La vita è bella

Υπόθεση : Το 1939, ο εκδηλωτικός και παιχνιδιάρης Guido (Roberto Benigni) έρχεται στην πόλη για να εργαστεί ως σερβιτόρος κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του θειου του, ενός ευγενή άντρα που ήταν εβραίος. Ο Guido ερωτεύεται την Dora την δασκάλα του σχολείου που όλως τυχαίως συναντά κάτω από απίστευτες καταστάσεις και που αποκαλεί πριγκίπισσα. Εκείνη παρατά τον αρραβωνιαστικό της και επιλέγει μια ζωή δίπλα στον Guido. Τα χρόνια περνούν και το ζευγάρι έχει αποκτήσει ένα παιδάκι τον μικρό Giosué. Μια μέρα ο Guido και ο γιος του παίρνονται με την βία από τους Γερμανούς και μεταφέρονται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και παρόλο που η Dora δεν ήταν εβραία τους ακολουθεί οικιοθελώς. Μπορεί οι άντρες με τις γυναίκες να ήταν χωσμένοι, ο Guido ώμος έβρισκε ευφάνταστους τρόπους για να επικοινωνεί με την γυναίκα του, αλλά και να ηρεμεί τον μικρό γιο του λέγοντας του πως όλα είναι ένα παιχνίδι και πως αν κρυφτεί θα κερδίσει ένα τανκ.

Με μια κουβέντα : Η γυναίκα του Roberto Benigni είναι νεκρή μέσα της.

Γενικά : Τον Roberto Benigni δεν τον συμπαθώ, δεν μου αρέσει σαν ηθοποιός και δεν έχω δει καμία ταινία που να έχει παίξει. Θα μου πεις, πως είναι δυνατόν να μην συμπαθείς κάποιον που δεν έχεις δει πως παίζει, έχεις ένα δίκαιο, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Βάζω την ταινία με ελάχιστες προσδοκίες και κάπου στο τέταρτο έχω αρχίσει να ευχαριστιέμαι, κάπου στο μισάωρο περνάω καλά και στην μισή ώρα την είχα καταβρεί. Η ταινία έχει ένα πολύ ωραίο χιούμορ και απανωτές σκηνές που θυμίζουν παιδική φάρσα, το έργο διαρκεί 2 ώρες και μπορούμε να πούμε ότι χωρίζεται σε δυο μέρη. Στο πρώτο έχουμε την ξεγνοιασιά του Guido, όπου η μια σκηνή είναι πιο σουρεαλιστική από την προηγούμενη και σου βγάζει αυθόρμητα το γέλιο. Το δεύτερο μέρος της ταινίας είναι όταν οι πρωταγωνιστές μεταφέρονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, εκεί κυρίως βλέπουμε τον αγώνα του Guido για την απελευθέρωση, αλλά και την ταυτόχρονη πάλη του να κρατήσει τον μικρό του γιο χαρούμενο και στο σκοτάδι, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Η ταινία κατάφερε να κερδίσει το Oscar Α΄ Ανδρικού για τον Benigni που άρχισα πλέον να βλέπω με άλλο μάτι, Oscar Καλύτερης Μουσικής και Oscar Ξενόγλωσσης Ταινίας. Όλα καλά και ωραία αλλά κάπου εδώ σκάει μύτη η Nicoletta Braschi που είναι σύζυγος του Benigni στην πραγματικότητα αλλά και στην ταινία. Αυτή η γυναίκα, που λες, είναι νεκρή μέσα της, γιατί δεν είναι δυνατόν να έχεις χωριστεί από τον άντρα σου και από το παιδί σου, να μην ξέρεις αν ζουν ή αν πέθαναν και όταν ακούς τις φωνές τους από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου, να μην κλαις! Μια φάτσα είχε η αθεόφοβη σε όλη την ταινία, μια απίστευτα κακομοίρικη φάτσα, αυτή της χωριάτισσας ιταλίδας και χαλί μαύρο και ατάλαντη, Α! Πολύ ατάλαντη! Τέλος πάντων η ταινία είναι εξαιρετική αν εξαιρέσεις την αθεόφοβη, έχει μια ελαφρά στην αρχή και μια συγκίνηση στο τέλος, φοβερός συνδυασμός και συμφέρει.

Η Ατάκα : Guido: «Καλημέρα πριγκίπισσα!»

Ποιον θα έπαιζα : Μα τον πρωταγωνιστικό ρόλο φυσικά!

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο Guido περπατά μαζί με τον γιο του στο στρατόπεδο, την ίδια ώρα που βαριά ομίχλη έχει πέσει και δεν βλέπει μπροστά του. Εκεί που περπατά ο Guido μέσα στην ομίχλη συναντά ένα τοίχος και καθώς πλησιάζει συνειδητοποιεί πως είναι ένα τοίχος από άψυχα κορμιά. Στην αρχή παγώνει από την φρίκη και αμέσως κάνει μεταβολή για να μην το δει ο γιο του.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή όπου η αθεόφοβη δεν έσφιξε καν τα χείλια από την συγκίνηση.

Δες την : Για να ευχαριστηθείς μια όμορφη, με όλη την σημασία της λέξης, ταινία.

Μην την δεις : Αν, όπως και εγώ στην αρχή, δεν χωνεύεις τον Benigni!

Με ποιον να την δεις : Με την οικογένεια σου.

Μην την δεις με : Ξινά και στεγνά άτομα.