What Ever Happened to Baby Jane?

Υπόθεση : Δυο ηλικιωμένες και ξεχασμένες από τον κόσμο ηθοποιοί, ζουν την μοναχική ζωή τους σε ένα μεγάλο αρχοντικό κάπου στο Hollywood. Η Jane Hudson (Bette Davis) υπήρξε ένα παιδί αστέρι στα νιάτα της και τώρα είναι υποχρεωμένη να προσέχει την ανάπηρη αδελφή της BlancheJane. Τώρα μένουν οι δυο τους μόνες, με την μεταξύ τους σχέση να τρέφετε συνεχώς από υποσυνείδητες σκέψεις αμοιβαίου μίσους, ζήλειας και εκδίκησης. (Joan Crawford), της οποίας η καριέρα τα μετέπειτα χρόνια επισκίασε εκείνη της

Κατηγορία ταινίας : Οικογενειακό

Γενικά : Την ταινία αυτή την είδα για δυο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως σε μια προηγούμενη ταινία (French and Saunders Still Alive! – Υπάρχει στο Blog) υπάρχει ένα βίντεο που οι πρωταγωνίστριες αναπαριστούσαν μια σκηνή του έργου και από εκείνη την στιγμή μου καρφώθηκε στο μυαλό να μάθω ποια ταινία είναι. Αφού έμαθα, είδα ότι πρωταγωνίστρια είναι η Bette Davis, της οποίας ταινία πάντα ήθελα να δω από τότε ακόμα που άκουσα το ¨Bette Davis Eyes¨ της Kim Carnes. Στην ταινία λοιπόν παίζει η Bette Davis και η Joan Crawford, οι οποίες υποδύονται δυο αδελφές, που μένουν μαζί επειδή η μια από της δυο έμεινε παράλυτη όταν η άλλη την χτύπησε επίτηδες με το αμάξι. Πολύ θα ήθελαν οι δυο πρωταγωνίστριες να συνέβαινε αυτό στην πραγματικότητα καθώς υπήρχε πραγματική έχθρα ανάμεσα τους. Εδώ σου λέει η Davis είχε πάρει ένα μηχάνημα που έβγαζε Coca-Cola, για να την σπάσει στην Crawford, που ήταν εκπρόσωπος της Pepsi και σε όλες της τις ταινίες έκανε την διαφημισούλα της. Σε κάποια σκηνή η Davis κλοτσούσε στο κεφάλι την Crawford και τώρα κατά λάθος; Επίτηδες; Θα σας γελάσω…. της έριξε και μερικές στα αλήθεια και χρειάστηκαν ράμματα στην Crawford. Εκείνη σαν σωστή επαγγελματίας σε μια άλλη σκηνή όπου η Davis έπρεπε να την σύρει στο πάτωμα, έβαλε μέσα στο παλτό της καμία εικοσαριά πέτρες και έτσι η Davis τράβηξε την πλάτη της. Είχε γίνει και ένα περιστατικό στα Oscars εκείνης της χρονιάς. Η Davis ήταν υποψήφια με το εν λόγο έργο και αν κέρδιζε θα έκανε ρεκόρ νικών στα Α’ γυναικείου ρόλου, όπως καταλαβαίνεις λοιπόν είχε ελαφρώς σκυλιάσει για να κερδίσει. Από την άλλη η συμπρωταγωνίστρια του έργου η Crawford , που δεν ήταν υποψήφια για την ταινία, είχε κάνει ολόκληρη εκστρατεία για να μην κερδίσει η Davis. Έχοντας λοιπόν συνεννοηθεί με την ηθοποιό Anne Bancroft, πως αν κέρδιζε το βραβείο και δεν μπορούσε να το παραλάβει θα πήγαινε η ίδια (η Crawford, μην μπερδεύεσαι!) να το παραλάβει εκ μέρους της. Έτσι λοιπόν το βράδυ των βραβείων νικήτρια ανακηρύσσετε η Anne Bancroft, και εκείνη την στιγμή λέγετε πως η Davis ένοιωσε ένα κρύο χέρι να την ακουμπά και την Crawford να της λέει: «Συγγνώμη καλή μου, πρέπει να παραλάβω και ένα Oscar». Όλα αυτά τα είπα για να δείξω πως οι ξένοι ηθοποιοί και γενικότερα οι άνθρωποι του θεάματος στο εξωτερικό είναι πολύ ανώτεροι ακόμα και στην κατινιά!!! Επιστρέφοντας στο έργο θα πρέπει να σου πω ότι είναι μια βαριά ταινία από ψυχολογικής απόψεως, καθώς οι πρωταγωνίστριες είναι στερημένες από την έλλειψη των φώτων της δημοσιότητας. Παράλληλα η μια είναι μπεκρού και βρίζει σαν λιμενεργάτης την ανάπηρη αδελφή της και σε όλο αυτό το πλάκωμα έρχεται το ασπρόμαυρο χρώμα της ταινίας, όπως και η δυνατή και τρομακτική μουσική, που βοηθά στην κορύφωση της αγωνίας. Η Bette Davis ήταν πολύ καλή, έκανε την μεθυσμένη και στερημένη αδελφή, που στα μισά του έργου της λασκάρει η βίδα και αρχίζει και κάνει κολάσει την ζωή της αδελφής της. Η Joan Crawford μου άρεσε πιο πολύ λόγο της φωνής της και του παιξίματος της, αν και αρκετές φορές φαινόταν ότι κούναγε τα πόδια της. Το σενάριο και η σκηνοθεσία με εξέπληξαν καθώς σε όλη την διάρκεια του έργου έπαιζαν με το μυαλό μου, κάνοντας με να πιστέψω ότι η Davis έφταιγε για το ατύχημα αλλά στο τέλος, γίνετε μια τρομερή αποκάλυψη και τα πάντα αλλάζουν. Κλείνοντας είναι μια αρκετά καλή ταινία, που βασίζετε στο καταπληκτικό σενάριο και στις δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών.

Ποιον θα έπαιζα : Θα έκανα την Elvira, ήταν η οικιακή βοηθός που έρχονταν μερικές μέρες για να καθαρίζει το σπίτι. Αυτή την ψυλλιάζεται πρώτη την δουλεία και πάει κρυφά στο σπίτι και προσπαθεί να βοηθήσει την φυλακισμένη Blanche. Ήταν ένας δυναμικός και έξυπνος χαρακτήρας, που πάντα είχε τις αμφιβολίες τις για την Jane.

Αγαπημένη σκηνή : Η Jane φέρνει το φαγητό της Blanche και βγαίνοντας από το δωμάτιο γυρνάει και λέει στην Blanche: «Έχει αρουραίους στην αποθήκη». Η Blanche δεν μπορούσε να το πιστέψει και κούναγε το κεφάλι της σαν να έλεγε: «Όχι, δεν μπορεί πλάκα με κάνει!» και ανοίγει το καπάκι του πιάτου και βλέπει τον αρουραίο με πατάτες και αρχίζει να ουρλιάζει και να κάνει κύκλους με το αναπηρικό της αμαξίδιο.

Χειρότερη σκηνή : Όταν η Blanche δακτυλογραφεί στην γραφομηχανή ένα μήνυμα το οποίο θα το πετούσε από το παράθυρο για να το πάρει η γειτόνισσα. Το χαζό σε αυτή την σκηνή είναι ότι αφού έγραψε ότι ήθελε στην γραφομηχανή στο καπάκι πύρε το χαρτί και άρχισε να γράφει πάνω του με το μολύβι. Για πιο λόγο μαντάμ γράφεις στην μηχανή εφόσον θα γράψεις μετά με το μολύβι, ντιπ χαζή είσαι;;;

Δες την : Γιατί όπως έχω πει σε άλλη ανάρτηση, στις παλιές ταινίες λόγο ελλείψεις ειδικών εφέ, το ατού του έργου ήταν πάντα το δυνατό σενάριο και τα μεγάλα ονόματα στους βασικούς ρόλους. Έτσι και αυτή η ταινία έχει ένα καταπληκτικό σενάριο και 2 υπέροχες ηθοποιούς, που πραγματικά σκίζουν η κάθε μια στον ρόλο της. Ακόμη η μουσική σου δημιουργεί δυνατά συναισθήματα καθώς ενώνετε με την εικόνα του έργου.

Μην την δεις : Γιατί είναι μια παλιά ταινία, είναι δύσκολο να την βρεις και ο χαρακτήρας του Edwin Flagg, που είναι κυριολεκτικά σαν μπούλης, είναι ένα πολύ αρνητικό στοιχείο για το έργο.

Με ποιον να την δεις : Μόνος σου.

Μην την δεις με : Τις αδελφές Τατά, Καλουτά και Μπρόγερ, όπως επίσης και με τους αδελφούς Κατσιμίχα και Κατσάμπα!