Πρωταγωνιστούν: Daniel Day-Lewis, Brenda Fricker, Fiona Shaw
Σκηνοθεσία: Jim Sheridan
Εναλλακτικός τίτλος: "Όταν η δύναμη και η θέληση είναι πάνω απ'όλα!"
Υπόθεση: Ο Christy Brown είναι ένα απ'τα πολλά παιδιά, μιας φτωχής Ιρλανδικής οικογένειας, το οποίο γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση, γεγονός που του επιτρέπει να ελέγχει και να μπορεί να κινεί μόνο το αριστερό του πόδι! Μέχρι τα δέκα του, όλοι πίστευαν ότι είναι ένα "φυτό", που δεν μπορεί να μιλά, να κινείται, να αυτο-εξυπηρετείται κι τον είχαν "ξεγραμμένο". Μόνο η μητέρα του πίστευε πραγματικά σε αυτόν κι, με πολύ επιμονή κι υπομονή, τον βοήθησε κι τον έμαθε να διαβάζει κι να γράφει. Όμως, το μεγάλο ταλέντο του Christy ήταν η ζωγραφική...κάτι που φτάνει στα αυτιά της καθηγήτριας, Dr. Eileen Cole, και με την βοήθεια της, το έργο του Christy θα αναπτυχθεί κι θα γίνει ευρύτερα γνωστό σε όλο τον κόσμο...
Για πες, για πες: Φίλες και φίλοι του "Ευλόγησον"...γεια σας! Σήμερα έρχομαι με μια ταινία από το χρονοντούλαπο, η οποία όμως, επάξια έχει κερδίσει μια θέση στην λίστα με τις πιο αξιόλογες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου! Κι όχι τόσο επειδή είναι ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, ένα σκηνοθετικό διαμάντι ή ένα μάθημα σεναρίου! Σίγουρα, όμως πρόκειται για ένα μάθημα υποκριτικής και ταλέντου από ένα μεγαθήριο, όπως έμελλε να αποδειχθεί κι από την μετέπειτα εξέλιξη της καριέρας του, και μιλάω φυσικά για τον ηθοποιό Daniel Day-Lewis! Η καριέρα του και η φρενήρη πορεία του προς τα Όσκαρ (είναι ο μόνος άνδρας ηθοποιός που έχει κερδίσει τρεις φορές το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου!), έμελλε να ταυτιστεί με την συγκεκριμένη ταινία, αφού με αυτήν κέρδισε την πρώτη υποψηφιότητα αλλά κι το πρώτο του αγαλματάκι του θείου Όσκαρ! Η ταινία, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι είναι η απόδειξη του τι γίνεται όταν ένας ηθοποιός παίρνει την υπόθεση επάνω του...τι γίνεται όταν το ταλέντο, συναντά την θέληση και την αποφασιστικότητα για δημιουργία...ότι ακριβώς έκανε δηλ. στην σύντομη και πολυτάραχη ζωή του, ο Ιρλανδός ζωγράφος και συγγραφέας Christy Brown, την προσωπικότητα του οποίου, ενσάρκωσε ο Lewis. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αφοσίωσης και της ταύτισης του ηθοποιού με τον ρόλο που υποδύθηκε, είναι το γεγονός ότι καθ'όλη την διάρκεια των γυρισμάτων, ο DDL (όπως είναι το παρατσούκλι του Lewis, από τα αρχικά του ονόματός του) επέμενε να κυκλοφορεί στα πλατό με αναπηρικό καροτσάκι ενώ στα διαλείμματα χρειαζόταν βοήθεια από τους συνεργάτες του για να τραφεί, αφού συνέχιζε να υποδύεται τον ρόλο του, προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην καθημερινότητά του ο Brown! Κάτι, βέβαια, που συνηθίζει να κάνει με κάθε ρόλο που αναλαμβάνει να παίξει...Κι, ευτυχώς, πέρα από την άριστη υποκριτική ικανότητα του πρωταγωνιστή αλλά και όλων των υπόλοιπων ηθοποιών (συγκλονιστική η Brenda Fricker στο ρόλο της πεισματάρας, αισιόδοξης, στοργικής και υποστηρικτικής μητέρας, γεγονός που της εξασφάλισε το αγαλματάκι για το Β' Γυναικείο ρόλο ενώ, αποκάλυψη ήταν κι ο πιτσιρικάς Huge O' Connor που υποδύεται τον ήρωα σε παιδική ηλικία!), άξια επαίνου είναι και η επιλογή του πρωτάρη, τότε, σκηνοθέτη (το "My Left Foot" ήταν η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Jim Sheridan), να μην στραφεί σε φθηνά συναισθηματικά τερτίπια...Δηλ. δεν έπεσε στην παγίδα του φθηνού συναισθηματισμού, του μελοδραματισμού και του ψυχοπλακώματος στο οποίο, συνήθως, καταφεύγουν οι ταινίες που σχετίζονται με το ευαίσθητο θέμα της αναπηρίας. Αντίθετα, αντιμετώπισε τον ήρωα όπως ακριβώς ζητούσε κι ο ίδιος από τους γύρω του να τον αντιμετωπίζουν: σαν έναν κανονικό άνθρωπο δηλ., με τα προτερήματα κι τα ελαττώματά του, με τις καλές κι κακές του στιγμές, με τις αδυναμίες και τις δυνατότητες του, με την φωτεινή και την σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα του....Κι όταν, ακόμη, κινδύνευε να "βαρύνει" κάπως το θέμα, φρόντιζε ο Sheridan με διάφορες αστείες και κωμικές στιγμές να "ελαφρύνει" την κατάσταση κι να χαλαρώνει το συναίσθημα. Μια ταινία που, παρά το δύσκολο θέμα που διαπραγματεύεται, σου αφήνει ένα γλυκό αίσθημα αισιοδοξίας αλλά, κυρίως, σε διδάσκει ότι όλοι είμαστε ίσοι κι έχουμε το δικαίωμα να διεκδικήσουμε την ζωή μας κι να πάρουμε την ευτυχία στα χέρια μας, χωρίς να χει δικαίωμα να σταθεί εμπόδιο σε αυτό κανένα κοινωνικό στερεότυπο ή προκατάληψη! Μόνο που, στην περίπτωση του Brown, αυτός πήρε την ζωή του στο "Αριστερό του Πόδι"...
Με αρέσει: Που, χωρίς να έχω δει τις άλλες ταινίες του Lewis (είτε αυτές στις οποίες ήταν απλά υποψήφιος, είτε αυτές που κατάφερε κι κέρδισε το πολυπόθητο αγαλματάκι!), κατάφερε με την πρώτη μας "γνωριμία" να με πείσει για το τεράστιο ταλέντο του κι για το ότι πρόκειται για ένα από τα πιο δίκαια Όσκαρ στην ιστορία του θεσμού!
Δεν με αρέσει: Που, παρόλο που η ταινία δοξάζει την δύναμη κι την θέληση ενός ανάπηρου ανθρώπου να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει ένα τέτοιο άτομο, δυστυχώς η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είναι πολύ δύσκολο για αυτά τα άτομα να ξεπεράσουν κι να αποτάξουν από πάνω τους κι, κυρίως, μέσα από την ψυχή τους, την κακία και την περιφρόνηση που εισπράττουν από το κοινωνικό περίγυρο, μιας κι ο Brown κατέληξε να πεθάνει νέος (ήταν μόλις 49 χρονών), με χρόνια προβλήματα αλκοολισμού (βέβαια, αυτό θα το συνέβαινε, ούτως ή άλλως, αφού ήταν Ιρλανδός!) και θύμα μιας γυναίκας που, όπως φάνηκε, δεν τον αγάπησε ποτέ κι τον εκμεταλλεύτηκε ως το τέλος της ζωής του!
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Δεν χρειάζεται να σας πω τίποτα άλλο για την ταινία, απλά να σας ενημερώσω ότι μετά την πολιτισμική αποκάλυψη που υπέστην από το υποκριτικό ταλέντο του χαρισματικού κύριου Lewis, να αναμένετε σύντομα ένα μίνι αφιέρωμα με κανα δυο-τρεις ακόμη, χαρακτηριστικές, ερμηνείες τις καριέρας του! Και ναι: αυτό ήταν απειλή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου