Υπόθεση : Έχουμε 1985 και ο Marty McFly (Michael J. Fox) είναι ένας καθημερινός έφηβος, που δυστυχώς έχει ένα μεγάλο πρόβλημα, βρίσκετε κολλημένος στο 1955. Όλα αυτά χάρη στο καλό του φίλου Doc Emmett Brown (Christopher Lloyd), ο οποίος μετέτρεψε μια DeLorean σε χρονομηχανή και έτσι ο Marty ταξιδέψε 30 χρόνια στο παρελθόν και τώρα πρέπει να βρει την νεαρή ¨έκδοση¨ του Doc για να επισκευάσει το αυτοκίνητο – χρονομηχανή και να επιστρέψει πίσω στο μέλλον, αλλά αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα του, γιατί κατά την επίσκεψη του στο παρελθόν γνώρισε τους νεαρούς και μελλοντικούς γονείς τους και κατά λάθος διατάραξε τις σχέσεις τους, με αποτέλεσμα την πιθανή εξαφάνιση του.
Κατηγορία ταινίας : Χωροχρονικό Συνεχές
Γενικά : Είχε ενδιαφέρον η άτιμη, δεν το περίμενα, με ενθουσίασε ο τρόπος που παρουσιάστηκε η επίσκεψη στο παρελθόν, εγώ πίστευα ότι ναι μεν θα γύριζε στο παρελθόν αλλά όχι ότι θα πήγαινε στο παρελθόν του ίδιου τόπου, έτσι ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να συναντήσει όλα τα αγαπημένα αλλά και τα μισητά του πρόσωπα στο ίδιο μέρος, μόνο που ήταν σε νεότερη ηλικία. Αυτός ήταν και ο λόγος, που οι γονείς του Marty ήταν νεαροί ηθοποιοί με μακιγιάζ ενηλίκων, γιατί όταν ο γιος τους θα γυρνούσε στο παρελθόν θα έπρεπε να δει τους γονείς τους νέους. Αν απομονώσεις τη βασική πλοκή του έργου, που είναι φυσικά η επιστροφή στο 1985, στο έργο βλέπουμε μια ακόμα επιπλοκή, ένα κλασσικό εφηβικό ρομάντζο από την δεκαετία του 80΄. Ένα μεγάλο ατού για την ταινία, κατά την δική μου άποψη φυσικά, είναι ο Christopher Lloyd, ένας καταπληκτικός κωμικός ηθοποιός που του ταιριάζει τρελά ο ρόλος του ημίτρελου επιστήμονα, που μιλάει πολλά και καταπιάνεται με ακόμα περισσότερα. Ενδιαφέρον είναι και το μπέρδεμα που συμβαίνει κατά τον ερχομό του Marty στο παρελθόν και τον ερωτεύεται η μητέρα του και εκείνος γίνετε κολλητός με τον πατέρα του και προσπαθεί να τον πείσει να βγει ραντεβού με την μελλοντική γυναίκα του. Είναι τελικά λιγάκι ψυχεδελικό να μιλάς με τους νεαρούς γονείς σου. Σενάριο με δόσεις χιούμορ, σχετικά έξυπνο και σίγουρα ιντριγκαδόρικο. Κλείνοντας πιστεύω πως είναι μια ταινία που πρέπει να δεις κάποια στιγμή στην ζωή σου, γιατί είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, αστεία και ανάλαφρη.
Ποιον θα έπαιζα : Με χίλια τον Doc Emmett Brown, είναι μορφή ο τύπος.
Αγαπημένη σκηνή : Βρήκα την σκηνή όπου συναντά για πρώτη φορά την μητέρα του αρκετά έξυπνη. Έχοντας χτυπήσει το κεφάλι του ο Marty βρίσκετε στο εφηβικό δωμάτιο της μητέρας του, με εκείνη πάνω από το κεφάλι του και ελαφρώς ξαναμμένη. Η νεαρή μητέρα του Marty συνέχιζε σε όλη την διάρκεια της σκηνής να τον φωνάζει Calvin και κάποια στιγμή γυρίζει ο Marty και της λέει: «Γιατί με φωνάζεις Calvin?» και εκείνη του απάντησε: «Μα αυτό δεν γράφει το εσώρουχο σου; Calvin Klein» Συμπέρασμα: Η μανά του είχε βγάλει το παντελόνι όση ώρα ήταν εκείνος αναίσθητος, αίσχος.
Χειρότερη σκηνή : Όχι ότι με πείραξε κάποια σκηνή απλά είναι λίγο βαρετό να περιμένεις μίση ώρα για να δεις τον άλλον να γυρνά στο παρελθόν, χαθήκαν 30 λεπτά με ανοησίες.
Δες την : Για το έξυπνο σενάριο, την μουσική από τα 80’s και κυρίως γιατί είναι από μόνη της μια ταινία σταθμός που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά.
Μην την δεις : Αν βαριέσαι γενικότερα και αν δεν πολυσυμπαθείς τον Michael J. Fox (κατανοητό)
Με ποιον να την δεις : Με καλούς φίλους.
Μην την δεις με : Με ξινά άτομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου