The Last Emperor (1987)

Τίτλος: The last emperor

Πρωταγωνιστούν: John Lone, Joan Chen, Peter O' Toole

Σκηνοθεσία: Bernardo Bertolucci

Εναλλακτικός τίτλος: "... τελικά, και τα πλούτη και η εξουσία έχουν βάσανα.."

Υπόθεση: Το 1908 στο Πεκίνο, ένα 3χρονο αγόρι, ο Που Γι, επιλέγεται από την ετοιμοθάνατη αυτοκράτειρα, ως ο επόμενος διάδοχος και Αυτοκράτορας της Κίνας. Αναλαμβάνει τον θρόνο και έκτοτε παραμένει απομονωμένος εντός των τειχών της Απαγορευμένης Πόλης, χωρίς την οικογένειά του, φίλους και την ελευθερία να κάνει ότι θέλει, παρά μόνο με χιλιάδες υπηρέτες και συμβούλους. Το 1912 η Κίνα γίνεται δημοκρατία και, έπειτα από 3000 χρόνια, παύει να κυριαρχεί η μοναρχία! Έτσι, ο Αυτοκράτορας παραμένει απλά ένα σύμβολο χωρίς όμως ο ίδιος ο Που Γι να το καταλαβαίνει! Όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει τον Άγγλο παιδαγωγό του που θα του μιλήσει για τον δυτικό και μοντέρνο τρόπο ζωής. Τότε θα επαναστατήσει, θα αλλάξει πολλά στο τρόπο ζωής μέσα στην Πόλη αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Το 1924 τον εξορίζουν και για πρώτη φορά βγαίνει από τα τείχη της Απαγορευμένης Πόλης και αρχίζει ένα ταξίδι αναζήτησης ταυτότητας. Όλα αλλάζουν μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο οπότε και φυλακίζεται ως αιχμάλωτος πολέμου και προδότης της χώρας γιατί συνεργάστηκε με τους Ιάπωνες και καταλήγει, μετά από 10 χρόνια κάθειρξη, κηπουρός, πιο ελεύθερος από ποτέ, ίσως την μοναδική φορά που εκπλήρωσε το ρόλο που κλήθηκε να παίξει ως Αυτοκράτορα, ως και το θάνατό του το 1967.

Για πες, για πες: Με το που ξεκινάει η ταινία και βλέπεις αυτό το απίστευτο, γλυκό μουτράκι του 3χρονου Που Γι, να απομακρύνεται από την μαμά του και να μεταφέρεται τρομαγμένο στην Απαγορευμένη Πόλη, σε πιάνει μία συμπόνια για το καψερό που βλέπεις θετικά αυτή τη ταινία! Αλλά, στην πορεία βέβαια, σε κερδίζει αμέσως, όχι μόνο για τους πρωταγωνιστές αλλά γιατί στο σύνολό της, βλέπεις μία άψογη, από κάθε άποψη, ταινία! Θες σκηνοθετικά, θες από τα σκηνικά, θες από φωτογραφία, θες από μουσική, ενδυμασία κτλ. κτλ; Απ' όποια άποψη και αν το θες, δένουν όλα τόσο αρμονικά μεταξύ τους που δεν σε ενοχλεί τίποτα! Οι πρωταγωνιστές, από τον πιο μικρό που υποδύεται τον Που Γι έως, και κυρίως, ο John Lone που υποδύεται τον Αυτοκράτορα από την νεαρή του ηλικία ως και το τέλος, σε πείθουν ότι, πρόκειται για έναν απλό άνθρωπο, με φοβίες και αδυναμίες, που δεν επέλεξε αυτός αυτόν τον τρόπο ζωής αλλά κάποιοι άλλοι του τον επέβαλαν! Δεν θα δεις πουθενά δηλ. κάποια υπέρμετρη σκηνή αλαζονείας και εγωισμού, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, ούτε σεναριακά, ούτε υποκριτικά αλλά ούτε και σκηνοθετικά! Εξάλλου, το τοπίο (η Απαγορευμένη Πόλη και η Κίνα) είναι από μόνο του τόσο εντυπωσιακό και πλούσιο που, κάθε κίνηση εντυπωσιασμού από το σκηνοθέτη θα μετετραπόταν αυτομάτως σε ένα κιτς και ανούσιο τρικ! Υπάρχει τόσο πολύ χρώμα, ομορφιά και καλαισθησία στην τοποθεσία που, όποια τεχνική ή υπερβολική παρέμβαση γινόταν, θα χάλαγε αυτό το αρμονικό σκηνικό! Συγκινητική, μαγευτική, δικαίως κερδίζει μία θέση στην λίστα με τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες όλων των εποχών!

Με αρέσει: Η σκηνοθεσία που ήταν απλή, λυτή και τόσο καλαίσθητη και αρμονικά δεμένη με τις υπόλοιπες λεπτομέρειες της ταινίας. Τα εξαιρετικά σκηνικά (φυσικά τοπία, εσωτερικοί χώροι, ενδυμασίες κτλ. κτλ). Παντού πληθώρα χρωμάτων διάσπαρτα στην ταινία, γεμάτα στοιχεία από την τεράστια πολιτιστική ιστορία της Κίνας!

Υ.Γ: Η σκηνή με τον 10χρονο Που Γι να τρέχει να προλάβει την νταντά του, που την απομακρύνουν μυστικά από κοντά του, μέσα στην Πόλη και να καταλήγει σ'ένα τεράστιο χωράφι με ξερόχορτα, μόνος και κουρασμένος ήταν ενδεικτική και εξαιρετική γιατί έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο την μοναξιά αυτού του παιδιού μέσα σε μία αχανή έκταση και Αυτοκρατορία!

Δεν με αρέσει: Δεν βρίσκω κάτι ιδιαίτερο, ίσως λίγο το τέλος, να το ήθελα (;) λιγάκι πιο εντυπωσιακό! Αλλά, από την άλλη, έδειχνε ίσως απλοϊκά και χωρίς εντυπωσιασμούς, την ελευθερία που επιτέλους ένιωσε αυτός ο άνθρωπος.....

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ήταν η πρώτη κινηματογραφική ταινία που πήρε την άδεια από την Κυβέρνηση τότε της Κίνας να γυριστεί μέσα στην Απαγορευμένη Πόλη!