Admission

Υπόθεση : Η Portia Nathan (Tina Fey) είναι μια αξιωματικός εισόδου στο πανεπιστήμιο του Princeton. Ουσιαστικά η Portia μαζί με την ομάδα των υπόλοιπων αξιωματικών, είναι υπεύθυνη για τους νέους φοιτητές που θα μπουν στο ξακουστό πανεπιστήμιο. Αυτή την χρονιά τα πράγματα θα είναι πιο Αυστρία, καθώς το Princeton έχασε την πρώτη θέση των καλύτερων πανεπιστημίων της χώρας, εξαιτίας του χαμηλού ποσοστού αριστούχων. Για να ξανά πάρει το πανεπιστήμιο την πρωτιά θα πρέπει όλοι οι νεοεισαχθέντες φοιτητές να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις που να υποδηλώνουν πως αυτά τα παιδιά θα ¨μεγαλουργήσουν¨ στο Princeton. Μέσα στις δουλειές της Portia είναι να επισκέπτεται σχολεία και να προτρέπει τελειόφοιτους μαθητές να στείλουν τις αιτήσεις τους στο Princeton. Σε ένα από αυτά τα σχολεία η Portia θα συναντήσει έναν παλιό συμφοιτητή της τον John (Paul Rudd) που διδάσκει σε αυτό το σχολειό και που θα την συστήσει στον Jeremiah, ένα κάπως ιδιόρρυθμο μαθητή που το αντισυμβατικό μυαλό του μπορεί να είναι το εισιτήριο του για το Princeton, επίσης ο Jeremiah είναι το γιος που είχε δώσει κάποτε για υιοθεσία.

                     

Με μια κουβέντα :  Άλλο περίμενα και άλλο είδα, τελικά.

Γενικά : Όταν βλέπεις την Tina Fey να πρωταγωνιστή σε μια ταινία, είναι αναπόφευκτο πως θα περιμένεις από αυτήν να σε κάνει να λυθείς στα γέλια, όταν μαζί με την Fey έρχεται και κολάει μαζί της ο Paul Rudd, που θεωρείται μεγάλο νούμερο, σκέφτεσαι ότι η ταινία θα είναι μια από τις καλύτερες κωμωδίες της χρονιάς. Ούτε καν όμως. Η ταινία μπορεί να έχει σε πρώτη φάση δυο εξαιρετικούς κωμικούς, αλλά το σενάριο (που βασίζεται σε βιβλίο) δεν είναι καθόλου κωμικό. Σίγουρα οι Fey και Rudd μπορεί να έβαζαν μερικές ανάλαφρες πινελιές, εδώ και εκεί, αλλά παρόλα αυτά το θέμα συνέχιζε να είναι ελαφρώς μουντό. Βλέπεις το έργο έχει να κάνει με δυο θέματα, το πρώτο είναι ο τρόπος που γίνεται η εισαγωγή στα πανεπιστήμια στην Αμερική, και το δεύτερο είναι πως μια από της υπεύθυνες της αξιολόγησης έρχεται αντιμέτωπη με τις αρχές και τα πιστεύω της όταν συνδέεται συναισθηματικά με έναν μαθητή και αυτό γιατί μαθαίνει ότι είναι ο γιος που είχε δώσει για υιοθεσία. Το πώς θα μπει κάποιος σε ένα αξιοσέβαστο Αμερικάνικο πανεπιστήμιο δεν έχει να κάνει μόνο από τους βαθμούς στο σχολείο και στις εξετάσεις τύπου Πανελληνίων (αν έχουν κιόλας τέτοια πράγματα), θα πρέπει να είναι ένα άτομο που να καταπιάνεται και να ασχολείται με πολλά, να παίζει κάποιο άθλημα, να είναι γραμμένος σε μια λέσχη, να ασχολείται με τα κοινά του σχολείου αλλά και της πόλης τους καμία φορά. Το να κατάγεται από τζάκι ή από παλαιότερους φοιτητές του έκαστου πανεπιστημίου, δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά θεωρείται Plus. Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ, για να μπεις σε ένα μεγάλο πανεπιστήμιο πρέπει να έχεις τον Θεό μπάρμπα, γιατί από τις εκατό χιλιάδες αιτήσεις που δέχεται το Princeton, μόνο οι χίλιοι καταφέρνουν να μπουν. Κάπου εδώ έρχεται η Τina Fey, της όποιας η δουλειά είναι να αξιολογεί αυτές τις αιτήσεις να κρίνει αν το ¨υλικό¨ είναι αποδεκτό για το επίπεδο της σχολής και από εκεί και ύστερα η αίτηση περνά από επιτροπή αξιολόγησης. Όπως έχεις καταλάβει δεν συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο συνοριακά, η ίντριγκα όμως σκάει όταν η Fey μαθαίνει ότι ένα παιδί που επιθυμεί να μπεις στο πανεπιστήμιο της, είναι δικό της. Φυσικά υπάρχει συγκίνηση για την επανεμφάνιση του γιου της, υπάρχει η επιθυμία να δει το παιδί να διαπρέπει, αλλά η σοβαρή και τυπική της προσωπικότητα σε συνδυασμό με το αυστηρό πρωτόκολλο του πανεπιστήμιου είναι ανασταλτικοί παράγοντες για το μέλλον του παιδιού. Το τι γίνεται μετά δεν θα σας το αποκαλύψω, αλλά πρέπει να σας πω, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε ακόμη, ότι η ταινία μόνο κωμωδία δεν είναι. Αν το δούμε τελείως ψυχρά, η ταινία δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον, σεναριακά τουλάχιστον, αν δεν έπαιζε η Fey και ο Rudd. Σκηνοθετικά είχε ένα μικρό τρικ, όπου κάθε φορά που διαβαζόταν μια αίτηση έβλεπες με την φαντασία της Fey το παιδί που είχε κάνει την αίτηση να την παρακαλάει για την πολυπόθητη έγκριση. Κλείνοντας, η ταινία δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, μπορείς να ζήσεις και χωρίς να την έχεις δει, μπορείς και να ξεχάσεις ότι διάβασες αυτή την κριτική, αλλά σίγουρα θα υπάρξουν άτομα που θα το βρουν το θέμα της ενδιαφέρον και θα ήθελαν να μάθουν λίγα περισσότερα για το Αμερικανικό σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια.

Η Ατάκα : Portia Nath: «Ποιο είναι το μυστικό για να μπεις μέσα; Δεν μπορώ να σας πω, πρέπει να το βρείτε μόνοι σας.»

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή με την αγελάδα, είναι ίσως η πιο αστεία σε όλο το έργο.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή όπου γίνει το ¨πετσοκόψιμο¨ των αιτήσεων.

Δες την :  Για να εκτιμήσεις το Ελληνικό σύστημα εισαγωγής.

Μην την δεις :  Γιατί ήθελες να δεις κωμωδία και σου βγήκε κοινωνικό.

Με ποιον να την δεις : Με κανέναν. Δύσκολα να αρέσει σε κάποιον η συγκεκριμένη ταινία, μιας και το θέμα της απευθύνεται σε μια μικρή μερίδα του κοινού.

Μην την δεις με :  Τα ίδια με επάνω.