Υπόθεση : Το 1904, η νεαρή Ρωσίδα Sabina Spielrein (Keira Knightley) μπαίνει στην ψυχιατρική κλινική του καθηγητή Jung (Michael Fassbender), στην Ζυρίχη. Ο Jung προσπαθώντας να κατευνάσει τις υστερικές τάσεις της ασθενής του, καταφεύγει στην ψυχαναλυτική θεωρεία του Feud (Viggo Mortensen). Σύμφωνα λοιπόν με το συγκεκριμένο είδος ψυχανάλυσης ο Jung κατάφερε να μειώσει τις υστερικές τάσεις της νεαρής κοπέλας, αποδίδοντας τες στον εξευτελισμό που ένοιωθε ως παιδί, όταν την χτύπαγε ο πατέρας της και κυρίως όταν κατά την διάρκεια αυτών των περιστατικών εκείνη ερεθιζόταν σεξουαλικά. Ο Jung βέβαια προσπάθησε να μην μείνει στην ¨κλειστή¨ εξήγηση που έδινε η φροϋδική θεωρεία και αποκτώντας όλο και περισσότερη οικειότητα με την Sabina έκανε το λάθος να προχωρήσει την μεταξύ τους σχέση, προκαλώντας τον προβληματισμό του Freud.
Με μια κουβέντα : Ίσως η πιο χλιαρή ταινία του Cronenberg.
Γενικά : Η συγκεκριμένη ταινία είχε τα φόντα να γίνει μια από τις προσωπικές αγαπημένες μου για πολλούς λόγους. Καταρχήν πρωταγωνιστεί ένα πολύ αταίριαστο τρίο που δύσκολα συναντάς πλέον στον κινηματογράφο, φαντάσου λοιπόν, την εύθραυστη Knightley, τον αποστασιοποιημένο Mortensen και τον μπερδεμένο Fassbender σε ένα ιδιότυπο ménage-a-trois, αν μου επιτρέπεις. Παράλληλα οι δυο πρωταγωνιστές ενσαρκώνουν τους δυο θεμελιώδεις λίθους της παγκόσμιας ψυχιατρικής και μας παρουσιάζουν την ζωή τους λίγο πρωτού ξεσπάσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Και το τελευταίο θετικό στοιχείο είναι ο σκηνοθέτης, ο David Cronenberg, ένας τύπος που μπορεί να μην μου αρέσει απόλυτα σε αυτό που κάνει, αλλά τουλάχιστο του αναγνωρίζω την μοναδικότητα του. Έχοντας λοιπόν στον νου μου ταινίες του ίδιου, όπως το σοκαριστηκό ¨Chrash¨ και τα βίαια ¨A History of Violence¨ και ¨Eastern Promises¨ περίμενα κάτι πιο ιδιαίτερο, πιο ανατρεπτικό ρε αδελφέ. Δυστυχώς όμως η ταινία ήταν αρκετά άχρωμη και άγευστη, σίγουρα οι σκηνές με την Knightley να ουρλιάζει σαν δαιμονισμένη, να παίρνει γκριμάτσες σαν να της εξαρθρώνεται το σαγόνι και κυρίως οι σκηνές όπου ο Fassbender την χτυπά αλύπητα στο κωλαράκι και εκείνη την βρίσκει, σου προκαλούν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά το πράγμα μένει εκεί, δεν το τραβά ο σκηνοθέτης, καθώς έχει αλλού το μυαλό του. Φυσικά εννοώ το όλο ψυχαναλυτικό φόντο των όσων συμβαίνουν, έχουμε από την μια την θεωρεία του Freud ότι όλα έχουν να κάνουν με το σεξ και τίποτα άλλο (πάνω κάτω έτσι λέει, δεν είμαι σίγουρος) και από την άλλη έχουμε τον Jung, όποιος δεν είναι και πολύ θετικός με μια τόσο στενόμυαλη και κλειστή θεωρεία. Έτσι σε όλο το έργο βλέπουμε την αντιπαλότητα (με το γάντι, πάντα) των δυο ανδρών ως προς τις ιδέες τους και την κρυφή σχέση του Jung με την υστερική-σαδομαζοχίστρια ασθενή του. Το μειονέκτημα, τελικά, του έργου είναι ότι πρόκειται για μια ταινία προς σκέψη, που σου μένει στο κεφάλι για αυτά που λέει και σε βάζει να σκεφτείς τα όσα συμβαίνουν, με αποτέλεσμα να σε απομακρύνει από κάτι άλλο, ίσως πιο σημαντικό, το να γνωρίσεις δηλαδή και να ¨αγαπήσεις¨ τους χαρακτήρες, κάτι που τελικά δεν συμβαίνει αφήνοντας σε χωρίς καμία συναισθηματική επαφή με αυτούς. Ερμηνευτικά ο Fassbender και Mortensen κάνουν όλη την δουλειά, ενώ η Knightley, όσο και αν την αγαπώ, με απογοήτευσε γιατί και είναι πετσί και κόκαλο άλλα και γιατί είναι υπερβολικά υπερβολική στην ενσάρκωση της ηρωίδας της. Κλείνοντας το έργο δεν είναι για τον μέσο θεατή (μην προσβάλλεσαι και για μένα τα λέω), έχει πιο πολύ μπλα μπλα από όσο θα ήθελα για ένα χαλαρό βραδύ και πιο λίγη ιδιορρυθμία από όση θα περίμενα από μια ταινία του Cronenberg.
Η Ατάκα : Carl Jung: «Μερικές φορές πρέπει να κανείς κάτι ασυγχώρητο, για να συνεχίσεις να ζεις».
Ποιον θα έπαιζα : Κανέναν.
Αγαπημένη σκηνή : Από τις πρώτες σκηνές όπου η υστερία της Knightley είναι σε έξαρση.
Χειρότερη σκηνή : Παραδόξως δεν έχω, άλλα υπάρχουν αρκετές σκηνές που κουράζουν.
Δες την : Για τους πρωταγωνιστές, για να δεις τι άλλο μπορεί να κάνει ο Cronenberg, αλλά και για την κατανόηση πολλών ψυχολογικών θεωριών.
Μην την δεις : Αν δεν θες κάτι βαρύ για το βράδυ.
Με ποιον να την δεις : Με τους φίλους σου που έχουν τελειώσει ψυχολογία.
Μην την δεις με : Άτομα που βλέπουν μόνο κωμωδίες και αισθηματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου