Υπόθεση : Ο Latif Yahia (Dominic Cooper) είναι ένα υπολοχαγός του Ιρακινού στρατού. Μια μέρα καλείται στο παλάτι από τον γιο του Saddam Hussein, Uday, για να του προσφερθεί μια πολύ σημαντική θέση. Καθώς ο Latif μοιάζει τρομερά με τον γιο του ηγέτη της χώρας δεν μπορεί παρά να δεχτεί την προσφορά, αν και δεν του δίνεται ποτέ το δικαίωμα της επιλογής. Έτσι, στα μάτια της οικογένειας του, ο Latif θεωρείται νεκρός, ενώ την ίδια ώρα εκείνος βρίσκεται μέσα στο παλάτι μαθαίνοντας να φέρεται όπως ο Uday, φορώντας τα ρούχα του, μένοντας στα δωμάτια του και απολαμβάνοντας όλες τις ανέσεις του γιου του Saddam. Ο Uday όμως είναι στην πραγματικότητα ένας ψυχωτικός άνθρωπος με ασταθή συμπεριφορά και τυρρηνικούς τρόπους, μπορεί λοιπόν να έχει ότι επιθυμεί και έχει μάθει να παίρνει αυτό που θέλει ανεξαρτήτου κόστους. Αυτή είναι και η διαφορά του με τον Latif και αυτός είναι ο λόγος που θα κάνει τους δυο άντρες να βρεθούν αντιμέτωποι στο μέλλον.
Με μια κουβέντα : Μια ενδιαφέρουσα ταινία για τους σωσίες των ισχυρών.
Γενικά : Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα η ταινία μας μεταφέρει στο Ιράκ όπου ο ελαφρά σαλεμένος γιος του Saddam Hussein αναζητά έναν σωσία του, για να τον αντικαθιστά στις επίφοβες δημόσιες εμφανίσεις του. Βρίσκει τον Latif και του προσφέρει τα πάντα, δύναμη, λεφτά, γυναίκες και ότι άλλο εκείνος επιθυμεί, αρκεί να αφήσει τον παλιό του εαυτό πίσω και να γίνει ολοκληρωτικά ο γιος του Saddam. Στην ταινία βλέπουμε όλα θα ήθελε να δει το ανδρικό κοινό, γρήγορα αμάξια, ημίγυμνες γκόμενες, πλούτο, κουστούμια, χρυσά Ρόλεξ, ξύλο, πυροβολισμοί, εκτελέσεις, βασανιστήρια, κάνοντας την ταινία μια σίγουρη επιλογή για ένα καλό και ευχάριστο βράδυ. Από την άλλη οι κοπέλες της παρέας δεν μπορούν να πουν ότι η ταινία δεν είναι κατάλληλη για αυτές καθώς ο πρωταγωνιστής του έργου δεν αφήνει και πολλά στην φαντασία, αν με νοείτε. Ο Dominic Cooper λοιπόν φεύγει κάπως απότομα, αν και καλά έκανε, από τις ελαφριές ταινίες που τον είχαμε συνηθίσει, όπου έπαιζε το ερωτικό ενδιαφέρων μιας κοπέλες και τον τζέντλεμαν σε ταινίες εποχής. Εδώ μας παρουσιάζει όχι μία αλλά δύο υποκριτικές πλευρές του, εκείνη του γιου του Saddam, όπου έπρεπε να μιλά με ελαφρώς ψιλή φωνή και έχοντας μια τρελή λάμψη στα μάτια του και από την άλλη τον μπλεγμένο και ανήμπορο από τις καταστάσεις Latif, που δέχεται στωικά όλα όσα συμβαίνουν γύρω του από τον τυραννικό Uday. Το έργο από μόνο του τραβά το βλέμμα, είναι λουσμένο με την δεκαετία του 80’ και αυτό δεν φαίνεται μόνο από τα ρούχα, αλλά από την γενικότερη χλιδή και υπερβολή των πλουσίων του Ιράκ, από την μουσική στα Club και από τα άπειρα χρώματα που περνάνε από μπροστά μας. Η ταινία έχει γρήγορους ρυθμούς, πολύ καλή υπόθεση, μεγάλες δόσεις δράσης, και σε κάνει να σκεφτείς πως έναν άντρας μπορεί να επιζήσει από μια τέτοια κατάσταση.
Η Ατάκα : Uday: «Εγώ σε δημιούργησα Latif, εγώ σε δημιούργησα».
Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να κάνω τον Latif.
Αγαπημένη σκηνή : Η τελευταία σκηνή της εκδίκησης.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Γιατί είναι μια καθαρά ανδρική ταινία, που τα έχει όλα.
Μην την δεις : Αν δεν σου αρέσουν οι ταινίες που βασίζονται σε αληθινά πρόσωπα και κυρίως πολιτικά πρόσωπα.
Με ποιον να την δεις : Με τους φίλους σου ή αν είσαι κοπέλα μάζεψε τις κέλητες σου και χαζέψτε τον Cooper.
Μην την δεις με : Φίλους σου που βαριούνται τέτοιου είδους ταινίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου