Υπόθεση : Η Rosemary (Mia Farrow) και ο σύζυγος της Guy Woodhouse (John Cassavetes), μετακομίζουν σε ένα καινούργιο διαμέρισμα, μιας πολυκατοικίας με μια πολύ κακή φήμη. Ανακαλύπτουν ότι οι γείτονες τους, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, είναι πάρα πολύ φιλικοί και επιθυμούν να περνούν πολύ χρόνο μαζί τους. Καθώς οι μέρες περνάνε, περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Μια νεαρή κοπέλα, που έμενε στην πολυκατοικία, βρίσκετε νεκρή, η Rosemary βλέπει μπερδεμένους εφιάλτες και ακούει παράξενους ήχους, ενώ η ο σύζυγος της έχει αρχίσει να είναι σκυθρωπός και απόμακρος. Τότε η Rosemary μένει έγκυος και αρχίζει να υποπτεύεται ότι οι γείτονες της, έχουν κάποια πολύ συγκεκριμένα σχέδια για το αγέννητο παιδί της.
Με μια κουβέντα : Ένα από τα πιο αρτιστικά θρίλερ που γυρίστηκε ποτέ!
Γενικά : Το μωρό της Rosemary είναι, ας το πούμε, το δεύτερο κομμάτι μιας τριλογίας, που μαζί με το ¨Repulsion¨ και το ¨Le locataire¨ αφηγούνται τρεις διαφορετικές ιστορίες, αλλά με έναν κοινό άξονα, την φρίκη που επιφέρουν οι συναναστροφές με τους γείτονες και τα τρομερά εγκλήματα που δημιουργεί ο ένας στον άλλον. Σε αυτή την ταινία, η οποία προέρχεται από βιβλίο και που ο Polanski μετέφερε με τρισμέγιστη ακρίβεια, βλέπουμε ένα μοντέρνο ζευγάρι, που μόλις έχει ξεκινήσει να κάνει τα όνειρα του. Μετακομίζουν σε ένα διαμέρισμα, του οποίου οι γείτονες είναι ΠΑΡΑ πολύ ενοχλητικοί αλλά καλοκάγαθοι. Τουλάχιστον έτσι έδειχναν στην αρχή, γιατί μετά μας το γύρισαν το πράγμα και μας βγήκαν σατανιστές μέχρι το κόκαλο. Έτσι λοιπόν πήραν την καημένη την Rosemary, της χώσαν μέσα της το παιδί του σατανά και την άφησαν να βράζει στο ζουμί της. Αυτή είναι πάνω κάτω η ιστορία της καημένης της Rosemary, την οποία υποδύεται με εκπληκτική χάρη η νεαρή και εύθραυστη (Τότε!) Mia Farrow. Πιστεύω πως αν δεν ήταν η Mia η ταινία δεν θα είχε την επιτυχία που έχει μέχρι και τις μέρες μας, ανέδειξε τον ρόλο της ευάλωτης κοπέλας που κυοφορεί στα σπλάχνα της το καρπό του διάβολου με τόση τελειότητα που ήταν απλά αδύνατο να ξεπεραστεί. Ήταν πραγματικά συναρπαστικό να την βλέπεις από την μια σκηνή στην άλλη να μεταμορφώνεται, να χάνει κιλά, να μένει κυριολεκτικά πετσί και κόκκαλο, να σακουλιάζουν και να μαυρίζουν να μάτια της και ξαφνικά να κουρεύει τα μαλλιά της κοντά αγορέ, για να αναδειχτεί ακόμα καλύτερα η κατάσταση του χαρακτήρα που υποδυόταν. Για τους άλλους ηθοποιούς δεν έχω να πω πολλά, ήταν καλοί, αλλά κατά την ταπεινή που άποψη, όλοι τους πλαισίωναν την Farrow, και ας κέρδισε η Ruth Gordon το Oscar ΄Β γυναικείου για την ερμηνεία της σατανίστριας γειτόνισσας. Από την άλλη η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική, όλα προσεγμένα στην λεπτομέρεια και με την αγωνία να κορυφώνεται στα τελευταία λεπτά της ταινίας. Αξιοπρόσεκτη φυσικά είναι και η μουσική, μέρος της οποίας είναι το νανούρισμα που ακούγεται στο τέλος και στην αρχή της ταινίας με φωνητικά της Farrow (Το πιο ανατριχιαστικό νανούρισμα EVER!!!). Κλείνοντας θεωρώ αυτή την ταινία σταθμό στην ιστορία του σινεμά και μια αναλλοίωτη αξία στον τομέα των θρίλερ.
Η Ατάκα : Rosemary: «Τι του κάνατε; Τι κάνατε στα μάτια του; τι του κάνατε, τρελοί!!!»
Ποιον θα έπαιζα : Ε τώρα να πω ότι θα ήθελα να κάνω την Rosemary, δεν είναι συνετό, αλλά από την άλλη ποιον άλλον να κάνω αν όχι τον πρωταγωνιστικό ρόλο;;;
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου η Rosemary παίρνει ένα ωραιότατο κουζινομάχαιρο και ορμά στο σαλόνι των γειτόνων και πάει πάνω από την κούνια του μωρού και το βλέπει για πρώτη φορά.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Γιατί είναι ένα εξαιρετικό θρίλερ, ο Roman Polanski ξεπέρασε κάθε προσδοκία αποδίδοντας πιστά το βιβλίο, η μουσική σου σηκώνει την τρίχα και η Mia Farrow γράφει ιστορία στον κινηματογράφο, όχι μόνο για τον ρόλο και το παίξιμο της, αλλά και για τα μαλλιά της που έγιναν τρελή μόδα στα τέλη του 60’.
Μην την δεις : Αν πολύ απλά φοβάσαι!
Με ποιον να την δεις : Μονός, για να την ευχαριστηθείς καλύτερα.
Μην την δεις με : Την γυναίκα σου, κυρίως αν περνάτε φάση όπου θέλετε να κάνετε παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου