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του κι να δει με αισιοδοξία ξανά την ζωή μέσω του χορού, αλλά έτσι όπως μας παρουσιάζεται, μοιάζει περισσότερο σαν να θέλει να την προσπεράσει αυτή την αισιοδοξία ο σκηνοθέτης κι όχι να την αναδείξει! Κοινώς...απλά περνά ξυστά από αυτήν! Τέλος, οι ερμηνείες ήταν καλές αλλά όχι κι ισάξιες για Όσκαρ! Μην το παρακάνουμε! Κι μάλιστα κι των Α' αλλά κι των Β' ρόλων, ανδρικών και γυναικείων αντίστοιχα! Εεε όχι! Εγώ πάντως δεν γέμισα με αισιοδοξία με το τέλος της ταινίας! Απλά χαμογέλασα αδρά κι κοίταξα να δω τι καλύτερη επιλογή έχω για την επόμενη φορά...

Με αρέσει: Το soundtrack της ταινίας ήταν πολύ ενδιαφέρον! Αυτό επιβεβαιώνεται εξάλλου κι από την σύμφωνη γνώμη κι έγκριση της-ειδικού σε αυτό το μπλογκ γύρω από μουσικά ζητήματα-Αναστασίας! Επίσης, χάρηκα που επιτέλους (!) ο Robert De Niro επέστρεψε με έναν ρόλο που, τουλάχιστον, δεν προσβάλλει το τεράστιο ταλέντο κι έργο του, όπως έκαναν οι άθλιες επιλογές του τελευταία! 

Δεν με αρέσει: Που εξακολουθώ, μετά το τέλος της ταινίας, να έχω κάθε άλλο παρά αισιόδοξη διάθεση...

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Στην ταινία εμφανίζεται στον ρόλο του Danny, ενός επίσης ψυχοπαθή τρόφιμου, που συνεχώς το σκάει κρυφά από το ψυχιατρείο, ο κωμικός ηθοποιός Chris Tucker, που είχαμε να τον δούμε πολλά χρόνια-πάνω από δεκαετία! Κι η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε σαν να πάχυνε αρκετά! Δίαιτα γρήγορα Chris!