Υπόθεση : Μετά από ένα φρικτό ατύχημα που είχε στην έρημο Σαχάρα, ο Laszlo de Almásy (Ralph Fiennes) βρίσκεται στην Ιταλία όπου και παλεύει να μείνει ζωντανός καθώς το ατύχημα, του προκάλεσε τεράστια εγκληματικά προβλήματα. Η Hana (Juliette Binoche) μια νοσοκόμα, αποφασίζει να κρατήσει τον ασθενή σε ένα εγκαταλελειμμένο ιταλικό εξοχικό, για να αποφύγει την περαιτέρω μετακίνηση του. Εκεί η σχέση τους θα ανατηχθεί σε μια ιδιαίτερη φιλία και στην διάρκεια η παρέα θα μεγαλώσει με την είσοδο ενός κλέφτη και ενός ναρκαλιευτή. Παράλληλα ο ασθενής, που μέχρι εκείνη την ώρα δεν έχει πει σε κανέναν το όνομα του, θυμάται τις εποχές όπου δούλευε ως χαρτογράφος για την Βασιλική γεωγραφική κοινότητα στην Αφρική και τις στιγμές που πέρασε δίπλα στην γυναίκα της ζωής του, που για κακή του τύχη ήταν γυναίκα κάποιου άλλου.
Με μια κουβέντα : Το ότι την είδα είναι πραγματικός άθλος.
Γενικά : Τέσσερις μέρες με παιδεύει αυτή η ταινία, μια την έβαζα, μια κοιμόμουν στο τέλος, δεν την ευχαριστήθηκα καθόλου και είναι κρίμα γιατί είχα ακούσει πολύ καλά λόγια από όλους. Ο Άγγλος ασθενής είναι μια ταινία που κατάφερε να συγκεντρώσει δώδεκα υποψηφιότητες για Oscar και στο κλείσιμο της απονομής να φύγει με τα εξής εννέα: Καλύτερου Ήχου, Μουσικής, Μοντάζ, Φωτογραφίας, Κουστουμιών, Σκηνικών, Σκηνοθεσίας, Β΄ Γυναικείου (για την Juliette Binoche) και φυσικά Καλύτερης Ταινίας. Ο μεγάλος χαμένος του έργου ήταν ο Ralph Fiennes, που έχασε το αγαλματάκι και ας έπαιξε την μισή ταινία μέσα σε ένα ολόσωμο καμένο κουστούμι. Αλλά και εγώ να έπρεπε να διαλέξω, δεν θα του το έδινα, με εκνεύρισε πολύ στο έργο ο Ralph, είχε πολύ τουπέ και ύφος (Πριν καεί) και μας το έπαιζε τόλμη και γοητεία. Δίπλα του η επίσης χαμένη Kristin Scott Thomas, η οποία έπαιξε μεν πολύ καλά αλλά αποδείχτηκε μεγάλη ξεχασιάρα, αφού ξέχασε και τα βυζιά της στο σπίτι, αλλά και να επισκεφτεί την αισθητικό της (Και το Bikini… δεν ήταν τέλειο κορίτσια!) Μου άρεσε πάρα πολύ ο Willem Dafoe παρόλο που δεν τον συμπαθώ σαν φάτσα, χάρηκα που είδα σε μια τέτοια ταινία τον Naveen Andrews (Ξέρεις μωρέ, ο Σαγίντ από το ¨Lost¨), ενώ δεν με εξέπληξε καθόλου που ο Colin Firth κάνει τον κερατωμένο σύζυγο. Το κλου του έργου ήταν φυσικά η Juliette Binoche που έδωσε μια πολύ αξιοπρεπής ερμηνεία, μετρημένη και συγκινητική εκεί που έπρεπε, χαρούμενη και ανήσυχη στις αντίστοιχες σκηνές της. Το σενάριο ήταν σε μέτρια κατάσταση, η φωτογραφία απλά επική (Να χάνεται το μάτι στην έρημο), η σκηνοθεσία δεν απογοητεύει, η μουσική σου σπαράζει την καρδιά και τσουπ τσουπ, έχεις μια ταινία που κράτα 2 ½ ώρες και έκανε όλες τις γυναίκες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ βγαίνοντας από τον κινηματογράφο (Αληθινή ιστορία από την μαμά μου!).
Η Ατάκα : Almásy: «Οι προδοσίες στον πόλεμο είναι παιδιάστικες, σε σχέση με αυτές της ειρήνης. Οι νέοι εραστές είναι νευρικοί και τρυφεροί. Μα, καταστρέφουν τα πάντα, γιατί η καρδιά είναι όργανο της φωτιάς»
Ποιον θα έπαιζα : Θα έπαιζα μάλλον τον ρόλο του Dafoe, αλλά και ο ρόλος του ναρκαλιευτή Andrews δεν θα με χάλαγε.
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο Almásy περπατά σε ένα μονοπάτι δίπλα σε κάτι απόκρημνα βράχια ενώ κουβαλά στην αγκαλιά του την Katharine και ενώ έκλαιγε αυτός, για αυτά που του έλεγε εκείνη, το άσπρο της πέπλο ανέμιζε δίπλα στα καστανοκόκκινα βράχια (Έτσι κερδίζουν Oscar φωτογραφίας).
Χειρότερη σκηνή : Όταν ο Kip σηκώνεται και φεύγει και αφήνει την Hana μόνη της, τσάμπα ο έρωτας.
Δες την : Για να συγκινηθείς, για να κρίνεις αν άξιζε τα βραβεία που πήρε (τα άξιζε), για να δεις λίγο Αφρική, να ακούσεις λίγη ωραία μουσικούλα, να τέτοια απλά πράγματα.
Μην την δεις : Αν σε προβληματίζει η διάρκεια της, που σε συνδυασμό με το είδος της, θα σε κάνει να κοιμάσαι μέχρι αύριο.
Με ποιον να την δεις : Με την κοπέλα σου, αλλά και με την μαμά σου. Είναι μια ταινία κατηγορίας: Νύφη-πεθερά.
Μην την δεις με : Τους κολλητούς σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου