The Artist (2011)

Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Berenice Bejo, John Goodman

Σκηνοθεσία: Michel Hazanavicius

Εναλλακτικός τίτλος: "Καμιά φορά, η σιωπή είναι χρυσός (και στον κινηματογράφο)!"

Υπόθεση: Ο George Valentin είναι ένας διάσημος και λαμπερός αστέρας του βωβού κινηματογράφου που μεσουρανεί στο Χόλιγουντ του 1927. Την περίοδο που γίνεται η μετάβαση στον ομιλούντα κινηματογράφο και ο ήχος εισβάλλει απειλητικά στις ταινίες, ο ίδιος αρνείται να αποδεχτεί αυτή την αλλαγή και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και επιμένει πεισματικά να υπηρετήσει το είδος που τον ανέδειξε, σε αντίθεση με την νεαρή Peppy Miller, μία στάρλετ που αναδεικνύεται τυχαία μέσω του Valentin, αλλά η φιλοδοξία της, την μετατρέπει γρήγορα σε νέο αστέρι του ομιλούντος κινηματογράφου, εκτοξεύοντας την καριέρα της σε αντίθεση με αυτή του "μέντορά" της που παίρνει την κατιούσα! Η ίδια όμως, που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του όλα αυτά τα χρόνια, θα κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει να βγει από την μιζέρια του και να λάμψει πάλι το αστέρι του....

Για πες, για πες: Τι να πούμε για αυτήν την ταινία που ήρθε σαν όαση στην θορυβώδη και συχνά ανούσια, εφετζίδικη μόδα των 3d που μας κατακλύζουν τελευταία αλλά και των υπόλοιπων σύγχρονων κινηματογραφικών μεθόδων, που κύριο μέλημά τους είναι ο "στολισμός" των ταινιών και όχι η ουσία!!! Μία αποκλειστικά ασπρόμαυρη ταινία αλλά και βωβή, χωρίς ίχνος διαλόγων, η αισθητική της οποίας, η σκηνοθεσία, η υποκριτική των ηθοποιών και όλα όσα χρησιμοποιούνται για την δημιουργία μιας ταινίας, αποτελούν ύμνο στο είδος του βωβού κινηματογράφου!!! Μια ταινία που κατάφερε να εναρμονιστεί και να προσαρμοστεί πλήρως στο κλίμα της εποχής εκείνης και να την αναδείξει με έναν πολύ γλυκό και άψογα αισθητικό τρόπο! Μπορεί να μην έχω μεγάλη ιδέα από τις ταινίες εκείνης της εποχής αλλά, όλα όσα παρακολουθούσα μπροστά στα μάτια μου, με παρέπεμπαν στις εικόνες (τις έστω και λίγες, αλλά χαρακτηριστικές) που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου από τις βωβές ταινίες που τυχαία κάποια στιγμή, να είδα στη ζωή μου! Καθόλου χρώμα αλλά, κατά ένα περίεργο λόγο, τόση μαγεία και τόσο μαγευτικές οι εικόνες! Καθόλου διάλογοι και ήχοι αλλά, ωστόσο, τέτοια εκφραστικότητα από τους ηθοποιούς που δεν χρειαζόταν να διαβάσεις ή να ακούς τους διαλόγους τους για να καταλάβεις τι νιώθουν και τι γίνεται στην υπόθεση! Χορός, μουσική, λάμψη μιας παλιάς και συνάμα τόσο γοητευτικής και μαγευτικής εποχής, δράμα και γέλιο μαζί, θλίψη και χαρά...Όλα!!! Και μάλιστα χωρίς ίχνος εφέ και ήχου! Πέρα από τις μελωδίες και την μουσική που παρέπεμπε στην εποχή εκείνη, όλα τα άλλα ήταν αρκετά για να σου δώσουν μια ολοκληρωμένη και άρτια ταινία! Και ας θεωρούνται λίγα και ελλειπή για την εποχή μας, όπου σε βομβαρδίζουν ένα σωρό εφέ, εκκωφαντικοί ήχοι και σκηνοθετικές φανφάρες απλά και μόνο προς την τέρψη του εντυπωσιασμού και όχι την τέρψη του κοινού-θεατή που κατακλύζεται από συναισθήματα και θέλει μέσα από την Τέχνη (κάθε μορφής) να τα ικανοποιήσει! Αυτή η ταινία όμως "πατάει" πάνω στην βασική αρχή πάνω στην οποία βασίστηκε και γαλουχήθηκε ο κινηματογράφος: στην δύναμη της εικόνας!!! Γιατί όντως η εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις! Και μπορεί εδώ να μην ακούγονται πολλές λέξεις, εκφράζονται άψογα όμως μέσα από την εικόνα και την εκφραστικότητα των πρωταγωνιστών! Εξάλλου, αυτήν δεν χρησιμοποιούσαν και οι ηθοποιοί εκείνη της εποχής για να εκφράσουν το σενάριο που υποδύονταν; Μπορεί να σε ξενίζει η ιδέα της τόση ησυχίας και της άχρωμης εικόνας αλλά πιστεύω ότι αυτή η ταινία καταφέρνει να σου περάσει μια γλυκιά νοσταλγία και αυτή την μαγεία εκείνων των χρόνων, όπου σημασία είχαν οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους και τα συναισθήματά τους, που λίγη σημασία θα δώσεις στην όποια λεπτομέρεια που τυχόν εντόπισες στην ταινία και ίσως σε ψιλοενόχλησε! Δείτε την γιατί είναι πρωτοτυπία (και μαγκιά) εν έτι 2012, εσύ να παρακολουθείς μία ταινία πλασμένη στα πρότυπα και στα πρώτα βήματα πάνω στα οποία "κινήθηκε" και εξελίχθηκε η ΤΕΧΝΗ του κινηματογράφου! Δεν είμαι αρμόδια να συγκρίνω τις τεχνικές λεπτομέρειες αλλά σίγουρα αυτό που είδα με ευχαρίστησε εξίσου με κάποια άλλη ταινία που μπορεί να είχε και ήχο αλλά και έγχρωμη εικόνα!

Με αρέσει: Που κατάφερε αυτή η ταινία να μου περάσει την μαγεία εκείνη της εποχής και την αγάπη με την οποία φτιάχναν τότε τις ταινίες! Προφανώς με την ίδια αγάπη και μεράκι φτιάχτηκε και το "The Artist", γι'αυτό και άρεσε τόσο....

Δεν με αρέσει: Που δυστυχώς στις μέρες μας την αγάπη και το μεράκι έχουν αντικαταστήσει το κέρδος και τα λεφτά...Ακόμη και στον κινηματογράφο!!!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το "The Artist" κινηματογραφήθηκε σε φορμά 1.33, ακριβώς δηλαδή, όπως γυρίζονταν και οι ταινίες της εποχής του βωβού, αλλά με έγχρωμο φιλμ το οποίο τροποποιήθηκε κατάλληλα με την χρήση ειδικών φίλτρων. Επίσης, οι κάμερες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν αρκετά θορυβώδεις, καθώς, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, έτσι θα γινόταν πιο εύκολα αντιληπτό στους συμμετέχοντες πως γυρίζουν βωβή ταινία.