WEST SIDE STORY

ΤΙΤΛΟΣ: West Side Story

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Natalie Wood, Richard Beymer, Rita Moreno, George Chakiris

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Robert Wise, Jerome Robbins

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: «I feel pretty, oohhh so pretty…. Lalalala!!!”

Υπόθεση: Δύο αντίπαλες συμμορίες της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του ’50, οι λευκοί Αμερικανοί Jets από την μία και οι Πορτορικανοί μελαψοί Sharks από την άλλη, βρίσκονται σε μία συνεχή μάχη μεταξύ τους για το ποιος θα επιβληθεί στην γειτονιά. Από την μια οι Jets θεωρούν ότι οι μετανάστες Πορτορικανοί δεν έχουν καμιά θέση στην πόλη τους ( αν έπαιζε ο Άδωνης πάντως στην ταινία όλοι ξέρουμε με ποια συμμορία θα ήταν! Άσχετο…) και από την άλλη οι Πορτορικανοί που θέλουν να τους σέβονται στην γειτονιά τους. Όλα αλλάζουν όταν η νεαρή Πορτορικανή Μαρία και ο λευκός Τόνι ερωτεύονται και προσπαθούν να ηρεμήσουν, ο καθένας από την πλευρά του, τους δύο αντιπάλους. Θα καταφέρει η αγάπη τους να σβήσει το μίσος που υπάρχει ανάμεσα στους συμπατριώτες τους και να επιβιώσει ή τελικά το μίσος αυτό θα «σκοτώσει» τον έρωτά τους;

Για πες, για πες; Αναμφίβολα, από τις πιο διάσημες κινηματογραφικές μεταφορές ενός πασίγνωστου μιούζικαλ και μία από τις σπουδαιότερες ταινίες όλων των εποχών, αφού είναι η μοναδική στην ιστορία των Oscars που έχει αποσπάσει 10 χρυσά αγαλματάκια! Βέβαια, ως γνωστόν, εγώ μάλλον δεν έχω καταλάβει απόλυτα την νοοτροπία των Oscars φαίνεται, γιατί δεν συμφωνώ και απόλυτα με την κρίση τους…ιδίως και σ’ αυτήν την περίπτωση! Αλλά για να μη χαρακτηριστώ βέβηλη από τους λάτρεις του κινηματογράφου και, κοινώς, με πάρουν με τις πέτρες αν την πολυθάψω, θα πω απλά τα εξής: κατανοώ ότι, προφανώς, για την εποχή της (1961) πρέπει να ήταν πρωτοποριακή ταινία: πλούσιες και τολμηρές χορογραφίες, τολμηρή σκηνοθεσία (ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στα όρια του μελό και του μιούζικαλ αλλά σε γενικές γραμμές τα καταφέρνει και τα συνδυάζει επιτυχώς), σενάριο με τολμηρές κοινωνικές αναφορές (μετανάστες και η αποδοχή τους από την αμερικανική κοινωνία, η ενδοοικογενειακή βία αλλά και οι λεπτές οικογενειακές σχέσεις των αμερικανικών οικογενειών, η βία και οι συμμορίες κ.α.) αλλά κυρίως τα πασίγνωστα τραγούδια που έμειναν στην ιστορία· όλα αυτά προφανώς ήταν που την οδήγησαν σε αυτή την ανεπανάληπτη επιτυχία που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλές παρόμοιες παραγωγές, παγκόσμιες και διεθνείς. Ωστόσο, αν και δεν είμαι λάτρης των μιούζικαλ, οφείλω να ομολογήσω ότι έχω δει και καλύτερα. Ή τουλάχιστον, με πιο ενδιαφέρουσα και, κυρίως, γρήγορη πλοκή! Ένα θα σας πω μόνο: μα 5,5 ολόκληρα λεπτά στην αρχή της ταινίας να βλέπουμε 15αριά μαντραχαλάδες να χτυπούν χαρωπά τα δάχτυλά τους και να μη λένε τίποτα; Έλεος όμως!! Όλα καλά, όλα ανθηρά αλλά θα μπορούσε να είχε κρατήσει λιγότερο και θα περνούσε σαφώς πιο ευχάριστα….Κατ’ εμέ πάντα! Αυτό βέβαια, δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι μια από τις κλασσικότερες ταινίες όλων των εποχών… Αλλά εγώ πάντως προτιμώ περισσότερο το Γκριζ!!!

Με αρέσει: Εννοείται το εξαιρετικό και κλασσικό σαουντρακ με τραγούδια όπως: «America”, «I feel Pretty», «Maria» κ.α.

Δεν με αρέσει: Το χτύπημα με τα δάχτυλα!!! Φτάνειιιιιιιιιιιιιιι!!!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Και προσπαθούσα να βρω ποιος απ’ όλους είναι αυτός ο George Chakiris, και πάνω που είμαι σίγουρη ότι είναι ένας εξ των Jets, ο οποίος μου μοιάζει απίστευτα με τον ηθοποιό που έπαιζε τον «Μάκη» στους Singles και μάλιστα είμαι πλέον πεπεισμένη ότι είναι και συγγενείς κιόλας….τσουπ! Βλέπω τους τίτλους τέλους και συνειδητοποιώ ότι είναι… ο Bernardo! Ένας μαυροτσούκαλος, με ολίγον τι…γυφτικοαποχρώσεις, και μένω κάγκελο! Άσχετο, αλλά μπράβο μας! Τελικά, παντού υπάρχει ένας Έλληνας!!! Α ρε Ελλαδάρα!!!