Chico & Rita (2010)

Ακούγονται: Limara Meneses, Eman Xor Ona, Mario Guerra

Σκηνοθεσία: Tono Errando, Javier Mariscal, Fernando Trueba

Εναλλακτικός τίτλος: "Έρωτας, Jazz και...ρούμπα στην εξωτική Κούβα!"

 Υπόθεση: Στην μεταπολεμική Κούβα και στην προ Φιντέλ Κάστρο εποχή, ο Chico είναι ένας άσημος αλλά ταλαντούχος πιανίστας που ψάχνει μία τραγουδίστρια για να αναδείξει τις μελωδίες του. Την βρίσκει στο πρόσωπο της πανέμορφης και χυμώδης Rita, που με την αισθησιακή της φωνή τον μαγεύει. Έτσι γεννιέται ανάμεσά τους μια έντονη σχέση, διανθισμένη με πολύ πάθος, ζήλια και έρωτα αλλά κυρίως με υπέροχες μελωδίες της latin jazz και της κουβανέζικης μουσικής, που μας ταξιδεύει από την εξωτική Αβάνα ως την "φασαριόζα" Νέα Υόρκη του '50, το μαγευτικό Παρίσι και ως το παιχνιδιάρικο Λας Βέγκας...Ένα ταξίδι που θα κρατήσει πάνω από μισό αιώνα...όσο δηλ. κι ο έρωτας του Chico και της Rita!

Για πες, για πες: Επειδή ξέρω πως μια μελαγχολία, μια μουντάδα και μια στεναχώρια βρε αδερφέ!...σας έχει πιάσει με την σημερινή βροχερή ημέρα, γι'αυτό είπα κι εγώ να σας πάω σε μέρη μαγικά, εξωτικά και ονειρεμένα κι να βγω λίγο εκτός χρόνου και τόπου (πράγμα συνηθισμένο για μένα άλλωστε!). Και τι πιο ωραίο από το να πεταχτούμε μέχρι την εξωτική Κούβα του '50, όπου βασιλεύουν τα πάρτυ, η jazz και η κουβανέζικη μουσική, η τεκίλα, τα πούρα και οι αιθέριες, χυμώδεις και προκλητικές υπάρξεις; Κι επειδή έχουμε πήξει στα μοντέρνα και σύγχρονα 3D animations, με τα ανούσια σενάρια που, μόνη τους έγνοια είναι ο εντυπωσιασμός μας, μέσω των τεχνικών λεπτομερειών και εφέ (κοινώς, ένα άψυχο κι "ωμό" κομμάτι διασκέδασης!), εμείς που είμαστε νοσταλγικοί και ρομαντικοί τύποι καταβάθως, θα στραφούμε στο παραδοσιακό 2D καρτούν με σχέδια φτιαγμένα εξ'ολοκλήρου στο χέρι αλλά με πολύ ψυχή και μεράκι! Μπορεί δηλ. το δημιούργημα του, βραβευμένου με Όσκαρ, Fernando Trueba να μην είναι τεχνικά άψογο και πρωτοποριακό, όσα τα νέα δείγματα που κατακλύζουν πλέον την καθημερινότητα μας, ωστόσο καταφέρνει να μας ταξιδέψει μέσω της αισθησιακής και σαγηνευτικής, νοσταλγικής ατμόσφαιρας που αναδύεται καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας! Ίσως είναι αυτή η καθάρια αθωότητα και ο ειλικρινής ερωτισμός και το πάθος που κατακλύζει τους χαρακτήρες και την υπόθεση της ταινίας αλλά και η υψηλή μουσική της επένδυση, που μας κάνει να συγχωρούμε τα όποια τεχνικά ψεγάδια αλλά κυρίως τα κλισέ που χαρακτηρίζουν, κυρίως, το σενάριο της ταινίας! Διότι, κακά τα ψέματα, όσο κι αν αγαπάμε την πληθωρική Κούβα και τις μουσικές της που μας ταξιδεύουν, όσο κι αν νοσταλγούμε αυτή την παλιά εποχή που μόνο ο έρωτας, το πάθος και η διασκέδαση είχαν ουσία, ωστόσο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως, υπό άλλες συνθήκες κι αν δεν επρόκειτο για ένα animation παλιάς κοπής αλλά για μια "κανονική" ταινία, το σενάριο θα έμπαζε από κλισέ και από έλλειψη πρωτοτυπίας και, προφανώς, θα πάτωνε στα ταμεία! Αλλά, το γεγονός ότι μας ταξιδεύει στο παρελθόν και, ειδικότερα, μέσω αυτής της παλιάς και νοσταλγικής μορφής animation, μας κάνει να παραβλέπουμε τα όποια σκηνοθετικά και σεναριακά ατοπήματά της και να απολαύσουμε ένα μουσικό υπερθέαμα και μια ωδή στην αγάπη που, όπως συμβαίνει κι με ένα καλό τραγούδι που ακούς και δεν το ξεχνάς μετά ποτέ, έτσι γίνεται και με τον έρωτα...αρκεί να είναι αληθινός και ειλικρινής! Αφεθείτε λοιπόν, στις μουσικές και το πάθος του Chico και της Rita και απολαύστε τους!

Με αρέσει: Που είναι το πρώτο (και μοναδικό, μέχρι στιγμής,) animation που έχω δει, το οποίο απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε ενήλικες! Ειδικά, οι ερωτικές σκηνές είναι αρκετά τολμηρές για καρτούν! Έτσιιιιιιι! Φάτε την σκόνη μας μούλικα! 

Δεν με αρέσει: Κάποια στιγμή, αυτός ο ήχος της τρομπέτας που ακούγεται σχεδόν καθ'όλη την ταινία, οφείλω να ομολογήσω πως καταντά κουραστικός! Επίσης, και ο σχεδιασμός των χειλιών των καλλιτεχνών...εεε...ήταν, το λιγότερο, ατυχές αφού έμοιαζαν σαν αποτυχημένες πλαστικές στου Φουστάνου! 

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ο ένας εκ των τριών δημιουργών της ταινίας, και, πιο συγκεκριμένα, ο Javier Mariscal, είναι ο σχεδιαστής του Cobi, δηλ. της επίσημης μασκότ των Ολυμπιακών αγώνων της Βαρκελώνης το 1992! Τότε καλέ! Που η "δικιά" μας Βούλα Πατουλίδου είπε το αξέχαστο "Για την Ελλάδα ρε γαμώτο!". Τι μεγάλες στιγμές ζούσαμε παλιά ρε φίλε!