Skyfall (2012)

Πρωταγωνιστούν:Daniel Craig, Javier Bardem, Judi Dench,Ralph Fiennes

Σκηνοθεσία: Sam Mendes

Εναλλακτικός τίτλος: "Η μέρα που και ο James Bond έκλαψε!"

Υπόθεση: Μετά από την τελευταία αποτυχημένη του αποστολή στην Τουρκία, ο James Bond τραυματίζεται, εξαφανίζεται και θεωρείται από όλους νεκρός. Όταν όμως απειλείται η ασφάλεια της υπηρεσίας του ΜΙ6, με αποκορύφωμα την ανατίναξη του αρχηγείου της και την επικείμενη διαρροή μίας απόρρητης λίστας πρακτόρων, όλες οι υποψίες και οι κατηγορίες πέφτουν στην M. η οποία κινδυνεύει να χάσει την δουλειά της, ειδικότερα μετά κι από τις επίμονες πιέσεις του νέου προέδρου της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών, G. Mallory. Τότε ο Bond αποφασίζει να επιστρέψει στην υπηρεσία για να αποκαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Θα έρθει όμως αντιμέτωπος με το σκληρό παρελθόν του, με την σχέση του με την M. και έναν κακό με τον οποίο τελικά φαίνεται να έχουν πολλά κοινά...

Για πες, για πες: Με την 23η επίσημη ταινία του, κλείνει ουσιαστικά μια εντυπωσιακή 50χρονη πορεία του πιο διάσημου κινηματογραφικού πράκτορα όλων των εποχών. Ο James Bond, επισήμως, έγινε μεσήλικας! Κι αυτό φαίνεται...Όχι μόνο στην εμφάνισή του αλλά και στον τρόπο που σκέφτεται, συμπεριφέρεται, πολεμά αλλά, κυρίως, στον τρόπο που αισθάνεται...Μια λέξη που ποτέ δεν έμοιαζε να απασχόλησε μέχρι πρότινος τους σεναριογράφους των προηγούμενων ταινιών για τον Βρετανό στιλάτο πράκτορα! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή κι να ξεκαθαρίσω κάτι, για να σώσω το τομάρι μου από τυχόν παθιασμένους οπαδούς του κύριου Bond που μπορεί να διαβάσουν αυτό το κείμενο και μετά να με καταριούνται για την ασχετοσύνη μου! Σπεύδω, λοιπόν, να δηλώσω εξ'αρχής πως...ναι! Είμαι παντελώς άσχετη με το θέμα-άντε να έχω δει όλες κι όλες, άλλες δύο ταινίες της σειράς (και αυτές με πρωταγωνιστή τον Pierce Brosnan, γιατί πολύ μου αρέσει αυτός ο ακαταμάχητος Ιρλανδός άντρας!). Επομένως, αυτό σημαίνει πως δεν γνωρίζω πολλές λεπτομέρειες για το θέμα, πέρα από την εντύπωση που έχουμε σχηματίσει όλοι από αυτά που έχουμε ακούσει, διαβάσει κτλ. για αυτόν τον ήρωα του Ian Fleming. Κι αυτό που όλοι ξέρουμε για τον Bond...James Bond...είναι ότι είναι ένας ανίκητος κι ατρόμητος Άγγλος μυστικός πράκτορας, με αδυναμία στα περίεργα gadgets- όπλα και στα πανάκριβα αυτοκίνητα (ειδικά αν αυτά είναι της Aston Martin!) με ακαταμάχητο στιλ, ενδυματολογικά κι όχι μόνο, λάτρης των μαρτίνι, μέγας γυναικάς κι καρδιοκατακτητής και που, πάντα μα πάντα!, βγαίνει ατσαλάκωτος κι αλώβητος από όποια μάχη κι αν δίνει με τους "κακούς". Εεε...λοιπόν, κάτι τέτοιο περίμενα να δω κι σε αυτήν την ταινία, αφού η ίδια πεπατημένη ακολουθείται σχεδόν σε όλες τις ταινίες του Bond! Και, δεν σας κρύβω, πως δεν ήμουν και πολύ φιλικά διακείμενη προς το όλο concept, αφού ποτέ δεν με εντυπωσίαζαν τα περίπλοκα όπλα, τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα κυνηγητά και οι σκηνές δράσης! Ευτυχώς για μένα, κάτι τέτοιο επ' ουδενί, συμβαίνει στην συγκεκριμένη ταινία! Κι αν ήμουν λίγο πιο ενημερωμένη, θα ήξερα πως και στις τελευταίες δύο, προηγούμενες ταινίες της σειράς, που πάλι είχαν πρωταγωνιστή τον Daniel Craig, φαινόταν ήδη μια προσπάθεια να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τον Bond. Διότι ο Bond μεγάλωσε, ωρίμασε και φαίνεται κι αυτός να μην εντυπωσιάζεται από τα εντυπωσιακά gadgets κι να ψυχανεμίζεται αλλιώς την όλη φάση της κατασκοπείας. Χαρακτηριστικό είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι σε αυτή την ταινία να χρησιμοποιεί, το πολύ, 2-3 όπλα-gadgets που προμηθεύεται από τον νέο Q, που τώρα είναι ένας πολύ νεότερός του, nerd τύπος, που τον ειρωνεύεται κιόλας επειδή, παλιότερα, ήταν τόσο "γκατζετάκιας"! Αυτή η σκηνή ήταν όντως πολύ αστεία! Αντίθετα, βλέπουμε έναν Bond να τσαλακώνεται κι να τραυματίζεται! Έναν Bond με μία εμφανή τάση  αυτοκριτικής και αυτοσαρκασμού, πιο ώριμο, ευάλωτο και ευαίσθητο από ποτέ! Κρυμμένος στα βάθη της Τουρκίας, μετά από την αποτυχημένη του αποστολή, καταβεβλημένος σωματικά αλλά, κυρίως, ψυχολογικά, μοιάζει να τα χει παρατήσει κι να έχει αποδεχτεί την ήττα του. Πράγμα πρωτάκουστο για τον Bond! Όταν όμως μαθαίνει ότι κινδυνεύει η υπηρεσία του και, ειδικότερα, η πράκτορας που μοιάζει να τον μύησε σε όλο αυτό, η Μ., επιστρέφει δυναμικά, παρόλο που, καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας, βιώνει την απομόνωση και την αμφισβήτηση προς τις ικανότητές του λόγω...της ηλικίας του! Σε αυτή την ταινία, ο Bond έρχεται αντιμέτωπος με το σκληρό παρελθόν του (και για πρώτη φορά μαθαίνουμε κάτι τέτοιο γι'αυτόν), για την ανθρώπινη σχέση του με την Μ., η οποία όμως, διαταράσσεται όταν εμφανίζεται ο κακός της υπόθεσης, που όπως αποδεικνύεται, είναι ένας πρώην πράκτορας, που ισχυρίζεται ότι τον πρόδωσε η Μ. σε παλαιότερη αποστολή, και γι'αυτό τώρα αυτός θέλει να την εκδικηθεί. Και δεν μιλάμε για έναν οποιοδήποτε κακό! Μιλάμε για τον Silva, υποδυόμενο τρομακτικά (και, κυριολεκτώ, σε αυτό!) εξαιρετικά ο ταλαντούχος Javier Bardem, μεταμορφωμένο σε έναν κακάσχημο, με πλατινέ μαλλί (!), σαλταρισμένο άντρα, που στο τέλος σε κάνει να τον λυπηθείς κιόλας, γιατί κι αυτός δεν πέρασε λίγα!Πάντως, μόνο τυχαία, δεν είναι αυτή η ροπή προς τον συναισθηματισμό και την ψυχολογική αποκάλυψη του Bond, αφού αναλαμβάνει να τον σκηνοθετήσει ο μετρ του κοινωνικού δράματος και των συναισθηματικών κορυφώσεων, Sam Mendes ("American Beauty", "Renolutionary Road").Χωρίς αυτό να σημαίνει πως απουσιάζουν οι εντυπωσιακές σκηνές δράσης και καταδίωξης, αλλά αυτές έρχονται σε δεύτερη μοίρα αφού προτρέχει η ανθρώπινη πλευρά των ηρώων. Για μένα ήταν η πιο ανθρώπινη, συναισθηματική και ενδιαφέρουσα ταινία Bond που έχω δει και την απόλαυσα, περισσότερο απ'ότι προσδοκούσα! Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα!

Με αρέσει: Που όχι μόνο είδαμε ένα Bond με ευαισθησίες, αδυναμίες και φόβους αλλά και με ευαίσθητη ψυχή το πουλάκι μου! Καλέ, αφού σας λέω, έκλαψε!

Δεν με αρέσει: Ο ντόρος που έγινε για τα 30 δευτερόλεπτα (κι δεν το λέω ειρωνικά, αλλά όντως μόνο τόσα ήταν!) που εμφανίστηκε στην ταινία η Τόνια Σοτηροπούλου!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Και ποια είμαι εγώ η ανίδεη που θα σας πω κάτι για τον James Bond, που να μην το ξέρετε ήδη;