Υπόθεση : Το 1949, η Julia Child (Meryl Streep) μαζί με τον διπλωμάτη σύζυγο της, επισκέπτεται για πρώτη φορά το Παρίσι. Οι μέρες της εκεί είναι καταπληκτικές και νοιώθει ήδη Γαλλίδα, αλλά κάτι της λείπει, για να απασχολήσει τον εαυτό της αποφασίζει να πάρει κάποια μαθήματα μαγειρικής στο εστιατόριο Cordon Bleu, οπού και ανακαλύπτει το παθός της για την μαγειρική. Το 2002, η Julie Powell (Amy Adams), μια 30αρα με έλλειψη αυτοπεποίθησης, αποφασίζει με την δημιουργία ενός blog, να εκτελέσει όλες τις συνταγές μαγειρικής της Julia Child μέσα σε ένα χρόνο. Πηγαίνοντας πίσω και μπρος στην ιστορία, βλέπουμε τα βήματα της κάθε γυναίκας που με την σκληρή προσπάθεια και με μπόλικη αγάπη για την μαγειρική κατάφεραν να επιτύχουν τουςστόχους τους.
Με μια κουβέντα : Η αιτία της δημιουργίας αυτού του Blog!!!
Γενικά : Ένα χρόνο πριν (Χρόνια μας πολλά) είδα αυτή την ταινία και έχοντας ήδη ξεκινήσει μια προσωπική λίστα για το πόσες ταινίες έχω δει στην ζωή μου, αποφάσισα μαζί με την φίλη μου Κατερίνα να φτιάξουμε αυτό το blog με μοναδικό σκοπό μας να καταφέρουμε να γράψουμε τόσες ταινίες, όσες είναι και οι μέρες του χρόνου. Σήμερα ένα χρόνο μετά, όχι μόνο το έχουμε καταφέρει αλλά έχουμε ξεπεράσει αυτόν τον αριθμό κατά πολύ και αν μπορώ να πω αυτό το blog σημάδεψε και εξέλιξε τις ζωές μας με τον έναν η με τον άλλον τρόπο. Τώρα, για την ταινία, πρέπει να πω ότι έχει βασιστεί σε δυο αληθινές ιστορίες. Η πρώτη είναι η ζωή της Julia Child, μιας αμερικανίδας που πήγε στο Παρίσι, έμαθε να μαγειρεύει και πολύ αργότερα έβγαλε ένα βιβλίο-οδηγό για τους αμερικανούς, για το πώς να μάθουν να μαγειρεύουν Γαλλική κουζίνα, κάτι σαν την δική μας την Βέφα, αλλά έτη φωτός καλύτερη. Η δεύτερη ιστορία μας δείχνει την ζωή της Julie Powell, η οποία είναι μια νεαρή κοπέλα που δεν έχει καμιά ευχαρίστηση από την ζωή της, μια μέρα αποφασίζει να φτιάξει ένα blog στο οποίο θα γράφει τις εμπειρίες της από την κάθε συνταγή που μαγείρεψε από το βιβλίο της Julia Child. Λοιπόν αυτό είναι το στόρι και η σκηνοθεσία από την Nora Ephron, μας μεταφέρει μια στην Γαλλία του 50’ και μια στην σημερινή Νέα Υόρκη. Το σενάριο, πάλι από την Ephron, έχει αρκετές δόσεις χιούμορ και γέλιου κυρίως πάνω στον χαρακτήρα της Meryl, η οποία Meryl ήταν για άλλη μια φορά υποψήφια για Oscar και για άλλη μια φορά έχασε, άλλες δεν βαριέσαι, καλή κάρδια να υπάρχει και από υποψηφιότητες άλλο τίποτα η θεια Meryl. Μιας και μιλάμε για την Meryl πρέπει να πούμε ότι έπαιξε εκπληκτικά έναν χαρακτήρα τόσο θορυβώδη και χαρακτηριστικό που όταν την έβλεπες νόμιζες ότι ήταν μια άλλη. Δίπλα της για πρώτη φορά μέχρι εκείνη την στιγμή βλέπομαι την νεαρή Amy Adams η οποία αποδεικνύει και εκείνη με την σειρά της όχι έχει μπόλικο ταλέντο και είναι πρόθυμη να το μοιράσει στο κοινό. Κλείνοντας να πω ότι είναι μια τρομερά ευχάριστη ταινία, δεν κουράζει καθόλου και μπορεί να εμπνεύσει ακόμα και τον πιο κουρασμένο και πεσμένο άνθρωπο που υπάρχει.
Η Ατάκα : Julia Child / Julie Powell: « Bon appetit!»
Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να δοκιμάσω τον ρόλο της πληθωρικής Julia Child!
Αγαπημένη σκηνή : Όταν η Julie μαγειρεύει για πρώτη φορά αστακούς και τους ρίχνει ζωντανούς σε βραστό νερό, ενώ την ίδια ώρα ο σύζυγος της τραγουδά το Psycho Killer των Talking Heads, αλλάζοντας τα λόγια σε Lobster Killer (Δολοφόνος Αστακών).
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Για να περάσει όμορφα η ώρα σου, για να σταματήσεις να μαγειρεύεις μακαρόνια, για να εμπνευστείς και να σηκωθείς από τον καναπέ και να κανείς κάτι ενδιαφέρον στην ζωή σου. Ακόμη δες την για το χιούμορ της και για τις εκπληκτικές ερμηνείες όχι μόνο των δυο πρωταγωνιστριών, αλλά και των δεύτερον ρόλων.
Μην την δεις : Αν είσαι ξινός.
Με ποιον να την δεις : Με όλη την παρέα σου.
Μην την δεις με : Την Βέφα, η οποία θα κάθεται σε μια γωνιά και θα λέει: «Εμένα πότε θα με κάνουν ταινία;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου