The Great Gatsby (2013)

Πρωταγωνιστούν: Leonardo DiCaprio, Carey Mulligan, Joel Edgerton, Tobey Maguire

Σκηνοθεσία: Baz Luhrmann

Εναλλακτικός τίτλος: "Πολύ βαβούρα βρε παιδί μου!"

Υπόθεση: Ο Nick Carraway, πρώην χρηματιστής και νυν αλκοολικός κι αποτυχημένος συγγραφέας, βρίσκεται απομονωμένος σε ένα ψυχιατρείο κι τον ακούμε να περιγράφει στον γιατρό του την ιστορία του πιο παράξενου καλοκαιριού που έζησε ποτέ! Είμαστε στην Νέα Υόρκη του 1922 κι ο νεαρός κι φιλόδοξος Nick, έχοντας αφήσει πίσω το ήσυχο μέρος από όπου κατάγεται, έρχεται στην ξέφρενη αυτή πόλη, να διεκδικήσει κι αυτός το δικό του, φιλόδοξο "αμερικανικό όνειρο". Εκεί νοικιάζει ένα σπιτάκι, κοντά σε μια αριστοκρατική περιοχή, κι ανακαλύπτει πολύ σύντομα ότι είναι γείτονας με τον μυστηριώδη κι πάμπλουτο, Jay Gatsby, γνωστό σε όλους για τα υπερπολυτελή κι ξέφρενα πάρτυ που διοργανώνει συχνά στην τεράστια έπαυλή του. Επιπλέον, έρχεται σε επαφή με την ξαδέρφη του, Daisy, η οποία είναι παντρεμένη με τον, επίσης, πλούσιο κι γόνο αριστοκρατικής οικογενείας, Tom Buchanan. Σύντομα, γνωρίζεται με τον γείτονά του, Gatsby που του εκμυστηρεύεται τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για την Daisy την οποία γνωρίζει από παλιότερα κι ζητά την βοήθεια του Nick για να μπορέσει να την ξαναπροσεγγίσει. Έτσι παρακολουθούμε να ξετυλίγεται το κουβάρι της μυστηριώδους προσωπικότητας του Gatsby, μέσα από μια μεγάλη δόση χλιδής, διασκέδασης κι τρελών πάρτυ! 

Για πες, για πες: Η ταινία αυτή είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα F. Scott Fitzgerald, ένα βιβλίο που ανήκει στα κλασσικά έργα-όχι μόνο της αμερικανικής- αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας ενώ έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για 4 προηγούμενες κινηματογραφικές του μεταφορές, μια όπερα, τρία θεατρικά έργα, συν του ότι διδάσκεται και στα αμερικανικά σχολεία! Προσωπικά δεν το έχω διαβάσει, ούτε αυτό, ούτε κι κάποιο άλλο έργο του Fitzgerald, άρα κι δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για το αν κι κατά πόσο η ταινία έμεινε πιστή στο πρωτότυπο υλικό κι στο ύφος του συγγραφέα. Οφείλω όμως να σας αναθέσω ένα συμπέρασμα που έβγαλα από την σύντομη έρευνα που έκανα (με αφορμή την ταινία) κι αφορά τον συγγραφέα, γιατί πιστεύω ότι αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την, όποια, κριτική ματιά κι στάση επιλέξει να κρατήσει ο καθένας, απέναντι στην συγκεκριμένη ταινία. Ο F. Scott Fitzgerald είχε την ατυχία (;) να αναγνωριστεί η συγγραφική του αξία, πολύ μετά τον θάνατό του κι αφού πέθανε ο ίδιος απένταρος κι μη καταξιωμένος. Πάντοτε όμως θαύμαζε την υψηλή κοινωνική τάξη της εποχής του κι ο ίδιος έκανε τα πάντα για να βρίσκεται ανάμεσά τους κι να γίνει μέρος αυτού του εύπορου κόσμου. Ωστόσο, δεν το κατάφερε ποτέ, ίσως γιατί είχε την ικανότητα να διακρίνει ότι, πίσω από την λάμψη, τον πλούτο, την χλιδή, τις ανέσεις, την ξέφρενη ζωή κι την πολυτέλεια αυτής της εύπορης ζωής, κρύβεται η απόλυτη κενότητα, ματαιοδοξία, διαφθορά, μοναξιά κι ρηχότητα αυτού του σάπιου κοινωνικού συστήματος. Κι νομίζω ότι, αυτή ήταν κι η ουσία κι το μήνυμα που ήθελε να αναδείξει μέσα από το βιβλίο του και που, το ίδιο όφειλε να κάνει κι αυτή η κινηματογραφική του μεταφορά. Η ειδοποιός διαφορά λοιπόν μεταξύ βιβλίου-ταινίας; Αυτή ακριβώς! Ότι η ταινία του σκηνοθέτη του "Moulin Rouge!", της "Australia" και του παλαιότερου "Romeo+ Jouliet", Baz Luhrmann αρκέστηκε να αναδείξει τα "λούσα και τις χλιδές" του Gatsby κι απέτυχε έτσι να εστιάσει στην πολύπλοκη κι ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και ψυχοσύνθεση αυτού του χαρακτήρα. Βέβαια, είναι γνωστό ότι ο Luhrmann ξέρει καλά πως να επιτυγχάνει τον εντυπωσιασμό, μέσω της υπερβολής, της έντασης, των εφέ κι των χρωμάτων κι να προσαρμόζει, οποιοδήποτε θέμα κι αν καταπιάνεται, στους φρενήρεις κι ξέφρενους ρυθμούς της σύγχρονης πραγματικότητας! Κι όσον αφορά αυτό το κομμάτι, τα κατάφερε κι πάλι πολύ καλά, ίσως κι παραπάνω από όσο έπρεπε! Ταχύτητα, ξέφρενοι ρυθμοί, χρώμα, ζωντάνια, πολύχρωμα κι εντυπωσιακά κουστούμια, πλούτη κι χλιδή, βιντεοκλιπίστικη σκηνοθετική  προσέγγιση κι αδιάκοπη αλλαγή πλάνων κι σκηνών αλλά κι πολύς χορός και μουσική (σε τέτοιο βαθμό όμως, που κάποια στιγμή μπερδεύεσαι κι δεν ξέρεις αν παρακολουθείς μιούζικαλ ή κάτι άλλο!) επικρατούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Άσε δε που, σε κάποια σημεία, η μουσική αυτή μοιάζει να είναι παράταιρη από την εποχή στην οποία αναφέρεται η ταινία, μιας κι εκεί που ακούς ήχους τζαζ, swing και charleston μουσικής... τσουπ! Σου πετάει κι έναν Jay Z και μια Beyonce, έναν Will.i.am και μια Lana Del Ray! Η μόνη που κολλάει παντού φυσικά, είναι η ΘΕΑ Florence, αν κι αδικήθηκε γιατί ακούγεται λιγότερο στην ταινία το "Over the Love" από το "Young and Beautiful" της Lana! Και...πως να το πω βρε παιδί μου; Βαβούρα...πολύ βαβούρα! Η οποία, δυστυχώς, είχε ως αποτέλεσμα να "μπουκώνει" τον θεατή αλλά κι να "πνίγει" την όποια ερμηνευτική, συναισθηματική κι κοινωνική προσπάθεια μπορούσε να αναδειχθεί μέσα από την ταινία! Επιπλέον, βρήκα ατυχή κι αταίριαστη την ερωτική χημεία μεταξύ του Leo και της κρυόκωλης-μονίμως ανέκφραστης κι ρηχής-Mulligan ενώ ο Maguire αρκέστηκε απλώς στον ρόλο του αφηγητή κι του παιδιού που "κρατούσε το φανάρι" στα δυο ερωτευμένα πιτσουνάκια! Κοινώς κι κατ'εμέ; Ο συγκεκριμένος κύριος Gatsby...εεε όχι! Δεν ήταν κι τόσο υπέροχος τελικά!

Με αρέσει: Που, μπορεί η ταινία να μην αποδείχθηκε άξια των προσδοκιών μου αλλά, τουλάχιστον, μου γνώρισε κι μου παρακίνησε το ενδιαφέρον, ώστε να μελετήσω κι να γνωρίσω λίγο παραπάνω τον "Υπέροχο", F. Scott Fitzgerald.

Δεν με αρέσει: Που, επί δυόμιση ώρες, σχεδόν, έπρεπε να υποστώ ωτίτιδα από τις ντουντούκες κι τα ξεφωνητά των ρέμπελων κι μεθυσμένων φίλων του Gatsby που διασκέδαζαν ξέφρενα στα πάρτυ του!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ο Leonardo DiCaprio και ο Tobey Maguire είναι πραγματικοί φίλοι, από τα παιδικά τους ακόμη χρόνια! Ίσως κι γι'αυτό, η χημεία τους να ήταν καλύτερη απ'ότι αυτή του πρωταγωνιστή με την συμπρωταγωνίστριά του, Carey Mulligan!