fwto

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Eleni (1985)


Πρωταγωνιστούν: John Malkovich, Kate Nelligan, Linda Hunt
Σκηνοθεσία: Peter Yates
Εναλλακτικός τίτλος: "...Για όσους θυμούνται, ξέρουν ή δεν έχουν ιδέα για τον Εμφύλιο..."

Υπόθεση: Η Ελένη είναι μια φτωχή και θαρραλέα γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της τις τέσσερις κόρες της και τον μοναχογιό της Νικόλα στο χωριό Λιά, κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, αφού ο άντρας της, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έφυγε στην Αμερική. Η Ελένη ονειρεύεται ότι σύντομα θα βρεθεί κι αυτή κοντά του με τα παιδιά τους αλλά όλα αλλάζουν όταν ξεσπά ο Εμφύλιος ανάμεσα στους αντάρτες-κομμουνιστές και τους δεξιούς-βασιλικούς. Σύντομα, οι αντάρτες καταλαμβάνουν το χωριό, που και πάλι βρίσκεται υπό καθεστώς κατοχής. Τους παίρνουν τα σπίτια, τα τρόφιμα και όλα τα υλικά αγαθά ενώ αναγκάζουν τα μεγαλύτερα παιδιά κάθε οικογένειας να συμμετέχουν στο στρατό τους. Όταν όμως οι κομμουνιστές ζητούν από τις μανάδες του χωριού να στείλουν τα παιδιά τους στις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς στην Ελλάδα δεν μπορούν να τα φροντίσουν λόγω της φτώχειας και της πείνας που υπάρχει, η Ελένη αντιδρά και καταστρώνει ένα σχέδιο ώστε να μπορέσουν να δραπετεύσουν τα παιδιά της και να γλυτώσουν! Τα καταφέρνει αλλά η ίδια συλλαμβάνεται και εκτελείται ως συνωμότρια εις βάρος των ανταρτών. Αρκετά χρόνια μετά, ο γιος της Νικόλας επιστρέφει στην Ελλάδα ως ανταποκριτής των New York Times, και προσπαθεί να βρει τους υπεύθυνους της δολοφονίας της μητέρας του και να τους τιμωρήσει...

Για πες, για πες: Μια ταινία που, είμαι σίγουρη, ότι ελάχιστοι από εσάς ξέρετε ή και έχετε δει, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί ορόσημο ή, τουλάχιστον, από τις πιο γνωστές ταινίες αφού αφορά καθαρά την χώρα μας και ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της! Ομολογώ ότι ούτε εγώ γνώριζα την ύπαρξη αυτής της ταινίας και όταν την έμαθα από την Αναστασία, (που της την πρότεινε ένας γνωστός της αντίστοιχα), και διάβασα απλά και μόνο την περίληψή της, μου κίνησε τόσο πολύ την περιέργεια αλλά και μου γέννησε την απορία: "μα γιατί ποτέ να μην έχουμε ακούσει γι'αυτήν την ταινία;". Πως γίνεται να υπάρχει μια ταινία που να αναφέρεται στην Ελλάδα και κανείς ποτέ να μην την έχει αναφέρει; Βέβαια, αφού την είδα και έπειτα από την μικρή έρευνα που έκανα γι'αυτήν, κατάλαβα απολύτως το γιατί! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη, Έλληνα δημοσιογράφου και συγγραφέα που ζει πλέον στην Αμερική, το οποίο περιγράφει την ιστορία της μητέρας του Ελένης, κατά την διάρκεια του εμφυλίου και τον θάνατό της από τους αντάρτες, επειδή προσπάθησε να σώσει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα που ετοίμαζαν να κάνουν αυτοί. Τα ονόματα, τα γεγονότα και τα πρόσωπα που αναφέρονται στο βιβλίο (και κατ' επέκταση και στην ταινία) είναι αληθινά και προκύπτουν από την έρευνα που έκανε ο Γκατζογιάννης όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και στο χωριό του και άρχισε να ψάχνει τους υπαίτιους της δολοφονίας της μητέρας του. Στην ταινία βλέπουμε την σχέση της μητέρας με τα παιδιά της και κυρίως τον μικρό γιο της, τον Νικόλα, την δύσκολη καθημερινότητά τους στο χωριό μετά το τέλος του Β' Παγκ. Πολέμου αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν κατά την διάρκεια του Εμφυλίου. Νομίζω ότι, τόσο ο συγγραφέας όσο και η ταινία, δεν ήθελαν να καταδείξουν ή να κρίνουν τόσο τα αίτια και τους υπεύθυνους για τον Εμφύλιο που έπληξε ανεπανόρθωτα την χώρα μας, όσο να προβάλλουν την γενναία προσωπικότητα της Ελένης και της σχέσης της με τα παιδιά της. Βέβαια, υπάρχουν σκηνές πολύ σκληρές και απάνθρωπες, με αρνητική προδιάθεση ίσως προς τους αντάρτες-κομμουνιστές αλλά όταν διαπραγματεύεσαι ένα τόσο άσχημο θέμα όπως ο πόλεμος, (στον οποίο, πιστεύω ακράδαντα, ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί αλλά και οι δυο πλευρές ευθύνονται εξίσου και συμμετέχουν στον ίδιο βαθμό, στις θηριωδίες και τις καταστροφές που συνοδεύουν μοιραία μία εμπόλεμη κατάσταση), είναι, λοιπόν, αναπόφευκτο αυτοί που βασανίζουν άμαχους πληθυσμούς (ανεξαρτήτως όποιας εθνικότητας ή πολιτικής παράταξης και αν ανήκουν) να κατακρίνονται για αυτήν τους την βάναυση συμπεριφορά! Εξάλλου, η ιστορία έκρινε πόσο πολύ έπληξε την χώρα μας (κατά κάποιους μάλιστα, περισσότερο και από τον πόλεμο του '40, μιας και ο Εμφύλιος είχε και ιδεολογική σημασία ) ο πόλεμος αυτός, τα κατάλοιπα του οποίου βασάνιζαν μέχρι και τα τελευταία χρόνια την πολιτική συνείδηση του κόσμου. Οπότε, ποια είμαι εγώ να κρίνω, ποιος είχε δίκιο ή άδικο σε αυτή την ιστορία! Εξάλλου, στην ταινία αυτό που μετράει περισσότερο και πρωτεύει, είναι η ανάδειξη του ιερού δεσμού μάνας-γιου και όχι τόσο τα εγκλήματα των αριστερών κατά την διάρκεια του πολέμου.
Καθαρά τώρα για την ταινία, αν και ο John Malkovich υποτίθεται ότι είναι ο σταρ, όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, ωστόσο, αυτή που κάνει την διαφορά είναι η Kate Nelligan στον ρόλο της "Ελένης", καθώς η ερμηνεία της έχει την απαραίτητη ευαισθησία που, ευτυχώς, δεν ξεφεύγει ποτέ και κινείται σε λογικά πλαίσια ώστε να αποφεύγει να χαρακτηριστεί μελοδραματική ή υπερβολική! Ήδη, από μόνη της η ταινία είναι "βαριά", φαντάζεστε να είχαμε και μια ηρωίδα να μαλλιοτραβιέται, να οδύρεται και να μοιρολογεί, όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε την ελληνίδα μάνα του πολέμου του '40;;!!! Αξιοπρεπέστατη στάση και ερμηνεία, όπως και αυτή που ακολούθησε στη ζωή της και η πραγματική 'Ελένη"... Σκηνοθετικά, καλή ήταν η χρήση της εναλλαγής σκηνών του πριν και του τώρα, που έδινε ποικιλία και ζωντανή ροή στην ταινία αλλά, κακά τα ψέματα, αυτό που αξίζει περισσότερο στην ταινία είναι το σενάριο και η υπόθεσή της! Δείτε την γιατί ΠΡΕΠΕΙ ως Έλληνες να μην εθελοτυφλούμε στα λάθη του παρελθόντος μας αλλά να τα κοιτάμε και να τα αντιμετωπίζουμε με θάρρος ώστε να μην κάνουμε ποτέ ξανά τα ίδια! Και αυτή η ταινία αξίζει να την δούμε όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικών πιστεύω και πεποιθήσεων, γιατί πάντα, μία τρίτη ματιά είναι πιο αντικειμενική και, συνήθως, σωστότερη...

Με αρέσει: Που έστω και στα 27 μου, έμαθα ότι υπάρχει ΚΑΙ ταινία με το όνομά μου, η οποία μάλιστα γυρίστηκε την χρονιά που γεννήθηκα!!! (Εεε, ας πούμε και καμιά βλακεία ρε παιδιά να ευθυμήσουμε γιατί ψυχοπλακωθήκαμε τόσην ώρα!).

Δεν με αρέσει: Που, σε ταινία που αναφέρεται και αφορά την Ελλάδα, δεν άκουσα σχεδόν καμία ελληνική λέξη...

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Και τώρα θα μάθετε γιατί δεν ακούσατε/ξέρατε κάτι γι'αυτή την ταινία! Γιατί, πολύ απλά, η "δημοκρατική" και "φιλελεύθερη" χώρα στην οποία ζούμε, είχε απαγορεύσει την προβολή της και, όχι μόνο αυτό αλλά, όταν ζήτησαν την άδεια να γυριστεί η ταινία στην Ελλάδα, η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου αρνήθηκε γιατί δεν ήθελε, λέει, να θυμίσει στον κόσμο την δύσκολη εκείνη περίοδο που είχε περάσει! (Έτσι εξηγείται από που πήρε και ο γιος ΓΑΠ και έλεγε αργότερα όλα αυτά τα πετυχημένα του!). Επίσης, στις ελάχιστες μέρες που προβλήθηκε η ταινία στην χώρα μας, οι οργισμένοι οπαδοί του ΚΚΕ προχώρησαν σε προπηλακισμούς και βομβιστικές επιθέσεις κατά των θεατών, με αποτέλεσμα τελικά να διακοπή η προβολή της ταινίας στην χώρα μας! Μέχρι και σήμερα, η ταινία δεν έχει προβληθεί ποτέ από κανέναν δημόσιο ή ιδιωτικό σταθμό, αν και στο εξωτερικό σημείωσε μεγάλη επιτυχία και αγαπήθηκε από την πλειοψηφία του Τύπου, σε αντίθεση με τον Τύπο στην Ελλάδα που πολέμησε άγρια την ταινία!!!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Sound of Noise (2010)


Info:
Ο Amadeus Warnebring είναι ένας αξιωματικός της αστυνομίας ο οποίος προέρχεται από μια καθαρά μουσική οικογένεια, με μητέρα πιανίστα, πατέρα και μικρότερο αδερφό μαέστρους, παππού επίσης διάσημο μουσικό της κλασσικής. Ο ίδιος όμως γεννημένος άτονος, χωρίς κανένα ταλέντο με καμία συμπάθεια στην μουσική. Σαν αστυνομικός λοιπόν θα έρθει αντιμέτωπος με την Sanna Persson και την παρέα της, πέντε ακόμη drummers που έχουν ένα τεράστιο σχέδιο... Να δώσουν τέσσερις μεγάλες συναυλίες στην πόλη κάνοντας σαματά, πηγαίνοντας κόντρα στους νόμους και το κατεστημένο και ως μουσικοί τρομοκράτες να φέρουν το χάος στην πόλη τους. Ξεκινούν λοιπόν καταγράφοντας ήχους από ένα ανθρώπινο σώμα, μια τράπεζα, βαριά μηχανικά οχήματα και τις κολώνες ηλεκτρικού ρεύματος... Τίποτα δεν τους σταματά! Ούτε ο Amadeus! 

Write a comment...
Τι να πω τώρα για αυτή την ταινία? Να σας πω ότι μπήκε στις αγαπημένες μου για αρχή. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι έχει να κάνει με μουσική. Music noise! Παντού υπάρχει μουσική! Ακόμα και στον ήχο της μπουλντόζας! Και όταν μπορείς να τον ακούσεις σαν μελωδία στα αυτιά σου τότε έχεις ταλέντο! Κάποιοι μπορεί να το πουν και πρόβλημα δεν θα διαφωνήσω! Για μένα είναι ταλέντο! Η ταινία βασίζεται σε ένα φιλμ μικρού μήκους, Music for One Apartment and Six Drummers το οποίο υπάρχει από το 2001 και έχει δέκα βραβεία παρακαλώ σε κατηγορίες ταινιών μικρού μήκους! Αυτοί οι απίστευτοι ηθοποιοί-μουσικοί από την Σουηδία είναι και οι πρωταγωνιστές της ταινίας. Και μάλιστα παίζουν τους εαυτούς τους, κάτι επίσης πρωτότυπο! Ένα πανέξυπνο σενάριο που πιστεύω πως για να το βρεις έξυπνο πρέπει να σου αρέσει ο ρυθμός. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας απεχθάνεται την μουσική, κάτι που εγώ δεν θα καταλάβω ποτέ! Δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που δεν έχει ρυθμό μέσα του! Όλοι μας πιστεύω πως έχουμε ρυθμό! Ακόμη κι αν αυτός είναι ο ήχος ενός μετρονόμου! Πάντως το όλο σκηνικό με τους έξι τρομοκράτες - drummers σε διαφορετικά σημεία της πόλης να “δημιουργούν” ήχους πρέπει να το παραδεχτείτε είναι εντυπωσιακό! Οι τέσσερις τίτλοι τραγουδιών που χρησιμοποιούν, σηματοδοτούν το μέρος και τα όργανα που χρησιμοποιούνται και αντιστοιχούν σε τέσσερις μεγάλες συναυλίες. Σε παραπέμπει επίσης στο περίπου που θα γίνει η συναυλία αν έχει ζωηρή φαντασία! Το τέλος της ταινίας επίσης ευφυέστατο και ευχάριστο για όλους, ακόμα και για τον Amadeus που σιχαίνεται την μουσική! Νομίζω πως μέσα σε όλη την μετριότητα (πάντα μιλώντας από την δική μου πλευρά) αλλά και πολύ πιο κάτω που είδα σεναριακά και σκηνοθετικά τελευταία είναι όαση η ταινία! Σας την προτείνω ανεπιφύλακτα όχι μόνο γιατί είναι έξυπνη αλλά γιατί είναι και ένας τρόπος να φανταστείτε τον εαυτό σας στην μπουλντόζα. Ενάντια στα “πρέπει” και στο κατεστημένο. Να φτιάξετε την δική σας μουσική και να περάσετε αυτό που πιστεύετε. Αν γινόταν μια μουσική πορεία με μικρά καθημερινά μας όργανα όπως είναι μια κατσαρόλα, μια χτένα, μια οδοντόβουρτσα, ένα ρολόι... δεν θα θέλατε να πάρετε μέρος? Έτσι από περιέργεια και μόνο για να βρείτε τον ήχο σας! Δεν έχω κάτι άλλο να σας πω... δείτε την!

Like!
Τα πάντα! Γιατί όλα είναι μουσική! 
Έχει μια σκηνή όμως που γούσταρα τρελά! Είναι οι τέσσερις άνδρες drummers που παίζουν ασταμάτητα επί 3 ώρες δοκιμάζοντας τις δυνάμεις τους για να δουν ποιος θα παίξει πρώτος! Τα λατρεύω τα drums!!!!!!

Dislike!
Πλάκα με κάνετε? Φυσικά και δεν έχω!

Share!
Επειδή όπως σας είπα και πριν, μουσική μπορείς να δημιουργήσεις με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε μέσο σας παραθέτω μερικά παραδείγματα που θεωρώ απίστευτα ταλέντα. 
Ο Dub FX ηχογραφεί αποκλειστικά και μόνο με την φωνή του. Με κανένα μουσικό όργανο και ακούστε το αποτέλεσμα: Step on my Trip
Η ομάδα Stomp που μέσα από βαρέλια και άλλα μεταλλικά αντικείμενα εντυπωσιάζουν: Stomp Out Loud
Οι απίστευτοι Blue Man Group που δίνουν θεατρικές παραστάσεις σε όλον τον κόσμο με τα μπλε τους κεφάλια, δημιουργώντας ήχους από σωλήνες: Pipes
Και τέλος The Voca People, οχτώ απίστευτοι άνθρωποι με συγχρονισμό και ρυθμό πάνω στην σκηνή. The Voca People

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Hysteria (2011)


Info:
Ο Dr. Mortimer Granville είναι ένας νεαρός γιατρός στην εποχή του 1880, ο οποίος λόγω των προχωρημένων μεθόδων του περί ιατρικής δεν μπορεί να στεριώσει σε νοσοκομείο ή κλινική. Βρίσκει όμως δουλειά σε έναν γιατρό τον Dr. Robert Dalrymple ο οποίος ασχολείται με μία νόσο που αφορά τις γυναίκες και λέγεται Hysteria. Υστερία τότε ονόμαζαν οι γιατροί την “ασθένεια” των γυναικών όταν παρουσίαζαν κάποια ψυχοσωματικά συμπτώματα λόγω κακής ή και ανύπαρκτης σεξουαλικής ζωής και η θεραπεία ήταν η μέθοδος “Υστερικός παροξυσμός”, δηλαδή οργασμός στις μέρες μας. Όταν λοιπόν αναλαμβάνει να “θεραπεύει” γυναίκες με το χέρι του.... στην κυριολεξία χειρωνακτική εργασία... μπαίνει στην ζωή του γιατρού ο οποίος έχει δυο κόρες. Μία επαναστάτρια και φεμινίστρια και μια μεγαλωμένη με γαλλικά και πιάνο. Η δουλειά όμως όντας χειρωνακτική είναι και κουραστική! Κράμπες το χεράκι ντε!!! Οπότε όταν απολύθηκε γιατί δεν ικανοποίησε μια πελάτισσα του μεγάλο-γιατρού Dalrymple στράφηκε στις εφευρέσεις ενός καλού του φίλου του Lord Edmund... και κάπως έτσι εφευρέθηκε ο δονητής!!!

Write a comment...
Όσο κι αν κοροϊδέψετε εμένα η ταινία μου άρεσε! Την βρήκα πάρα πολύ έξυπνη και ευχάριστη! Είναι μια ρομαντική κομεντί που θίγει τα προβλήματα της γυναίκας στην Βικτοριανή Αγγλία, που δεν είχαν δικαίωμα λόγου, άποψης, εργασίας και ψήφου. Την ψήφο την αναφέρω γιατί τώρα στα κοντά κι εμείς θα χρειαστεί δυστυχώς να ψηφίσουμε και χωρίς να θέλω να ξενερώσω κανέναν γιατί εγώ πολιτική άποψη δεν έχω σας λέω μόνο να προσέχετε και να πάτε διαβασμένοι! Εγώ 23 χρονών έγινα (μην ακούσω σχόλιο για την ηλικία μου!!!!!!!) και αποφάσισα να ενημερωθώ και να πάω επιτέλους να ψηφίσω! Για να μην σας τρομάζω καλοκαιριάτικα πάμε στα της ταινίας και να σας πω ότι είναι ανάλαφρη και ευχάριστη με καλές ερμηνείες και αρκετό γέλιο. Και μόνο το θέμα του δονητή νομίζω πως αρκεί! Μας πάει σε μια εποχή που η γυναικεία ικανοποίηση θεωρούταν ασθένεια. Και πλέον ο δονητής είναι το πιο δημοφιλή σεξουαλικό παιχνίδι του πλανήτη. Να σας πω ότι είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και όντως ο Dr. Mortimer Granville εφηύρε το 1883 τη σχετική συσκευή, την οποία πατεντάρισε και πούλαγε αρχικά ως ιατρικό μηχάνημα. Πλέον όπως διάβασα και σε ένα σχετικό άρθρο και σας παραθέτω ακριβώς το απόσπασμα γιατί καλύτερα δεν θα τα έλεγα: “Πλέον στο εξωτερικό, οι γυναίκες ψωνίζουν δονητές μόνες λες και πηγαίνουν σε σούπερ μάρκετ, η Μαντόνα εθεάθη να βγαίνει από τέτοιο κατάστημα μαζί με τον πρώην σύζυγό της Guy Richie γεμάτη σακούλες (!!!), ενώ ακόμα και στην Ελλάδα διοργανώνονται επιδείξεις στο σπίτι από εξειδικευμένους πλασιέ σε στυλ... τάπερ!”. Εμείς καλέ τέτοιον πλασιέ γιατί δεν φωνάξαμε να μας κάνει μια επίδειξη?? Άμα το ήξερα νωρίτερα θα τον είχα φωνάξει! Πέρα λοιπόν από την εφεύρεση, αν σας αρέσουν οι ταινίες εποχής με τα φουσκωτά μακριά φορέματα, τους κορσέδες και τα περίεργα χτενίσματα – υπερπαραγωγή δείτε την. Ο Rupert Everett είναι απολαυστικός ως Lord Edmund αν και μικρός ο ρόλος του αλλά και οι δυο πρωταγωνιστές δένουν πολύ. Η διάρκεια της είναι 100 λεπτά και δεν θα σας κουράσει καθόλου. Σημείωση για τα κοριτσάκια: Αν θέλετε να δείτε την ταινία με το αγόρι σας να περιμένετε μετά δώρο επετείου, γενεθλίων και λοιπά έναν δονητή! Και όχι γιατί θα σας αφήσει αλλά γιατί θα το έχετε σαν έξτρα στα παιχνίδια σας.... Σημείωση για τα αγοράκια: Αν αγοράσετε τελικά στην κοπέλα σας ένα Φορητό Ηλεκτρικό Μασάζ και δείτε ότι περνά καλύτερα με αυτόν τότε κάτι κάνετε λάθος... ξέρετε που!!! Ξανασκεφτείτε το και κάντε της δώρο ένα φουλάρι!

Like!
Η Molly the Lolly η ξεκαρδιστική υπηρέτρια του γιατρού Dalrymple η οποία ήταν η πρώτη που δοκίμασε την περιβόητη συσκευή! Δείτε το trailer και θα καταλάβετε!

Dislike!
Δεν έχω.

Share!
Διάβασα πως η σκηνοθέτιδα Tanya Wexler είναι αδερφή της ηθοποιού Daryl Hannah ξέρετε καλέ της γοργόνας! Πέρα από αυτό όμως δεν έχω κάτι άλλο να σας πω. Καλή σας διασκέδαση!

Goethe! (2010)


Πρωταγωνιστούν: Alexander Fehling, Miriam Stein, Moritz Bleibtreu
Σκηνοθεσία: Philipp Stölzl
Εναλλακτικός τίτλος:"Για την ξενιτεμένη αδερφή μου στην Γερμανία ρε γαμώτο.."

Υπόθεση: Το 1772 ο νεαρός, ατίθασος και ονειροπόλος Γιόχαν Γκαίτε αποτυγχάνει στις εξετάσεις της Νομικής, την οποία αναγκάζει ο πατέρας του να ακολουθήσει ενώ ο ίδιος, καταβάθως, θέλει να ασχοληθεί με την ποίηση και την λογοτεχνία. Μετά από πιέσεις του αυστηρού πατέρα του, πηγαίνει σε μία μικρή και βαρετή πόλη για να κάνει την πρακτική του πάνω στην νομική. Αρχικά, ο Γιόχαν καταφέρνει να προσαρμοστεί στους ήσυχους ρυθμούς της πόλης αλλά και να ανταποκρίνεται εξαιρετικά στις σκληρές απαιτήσεις της δουλειάς του αλλά κυρίως του αυστηρού προϊσταμένου του Kestner, τον οποίο σύντομα εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις του και κερδίζει την συμπάθειά του. Μάλιστα, φτάνει σε σημείο να τον συμβουλεύει πως να κάνει πρόταση γάμου στην αγαπημένη του Lotte, χωρίς όμως ο Γιόχαν να γνωρίζει πως πρόκειται για την ίδια κοπέλα που γνώρισε και ερωτεύτηκε πριν λίγο καιρό...

Για πες, για πες: Να μια ταινία που υπό, φυσιολογικές συνθήκες και πριν από λίγο καιρό, το πιο πιθανόν είναι να μην την έβλεπα, ίσως και να αγνοούσα την ύπαρξή της! Αλλά έλα μου ντε, που τα έφερε έτσι η ζωή (και οι άχρηστες κυβερνήσεις που πέρασαν από αυτή την χώρα και μας οδήγησαν σ' αυτό το χάλι!) που, αναγκαστικά και δυστυχώς, η Γερμανία μπήκε για τα καλά στην ζωή μου! Βασικά, όλων των Ελλήνων αφού τους βάλαμε μπάστακες πάνω από το κεφάλι μας αλλά για μένα και την οικογένειά μου ακόμη περισσότερο αφού εδώ και λίγο καιρό η αδερφούλα μου (meine kleine Scwhester γερμανιστί!) έφυγε για τα ξένα, μπας και δει κανένα ευρώ στην ζωή της, γιατί αν περίμενε εδώ, δεν θα έβλεπε σίγουρα! Έτσι λοιπόν, όταν έπεσε στην αντίληψή μου αυτή η ταινία, δεν την προσπέρασα όπως θα έκανα κανονικά προηγουμένως αλλά έψαξα να δω περί τίνος πρόκειται! Από τον τίτλο κατάλαβα ότι έχει να κάνει με τον συγγραφέα Γκαίτε, για τον οποίο, μην φανταστείτε ότι ήξερα και πολλά! Δηλ. αν και εσείς δεν τον γνωρίζετε, δεν θα σας παρεξηγήσω και τόσο, όσο ίσως θα έκανα για άλλους συγγραφείς, οπότε χαλαρώστε! Θα σας βάλω τον σύνδεσμο του Βικιπαίδεια και είμαστε οκ! Έχουμε λοιπόν μια ταινία εποχής με τα γνωστά κοστούμια, την κλασσική μουσική (και πόσο μάλλον, όταν η ταινία είναι γερμανική, το βαλς και η κλασσική μουσική επιβάλλονται!). Το mood και τα σκηνικά δηλ. και λίγο-πολύ, ταιριάζουν με το είδος της ταινίας! Απλά, εγώ που έχω πληροφορίες εκ των έσω και ξέρω πια 2-3 πραγματάκια παραπάνω για τον εν λόγω λαό, περίμενα μία πολύ ψυχρή ταινία, τυπική στα όρια της αηδίας και, γενικώς, κρυόκωλη (και μόλις πήρατε μία περιγραφή των ανθρώπων εκεί!). Αλλά, προς έκπληξή μου, δεν ήταν και τόσο χάλια τα πράγματα! Ειδικά, ο πρωταγωνιστής και προς το τέλος του έργου όπου τον απαρνείται η αγαπημένη του για να παντρευτεί τον προϊστάμενό του, παρότι είναι ερωτευμένη μαζί του, αυτός βαλαντώνει στο κλάμα!!! Δεν το περίμενα ομολογώ! Ωστόσο, κάτι έλειπε από την ταινία που την έκανε χλιαρή και αδιάφορη! Ίσως που δεν μου κολλούσε και τόσο η χημεία των πρωταγωνιστών, ίσως το σενάριο, που ο σκηνοθέτης επέλεξε να μας το παρουσιάσει σαν αφήγηση, χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας ή ανατροπής αλλά περισσότερο σαν μια "ξερή" και άχαρη αφήγηση των γεγονότων που, σε συνδυασμό με το ρομαντικό στοιχείο που την συνόδευε, έμοιαζε περισσότερο με γλυκανάλατο Άρλεκιν παρά με ταινία εποχής! Κάτι έλειπε που κάνει την ταινία να μοιάζει "λίγη", σε σύγκριση με άλλες ταινίες βιογραφίας αλλά και εποχής, όπως το "Ερωτευμένος Σαίξπηρ", ας πούμε, που σαφώς δεν συγκρίνεται με αυτήν εδώ! Εσένα, βέβαια, που δεν είσαι συνηθισμένος σε "Hallo", "Guten Morgen", "wie geht's" κτλ. κτλ. θα σε ξενίσει πιθανότατα και η "βαριά" γερμανική γλώσσα που ακούγεται συνέχεια καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας! Δες την λοιπόν γιατί δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις, γιατί είσαι λάτρης των ταινιών εποχής, ανεξαρτήτως ποιότητος, γιατί θέλεις να μάθεις ποιος στον κόρακα είναι αυτός ο Γκαίτε αλλά και γιατί μαθαίνεις γερμανικά ή έχεις και συ ένας ξενιτεμένο συγγενή που δουλεύει στις φάμπρικες της Γερμανίας και τον νοσταλγείς! Μην το δεις, για όλους τους υπόλοιπους λόγους! Αδιάφορη και συνηθισμένη είναι, οπότε πάρε καμία άλλη ταινία, από όλες αυτές που έχουν προηγηθεί και ξέρεις σίγουρα ότι αξίζουν να της δεις!

Με αρέσει: Που καταλάβαινα μικρές φράσεις και λίγες λέξεις από αυτές που λέγανε! Άρα πιάνουν τόπο τα μαθήματα που κάνω! (Ξέρω ότι αυτό δεν σας αφορά αλλά μην γίνεστε και σεις κρυόκωλοι σαν και τους Γερμαναράδες! Θέλω να μοιραστώ την χαρά μου μαζί σας! Μην με αποπαίρνετε ντε!).

Δεν με αρέσει: Που, σαφώς, έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ακόμη για να πω ότι καταλαβαίνω ή ότι μιλάω Γερμανικά! Και άσχετο, κάτι με χαλούσε στην πρωταγωνίστρια! Ειδικότερα όταν χαμογελούσε! Ήταν λες και την είχε χτυπήσει εγκεφαλικό και της τραβιόταν το στόμα από την μία μεριά!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ο Γκαίτε βρε κουτά ήταν ο συγγραφέας του έργου "Φάουστ" (ούτε αυτό ξέρετε;;; Εεε, ανοίξτε καμιά εγκυκλοπαίδεια ρε παιδιά!). Αλλά, στην συγκεκριμένη ταινία βλέπουμε και κάποια γεγονότα τα οποία συνέβησαν και στην πραγματικότητα και τα οποία αποτέλεσαν την αφορμή και την έμπνευσή του πρώτου δημοφιλούς αριστουργήματος του Γκαίτε και που τον έκανε διάσημο εν μία νυκτί στην Ευρώπη, το περίφημο "Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου", το οποίο αποτέλεσε προάγγελο του κινήματος του ρομαντισμού στη λογοτεχνία, όπου εδώ το συναίσθημα υπερισχύει της λογικής και της αντικειμενικότητας που επικρατούσε μέχρι τότε στα βιβλία της εποχής εκείνης. Μάλιστα, λέει, ήταν τόσο ρομαντικό και συναισθηματικό το βιβλίο που πυροδότησε ένα ρομαντικό κίνημα της νεολαίας αλλά και ένα κύμα αυτοκτονιών νεαρών ανδρών, απογοητευμένων από τον έρωτα! Τώρα για καλό το έγραψε και αυτός τέτοιο βιβλίο!!!

ShareThis