The Awakening

Υπόθεση :  Στο Λονδίνο του 1921, η Florence Cathcart (Rebecca Hall) είναι μια διάσημη ντεντέκτιβ με έφεση την διαλεύκανση μυστήριων που σχετίζονται με φαντάσματα και τις απάτες που στήνονται γύρω από αυτό το θέμα. Μια μέρα την επισκέπτεται ο Robert Mallory (Dominic West) και της προτείνει να έρθει σε ένα απομονωμένο οικοτροφείο, για να διαλευκάνει την υπόθεση ενός φαντάσματος που τρομοκρατεί μέχρι θανάτου τους μαθητές. Έχοντας αρχικά βρει ότι ο μαθητής πέθανε από κρίση άσματος σιγουρεύεται ότι η όλη ιστορία για φάντασμα που λένε οι υπόλοιποι μαθητές είναι ψέματα, όταν όμως οι μαθητές φεύγουν για διακοπές και στο οικοτροφείο μένει μόνο εκείνη ο Mallory, μια οικονόμος και ένα ορφανό παιδί, τα πράγματα αλλάζουν.  

                     

Με μια κουβέντα :  Γιατί όση ώρα έβλεπα το έργο σιγοτραγουδούσα το: Σαν  το μικρό φαντασματάκι τριγυρνάς, φα-ντα-σμα-τα-κιιιιι;;; Δεν πάω καλά, αλλά ας το αποδώσουμε στην ζέστη!

Γενικά : Τολμώ να πω ότι ήταν μια εξαιρετική ταινία, ένα θρίλερ για φαντάσματα που είχα πολύ καιρό να δω. Δεν είναι ακριβώς το είδος ταινίας με φαντάσματα όπως ήταν η ¨Γυναίκα με τα Μαύρα¨  όπου το φάντασμα έκοβε βόλτες δεξιά και αριστερά και σε τρόμαζε ξεδιάντροπα. Θα έλεγα λοιπόν ότι η ταινία κλίνει πιο πολύ σε κάτι άλλες τύπου ¨Ορφανοτροφείο¨ και ¨Οι Άλλοι¨, που ναι μεν υπάρχει ένα φάντασμα αλλά δεν στο δείχνει φάτσα κάρτα (τουλάχιστο στην αρχή) και συν της άλλης υπάρχουν ανατροπές, αποκαλύψεις και σχεδόν πάντα στο τέλος δεν ξέρεις τι έγινε. Αυτό το τελευταίο δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω  το παραμικρό γιατί θα σου χαλάσω το σασπένς του έργου, γιατί έχει μπόλικο κιόλας. Ανά σκηνή έριχνα τις ευθύνες σε άλλους, γιατί και εγώ επηρεασμένος από την πρωταγωνίστρια που ήταν τέρας ρεαλισμού δεν πίστευα ότι υπάρχει φάντασμα, ότι όλα όσα συνέβαιναν ήταν μια κακόγουστη φάρσα, έλα όμως που δεν ήταν. Ο σκηνοθέτης του έργου, Nick Murphy συνδύασε με μεγάλη μαεστρία το μυστήριο της υπόθεσης εμπλουτίζοντας το με ορφανοτροφεία και με τους κλασσικούς βρετανικούς ομιχλώδεις λόφους, ενώ πρόσθεσε μερικές δόσεις θρίλερ και μια στάλα αίσθημα γιατί το πρωταγωνιστικό δίδυμο ήταν φωτιά και λάβρα. Η  Rebecca Hall (επιτέλους) σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο που, δεν με ξάφνιασε απλά, με έκανε να την χαζεύω με ανοιχτό το στόμα με την ερμηνεία της που ξεκίνησε υποστηρίζοντας την θέση της ως ρεαλίστρια και ψυχρή ντεντέκτιβ και κατέληξε τελικά σε ένα έρμαιο των καταστάσεων που είχε ξεχάσει συνειδητοποιώντας ότι τελικά ήταν τα ¨δικά¨ της φαντάσματα που ήρθε να αποκαλύψει… μάλλον είπα πολλά. Δίπλα της ο Dominic West που ήταν και αυτός με την σειρά του αρκετά καλός, με την χημεία του με την Rebecca Hall να είναι το μεγαλύτερο προτέρημα του, ενώ η Imelda Staunton στο ρόλο της τροφού του ορφανοτροφείου ήταν καταλυτική για την συνέχιση της ιστορίας και για την δραματική κορύφωση της στο τέλος. Κλείνοντας η ταινία δεν θα σε απογοητεύσει, είναι πιστή σε αυτά που προσφέρει και δεν υστερεί σε τίποτα απέναντι σε Hollywoodιανά θρίλερ, μη σου πω ότι είναι και κλάσης ανώτερη.

Η Ατάκα : Επιγραφή: «Όλα τα παιδιά έφυγαν, όλα έκτος από ένα».

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Η τελευταία σκηνή την οποία όσες φορές και αν την δω δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το τι τελικά έγινε.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή όπου η Florence έπεσε στην λίμνη.

Δες την :  Γιατί είναι μια πολύ καλή ταινία για φαντάσματα.

Μην την δεις :  Αν φοβάσαι τα θρίλερ.

Με ποιον να την δεις :  Με τους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Τα ανιψάκια σου που τρομάζουν εύκολα.