fwto

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Casa de mi Padre

Υπόθεση :   Ο Armando Alvarez (Will Ferrell) έχει ζήσει και εργαστεί στο ράντζο του πατέρα του στο Μεξικό, όλη του την ζωή. Καθώς όμως το ράντζο αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, εμφανίζεται ο νεότερος γιος της οικογενείας Raul (Diego Luna) μαζί με την αρραβωνιαστικιά του Sonia (Genesis Rodriguez), για να βοηθήσουν την οικογενειακή επιχείρηση, καθώς ο Raul είναι ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ικανός να ξεπληρώσει όλα τα χρέη του πατέρα του. Δυστυχώς όμως τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή όταν ο Armando ερωτεύεται την Sonia και οι επιχειρηματικές ικανότητες του Raul αποδεικνύονται σκάρτες δημιουργώντας έτσι έναν αιματηρό πόλεμο ανάμεσα στην οικογένεια Alvarez και τον μεγάλο έμπορο ναρκωτικών Onza (Gael Garcia Bernal).
                     
Με μια κουβέντα : Όλα αυτά για έναν τραγούδι που μιλά για μια χελώνα!  

Γενικά : Ο λόγος που θα σας πω ότι είδα αυτή την ταινία είναι φυσικά η φίλη μου Ελένη που έχει ένα αδικαιολόγητο πάθος με τις ταινίες του Will Ferrell, η αλήθεια είναι όμως πως βαθειά μέσα μου ήθελα να δω αυτή την ταινία, ξέροντας παρόλα αυτά που πάω να μπλέξω. Μπορώ να σου πω ότι παραμυθιάστηκα από πολλούς παράγοντες, καταρχήν η ταινία σατιρίζει όλες εκείνες τις Μεξικανικές τηλενουβέλες που όλοι έχουμε δει, ξέρεις Εσμεράλδα, Μαρία της γειτονιάς, Πάολα-Παολίνα, Χουάνα η Παρθένα και πάει λέγοντας και δεν είναι ότι τις σατιρίζει απλά, είναι πως η ταινία είναι γυρισμένη εξ ολοκλήρου στα Ισπανικά! Ένας ακόμα λόγος είναι πως η μεγάλη έκπληξη του έργου δεν είναι φυσικά ο Will Ferrell που μιλά άπταιστα Ισπανικά, αλλά η συμμετοχή των Εξαιρετικών Λατίνων ηθοποιών (λέω Λατίνων, γιατί δεν ξέρω ακριβώς από πού κατάγονται οι άνθρωποι) Diego Luna, στο ρόλο του αδελφού του Ferrell και του Gael García Bernal στο ρόλο του αδίστακτου χασισοάρχοντα του Μεξικού. Με τόσα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αποφάσισα να δω το ¨Σπίτι του Πατέρα Μου¨ όπως είναι ο Ελληνικός τίτλος του έργου. Με μεγάλη σιγουριά μπορώ να σου πω ότι η ταινία δεν διέψευσε αυτό που φανταζόμουν, ήταν άκρως καμένη και τραγική, αλλά αν είναι δυνατόν με την καλή έννοια. Φυσικά υπήρχαν όλα εκείνα τα κλισέ από τις Μεξικανικές σειρές: τα επίμονα βλήματα με τα ανασηκωμένα φρύδια όλο μίσος, οι διάλογοι των πρωταγωνιστών που ήταν ο ένας γυρισμένος πλάτη στον άλλον, το αιματοκύλισμα στο γάμο και πολλά άλλα. Μέσα σε όλα αυτά ήταν και τα στοιχεία που κάνουν μια ταινία καθαρά Ferrellική, τα ψεύτικα ζώα, ιδίως η ψεύτικη λευκή τίγρη που μιλούσε (!) και έδινε συμβουλές στον Ferrell, τα υστερικά γέλια ύστερα από μια παπαριά που έλεγε κάποιος, οι γελοίες ερωτικές σκηνές και φυσικά τα τραγούδια ερμηνευμένα από τους ιδίους τους ηθοποιούς. Κλείνοντας δεν θα πρότεινα την συγκεκριμένη ταινία σε όλους, μόνο σε μια μικρή μερίδα κόσμου, που όπως η φίλη μου Ελένη, θεωρούν τον Ferrell master στην καμένη κωμωδία. Αλλά και πάλι τι να σου πω; δες την και κρίνε μόνος σου, μπορεί στην τελική να σου αρέσει.

Η Ατάκα : Armando Alvarez: (Τραγουδιστά)«Δεν ξέρω γιατί πάει τόσο αργά η χελώνα… Δεν ξέρωωωωω»

Ποιον θα έπαιζα : Μάλλον τον χοντρουλή φίλο του Armando που ήταν θεόχαζος!. 

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου τραγουδάνε το τραγούδι με την χελώνα.

Χειρότερη σκηνή : Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί η λευκή ψεύτικη τίγρη μιλούσε, αλλά μάλλον δεν χρειάζεται να μάθω κιόλας.

Δες την :  Γιατί σου αρέσουν οι ταινίες του Ferrell και κυρίως γιατί αυτή είναι άλλου επιπέδου, αν σκεφτείς ότι ο άνθρωπος έμαθε Ισπανικά και γύρισε ένα καθαρά Μεξικάνικο έργο.

Μην την δεις :  Γιατί, έλεος έχεις και ένα επίπεδο στην βλακεία.

Με ποιον να την δεις :  Με μερικούς καμένους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Τον πρύτανη της φιλοσοφικής.

Warrior

Υπόθεση :  Ο Tommy (Tom Hardy) έναν πρώην πεζοναύτης με μαύρη ιστορία στο στρατό επιστέφει στο πατρικό του για να ζητήσει από τον πρώην αλκοολικό πατέρα του να τον εκπαιδεύσει για το τουρνουά μεικτών πολεμικών τεχνών. Από την άλλη ο αδελφός του Brendan (Joel Edgerton) έναν πρώην μαχητής των αγώνων, βλέπει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά διδάσκοντας σε ένα σχολείο, έτσι αποφασίζει να επιστρέψει στο ερασιτεχνικό ρινγκ για να βοηθήσει την οικογένεια του. Τα δυο αδέλφια λοιπόν θα συναντηθούν στο ίδιο τουρνουά και θα πολεμήσουν μέχρι τελικής πτώσεως για να αναδειχτεί νικητής, η μάχη τους όμως δεν είναι μόνο για το οικονομικό έπαθλο, είναι μια μάχη για τις διαφορετικές πλευρές που διάλεξαν όταν διαλύθηκε το σπίτι τους από τον μέθυσο πατέρα τους.
                     
Με μια κουβέντα :  Ποιος να μου το έλεγε ότι θα πέρναγα τόσο ωραία.

Γενικά : Το ¨The Warrior¨ είναι μια κλασσική αντρική ταινία που ο καθένας θα κολλήσει μαζί της. Παρόλα τα χιλιάδες κλισέ της, που θέλει δυο αδέλφια από ένα διαλυμένο σπιτικό, με έναν μέθυσο πατέρα, να μάχονται μέχρι εσχάτων για ένα οικονομικό έπαθλο, ο θεατής θα μείνει κολλημένος στον καναπέ του βλέποντας πράγματα, που ναι μεν είναι αναμενόμενα, αλλά και τόσο καθηλωτικά. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πρόκειται για δυο αδέλφια που έχουν να μιλήσουν χρόνια, δυο διαφορετικούς χαρακτήρες που χρειάζονται για διαφορετικούς λόγους τα λεφτά. Ο ένας θέλει να βοηθήσει την οικογένεια ενός συμμάχου του από τον πόλεμο, ο άλλος πάλι θέλει να βοηθήσει την οικογένεια του καθώς χάνει την δουλειά του και έχει και υποθηκευμένο σπίτι. Έτσι αναγκάζονται και παίρνουν μέρος στο τουρνουά, ο ένας με την βοήθεια του πατέρα του, ο οποίος νηφάλιος πια πιστεύει ματαία ότι όλο αυτό θα φέρει πιο κοντά τα δυο αδέλφια όχι μονό μεταξύ τους αλλά και με τον ίδιο και ο άλλος επιστρέφει στον παλιό προπονητή του και φίλο για μια τελευταία μάχη πάρα τις αντιρρήσεις της γυναίκας του. Αυτά γίνονται εν ολίγοις στην ταινία που κρατά 2 ½ ώρες στις οποίες η 1 ½ απλά μας δείχνει λίγο τους χαρακτήρες και πως εκπαιδεύονται για το τουρνουά και η δεύτερη ώρα είναι καθαρά αγώνες, γιατί πριν αγωνιστούν τα δυο αδέλφια μαζί θα πρέπει να νικήσουν και μερικούς κωλοπετσωμένουςαντιπάλους. Όπως είναι αναμενόμενο τα αδέλφια νικάνε όλους τους αντιπάλους τους και καταλήγουν να μάχονται μεταξύ τους, ενώ το δράμα κορυφώνεται, δεν θα σου πω πως τελειώνει αλλά ξέρεις ήδη ότι είναι αρκετά κλισέ μέχρι τώρα το έργο και θα παραμείνει έτσι. Στην σκηνοθεσία ο Gavin O'Connor που δεν μας προσφέρει κάτι καινούργιο ως προς την ιστορία αλλά καταφέρνει με πολύ επιδέξιο τρόπο να μας παρουσιάσει θανάσιμες πολεμικές τέχνες, όλες μαζί, σε έναν τρομερό τουρνουά που σε καθηλώνει. Το σενάριο είναι λίγο ότι να ναι, καθώς υπάρχουν οι κλασσικές μάτσο ατάκες που είναι σε κάποιο σημείο ελεεινές, με αποκορύφωμα τους δυο εκφωνητές των αγώνων που είναι απλά τραγικοί. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους το νέο κακό παιδί του Hollywood ο Tom Hardy που μπορεί με περίσσια άνεση να παίξει τον πυγμάχο, τον άγγλο τυπά από το Ιnception και έναν κατάσκοπο στην ρομαντική κομεντί ¨Αυτό θα πει πόλεμος¨, εδώ με ένα μονίμως λιγδωμένο μαλλί, δεν μιλά πολύ, αλλά οι εκφράσεις του προσώπου του τα λένε όλα. Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Joel Edgerton που είναι και εμφανισιακά το καλό παιδί και αυτό φαίνεται και από τις κινηματογραφικές του επιλογές καθώς αναμένεται να τον δούμε και στην ταινία του Disney ¨The Odd Life of Timothy Green¨, εδώ είναι μεν ο καλός οικογενειάρχης αλλά μεταλλάσετε σε έναν badass μαχητή για χάρη της οικογενείας του. φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τον πατέρα των δυο ηρώων των Nick Nolte σε έναν συγκλονιστικά δραματικό ρολό, πράγμα που φαίνεται στην σκηνή όπου ξανακυλά στο πότο και έχει παραισθήσεις. Κλείνοντας η ταινία είναι πολύ καλή, μπορεί να κρατά 2 ½ ώρες αλλά δεν κουράζει καθόλου, έχει πολύ έντονες σκηνές με μπόλικο ξύλο, έχει φυσικά το οικογενειακό δράμα για υπόβαθρο που βράζει και έτσι καλύπτει άνετα όλες σου τις ανάγκες για μια καλή ταινία σήμερα το βράδυ.

Η Ατάκα :Tom Conlon: «Έχεις επιλογή, έχεις επιλογή».

Ποιον θα έπαιζα :  Θα έκανα τον ρόλο του καλού αδελφού.

Αγαπημένη σκηνή :  Παρόλο που σιχάθηκα από το πρώτο λεπτό τις κλισέ ατάκες των εκφωνητών έπιασα τον εαυτό μου να αρέσκεται να τους ακούει να περιγράφουν με πολύ χαζές ατάκες τα τεκταινόμενα του κάθε αγώνα.

Χειρότερη σκηνή : Το τέλος, δεν ξέρω γιατί αλλά το ήθελα πιο δραματικό.

Δες την :  Γιατί είναι μια πολύ καλή ταινία που ναι μεν βασίζεται στην πυγμαχία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Μην την δεις :  Γιατί έχει πολλά πράγματα που τα έχεις ξαναδεί.

Με ποιον να την δεις :  Μόνος ή με κάποιον κολλητό σου.

Μην την δεις με :  Με την κοπέλα σου.


Trespass

Υπόθεση :  Ο Kyle Miller (Nicolas Cage) είναι ένας επιτυχημένος μεσίτης διαμαντιών και ζει μαζί με την γυναίκα του Sarah (NicoleKidman)και την κόρη του Avery σε ένα τεράστιο σπίτι με όλες τις ανέσεις. Ένα βράδυ εντελώς αναπάντεχα μπουκάρουν στο σπίτι τους τέσσερις κουκουλοφόροι ληστές και απαιτούν από την οικογένεια τα λεφτά και τα διαμάντια που βρίσκονται στο χρηματοκιβώτια του σπιτιού. Μέσα σε αυτή την χαοτική νύχτα, τα συζυγικά προβλήματα της Sarah και του Kyle θα βγουν στην φόρα, ενώ οι ιστορίες των λιστών θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται κάνοντας έτσι πιο επιτακτική την ανάγκη τους για τα χρήματα.
                     
Με μια κουβέντα :  Το πόσο χάρηκα που έβλεπα τον Nicolas Cage αιμόφυρτο να ουρλιάζει από τον πόνο και την αγωνιά δεν μπορείς να το φανταστείς.

Γενικά : Είναι γεγονός και το έχω πει σε πιο παλιές μου αναρτήσεις ότι ο Nicolas Cage είναι για μένα από τους χειρότερους ηθοποιούς που υπάρχουν και τον μισώ θανάσιμα, χωρίς να μου έχει κάνει ο άνθρωπος τίποτα, έκτος ότι έχει παίξει σε πολλές ταινίες. Την συγκεκριμένη ταινία δεν την είδα φυσικά γιατί άλλαξα γνώμη για τον Cage, δεν παίζει κάτι τέτοιο, την είδα όμως γιατί μου έχει λείψει τρομερά η Nicole Kidman. Η Nicole ακόμα και σήμερα είναι από τις αγαπημένες μου ηθοποιούς, παλιά επί εποχής Dogville την είχα λατρέψει, με το πέρασμα όμως του χρόνου ξενέρωνα με τις κινηματογραφικές επιλογές της (Bewitched) και με τα αποτυχημένα της λίφτινγκ και μπότοξ. Δεν ξέρω γιατί λοιπόν, ακόμα και σήμερα περίμενα να δω τη φρέσκια και πανέμορφη Nicole από το Mouline Rouge, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο εκείνη δεν εμφανίστηκε, έτσι στην θέση της είδα μια κουρασμένη Kidman όχι μόνο ερμηνευτικά αλλά και εμφανισιακά. Στην ταινία, που ας το πούμε από τώρα, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, η Kidman δεν μας έδειξε το ταλέντο της και βάλθηκε να μας πείσει με τις υστερίες και τα γουρλωμένα κλαμένα μάτια της. Βέβαια για να μην τα ρίξουμε όλα στην Nicole, πρέπει να ομολογήσουμε πως στην υστερία έβαλε το χέρι του ο σκηνοθέτης του έργου, που ήθελε όλους τους ηθοποιούς, να ουρλιάζουν και να ωρύονται ακόμα και για το πιο μικρό πράγματα, όποτε αγαπητέ αναγνωστώ καταλαβαίνεις ότι είδα ένα έργο οπού επί 1 ½ ώρα άκουγα φωνές, βρισιές, ουρλιαχτά και κυρίως την  λέξη: Τρέχα, τρέχα, τρέχα και αυτό όχι μόνο από τους ομήρους της ιστορίας αλλά και από τους ληστές! Γενικά σε αυτό το έργο κανείς δεν κράτησε την ψυχραιμία του και πήγαν όλα κατά διαόλου. Η υπόθεση έχει μια δυο ανατροπές, αλλά κακά τα ψέματα έχεις δει τόσες παρόμοιες ταινίες που στο τέλος ξέρεις τι γίνεται. Η σκηνοθεσία ήταν λίγο αλλού πατώ και αλλού βρίσκομαι, καθώς εκεί που μας έδειχναν το χαμό που επικρατούσε στο σαλόνι με τους ομήρους και τους απαγωγείς, ξαφνικά μας μετέφερε στις κρεβατοκάμαρες όπου μια από τους ληστές κυκλοφορούσε με τα βρακιά. Κλείνοντας η ταινία δεν είναι καλή, σε μερικούς μπορεί να αρέσει, αλλά σε εμένα που έχω δει ταινίες με παρόμοιο θέμα, και που έχω δει την Kidman (και τον Cage, δεν λέω…) σε καλύτερη ερμηνευτική κατάσταση, μπορώ να πω με σιγουριά πως θα απογοητεύσει.

Η Ατάκα : Sarah: «Τρέξε Avery, τρέξε… τρέξε, τρέξεεεεεε»

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Όταν κοπάνισαν το χέρι του Cage στον τοίχο, το πώς το χάρηκα δεν λέγεται!

Χειρότερη σκηνή : Τελικά ο Cage επέζησε..

Δες την :  Δεν ξέρω γιατί, μάλλον γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις.

Μην την δεις :  Γιατί δεν είναι καλή, πόσο πιο ξεκάθαρα να στο πω;

Με ποιον να την δεις :  Μόνος.

Μην την δεις με :  Άτομα, που σαν και μένα, σιχαίνονται τον Cage.


Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Take This Waltz


Υπόθεση :  Η Margot (Michelle Williams) είναι μια νέα γυναίκα παντρεμένη με τον Lou (Seth Rogen), τον μάγειρα άντρα της, ενώ είναι ευτυχισμένοικαι όλα πάνε καλά, σιγά σιγά η σχέση τους γίνεται μονότονη και βαρετή από την πλευρά της Margot. Σε ένα της ταξίδι γνωρίζει τον Daniel (Luke Kirby)έναν μυστηριώδη και πολύ γοητευτικό τύπο, ο οποίος καταλήγει να ενε ο καινούργιος της γείτονας. Με τον καιρό η χημεία τους αρχίζει να γίνεται πιο ισχυρή καθώς δεν έχουν καμία σωματική επαφή ποσό μάλλον κάποια ερωτική. Η Margot διχασμένη πλέον ανάμεσα σε έναν σύζυγο που αγαπά αλλά βαρέθηκε και σε έναν νέο άντρα που της έχει πάρει το μυαλό, θα πρέπει να διαλέξει τι πραγματικά θέλει από την ζωή της.
                     
Με μια κουβέντα :  Ο νέος είναι ωραίος, μα πάντα ευτυχώς ο παλιός είναι αλλιώς.

Γενικά : Όσο το σκέφτομαι τόσο πιστεύω ότι η ταινία είναι τόσο μα  τόσο ρεαλιστική, δηλαδή πραγματικά σε ποιον δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Οκ ακόμα και αν δεν είσαι παντρεμένος/η  και απλά είσαι σε μια μακροχρόνια σχέση, θα δεις ότι κάποια στιγμή τα πράγματα αρχίζουν να βαλτώνουν και έτσι κάποιος από τους δυο θα παρεκκλίνει από την πορεία του. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει όταν το ζευγάρι είναι μαζί στην τουαλέτα ενώ ο ένας κάνει την ανάγκη του και ο άλλος πλένει τα δόντια του, τότε πιστεύω είναι η ώρα όπου το ζευγάρι έχει παραγνωριστεί, γιατί είπαμε ζευγάρι ζευγάρι, αλλά όχι και τόση οικειότητα, γιατί χάνεται η μαγεία βρε αδελφέ! Έτσι το βρίσκει το πιπινάκι ο ένας από τους δυο και γίνεται το κακό. Και δεν χρίζεται καν να γίνει η ¨κουτσουκέλα¨, απλά κάτι επίμονα βλέμματα, κάτι τα ανομολόγητα λόγια, κάτι οι βόλτες χωρίς ούτε ένα άγγιγμα και τσούπ η σεξουαλική έλξη είναι τόσο ισχυρή που σε κατατρώει μέσα σου, όπως το σκουλήκι στο μήλο της Χιονάτης. Τι να σου κάνει λοιπόν μετά η Michelle Williams; Ποσό να κρατήσει χαρακτήρα, καλά οκ δεν κράτησε και πολύ γιατί τα ήθελε και ο κώλος της, αλλά τι να κάνει αφού βάλτωσε ο γάμος της και ο γείτονας ήταν μπουκιά και συχώριο! Το θέμα που την κράταγε τόσο καιρό από το καινούργιο πιπινάκι ήταν ο άντρας της, ο Seth Rogen που και πλάκα είχε και μαγείρευε όλη την ώρα, οπότε η Michelle είχε έναν κάποιο ενδοιασμό. Αλλά όταν ο Rogen τα έμαθε όλα και μετά το πρώτο σοκ και τα κλάματα την άφησε να φύγει (!), εκείνη δεν έχασε λεπτό και τρέχοντας πήγε στον καινούργιο της έρωτα. Η σκηνοθέτηςτης ταινίας Sarah Polley σαν ύπουλη καρακάξα που είναι έβαλε αυτό το άγιο το παιδί να αφήσει την γυναίκα του να φύγει, αλλά επειδή όλα εδώ πληρώνονται, έκανε τη καινούργια σχέση της Michelle, μετά τις ατελείωτες ώρες στο κρεβάτι, να  καταλήξει στον βάλτο, όπως δηλαδή είχε τελειώσει και ο γάμος της. Τέλος πάντων η ταινία θέλησε να θίξει πόσο εύκολα μπορεί να μπει ο πειρασμός σε μια ξεγραμμένη σχέση και αρκετά σύντομα ο χρόνος και η οικειότητα να κάνει και την καινούργια σχέση βαρετή και ανιαρή όπως την προηγούμενη. Για όλα φυσικά φταίει το ξερό κεφάλι της Michelle Williams που δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία σε μια ταινία που δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο απλά είναι πολύ αληθινή. Ο σύζυγος της στο έργο ήταν ο Seth Rogen, που με εξέπληξε ευχαρίστα καθώς έφυγε από τις κωμωδίες και μπήκε σε μια ¨εναλλακτική¨ ταινία που τον έκανε να μας δείξει και άλλα πράγματα από το υποκριτικό του ταλέντο. Το αντίπαλο δέος ήταν ο Luke Kirby, νέος και ωραίος ήταν η πέτρα του σκανδάλου στην ιστορία με μια αρκετά μέτρια ερμηνεία που για μένα δεν είναι άξια σχολιασμού. Κλείνοντας η ταινία έχει ωραία υπόθεση με τον γείτονα πειρασμό να μένει απέναντι, την κοπέλα να μην ξέρει τι να κάνει και τον άντρα της να μαγειρεύει όλη την ώρα κοτόπουλα. Η φωτογραφία ήταν παρά πολύ όμορφη καθώς όλη η ταινία ήταν λουσμένη στα χρώματα, τι τα δετά, τι τα βιτρό τζαμιά, τι τα ρούχα, τι τα σπίτια γενικότερα όλα ήταν ένα χρωματικό υπερθέαμα που γέμιζε το μάτι. Τέλος πάντων εγώ είμαι της άποψης να δεις την ταινία αν και ίσως να σε κουράσει σε μερικά σημεία.

Η Ατάκα : Lou: «Πήγαινε..άντε… πήγαινε…»

Ποιον θα έπαιζα :  Δεν με παίρνει…

Αγαπημένη σκηνή :  Οι σκηνές όπου το παράνομο ζευγάρι είναι μαζί, άλλα κάνουν σαν δυο ξένοι, όπως η σκηνή στο αμάξι, στο διάδρομο του αεροδρόμιου και σε πολλές άλλες.

Χειρότερη σκηνή : Υπήρχαν πολλές σκηνές που βλέπε γυμνέςγυναίκες και όταν λέω γυμνές εννοώ όλα στην φόρα, πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε η ταινία να γίνει τόσο προσωπική…

Δες την :  Γιατί σου έχει τύχη.

Μην την δεις :  Για να μην σου τύχη.

Με ποιον να την δεις : Βασικά πρόκειται για γυναικεία ταινία οπότε καλή μου αναγνώστρια δες την μόνη σου.

Μην την δεις με :  Με τον σύντροφο σου και με τον μοιραίο νέο γείτονα.


The Raven

Υπόθεση :  Στην Βαλτιμόρη του 19ου αιώνα ένας κατά συρροή δολοφόνος εκτελεί τα θύματα του με βάση τις μυθιστορηματικές δολοφονίες των βιβλίων του Edgar Allan Poe (JohnCusack). Ο ίδιος ο Poe ζητείτε να συνεργαστεί μαζί με έναν νεαρό ντεντέκτιβ για να τον βοηθήσει να μπει στο μυαλό του δολοφόνου και να τον εμποδίσει να διαπράξει κι άλλες φρικτές δολοφονίες. Καθώς όμως η έρευνα ξεκινά ο δολοφόνος απαγάγει την Emily Hamilton, την αγαπημένη του Poe και έτσι εκείνος από απλός συγγραφέας και συμβουλάτορας της έρευνας, γίνεται ο ντεντέκτιβ της υπόθεσης, παίζοντας σε ένα σκοτεινό παιχνίδι κρυφού.
                     
Με μια κουβέντα :  Δεν καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η λάσπη για την ταινία;

Γενικά : Πάρα πολλοί κριτικοί, επαγγελματίες και μη, που είδαν την ταινία, έσπευσαν να δηλώσουν ότι η ταινία δεν είναι κάτι το αξιόλογο και πως με λίγα λόγια θα χάσεις τον χρόνο σου αν κάτσεις να την δεις. Εγώ πάλι δεν είμαι καθόλου αυτής της άποψης, για μένα η ταινία ήταν αυτό ακριβώς που είχα φανταστεί και περίμενα, μια πιο ελαφριά έκδοση του Sherlock Holmes. Προς θεού δεν κάνω σύγκριση και δεν γκρινιάζω, καμία σχέση, απλά σε βάζω στο πνεύμα της ταινίας συγκρίνοντας την με μια σχετικά παρόμοια, βλέπεις το Κοράκι είναι μια ταινία μυστηρίου, με περίεργες δολοφονίες, σε μια μονίμως ομιχλώδη Βαλτιμόρη του 19ου αιώνα και με έναν πρωταγωνιστή που μπορεί να μην ήταν ντεντέκτιβ αλλά κατέληξε να γίνει. Η ταινία βασίζεται εν μέρη στην ζωή του συγγραφέα/ποιητή Edgar Allan Poe, ο οποίος μεταξύ άλλων έγραφε μυθιστορήματα τρόμου και μυστηρίου. Στην ταινία λοιπόν βλέπουμε τον John Cusack στον ρόλο του Poe, ο οποίος είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος ως προς την χρήση της γλώσσας, ο οποίος είναι ερωμένος με μια νεαρή και φυσικά πλούσια κοπέλα. Σε ανύποπτο χρόνο ξεκινάνε κάποιες πολύ περίεργες δολοφονίες, οι οποίες είναι πανομοιότυπες με εκείνες που έχει γράψει ο Poe στα βιβλία του. Ο ντεντέκτιβ της ιστορίας, θαυμαστής του Poe, αντιλαμβάνεται την σύνδεση των δολοφονιών με τις φανταστικές του συγγραφέα και τον καλεί να τον βοηθήσει να εξιχνιάσει το μυστήριο. Αργότερα βέβαια η όλη ιστορία παίρνει πιο προσωπικές διαστάσεις για τον Poe καθώς η αγαπημένη του απαγάγεται από τον δολοφόνο και έτσι ο συγγραφέας θα πρέπει να επακολουθήσει μια σειρά δολοφονιών για να προλάβει και να σώσει την αρραβωνιαστικιά του. Αυτά πάνω κάτω συμβαίνουν στην ταινία, με μια πολύ καλή σκηνοθεσία που πρόσφερε μπόλικο μυστήριο, αγωνιά και ίσως μερικές πιο splatter σκηνές από όσες θα άντεχε ένας πιο ανέμελος θεατής. Το σενάριο ήταν μεν καλό, δεν σου πρόδιδε ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος, έκτος από τα πέντε λεπτά πριν την αποκάλυψη του, όπου είχες αρχίσει να την ψυλλιάζεσαι την κατάσταση. Κατά τα άλλα πάντως ήταν προσεγμένο και γρήγορο και καθόλου κουραστικό. Οι ερμηνείες και κυρίως εκείνη του Cusack που έφαγε το μεγαλύτερο κράξιμο από τους κριτικούς ήταν για μένα καλές, άλλοι πάλι θεώρησαν την ορμήνια του Cusack πολύ νευρώδη και υπερβολική, εγώ από την άλλη την βρήκα απολύτως λογική, αν σκεφτεί κανείς ότι του έχουν απαγάγει την κοπέλα και ο δολοφόνος χρησιμοποίει τις δολοφονίες του βιβλίου του για να σκοτώσει, άσε δε που και ως συγγραφέας θα έπρεπε να ήταν και λιγάκι over the top. Κλείνοντας το κοράκι είναι μια ταινία που δεν νομίζω ότι θα σε απογοητεύσει θα περάσεις καλά την ώρα σου και θα ευχαριστηθείς μια ταινία γεμάτη μυστήριο και ανεξιχνίαστες δολοφονίες.

Η Ατάκα : Poe : «Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπο σου, και τώρα που χωρίζουμε, άφησε με να σου πω: Δεν κάνεις λάθος και είναι όπως το λες, ότι οι μέρες μου κύλισαν σε όνειρο. Όλα όσα βλέπουμε ή ότι φαίνονται, όνειρο είναι  μέσα σε έναν όνειρο»

Ποιον θα έπαιζα :  Μάλλον τον ντεντέκτιβ.

Αγαπημένη σκηνή :  Οι σκηνές όπου έπιανε λογοδιάρροια τον Poe και έλεγε ακατάληπτα πράγματα, με την καλή έννοια.

Χειρότερη σκηνή : Που παρόλο ο Poe στις τελευταίες σκηνές ήταν ναρκωμένος μπόρεσε και ξέφυγε από το σπίτι που ήταν κρατούμενος βγήκε έξω κάθισε σε ένα παγκάκι και μίλησε και με τους περαστικούς.

Δες την :  Γιατί είναι μια πολύ καλή ταινία μυστηρίου.

Μην την δεις :  Αν θες να δεις κάτι πιο ανάλαφρο.

Με ποιον να την δεις : Μόνος ή με κάποιον φίλο σου.

Μην την δεις με :  Την μικρή σου ανιψιά καθώς έχει πολλές splatter σκηνές. 

A Thousand Words

Υπόθεση :  Ο Jack McCall (Eddie Murphy) τα έχει όλα, είναι ένα επιτυχημένο στέλεχος ενός εκδοτικού οίκου, έχει ένα τεράστιο σπίτι, μια όμορφη σύζυγο που τον αγαπά και ένα παιδί. Πέρα από αυτά όμως ο Jack είναι ένας υλιστικός τύπος με μεγάλη ιδέα για τις ικανότητες που έχει ως προς το να πείθει τους πάντες με τα λόγια του. Το νέο του επαγγελματικό εγχείρημα είναι να κλείσει μια συμφωνία με έναν γκουρού που έχει βρει το νόημα της ζωής και θέλει να γράψει ένα βιβλίο σχετικά με αυτό. Ύστερα από την πρώτη τους συνάντηση και επιστρέφοντας στο σπίτι, ο Jack θα ανακαλύψει ένα καινούργιο δέντρο στο κήπο του. Όπως θα του εξηγήσει αργότερα ο γκουρού το δέντρο συμβολίζει τον ίδιο και τα φύλα του δέντρου τα λόγια του, έτσι ανάλογα το πόσες λέξεις που θα λέει, το δέντρο θα χάνει και τον ανάλογο αριθμό φύλων. Με λίγα λόγια λοιπόν όταν πέσουν όλα τα φύλλα ο Jack θα πεθάνει.
                     
Με μια κουβέντα : Το τελικό συναίσθημα που σου βγάζει, την σώζει, αν δεν είναι ήδη πολύ αργά για κάτι τέτοιο.  

Γενικά :  Είναι αλήθεια πως έχουμε αιώνες να δούμε μια ταινία της προκοπής που να πρωταγωνιστεί ο Eddie Murphy. Στην Αμερική τον θεωρούν ήδη καμένο χαρτί και πολύ δύσκολα του δίνουν ρόλους, στα ξώφαλτσα όμως τον συναντάμε σε αυτή την ταινία, όπου και προσπαθεί να ξαναγυρίσει στην παλιά του δόξα. Φυσικά και δεν το καταφέρνει, καθώς το όλο κωμικό στοιχείο που είχε ο Murphy την δεκαετία του 80’ (και μέχρι τις αρχές των 00’) έχει πλέον, όχι χαθεί, αλλά ξεφτίσει σίγουρα. Σε αυτή την ταινία, όπως είχε κάνει και στο μιούζικαλ Dream girls προσπαθεί να μας δείξει την πιο σοβαρή ερμηνευτική του πλευρά, μένοντας βέβαια ένας κωμικός χαρακτήρας. Ο λόγος που δεν μου άρεσε η ταινία, δεν ήταν καθαρά ο Murphy, γιατί ήξερα τι πρόκειται να δω από αυτόν, εκεί που απογοητευτικά ήταν από την σκηνοθεσία και το σενάριο. Για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να καταλάβω μας παρουσίασαν έναν άνθρωπο τόσο εγωκεντρικό που καταντά ψεύτικος, γιατί θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει εκεί έξω κάποιος που να βλέπει το μωρό του και να μην ασχολείται μαζί του ούτε στο ελάχιστο, να αγνοεί την καυτή γυναίκα του και το μόνο που να τον νοιάζει να είναι η δουλειά του, και μεταξύ μας, σιγά την δουλειά, μέλος εκδοτικού οίκου είναι, πόσα λεφτά μπορεί να βγάζει τον χρόνο; Τέλος πάντων με το ¨μη πιστευτός ήρωας¨ να είναι το βασικό πρόβλημα του έργου αρχίζει να χαλά όλη η δομή του, γιατί ενώ έχει ένα ειλικρινές και ευφάνταστο τρικ (το δέντρο), δεν καταφέρνει να σε κρατήσει και σε πάει από την σαχλό-ψευτό κωμωδία στο συναίσθημα. Οκ δεν θα πω ψέματα, σε μερικές σκηνές στο τέλος συγκινήθηκα, γιατί ο Murphy πήρε το σοβαρό του ύφος, η ταινία έπαψε να σε μεταφέρει από τη σάχλα στο δράμα και κάπως καταστάλαξε το ζήτημα, αλλά μήπως ήταν πολύ αργά; Όπως καταλαβαίνεις σε όλα τα πλάνα της ταινίας βλέπουμε τον Murphy, όλοι οι άλλοι χαρακτήρες είναι άκρως διακοσμητικοί και κακά τα ψέματα αδιάφοροι, το σενάριο αν και είχε λίγο ίντριγκα με το δέντρο μας τα χάλασε με την άστοχη κωμωδία (ο θεός να την κάνει) και η αμερικανική σκηνοθεσία έπεσε κλασικά στην λούμπα του ήρωα με πατρικά απωθημένα και φυσικά στις ανούσιες εναλλαγές της κωμωδίας με το δράμα.

Η Ατάκα : Dr. Sinja: «Να θυμάσαι πως τα λόγια μας επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο.»

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Μου άρεσε η σκηνή προς το τέλος του έργου όπου με λίγες λέξεις να του έχουν απομείνει προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη που έκανε τις προηγούμενες ημέρες.

Χειρότερη σκηνή : Οι σκηνές με τον βοηθό του, ήταν αρκετά ενοχλητικός τύπος.

Δες την :  Γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να κάνεις.

Μην την δεις :  Γιατί σου λείπει ο παλιός καλός Murphy του Πρίγκιπα της Ζαμούντα!

Με ποιον να την δεις :  Μόνος.

Μην την δεις με :  Ίσως με την μαμά σου.

ShareThis