fwto

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Gia (1998)



Πρωταγωνιστούν: Angelina Jolie, Elizabeth Mitchell, Faye Dunaway, Mercedes Ruehl

Σκηνοθεσία: Michael Cristofer

Εναλλακτικός τίτλος: “Τις χρησιμοποιούμε και μετά τις πετάμε!”

Υπόθεση: Η Gia είναι ένα αντιδραστικό, σκληρό και ριψοκίνδυνο κορίτσι που πηγαίνει στην Νέα Υόρκη να γίνει μοντέλο. Ξεχωρίζει αμέσως από τις υπόλοιπες κοπέλες, λόγω του ξεχωριστού χαρακτήρα της αλλά και της άγριας ομορφιάς της. Η διάσημη ατζέντισσα, Wilhelmina Cooper, αναλαμβάνει την καριέρα της και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται διάσημη και περιζήτητη στο χώρο του μόντελινγκ. Όμως, όλα αυτά είναι εφήμερα στον χώρο της μόδας όπου όλοι σε αγαπούν πολύ γρήγορα αλλά και για πολύ λίγο…Έτσι, σύντομα έρχεται αντιμέτωπη με τα ναρκωτικά, για να καλύψει το συναισθηματικό κενό που έχει αποκτήσει από την παιδική της ηλικία λόγω της απουσίας της μητέρας της από την ζωή της αλλά και της εκμετάλλευσης, την οποία υφίσταται στο χώρο της μόδας. Ακόμη και η σχέση της με την Linda, που γνώρισε και ερωτεύτηκε κατά την διάρκεια μιας φωτογράφησης, έρχεται σε ρήξη όταν πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε αυτήν ή τα ναρκωτικά που, όπως αποδεικνύεται τελικά, θα την οδηγήσουν σταδιακά στο AIDS και στον θάνατο…

Για πες, για πες: Πρόκειται για μία αυτοβιογραφική τηλεταινία που μιλάει για την ζωή ενός super model στα τέλη της δεκαετίας του ’70, της Gia Carangi, η οποία έζησε μία σύντομη μεν (πέθανε μόλις 26 χρονών) αλλά συναρπαστική ζωή που την οδήγησε όμως στον θάνατο. Πρώτη φορά που είδα ένα μέρος αυτής της ταινίας, πρέπει να ήμουν κάπου στην 1η Λυκείου, σε μια μεταμεσονύκτια προβολή στο Alter νομίζω (Αααχχχ! Πάει κι αυτό! Αιωνία του η μνήμη!). Τότε βέβαια, ως μικρό και αθώο, είχα εντυπωσιαστεί που έβλεπα δυο γυναίκες να φιλιούνται και να ερωτοτροπούν και την βρήκα πολύ προχό την ταινία, τόσο που ενθουσιάστηκα και ήθελα οπωσδήποτε κάποια στιγμή να την ξαναδώ! Τώρα, που την ξαναείδα, 10 χρόνια μετά και έχοντας δει πολύ χειρότερα τα μάτια μου, οφείλω να πω ότι ήταν μια ταινία που είχε απλά και κάνα δυο-τρεις λεσβιακές σκηνές! Βέβαια, η χημεία μεταξύ της Angelina με την Mitchell ήταν πολύ καλή και σε έπειθε ότι υπήρχε πάθος, έρωτας και πραγματική αγάπη μεταξύ τους! Επίσης, εδώ η Angelina είχε ακόμη αυτή την αγριάδα και το σεξαπίλ για το οποίο και έγινε διάσημη, τις χειλάρες, είχε και κάνα 10αριά κιλά παραπάνω και έμοιαζε σαν άνθρωπος και όχι σαν μούμια, οπότε είχε μπει κατευθείαν στο πετσί του ρόλου και ομολογώ ότι τον υποδύθηκε πολύ καλά! Λίγο με ξένισε αυτή η τηλεοπτική σκηνοθεσία (βέβαια μιλάμε για τηλεταινία στην ουσία) και κατά το 2ο μισό της ταινίας, που αρχίζουμε να παρακολουθούμε την κατρακύλα της στα ναρκωτικά, λίγο πολύ δεν διαφέρει ούτε παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία το σενάριο και ίσως να μπορούσε να ήταν και πιο σύντομο αυτό το κομμάτι. Άθλια η μουσική υπόκρουση με μια…βουλωμένη τρομπέτα στην ουσία να ακούγεται στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και να θυμίζει κακόγουστη αισθησιακή ταινία, ελληνικής παραγωγής, της δεκαετίας του ‘80!!! Αξίζει να την δεις γιατί η Jolie αποδεικνύει εδώ ότι, πέρα από κορμί, έχει και ταλέντο και υποδύεται εξαιρετικά μια νευρωτική και προβληματική λεσβία, που το μόνο που ήθελε ήταν να την αγαπούν! Εξάλλου, πριν να αποφασίσει να γίνει η…μάνα του λόχου και να γεννοβολάει τα παιδιά του Brad, είχε περάσει κι αυτή από μια λεσβιακή φάση!!!

Με αρέσει: Η χημεία που είχαν μεταξύ τους οι δυο πρωταγωνίστριες που σε έκανε να νιώσεις συμπόνια για τον έρωτά τους και να ξεχάσεις την όποια ιδιαιτερότητά της σχέσης τους αλλά και ούτε σε έκαναν να νιώσεις άσχημα ή να δώσουν κάποια ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι πρόκειται για ένα λεσβιακό ζευγάρι, που διαφέρει σε οτιδήποτε από ένα straight!

Δεν με αρέσει: Γενικά, έχω μία συγκεκριμένη άποψη για τους ανθρώπους που παίρνουν ναρκωτικά και συγχύζομαι απίστευτα όταν ρίχνουν την ευθύνη σε τρίτους για την αδυναμία τους αυτή, θέλοντας να μας κάνουν να τους λυπηθούμε που δεν τους αγάπησαν και βρήκαν έτσι θαλπωρή στα ναρκωτικά! Anyway, επειδή υπήρχε μία τέτοια υπόνοια στην ταινία για την διαταραγμένη σχέση που είχε με την μητέρα της, εεε…αυτό με ξενέρωσε λιγάκι!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Δεν βρίσκω κάτι αξιοσημείωτο να αναφέρω πέρα από το γεγονός ότι ψάχνοντας να βρω κάτι για να γράψω εδώ, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν πολλά sites για την Gia, αποκλειστικά με φωτογραφίες και εξώφυλλά της αλλά και ένα τραγούδι που γράφτηκε για την επέτειο των 25 χρόνων από τον θάνατό της! Άσχετοι το λένε αλλά φαντάσου: μπήκαν στον κόπο να γράψουν κοτζάμ τραγούδι!


Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

2 Days in the Valley (1996)


Info:
Ένας επαγγελματίας δολοφόνος, ένας αποτυχημένος δολοφόνος, μια πρώην σύζυγος, μια καυτή ερωμένη, ένας ξοφλημένος σκηνοθέτης, ο σκύλος του σκηνοθέτη, ένας ξινισμένος έμπορος τέχνης, o σκύλος του ξινισμένου, η γραμματέας του ξινισμένου (πως είσαι έτσι μάτια μου?), η αδερφή και νοσοκόμα του ξινισμένου, ο σαλταρισμένος μπάτσος, ο χαζός μπάτσος, ο άσχημος μπάτσος (όχι δεν έχει άλλους don't worry), γίνονται κουλουβάχατα όταν η απατημένη σύζυγος θέλει να σκοτώσει τον πρώην άνδρα της για να τσεπώσει τα λεφτά της ασφάλειας. Πόσο με αρέσει όταν μπερδεύουν τα μπούτια τους σε μια ταινία!!


Write a comment...
Είχα πολλά χρόνια να δω την συγκεκριμένη ταινία, παιδούλα ήμανε, και έτσι στα καλά του καθουμένου θυμήθηκα μια σκηνή με την Teri Hatcher που ξυπνάει δίπλα στον νεκρό άνδρα της μέσα στα αίματα και έσπαγα το κεφάλι μου από ποια ταινία ήταν! Το θυμήθηκα τελικά και είπα να σας την προτείνω αν δεν την έχετε δει! Πολύ καλή ταινία με έξυπνο και ευρηματικό σενάριο που δεν σε κουράζει αλλά δεν σε μπερδεύει κιόλας. Μην βλέπετε στην περιγραφή πιο πάνω που τα μπλέκω έτσι. Είναι πιο απλά τα πράγματα. Καταρχήν είχα διαγράψει τελείως από την μνήμη μου πως στην ταινία παίζει η θεά Charlize Theron που στην συγκεκριμένη ταινία είναι σαν την Barbie πραγματικά! Είναι σαν ψεύτικη, τόσο αψεγάδιαστη που φαίνεται! Όχι ότι τώρα δεν είναι η κοπελιά αλλά λίγο που ήταν πιο μικρή, λίγο που την έχουν ντυμένη στα άσπρα (κάτι σαν κολάν ολόσωμο ένα πράμα) ίδια σας λέω η Barbie! Την Teri Hatcher εγώ θα πρέπει να σας πω ότι την θυμάμαι από την σειρά στο Star που έπαιζε για πολλά χρόνια (σε επαναλήψεις φυσικά!) με τον Σούπερμαν και αυτό γιατί με άρεσε ο ηθοποιός που έπαιζε τον Σούπερμαν ο Dean Cain. Όταν την είδα λοιπόν στις “Νοικοκυρές σε απόγνωση” αναφώνησα “καλέ η Lois!”. Στην συγκεκριμένη ταινία η Teri ήταn υποψήφια για το βραβείο Razzie, το γνωστό Χρυσό Βατόμουρο αλλά δεν το κέρδισε! Μια προτροπή για τα αγόρια του blog: έχει μια σκηνή όπου παλεύουν οι δυο κυρίες Teri και Charlize, δεν έχει λάσπη στην σκηνή αλλά θα σας αρέσει! Βασικό ήρωα θα μπορούσες να πεις τον Dosmo που είναι ο αποτυχημένος δολοφόνος αλλά ο πιο κωλόφαρδος στο τέλος. Μορφή επίσης στην ταινία είναι ο σπαστικός και ξινισμένος έμπορος τέχνης ο οποίος έχει στο δωμάτιο του ένα ομοίωμα από σκύλο που έχει την φάτσα του. Είναι φρικιαστικά αστείο! Όσο για την γραμματέα του πρέπει να σας πω ότι μου θύμισε την σειρά του Mega “Μαρία η άσχημη” που βρήκαν μια όμορφη ηθοποιό και προσπάθησαν να την δείξουν άσχημη με σιδεράκια και φρύδια. Ο Lee είναι ο επαγγελματίας δολοφόνος και ίσως ο μόνος σοβαρός στην ταινία που μπορεί και να σου θυμίσει κανονικό θρίλερ και όχι μαύρη κωμωδία. Έχει και αυτό το τρομαχτικό ύφος με το ρολόι του παππού λίγο πριν σκοτώσει το υποψήφιο θύμα του “You have one minute to decide the rest of your life”. Το λέω αυτό γιατί εμένα δεν μου φάνηκε και πολύ για θρίλερ, γέλασα κιόλας με την πλοκή. Έχει γνωστούς ηθοποιούς στην ταινία ειδικά για την εποχή εκείνη, όπως ο Danny Aiello, Eric Stoltz, Jeff Daniels, James Spader αλλά και οι κυρίες που προανέφερα. Και ας πάμε και στο soundtrack της ταινίας. Το μουσικό θέμα της είναι του Anthony Marinelli που δεν έχω και κάτι να σας πω πέραν του ότι έχει γράψει μουσική για πολλές γνωστές ταινίες όπως το “stand by me”, “Young guns” αλλά και το “15 minutes”. Ένα τραγούδι που μου έμεινε και μου άρεσε πάρα πολύ είναι το gone for good των morphine αλλά και το τραγούδι που έκλεισε την ταινία από τον Otis Redding down in the Valley.

Like!
Δεν ξέρω γιατί αλλά ο Greg Cruttwell, ο ξινισμένος δηλαδή μ'άρεσε πολύ ίσως γιατί είναι τόσο αντιπαθητικός. Δεν βρήκα δυστυχώς κάποιο μεμονωμένο απόσπασμα να σας δείξω ή το μοναδικό έργο τέχνης με την φάτσα του, αν όμως στο παρακάτω βίντεο πάτε στο 3:47 θα τον απολαύσετε.

Dislike!
Δεν μπορώ να καταλάβω τι ωραίο βλέπετε σε δυο γκόμενες να παλεύουν??? (Σαν κακιασμένη, ζηλιάρα, ξινή γκόμενα κάνω το ξέρω.... και αυτό γιατί κατά βάθος μ'αρέσει αλλά δεν πρόκειται να το παραδεχτώ!)

Share!
Ανέφερα πιο πάνω το μόνο τραγούδι που μου έμεινε από την ταινία. Σας δίνω ένα ακόμη δείγμα της δουλειάς τους γιατί νομίζω πως το αξίζουν.

THE HELP


Πρωταγωνιστούν: Emma Stone, Viola Davis, Octavia Spencer
Σκηνοθεσία: Tate Taylor
Εναλλακτικός τίτλος: "You is kind. You is smart. You is important."

Υπόθεση: Η Σκίτερ (Emma Stone) είναι μια νεαρή κοπέλα που επιστρέφει, μετά το τέλος των σπουδών της, στην γενέτειρά της, στην πόλη Jackson, του Μισσισιπή. Είναι αποφασισμένη να γίνει δημοσιογράφος-συγγραφέας, κάτι που δυσανασχετεί όμως την μητέρα της, που προτιμά να την δει παντρεμένη με έναν πλούσιο άντρα, όπως προστάζουν εξάλλου και τα έθιμα της κοινωνίας του Αμερικανικού Νότου, εν έτει 1962. Στην συναναστροφή της με τις υπόλοιπες συνομήλικες, (και όλες παντρεμένες και πλούσιες) φιλενάδες της, συνειδητοποιεί πόσο ρατσιστική είναι η συμπεριφορά τους απέναντι στις μαύρες υπηρέτριες τους, που φροντίζουν τα σπίτια τους και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, όσο αυτές έπαιζαν μπριτζ ή ήταν απασχολημένες με την οργάνωση φιλανθρωπικών γκαλά. Έτσι αποφασίζει να καταγράψει τις ιστορίες των τελευταίων, γράφοντας ένα βιβλίο με τις μαρτυρίες των υπηρετριών από την ζωή τους με τα "λευκά" αφεντικά τους. Αλλά σε μία περίοδο, όπου είχε αρχίσει να ξεσπάει στην Αμερική, η φυλετική επανάσταση κατά του ρατσισμού, δυσκολεύεται να βρει πολλές υπηρέτριες πρόθυμες να της μιλήσουν, καθώς δεν την εμπιστεύονται αλλά και επειδή φοβούνται για την ζωή και ασφάλειά τους. Την αρχή όμως κάνει η Ειμπιλίν (Viola Davis), η οποία εργάζεται στο σπίτι μιας φίλης της Σκίτερ, μιας ξανθιάς ανόητης που δεν δίνει καθόλου σημασία στο παιδί της και έτσι το φροντίζει και μεγαλώνει η Ειμπιλίν, ενώ σύντομα ακολουθεί και η πληθωρική Μίνι (Octavia Spencer), που εξιστορεί πολλές και πικάντικες ιστορίες που χει ζήσει στο σπίτι της κακιάς, εκδικητικής και άκρως ρατσίστριας Χίλλυ, πριν αυτή να την απολύσει επειδή είχε το θάρρος να χρησιμοποιήσει την ίδια τουαλέτα με αυτήν! Ακολούθησαν έπειτα πολλές ακόμη υπηρέτριες και με τις ιστορίες που εκμυστηρεύτηκαν στην Σκίπερ, γράφτηκε το βιβλίο "The help" που αναστάτωσε την κλειστή κοινωνία των πλούσιων κυριών του Jackson...

Για πες, για πες: Εδώ και πολύ καιρό προσπαθώ να βρω αυτή την ταινία, αλλά κάθε φορά που την κατέβαζα ή δεν θα χε σωστούς υπότιτλους ή δεν θα χε καθόλου υπότιτλους ή κάτι άλλο θα γινόταν και την παρατούσα! Αλλά, έχοντας ακούσει καλές κριτικές για την ταινία και επειδή είμαι ευαίσθητη και επιρρεπής στις ταινίες εποχής και με κοινωνικά μηνύματα, δεν μπορούσα να την αφήσω να περάσει έτσι! Όταν λοιπόν και ο boss-Κλεάνθης μου έδωσε την άδεια να την γράψω εγώ, είπα στον εαυτό μου: "εδώ είμαστε Ελένη!". Και ομολογώ ότι χαίρομαι πολύ που το έκανα τελικά γιατί (και χωρίς να θέλω να ακουστώ υπερβολική) μπορώ να πω οτι είναι η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ταινία, από όλες αυτές που έχω δει και για τις οποίες έχω γράψει το τελευταίο δίμηνο που άρχισα να ασχολούμαι και πάλι με το blog! Μακράν όμως! Okay, μπορεί να αγγίζει λίγο επιφανειακά το, ομολογουμένως σκληρό και ευαίσθητο θέμα του ρατσισμού κατά των έγχρωμων στην Αμερική, μιας και επιλέγει να καταγράψει τις λιγότερο ακραίες μορφές ρατσισμού που βίωναν οι μαύροι εκείνη της εποχής και απλά να αναφερθεί στις μικρές και καθημερινές στιγμές που βίωναν με τις "κυρίες"τους αυτές οι υπηρέτριες αλλά παρόλα αυτά, ήταν μια πολύ γλυκιά και καλή ταινία. Την προτίμησα κιόλας, να σας πω έτσι, δηλ. με αυτήν την κάπως πιο ανάλαφρη ματιά πάνω στο θέμα του ρατσισμού από το να παρακολουθούσα μια βαριά και ασήκωτη ταινία που θα με ψυχοπλάκωνε! Αν και πολύ κατηγόρησαν τον σκηνοθέτη γι'αυτό του το "ατόπημα" που, από κάποιους, θεωρήθηκε έως και προσβλητικό, ως προς τα δεινά που πέρασε (και περνάει;) ο αφροαμερικανικός λαός στην Αμερική, ωστόσο εγώ δεν το είδα έτσι! Εξάλλου, οι άνθρωποι αυτοί βίωναν τον ρατσισμό και στισ πιο απλές και καθημερινές στιγμές τους, οχι μόνο σε ειδικές περιπτώσεις! Βέβαια, ίσως η οπτική με την οποία μας παρουσιάζεται η ταινία, να αντιμετωπίζει ενοχικά και εξιλεωτικά τους μαύρους (σε τέτοιο βαθμό ορισμένες φορές, που νιώθεις οτι οι λευκοί, αν και αφεντικά, είναι τόσο χαζοί και ανίκανοι, που οι μαύροι-υπηρέτες τους κοροιδεύουν και τους λυπούνται!) αλλά πέρα από αυτό, την βρήκα πολύ γλυκιά και τρυφερή προσέγγιση που με έκανε και να γελάσω (σε αυτό συνέβαλλε καθοριστικά φυσικά, και ως επί τον πλείστον, η πληθωρική Μίνι, που υποδύεται μοναδικά η Octavia Spencer, η οποία με το θράσος της και τα καμώματά της στην κακίστρω Χίλλυ, χάρισε αρκετές στιγμές γέλιου αλλά και η καινούρια αφεντικίνα της, η αφελής αλλά γεμάτη καλοσύνη Σίλλια, με την συνύπαρξη των δυο τους να σκορπίζει άπλετο γέλιο αλλά και μια γλυκιά τρυφερότητα) αλλά και να συγκινηθώ χωρίς όμως και να πλαντάξω στο κλάμα ή να μελαγχολήσω και να ψυχοπλακωθώ. Όντως η Viola Davis, με την ερμηνεία της, απλά παίρνει όλη την ταινία πάνω της ενώ πολύ καλή είναι και η Emma Stone! Νοσταλγική και ευαίσθητη σκηνοθεσία που καταφέρνει να μην σε κουράζει παρά τις σχεδόν 2,5 ώρες που διαρκεί η ταινία ενώ η μουσική, με τραγούδια των '50s και '60s, ντύνει και δένει εξαιρετικά με το όλο κλίμα της εποχής. Μπορεί τα αγοράκια, να την βρείτε λιγάκι κοριτσίστικη, μιας και αφορά αποκλειστικά και μόνο την γυναικεία ψυχοσύνθεση αλλά για μας κορίτσια είναι ότι πρέπει!

Με αρέσει: Η σχέση των δύο φιλενάδων-υπηρετριών, Ειμπιλίν και Μίνι, και ειδικότερα εκεί που χαζογελούσαν με τα καμώματα και τα χαζο-καπριτσια των αφεντικήδων τους, φυσικά η σκηνή που η Μίνι εκδικείται την πρώην αφεντικίνα της Χίλλυ, που την απέλυσε, δίνοντας της μια τούρτα φτιαγμένη από τα...σκατά της (!!!) αλλά και η χαζοβιόλα αλλά καλοκάγαθη Σίλλια με τις αστείες και αποτυχημένες προσπάθειες της να μάθει να μαγειρεύει αλλά και να γίνει φίλη με τις υπόλοιπες ξινές της υψηλής κοινωνίας που δεν την ήθελαν!

Δεν με αρέσει: Η κακίστρω και εκδικητική Χίλλυ, που έκανε κουμάντο με το έτσι θέλω, στα σπίτια των φιλενάδων της και αποφάσιζε από μόνη της ποιος θα απολυθεί και τι άλλο θα κάνουν στις ζωές τους! Άσε που ήταν και άκρως ρατσίστρια που σου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το βιβλίο της Kathryn Stockett, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία, απορρίφθηκε 60 ολόκληρες φορές πριν να βρεθεί κάποιος χριστιανός να το εκδώσει! Τελικά, όπως αποδείχθηκε, έκανε πολύ καλά που δεν το απέρριψε κι αυτός!



Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

THE FIGHTER (2010)


Πρωταγωνιστούν: Mark Wahlberg, Christian Bale, Amy Adams
Σκηνοθεσία: David O. Russell
Εναλλακτικός τίτλος:
"Χτύπα κι άλλο, θα τ' αντέξω!"

Υπόθεση: Ο Dicky Ekland (Christian Bale) είναι ένας πρώην πυγμάχος, διάσημος και το καμάρι της μικρής, επαρχιακής του πόλης γιατί κάποτε κατάφερε να βγάλει νοκ-άουτ έναν ξακουστό πυγμάχο της εποχής και να φτάσει πολύ κοντά στον τίτλο του πρωταθλητή χωρίς όμως να αγγίξει το όνειρο. Έκτοτε έχει αποσυρθεί και έχοντας καταντήσει σκιά του εαυτού του, από τον εθισμό του στα ναρκωτικά, ασχολείται με την εκπαίδευση του μικρότερου, ετεροθαλούς αδελφού του, Mickey Ward (Mark Wahlberg) ο οποίος, είναι ένας μαζεμένος πυγμάχος, προσηλωμένος στην οικογένειά του, ανίκανος να κάνει κάτι διαφορετικό πέρα από αυτό που του επιβάλλει ο αδερφός του και η αυταρχική-αλκοολική μάνα του, η οποία και τον μανατζάρει, κλείνοντάς του 'ομως συνέχεια αγώνες που τον οδηγούν από την μία ήττα στην άλλη, μειώνοντας κι άλλο την αυτοπεποίθησή του. Όταν γνωρίζει όμως την Charlene (Amy Adams), μια δυναμική και τσαμπουκαλού μπαργούμαν που του ανοίγει τα μάτια, ο Mickey συνειδητοποιεί ότι ήρθε η ώρα να απαλλαχθεί από την επιβλητική οικογένειά του και τον προβληματικό αδελφό του και να προχωρήσει μόνος του στη ζωή κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλει αυτός.

Για πες, για πες: Αν και σχετικά καινούρια ταινία η συγκεκριμένη, ομολογώ πως εγώ δεν την ήξερα και ούτε την είχα ξανακούσει! Τυχαία έπεσα πάνω της, με αφορμή την πρωταγωνίστρια της ταινίας "Leap Year", που αναρτήθηκε χθες στο blog μας, την οποία είχα σκάσει να θυμηθώ που αλλού την είχα ξαναδεί! Ψάχνοντας λοιπόν για την Amy Adams, έπεσε το μάτι μου στην εν λόγω ταινία, η οποία μου κίνησε το ενδιαφέρον γιατί είχε κερδίσει 2 ολόκληρα Oscars παρακαλώ, αλλά εγώ 1η φορά την έβλεπα στην ζωή μου! Απαράδεκτο! Και έτσι είπα ότι πρέπει οπωσδήποτε να την δω αυτή την ταινία! Αν και με τρόμαξε αρχικά γιατί το θέμα της αφορούσε δυο πυγμάχους και φοβήθηκα μήπως καταλήξω να βλέπω κάτι σαν τον Rocky Balboa (!!!), ευτυχώς η ταινία αγγίζει φευγαλέα την πυγμαχία αλλά δεν εστιάζει και πολύ σε αυτήν! Αντιθέτως, δίνει έμφαση στους χαρακτήρες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, στην εγκατελειμμένη και εξαθλιωμένη από την ύφεση και την ανεργία, πλευρά της Αμερικής (μέσω της επαρχιακής πόλης από την οποία κατάγονται οι πρωταγωνιστές και όπου εξελίσσεται η ιστορία), στις σχέσεις ανάμεσα στην οικογένεια, στην κατάρα των ναρκωτικών και γενικότερα δίνεται μεγαλύτερο βάρος στο κοινωνικό περιβάλλον και όχι τόσο στην πυγμαχία. Το γεγονός ότι η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα δίνει άλλη διάσταση στην ταινία! Από πλευράς σκηνοθεσίας, μπορώ να πω ότι ο Ο. Russell κατάφερε να κρατήσει σε εγρήγορση την ταινία, παρά το γεγονός ότι έπλασε μια αυτοβιογραφική ταινία, με στοιχεία δράματος και κοινωνικού χαρακτήρα και δεν εστίασε τόσο στο πυγμαχικό κομμάτι. Παρόλα αυτά, υπάρχει μία ενιαία δομή στην ταινία, που δεν σε κάνει να μπερδευτείς με τις συνεχείς εναλλαγές και τις αναφορές στην ζωή του Dicky, πριν και μετά τα ναρκωτικά, και την επαναφορά στην τωρινή πραγματικότητα των πρωταγωνιστών. Επίσης, το γεγονός ότι πολλές σκηνές είναι γυρισμένες υπό την μορφή τηλεοπτικού ριάλιτι, (κάτι που το βλέπουμε και σεναριακά να γίνεται αφού όντως είχε γυριστεί ένα ανάλογο ντοκυμαντέρ για τον εθισμό του Dicky στα ναρκωτικά), δίνει γρήγορους και ενδιαφέρον ρυθμούς στην ταινία, πιάνει τον παλμό των εξελίξεων, εστιάζει στις λεπτομέρειες αλλά κυρίως καταφέρνει να προβάλλει ουσιωδώς τους χαρακτήρες και την ψυχοσύνθεσή τους. Απίστευτα παραμορφωμένος και αλλοιωμένος σωματικά ο Bale, δίνει την καλύτερη ίσως ερμηνεία του ever, (τουλάχιστον στις ταινίες που τον έχω δει εγώ μέχρι στιγμής), πολύ καλή και η Melissa Leo ως αυταρχική, επιβλητική και σαρωτική μητέρα, ο Μark Wahlberg δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο αλλά τουλάχιστον (και όλως παραδόξως) στέκεται και υποστηρίζει αρκετά καλά τον ρόλο του ενώ έχουμε και μια...μεταλλαγμένη Adams που από γλυκανάλατη και ροζουλί πριγκηποπούλα που ήταν στο "Εnchanted" τώρα υποδύεται πειστικότατα την τσαμπουκαλού και αθυρόστομη γκόμενα του Mickey! Γενικά, ένα πολύ δυνατό ερμηνευτικό επιτελείο που με την ταλαντούχα συνδρομή του σκηνοθέτη, δίνει φρεσκάδα και ενδιαφέρον σε μια κοινότυπη και όχι και τόσο πρωτότυπη ιστορία, με την οποία έχει καταπιαστεί ουκ ολίγες φορές το Χόλιγουντ!

Με αρέσει: Όλες οι σκηνές με την οικογένεια του Mickey!!! Ένα σας λέω μόνο: με μία μάνα τρελή, απόλυτη, αυταρχική που επέβαλλε συνέχεια το δικό της και ήταν και ελαφρώς μεθυσμένη, με... ΕΞΙ ολόκληρες αδερφές που έκαναν και συμφωνούσαν συνέχεια και μόνο με ότι τους έλεγε η θεόμουρλη μάνα τους και που εμφανισιακά έμοιαζαν λες και το είχαν σκάσει από ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες (ειδικά δε αυτή η ξανθιά, για την οποία ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν μπόρεσα να βρω μια καλή φωτό για να την δείτε και σεις, που δεν είχε ουτε δείγμα δοντιού στο στόμα της και που ζάρωναν τα χείλη της και έμοιαζε σαν μπάμπο, δηλ. μπουρτζόγρια στην τοπική διάλεκτο που χρησιμοποιούν στα μέρη μου, ήταν όλα τα λεφτά!!)! Με έναν άβουλο και αφελή, χοντρούλη και συνεχώς ροδοκόκκινο πατέρα και με έναν μαστουρωμένο αδερφό...Φαντάζεσαι λοιπόν τι γινόταν στις σκηνές που μαζευόντουσαν όλοι μαζί στο σπίτι!!! Χαρακτηριστικά, θα αναφέρω μόνο την σκηνή που μπουκάρουν και οι 6 αδερφάδες με την τρελή την μάνα τους σε ένα μικροσκοπικό αμαξάκι και πάνε να κάνουν τσαμπουκά στην γκόμενα του αδερφού τους, ενώ την στιγμή που φτάνουν έξω από το σπίτι της, παρασύρουν με το αυτοκίνητο και 2 σιδερένιους κάδους σκουπιδιών! Γέλασα τόσο πολύ με την πραγματικά κωμικοτραγική αυτή εικόνα που μου θύμισε τόσο, μα τόοοοσο πολύ ελληνική οικογένεια!!

Δεν με αρέσει: Που ήταν τόσο φαφλατάς και αλαζόνας ώρες-ώρες ο Dickey! Σιγά βρε άνθρωπέ μου! Κέρδισες έναν φημισμένο πυγμάχο στα νιάτα σου, μην το κάνεις και θέμα! Ο αδερφός σου κέρδισε κοτζαμάμ τίτλο παγκόσμιου πρωταθλητή αλλά είδες τι μετριόφρων που ήταν!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία αυτή πέρασε από χίλια μύρια ώσπου να καταφέρει να βγεί επιτέλους στις οθόνες! Αρχικά, ο Mark Wahlberg, που ήταν όνειρο ζωής γι' αυτόν να κάνει αυτή την ταινία, της οποίας ήταν και παραγωγός, απευθύνθηκε αρχικά στον σκηνοθέτη D. Aronofsky αλλά αυτός τον απέρριψε για τον " Black Swan"! Έπειτα, πήγε και στον Scorsese που του ριξε κι αυτός Χ και έτσι κατέληξε στον Ο. Russell! Του πήρε 5 χρόνια να βρει σκηνοθέτη αλλά όλο αυτό τον καιρό δεν σταμάτησε στιγμή τις προπονήσεις γιατί πίστευε στο όνειρό του και ότι αργά ή γρήγορα, αυτό θα πραγματοποιηθεί! Μπράβο Mark παιδί μου! Εύγε!

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Leap Year (2010)


Info:
Η Anna Brady είναι μια όμορφη και γλυκιά κοπελούδα η οποία περιμένει σαν την πριγκίπισσα την πολυπόθητη πρόταση γάμου από τον καλό της ο οποίος είναι διακεκριμένος καρδιολόγος! Όταν όμως αντί για δαχτυλίδι της κάνει δώρο σκουλαρίκια παρακινείται από έναν μύθο που της έχει πει ο πατέρας της από την Ιρλανδία, πως μια γυναίκα μπορεί να κάνει πρόταση γάμου στον αγαπημένο της στις 29 Φεβρουαρίου δηλαδή σε δίσεκτο έτος και ξεκινά από την Αμερική για το Δουβλίνο αποφασισμένη να γονατίσει και να πει την γνωστή και μη εξαιρετέα φράση: “Will you marry me?”. Το θέμα είναι όμως θα φτάσει ποτέ? Και πως θα φτάσει? Και μέχρι τότε θα θέλει ακόμη να παντρευτεί τον καλό της? Αυτές τις φαεινές ιδέες να μην είχαμε εμείς οι γυναίκες...

Write a comment...
Εγώ αυτήν την ταινία δεν την ήξερα... Μέχρι που την πρότεινε ένας φίλος μου ο Γιώργος στην εκπομπή του στο ραδιόφωνο (http://mavroprovato.org/radio να κάνω και λίγη διαφήμιση βρε παιδιά...) και είπα να την δω. Είναι ρομαντική κομεντί, ένα είδος που η αλήθεια είναι πως δεν πολύ-συμπαθώ αλλά η συγκεκριμένη ταινία ευτυχώς δεν ήταν πολύ γλυκανάλατη. Ήταν πολύ ευχάριστη χωρίς υπερβολές και φανφάρες. Εμένα βέβαια θα πρέπει να σας πω ότι με άρεσε περισσότερο το τοπίο από την ταινία. Η Ιρλανδία ρε παιδιά είναι όλα τα λεφτά, άνετα ζω εκεί! Τα κάστρα, τα βουνά, το πράσινο σε συνδυασμό με τον συννεφιασμένο καιρό είναι μαγεία! Βέβαια βρέχει συνέχεια εκεί αλλά δεν βαριέσαι! Έχουν ωραίες μπύρες!! Έχουν τα κάστρα τους που το καθένα έχει την ιστορία του και απ'ότι κατάλαβα στην Ιρλανδία πιστεύουν πολύ στις προλήψεις. Για τις μαύρες γάτες, για την λάσπη, για τις Κυριακές, για την πανσέληνο και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς! Έχουν και αυτήν την προφορά που δεν μπορείς να τους αντισταθείς... Είναι λατρεία σας λέω η Ιρλανδία! Τι έλεγα? Αχ για την ταινία βρε! Αυτή η Anna βρε παιδί μου γκαντεμιά που την έχει.... λένε πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Απορώ ποιος την είπε αυτήν την βλακεία πραγματικά. Και το λέω και από προσωπική πείρα! Βέβαια στην ταινία όλα θα πάνε καλά όπως λέει κ ο Declan αλλά μην ξεχνάμε πως πρόκειται για σενάριο! Ίσως έχει να κάνει με την άλλη παροιμία, “κάθε εμπόδιο για καλό”, ή αυτό που λένε πως “όλα γίνονται για κάποιον λόγο” ώστε στο τέλος να έχεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Σε τέτοιες σκέψεις με έβαλε εμένα η ταινία! Αν και σας το έχω ξαναπεί, μην μου δίνετε και πολύ σημασία, είμαι dark and twisted!! Το καλό είναι ότι έχει happy end την βλέπεις άνετα, δεν σε κουράζει και δεν βαριέσαι. Έχει καλές ατάκες, όμορφη σκηνοθεσία (μην αρχίσω πάλι για την Ιρλανδία και τις μπύρες της!) και καλές ερμηνείες. Ήταν έξυπνο που το σενάριο βασίστηκε σε μια Ιρλανδική παράδοση ώστε να την δώσει σαν πληροφορία αλλά και που δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Πολύ καλή και εύστοχη απορία της ταινίας ήταν η ερώτηση που έκανε ο Declan στηνAnna: Αν το διαμέρισμα σου καιγόταν και είχες μόνο 60 δευτερόλεπτα τι θα άρπαζες να σώσεις? Για σκεφτείτε το... Το soundtrack της ταινίας είναι πάρα πολύ καλό με τραγούδια όπως το never forget you από Noisettes αλλά και ένα τραγούδι του Neil Young – Only love can break your heart με την φωνή της Gwyneth Herbert το οποίο μπορεί να το έχετε ακούσει και από τους CorrsΑν με ρωτήσετε όποια εκτέλεση και να ακούσετε είναι πολύ καλή. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως αν σας αρέσουν οι ρομαντικές και ανάλαφρες κωμωδίες θα σας αρέσει και αυτή. Αν πάλι δεν τις βρίσκετε και πολύ καλές σαν ιδέα σκεφτείτε αυτό που σας είπα νωρίτερα: Ιρλανδία!

Like!
Αφού σας έπρηξα φαντάζομαι πως καταλάβατε τι μου άρεσε... Ο Declan έκανε πρόταση γάμου και εγώ κοιτούσα την θέα!

Dislike!
Κατά έναν περίεργο λόγο δεν έχω...

Share!
Πρόσφατα έμαθα τις μπύρες όπως σας ανέφερα πιο πάνω, σε ένα ωραιότατο μπαρ στα λαδάδικα στην Θεσσαλονίκη, στο Rory's όπου άκουσα πρώτη φορά Ιρλανδική μουσική. Εκεί έμαθα λοιπόν πως η γνωστή τραγουδίστρια Sinead O'Connor έχει τραγουδήσει παραδοσιακή Ιρλανδική μουσική με την φωνή της που απλά δεν περιγράφεται και πως όταν της πρότειναν να ηχογραφήσουν ένα παραδοσιακό τραγούδι που μιλά για την ιστορία της Ιρλανδίας, χρειάστηκε μόνο μια φορά να το τραγουδήσει, χωρίς πρόβες. Πάρτε μια μικρή γεύση.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Fear and Loathing in Las Vegas (1998)


Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Benicio Del Toro
Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
Εναλλακτικός Τίτλος: "ΠΑΡΑΝΟΙΑΑΑΑΑΑ!!!!!"

Υπόθεση: Ο Raoul Duke είναι ένας καταστραμένος από τα ναρκωτικά δημοσιογράφος που πηγαίνει στο Λας Βέγκας για να γράψει ένα άρθρο για έναν αγώνα ταχύτητας που διεξάγεται εκεί. Μαζί του είναι και ο μεγαλόσωμος και ψυχεδελικός φίλος του-δικηγόρος, ο Dr. Gonzo, επίσης καμένος από τα πολλά ναρκωτικά. Βέβαια, στην πορεία, το ταξίδι τους στην αμαρτωλή αυτή πόλη εξελίσσεται σε μία αναζήτηση του Αμερικανικού Ονείρου, μέσα όμως από μια σειρά από παρανοϊκές σκηνές, γεμάτες από κάθε λογής ναρκωτικών και παραισθησιογόνων, δημιουργώντας έναν σουρεαλιστικό και αλλόκοτο κόσμο, γεμάτο από περίεργες και παραμορφωμένες εικόνες, όπως μόνο όσοι βρίσκονται υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, μπορούν να δουν και να βιώσουν...

Για πες, για πες: Υποσημείωση: αν θέλετε να δείτε αυτήν την ταινία, σας συμβουλεύω να έχετε πάρει πρώτα κάποιο ναρκωτικό, να 'χετε μαστουρώσει λιγάκι, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσετε με την ΚΑΜΙΑ να καταλάβετε τι στον κόρακα γίνεται σ'αυτήν την ταινία και στο καμένο μυαλό των πρωταγωνιστών!!! Όχι, δεν θέλω να παρεξηγηθώ και να σας κάνω να στραφείτε προς τα ναρκωτικά, αλλά μόνο γι'αυτή την ταινία, καλό θα ήταν να πάρετε κάτι αλλιώς δεν θα την παλέψετε και πολύ! Δηλ. εγώ που την είδα νηφάλια...πελάγωσα από ένα σημείο και μετά από την τόση παράνοια που παρακολουθούσα! Και νιώθω τύψεις, διότι γι'αυτό τον λόγο, (ότι δηλ. δεν την έβλεπα μαστουρωμένη) δεν μπόρεσα να πιάσω το βαθύτερο νόημα της ταινίας, αφού στην ουσία παρακολουθούμε το μυαλό και τις σκέψεις, δύο ανθρώπων που είναι συνέχεια...μα ΣΥΝΕΧΕΙΑ όμως... μαστουρωμένοι...που έχουν πάρει ότι...μα ΟΤΙ ναρκωτικό μπορείς να φανταστείς και που υπάρχει στον πλανήτη και παρακολουθούμε πως βλέπουν τον κόσμο τέτοιου είδους άνθρωποι, μέσα από τις παραισθήσεις που βιώνουν από την επήρεια των ναρκωτικών πάνω τους! Μα δεν μπορεί να έπαιρναν όλα αυτά τα ναρκωτικά!!! Αφού από την μέση της ταινίας και μετά έλεγα από μέσα μου: "...τώρα θα πεθάνουν...μετά θα πεθάνουν...μα ακόμα δεν πέθαναν με τα τόσα ναρκωτικά που χουν πάρει;". Σε τέτοια φάση κυμαίνεται όλη η ταινία, στην αρχή προσπαθείς να καταλάβεις το νόημα της ταινίας αλλά σύντομα καταλαβαίνεις ότι είναι άδικος κόπος να το κάνεις αφού, στην ουσία, δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα αλλά απλά βλέπεις δύο μαστούρια και πως αντιλαμβάνονται τον κόσμο μέσα από την παράνοιά τους! Θα μπορούσες να γελάσεις από την κατάντια τους σε κάποια σημεία αλλά είναι τόσο, μα τόσο κατεστραμμένοι που καταλήγεις να τους λυπάσαι! Από ένα σημείο και μετά απλά επαναλαμβάνονται οι παράλογες σκηνές από την μαστούρα, οπότε και κουράζεσαι και χάνεις λίγο το ενδιαφέρον σου αλλά πραγματικά, δεν μπορώ να σας δώσω μια ξεκάθαρη απάντηση για το αν μου άρεσε ή όχι η ταινία γιατί, από κάποια στιγμή και μετά, μουδιάζει τόσο πολύ ο εγκέφαλός σου από τα παράλογα και σουρεαλιστικά σκηνικά που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια σου, που πραγματικά νιώθεις και συ σαν μαστουρωμένος και απλά στέκεσαι μπροστά στην οθόνη σου αποχαυνωμένος και βλέπεις και συ τους ανθρώπους να παραμορφώνονται σε τέρατα και να τρώνε τους διπλανούς τους, τα πρόσωπα των ανθρώπων να αλλοιώνονται και να αλλάζουν συνέχεια σχήματα, οι ταπετσαρίες στους τοίχους και στα πατώματα να ζωντανεύουν και να σε κυνηγάνε κτλ. κτλ. και απλά να μην μπορείς να αντιδράσεις και να σου φαίνονται όλα αυτά φυσιολογικά και λογικά! Και πως να μην σου φαίνονται εξάλλου, αφού συνέχεια παρακολουθείς μόνο τέτοιες σουρεαλιστικές σκηνές που αρχίζεις να πιστεύεις ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα και να μην σου φαίνονται περίεργα! Τώρα, αν βγάλατε κάποιο νόημα από όλα αυτά που σας είπα, κάντε ότι σας φωτίσει ο Θεός και αν τολμάτε...δείτε την!

Με αρέσει: Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω εδώ τώρα! Θα ήθελα να μπορούσα να μαστουρώσω και 'γω κάποια στιγμή τόσο...μα τόοοοοοοοσο πολύ όπως και αυτοί οι δυο αλλά όχι μόνιμα: ΜΟΝΟ μια φορά στη ζωή μου! Πραγματικά, από περιέργεια και μόνο για να δω αν όντως θα την "ακούσω" τόσο πολύ όσο και αυτοί οι δυο και βιώσω όλες αυτές τις σουρεαλιστικές και παράλογες στιγμές που έζησαν αυτοί (χωρίς τους εμετούς και τις τάσεις αυτοκτονίας και δολοφονίας που παρουσίαζαν αυτοί κατά καιρούς όμως...). Επίσης, το soundrack απλά τα σπάει, με ροκ επιτυχίες της εποχής του '70 να σε ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο και να σε παρασύρει στην ιδιόμορφη γοητείας της περιόδου εκείνης! p.s: Αυτό το κωμικοτραγικό βάδισμα και το χαρακτηριστικό κούνημα στο χέρι που είχε στους "Πειρατές" ο Johnny, μάλλον από εδώ θα του 'χε μείνει! Δεν εξηγείται αλλιώς!

Δεν με αρέσει: Το τραγικό μαλλί του Johhny φυσικά! Γενικά βασικά, οι κομμώσεις όλων ήταν τραγικές: και του Johnny, και τουBenicio αλλά ακόμη πιο τραγικό αυτό του σούπερμαν-Tobey Maguire που κάνει ένα πέρασμα από την ταινία αλλά αυτή η κόμμωση σου μένει αξέχαστη! Ααα! Επίσης και η μπάκα του Benicio εδώ...εεε...δεν τον κολακεύει και ιδιαίτερα!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Hunter S. Thompson, ενός εκκεντρικού δημοσιογράφου και συγγραφέα και μάλιστα, φημολογείται ότι ο ρόλος του Duke είναι εμπνευσμένος και βασισμένος στον ίδιο ενώ ο ρόλος του Dr. Gonzo σε έναν φίλο του! Μπράβο βρε! Ωραίες παρέες είχε αυτός! Μάλιστα, το εκπληκτικό κούρεμα στον Johnny το έκανε ο ίδιος όταν μια μέρα που κάθονταν στην κουζίνα του σπιτιού του και συζητούσαν για το ρόλο του, αποφάσισε να τον ξυρίσει ο ίδιος και να του κάνει την χαρακτηριστική φαλάκρα! Άλλος καμένος ήταν κι αυτός!!!


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Le Chance de ma Vie (2010)


Πρωταγωνιστούν: Virginia Efra, Francois-Xavier Demaison
Σκηνοθεσία:Nicolas Duche
Εναλλακτικός Τίτλος: "...Και πάνω που πίστευα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος γκαντέμης στον έρωτα από μένα..."

Υπόθεση:O Julien Monnier είναι ένας επιτυχημένος σύμβουλος γάμου αλλά στην προσωπική του ζωή δεν τα πάει καθόλου καλά στις ερωτικές του σχέσεις, μιας και όσες έχει κάνει από μικρός, καταλήγουν όλες σε αποτυχία αφού η γκαντεμιά που τον δέρνει τις οδηγεί στην καταστροφή! Είναι τόσο γκαντέμης που γρουσουζεύει κάθε θηλυκό που ερωτεύεται, καταστρέφοντας, σε άλλες, την επαγγελματική τους καριέρα, σε άλλες τις σχέσεις τους με γνωστούς και φίλους ενώ κάποιες άλλες, τις στέλνει ακόμη και στο νοσοκομείο! Και ενώ πλέον είναι πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται να βρει ποτέ του τον αληθινό έρωτα με τόση γκαντεμιά που φέρνει στις συντρόφους του, γνωρίζει την Johanna, μια όμορφη καριερίστα, την οποία και ερωτεύεται! Σύντομα όμως κι αυτή θα ανακαλύψει μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, ότι ο Julien είναι ο μαύρος γάτος του έρωτα...

Για πες, για πες: Ενώ οι περισσότερες κριτικές που διάβασα για την ταινία, την χαρακτηρίζουν ως προβλέψιμη και γλυκανάλατη ρομαντική κομεντί και κακή απομίμηση του Χολιγουντιανού προτύπου, εγώ διαφωνώ! Αντιθέτως, την βρήκα αρκετά έξυπνη, με σεναριακά τριπάκια που ανανεώνουν και φρεσκάρουν το ενδιαφέρον του θεατή, αστείες σκηνές που κατά καιρούς βγάζουν γέλιο, και σε γενικές γραμμές την βρήκα πολύ ευχάριστη! Εντάξει, δεν είναι και κανένα κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά βλέπεται πολύ ευχάριστα και δεν κουράζει. Σαφώς, μια καθαρά θηλυκή ταινία, αν και κάποιοι άντρες που νιώθουν ότι δεν μπορούν να στεριώσουν γκόμενα και συμπάσχουν με την γκαντεμιά του πρωταγωνιστή, μπορεί να τους συγκινήσει κι αυτούς η ταινία! Γρήγορη πλοκή που γεμίζει ευχάριστα την 1.30' ώρα που διαρκεί η ταινία, χωρίς να κάνει κοιλιά. Ίσως, να κουράσει μόνο η τόοοοοση γκαντεμιά που έχει ο δόλιος ο πρωταγωνιστής και ορισμένες και... (κάπως), τραβηγμένες από τα μαλλιά, σκηνές που αναδεικνύουν αυτή την γρουσουζιά! Κατά τ' άλλα, δείτε την αν δεν έχετε κάποια άλλη καλύτερη επιλογή και θέλετε να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, χωρίς να προβληματιστείτε ή να μελαγχολήσετε...

Με αρέσει: Μου άρεσε πολύ η σκηνή που δείχνει τον Julien να θυμάται τις σχέσεις που είχε από μικρός έως και τώρα και πώς αυτές κατέληγαν στην καταστροφή! Πραγματικά, πολύ άτυχο αυτό το παιδί στον έρωτα! Δεν τον θέλει βρε παιδί μου!

Δεν με αρέσει: Βρήκα παρατραβηγμένη και υπερβολική την σκηνή με το σπίτι των γονιών του Julien, όπου η Johanna, μέσα από μια σειρά υπερβολικών ατυχημάτων, καταλήγει να βάλει φωτιά στην σκεπή! Επίσης, εκνευρίστηκα, με την σκηνή όπου παρ'ολίγον να καταστραφεί η καριέρα της Johanna, καθώς την βρήκα too much πια αυτή την γκαντεμιά αλλά και αρκετά προβλέψιμη! Κάτι, που χαρακτήριζε γενικά μεγάλος μέρος της ταινίας, ίσως και γι'αυτό από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως προβλέψιμη αυτή η ταινία. Δεν συμφωνώ απόλυτα μαζί τους αλλά και από την άλλη, ούτε τους αδικώ τελείως!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ο σεναριογράφος της ταινίας εμπνεύστηκε το σενάριο από ένα πραγματικό γεγονός που του διηγήθηκε ένας φίλος του, σύμφωνα με το οποίο, η σύζυγός του ανέλαβε την ευθύνη για μία κλήση που κανονικά θα έπρεπε να πάρει ο άντρας της αλλά αυτή, προκειμένου να μην χάσει εκείνος το δίπλωμά του, προσποιήθηκε ότι ήταν δική της ευθύνη, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα στην συνέχεια με την αστυνομία. Με αφορμή αυτή την ιστορία λοιπόν, εμπνεύστηκε στην συνέχεια ο σεναριογράφος την ιστορία του πρωταγωνιστή που φέρνει κακοτυχία στις συντρόφους του.


Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Philadelphia (1993)


Πρωταγωνιστούν: Tom Hanks, Denzel Washington, Antonio Banderas
Σκηνοθεσία: Jonathan Demme
Εναλλακτικός τίτλος:"...Τι άσχημο πράγμα που είναι ο ρατσισμός..."

Υπόθεση: Ο Andrew Beckett είναι ένας πολύ ικανός δικηγόρος, που εργάζεται σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο ισχυρές, νομικές εταιρείες της Φιλαδέλφειας. Όλα αλλάζουν όταν απολύεται επειδή έχει AIDS και αναζητά δικηγόρο να τον υπερασπιστεί στην δικαστική διαμάχη που ετοιμάζει εναντίον τους. Τελικά, τον βοηθάει ο Joe Miller, ένας άγνωστος σχετικά δικηγόρος, που αν και ομοφοβικός και αντίθετος προς τους gay, αναλαμβάνει την υπόθεσή του και να τα βάλει με το σύστημα...

Για πες, για πες: Αυτή την ταινία, ενώ έχω την δυνατότητα να την δω κάθε χρόνο, στη 1 του Δεκέμβρη, μιας και έχει καθιερωθεί να προβάλλεται την ημέρα αυτή από κάποιο κανάλι, λόγω της παγκόσμιας ημέρας κατά του AIDS, ωστόσο...πως τα καταφέρνω...πάντα ξεκινάω να την παρακολουθώ αλλά, επειδή συνήθως προβάλλεται αργά, την παρατάω στην μέση! (βασικά στην αρχή αλλά είπα να το σώσω λιγάκι,όσο μπορώ, το τομάρι μου!). Έτσι έγινε και φέτος λοιπόν! Πέμπτη βράδυ, 12 παρά, στο Mega, προβάλλουν, κλασικά, την ταινία! Και κλασικά...βλέπω μόνο το πρώτο μισάωρο και πάω για ύπνο! Αλλά, την ώρα που πάτησα το κόκκινο κουμπί του τηλεκοντρόλ και έκλεισα την tv, κάτι άλλαξε ξαφνικά μέσα μου...ξύπνησε μια φωνή που μου είπε: "...Όχι Ελένη! Πρέπει να την δεις αυτή την ταινία! Όχι για σένα μόνο πλέον...αλλά και για τους "πιστούς" αναγνώστες αυτού του ταπεινού, πλην τίμιου, blog στο οποίο γράφεις..." (Πωπώ! το γράφω και μου σηκώνεται η τρίχα μιλάμε! Να! Τσουτσούρωσα!Αλήθεια!). Έτσι λοιπόν, το έβαλα πείσμα και έσπασα την κατάρα: είδα την ταινία!!!! Και πολύ καλά έκανα λοιπόν! Okay, όπως με κάθε "κλασσική" ταινία(όπως έχει καθιερωθεί αυτός ο χαρακτηρισμός στον κιν/φο), περίμενα να δω κάτι παραπάνω αφού, ακούγοντας συνέχεια πόσο καλή είναι αυτή η ταινία και ότι πρέπει οπωσδήποτε να την δούνε όλοι, είχα περισσότερες προσδοκίες! Αλλά, το 'χω παρατηρήσει κι άλλες φορές, ότι αυτό παθαίνω συνήθως με τις ταινίες που θεωρούνται κλασσικές και καταπληκτικές απ'όλους τους υπόλοιπους, αλλά όταν τις βλέπω εγώ...εεε...δεν ενθουσιάζομαι στον ίδιο βαθμό! Όχι ότι ήταν κακή η ταινία! Το αντίθετο: ήταν αρκετά καλή! Με πολύ καλές ερμηνείες, καλή σκηνοθεσία και ένα σενάριο "μετρημένο", χωρίς υπερβολές και προσπάθειες να προκαλέσει δάκρυα και κλάματα βεβιασμένα ή χρησιμοποιώντας δακρύβρεχτες ιστορίες σχετικά με τον άρρωστο πρωταγωνιστή. Δεν κατέφυγε σε καμία περίπτωση, σε εμφανείς τακτικές πρόκλησης της ευαισθησίας του κοινού ώστε να προκαλέσει την συμπάθεια σου προς τον πρωταγωνιστή. Αντίθετα, αντιμετωπίζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας και του AIDS, με πολύ σεβασμό και χωρίς προκλητικές αναφορές/επιλογές. Ακολουθώντας την λιγότερο επικίνδυνη οδό της δικαστικής διαμάχης, καταφέρνει να αναδείξει το θέμα-ταμπού της ομοφυλοφιλίας και του κοινωνικού ρατσισμού που αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι. Μπορεί να την περίμενα πιο "δυνατή", λόγω του πολύ λεπτού και ευαίσθητου θέματος με το οποίο καταπιάνεται, ωστόσο, έστω και με αυτή την λιγότερο προκλητική και τολμηρή σκηνοθετική προσέγγιση, καταφέρνει να θίξει με ψύχραιμη ματιά το θέμα και να το αναδείξει, για πρώτη φορά στην ιστορία της μεγάλης οθόνης, ανοίγοντας έτσι το δρόμο και σε άλλους καλλιτέχνες που έως τότε δείλιαζαν να το κάνουν. Ίσως και γι΄αυτό τον λόγο, να κατατάσσεται τελικά στην λίστα με τις "κλασσικές" ταινίες που πρέπει να δεις κάποια στιγμή...

Με αρέσει: Ο πολύ προσεγμένος τρόπος ερμηνείας του ρόλου από τον Tom Hanks: χωρίς υπερβολές, χωρίς ιδιαίτερες προσπάθειες να μοιάσει περισσότερο ή λιγότερο γκέι, αλλά να εστιάσει πολύ σωστά στην ουσία του ρόλου: να υποδυθεί δηλ. έναν άνθρωπο που έχασε την δουλειά του, όχι επειδή δεν ήταν ικανός αλλά επειδή έπεσε θύμα κοινωνικού ρατσισμού! Πολύ μετρημένος, ψύχραιμος, χωρίς υπερβολές και φανφάρες:ουσιώδης και συγκινητικός με αυτή του την αξιοπρέπεια. Τον βοήθησε βέβαια και το ανάλογο σενάριο και η σκηνοθεσία που κινούνταν στο ίδιο μήκος κύματος.

Δεν με αρέσει: Που, όταν έβλεπα κάποιες σκηνές, στην ταινία σύμφωνα με τις οποίες ο πρωταγωνιστής ερχόταν σε σωματική επαφή με άλλους ρόλους (και εννοώ χειραψίες, φιλικά χάδια, ή όταν άγγιζε κάποια αντικείμενα κτλ.) ένιωθα και ήξερα, υποσυνείδητα, ποια θα είναι η επόμενη σκέψη/κίνηση/αντίδραση/συναίσθημα των άλλων πρωταγωνιστών...που, ως συνήθως, ήταν απέχθεια και φόβος... Τελικά, ο φόβος και η έλλειψη γνώσεων είναι το χειρότερο πράγμα....

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Υπάρχει ένα στατιστικό στοιχείο σχετικά με την ταινία, σύμφωνα με το οποίο υπήρχαν 53 gay άνδρες που εμφανίστηκαν συνολικά σε διάφορες σκηνές της ταινίας αλλά μέσα στην επόμενη χρονιά απ'όταν γυρίστηκε η ταινία, είχαν πεθάνει οι 43 απ' αυτούς...

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Conan the Barbarian


Υπόθεση : Ο Conan έχει γεννηθεί στην μάχη καθώς μια λεπίδα έσκισε την κοιλιά της μάνας του και εκείνος βγήκε σε έναν κόσμο όπου οι μάχες, τα τέρατα και ο κίνδυνος καραδοκούν παντού. Ο μικρός Conan μεγάλωσε και πρέπει πλέον να αναζητήσει τους δολοφόνους του πατέρα του, μια προσωπική βεντέτα ανάμεσα σε εκείνον και τους πολεμιστές του Σιμεριανού αρχηγού Khalar Zym. Σύντομα ο Conan θα συνειδητοποιήσει ότι είναι η μόνη ελπίδα για να σωθεί το έθνος της Hyboria από το δαιμονικό κακό που είναι έτοιμο να ξαμοληθεί στον τόπο.

Με μια κουβέντα : Και όπως είπε μια φίλη μου: «Το κωλαράκι του Conan ήταν το μοναδικό πράγμα που άξιζε στην ταινία».

Γενικά : Και μιλάμε για μια ταινία που κρατά 2 ώρες, οπότε βαλε εσύ με το μυαλό σου τι σημαίνει να βλέπεις επί 2 ώρες μια ταινία και τελικά το μόνο πράγμα που μετράει στο έργο είναι το ένα δευτερόλεπτο όπου φαίνεται ο κώλος του πρωταγωνιστή. Έτσι είναι αγαπητέ αναγνώστη, η αλήθεια να λέγεται, η ταινία είναι αισχρή, σχεδόν μου έλειψε ο Arnold Schwarzenegger και η παντελής έλλειψη ερμηνείας του, αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και όπου αρχή βλέπε εφέ, καθώς η ταινία υποσχόταν πράγματα και θαύματα με την 3D έκδοση της και σίγουρα δεν θα άφηνε παραπονεμένους και εκείνους που είδαν την απλή προβολή. Για το 3D λοιπόν δεν έχω να πω κάτι, μιας και ο θεός με φώτισε και δεν πέταξα τα λεφτά μου στα σκουπίδια, αλλά η απλή έκδοση της ταινία με έκανε, πραγματικά, να κλάψω. Τα εφέ όπως καταλαβαίνεις ήταν αηδιαστικά, απαίσια, φτωχά, γελοία, απλοϊκά και μπορεί να σου λέω και λίγα καθώς υπήρχαν άπειρες σκηνές όπου το background του σκηνικού ήταν τελείως ψηφιακό και όταν λέω ψηφιακό, φυσικά και το λέω κοροϊδευτικά, καθώς τα ηλεκτρονικά παιχνίδια του PS2 είχαν πολύ καλύτερα γραφικά. Το δεύτερο πιο σημαντικό που ψάχνεις από αυτή την ταινία είναι οι μάχες, οι οποίες ήταν πολλές, δεν λέω, αλλά η κόκκινη μπογιά που χρησιμοποιήθηκε για αίμα ήταν σίγουρα από τις φτηνές και έκανε το αίμα να μοιάζει με παχύρευστο κόκκινο εμετό. Φτάνουμε στις ερμηνείες…. Και τώρα τελειώσαμε με τις ερμηνείες, καθώς ο-λ-ο-ι οι ηθοποιοί ήταν για τα μπάζα και ας έπαιζε ο Ron Perlman στο ρόλο του μπαμπά του Conan. Α! μιας και είπα Conan ας πω κάτι και για το παλικάρι. Ο Jason Momoa μας έρχεται από την μακρινή νήσο της Χαβάης, με το κωλαράκι του να μας λέει Αλόχα! Ο Jason σαν ηθοποιός δεν λέει τίποτα, βασικά δεν το έχει καθόλου αλλά τον αναφέρω γιατί έπαιξε (μέτρια πάλι) στο ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ο ¨Game of Thrones¨ (Αναστασία δες την σειρά επιτέλους!!!). Σε μικρότερους ρόλους συναντάμε την Rachel Nichols η οποία είναι η παρθένα ιέρεια με το αγνό αίμα που είναι το κλειδί για μια πανάρχαια προφητεία (το απόλυτο κλισέ), η Rachel λοιπόν ερμηνευτικά τον παίρνει, αλλά εμφανισιακά είναι λουκουμαδάκι baby. Το αντίπαλο δέος της Rachel είναι η Rose McGowan στον ρόλο της κόρης του κακού αρχηγού, σκοτεινή μάγισσα και μις ασχημομούρα για το 2011 και βαλε... Σου θυμίζω ότι η Rose είχε παίξει και στην σειρά ¨Η Μάγισσες¨, εκεί βέβαια ήταν καλούλα, αλλά εδώ ήταν σαν την μάγισσα φούρκα, μισοκαραφλή, θεόκοντη και άσχημη. Η σκηνοθεσία ήταν για πέταμα όπως και το σενάριο με άπειρα κλισέ, τεράστια λάθη, κενά, ανακρίβειες και ευτελείς συναισθηματισμούς. Κλείνοντας η καινούργια έκδοση του Conan ήταν μια από τις μεγαλύτερες πατάτες που είδα μέσα στην χρονιά, εύχομαι να την γλίτωσες και να μην την είδες.

Η Ατάκα : Conan: «Ζω, Αγαπώ, Σφαγιάζω και είμαι ικανοποιημένος».

Ποιον θα έπαιζα : Με προσβάλεις.

Αγαπημένη σκηνή : Θα αστειεύεσαι.

Χειρότερη σκηνή : Άπειρες, αλλά η ιστορία άρχισε να βρομά από την στιγμή που η μάνα του Conan (με σκισμένη κοιλιά) ζητά από τον άντρα της να ξεγεννήσει το μωρό για να τον δει και να πεθάνει. Εννοείτε πως όλα γίνονται όπως το θέλει η δόλια μάνα και για αποκορύφωμα έχουμε τον πατέρα να παίρνει το μωρό (ψηφιακό εννοείτε) και να το σηκώνει στον αέρα με τα αίματα και τις γλίτζες της γέννας. Αγαπητέ πατέρα του Conan, λυπάμαι αλλά σε πρόλαβε ο γερο-ραφίκι!!!

Δες την : Για να χάσεις τον χρόνο σου.

Μην την δεις : Για να κάνεις κάτι πιο εποικοδομητικό.

Με ποιον να την δεις : Τον 12χρονο ξάδελφο σου.

Μην την δεις με : Κουλτουριάριδες φίλους σου.



ShareThis