fwto

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Lincoln (2012)


Πρωταγωνιστούν: Daniel-Day Lewis, Tommy Lee Jones, Sally Field
Σκηνοθεσία: Steven Spielberg
Εναλλακτικός τίτλος: "Γιατί να είμαι υποχρεωμένη, επί 2,5 ώρες, να μάθω την Αμερικανική ιστορία;"

Υπόθεση: Βρισκόμαστε στα 1865, όπου ο αιματηρός αμερικανικός Εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Βόρειων και Νότιων, διαφαίνεται να τελειώνει. Ο 16ος πρόεδρος της Αμερικής, Abraham Lincoln, παλεύει να δώσει ένα τέλος σε αυτή την αιματοχυσία κι να ενώσει και πάλι το Έθνος του, ενώ βάζει ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό του, να καταφέρει να περάσει την περίφημη 13η Τροποποίηση του Συντάγματος με το οποίο καταργείται η δουλεία κι αναγνωρίζεται η ελευθερία και η ισότητα των νέγρων κατοίκων της χώρας. Μέσα από την ταινία, παρακολουθούμε την στάση και τον χαρακτήρα που κρατά ο Πρόεδρος σε όλο αυτό καθώς και το "αλισβερίσι" μεταξύ των Δημοκρατικών και των Ρεμπουμπλικανών πολιτικών και τις όποιες δολοπλοκίες, εντάσεις, διαφθορά και ενδοκομματικές-και όχι μόνο-βεντέτες προέκυψαν για την επίτευξη αυτού του οράματος-στόχου του Lincoln...

Για πες, για πες: Ολοκληρώνω το μίνι αφιέρωμα-τριλογία στον Daniel-Day Lewis με την ταινία που του χάρισε το 3ο Όσκαρ στην καριέρα του κι τον κατέταξε πρώτο στην κορυφή εναντίον όλων, αφού είναι ο μοναδικός, άνδρας, ηθοποιός που κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο! Και, χωρίς να θέλω να καταντήσω γραφική αλλά, ναι, το άξιζε απόλυτα! Είναι ταλεντάρα, είναι ηθοποιάρα και πρέπει απλά να υποκλινόμαστε στο ταλέντο του! Τελεία και παύλα! Πραγματικά, αναρωτιέμαι αν έχει υπάρξει ποτέ ταινία του στην οποία να ήταν κακός! Δεν θα πω τίποτα άλλο για τον Lewis, γιατί καταντάω κουραστική, πέρα του ότι αξίζει να δεις αυτή την ταινία για να χεις την τιμή να παρακολουθήσεις μια μεγάλη ερμηνεία! Αλλά, δυστυχώς...ως εκεί φτάνουν οι λόγοι που μπορώ να σου προτείνω να την δεις! Εκτός κι αν είσαι Ελληνο-αμερικάνος πολίτης, γνωρίζεις δηλ. ήδη την ιστορία και τις συνταγματικές-πολιτικές διατάξεις αυτού του λαού ή, έστω, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, έχεις γνώση της αμερικανικής ιστορίας! Διότι μόνο τότε θα μπορέσεις να καταλάβεις τι ακριβώς γίνεται σε αυτή την ταινία, ποιοι είναι όλοι αυτοί που αναφέρει, γιατί λειτουργεί έτσι το Σύνταγμά τους και, ίσως έτσι, βρεις ένα νόημα σε αυτό το...δυόμιση (!!!) ωρών εθνικιστικό παραλήρημα που, φαίνεται να τους έχει πιάσει όλους, σε αυτή την ταινία! Οκ...ίσως να γίνομαι λιγάκι υπερβολική γιατί, ομολογουμένως, έχουμε δει και χειρότερα εκτρώματα αμερικανικής περηφάνιας και εθνικιστικής έξαρσης αυτού του λαού, σε προηγούμενα δείγματα ταινιών αλλά, ειλικρινά αναρωτιέμαι...βρέθηκε κανένας άνθρωπος (που να μην είναι Αμερικανός εννοώ!) που να βρήκε κάτι για να ταυτιστεί με αυτή την ταινία; Καταρχάς, έτσι όπως αφηγείται τα γεγονότα, είναι σαν να θεωρεί δεδομένο, ότι όλοι ξέρουν ποιος ήταν ο Lincoln, τι ήταν αυτός ο Εμφύλιος πόλεμος, ποιοι ήταν οι Βόρειοι και οι Νότιοι, οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί ή, ακόμη, ποιοι ήταν όλοι αυτοί που αναφέρονται στην ταινία κι εμείς θα έπρεπε να τους ξέρουμε κιόλας! Άσε δε, που συχνά δεν γινόταν ξεκάθαρο ποιοι ήταν υπέρ της πρότασης του Lincoln και ποιοι όχι, (συνέβαλε σε αυτό και η συνεχής εναλλαγή σκηνών με τις δολοπλοκίες που παίχτηκαν προκειμένου να καταφέρουν οι συνεργάτες του Lincoln, να συγκεντρώσουν την πολυπόθητη πλειοψηφία που χρειαζόταν, ώστε να περάσει η τροποποίηση αυτή) και, ενώ αρχικά έλεγες: "ααα! ο τάδε είναι υπέρ του", τελικά στο τέλος κατέληγε να είναι το άκρως αντίθετο! Με λίγα λόγια...δεν αντιλέγω ότι ο Lincoln μπορεί να υπήρξε μια εξέχουσα και ιδιαίτερα αγαπητή πολιτική φιγούρα για την αμερικανική κουλτούρα, αλλά για όλους εμάς τους υπόλοιπους δεν παύει να είναι απλά ένας παλιός πρόεδρος της Αμερικής, που δεν είχαμε και ιδιαίτερη καούρα να μάθουμε την ιστορία του ή το σκάλωμά του με αυτήν την περιβόητη 13η Τροποποίηση του Συντάγματος! Δηλ., πραγματικά, μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτό! Ενώ, σκηνοθετικά, καλλιτεχνικά και τεχνικά (η φωτογραφία και το μακιγιάζ απλά τα σπάνε!), η ταινία είναι καλή και συμμαζεμένη, αν και συντηρητική και λίγο "ήσυχη" η σκηνοθεσία, τουλάχιστον για τα δεδομένα του Spielberg, εκεί που υστερεί είναι στο σενάριο, το οποίο επέλεξε να εστιάσει περισσότερο στα γεγονότα κι στο κλίμα που επικρατούσε τότε στην χώρα κι όχι τόσο στην προσωπικότητα του Προέδρου και στην συμπεριφορά του. Κι για όλους εμάς, τους μη Αμερικανούς, το σενάριο αυτό μας "μπούκωνε" με τόσες νέες και άγνωστες πληροφορίες που, ώσπου να καταφέρουμε να τις επεξεργαστούμε κι να βάλουμε σε μια σειρά την σκέψη μας, καταλήγαμε να χάνουμε μέρος ή και, ολόκληρο, το νόημα από τις άλλες σκηνές που ακολουθούσαν! Κοινώς, βρήκα κουραστική αυτή την πολύωρη διάλεξη αμερικανικής ιστορίας (κάτσε μαντάμ! Εδώ την δική μας δεν ξέρουμε καλά καλά!) κι ακόμη αναρωτιέμαι γιατί ήταν υποψήφια για 12 Όσκαρ! Για το μόνο που θα συμφωνήσω, είναι αυτό του α' ανδρικού ρόλου που πήγε επάξια στον Daniel-Day Lewis! Τώρα...αν εσύ έχεις μαζοχιστικές τάσεις και θέμα με την ιστορία κι άλλων λαών, πέρα από του δικού σου, αν την βρίσκεις με ιστορικές μάχες και πολέμους, με πολιτικές ίντριγκες και ιστορικές φιγούρες...τότε δες την! Εγώ, πάντως, δεν μπορώ να πω ότι την απόλαυσα, πόσο μάλλον δε, ότι ενθουσιάστηκα κιόλας με αυτό που είδα! 

Με αρέσει: Ο Daniel-Day Lewis! Τι δεν καταλαβαίνεις;

Δεν με αρέσει: Όλα τα υπόλοιπα!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το ότι η ταινία διαρκεί δυόμιση, ολόκληρες, ώρες οφείλεται στο γεγονός ότι βασίζεται σε ένα βιβλίο-βιογραφία του Lincoln, μεγέθους παρακαλώ...944 σελίδων! Εεεμ μετά πως να μην τους πάρει 2,5 ώρες, αγάπη μου, να στα πούνε όλα αυτά; Πλάκα με κάνεις!

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

The Hangover Part III



Υπόθεση :  Η παράξενη και αλλόκοτη συμπεριφορά του Alan (Zach Galifianakis), οδηγεί τον πατέρα του στο τάφο, κυριολεκτικά.  Το παράλογο είναι πως ο Alan δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης, έτσι η μητέρα του και η αδελφή του αποφασίζουν να τον στείλουν σε μια ψυχιατρική κλινική. Ζητάνε, όμως την βοήθεια των φίλων του Phil (BradleyCooper), Doug και Stu (Ed Helms), για να τον πείσουν να πάει και να τον μεταφέρουν εκεί με ασφάλεια. Στην διαδρομή τρακάρουν με ένα όχημα και πέφτουν θύματα απαγωγής. Ο άνθρωποςπου τους απήγαγε τους ενημερώνει ότι ο Κύριος Chow (Ken Jeong), ένας παλιός τους γνώριμος, έχει αποδράσει από την φυλακή και βρίσκεται ινκόγκνιτο στην χώρα. Ο άνθρωπος αυτός με την απειλή ότι θα σκοτώσει τον Doug, απαιτεί από τους τρεις φίλους να βρουν τον Chow και τον φέρουν σε εκείνον.
                     
Με μια κουβέντα :  Ουφ, πάει και αυτό.

Γενικά : Μετά από 5 και κάτι χρόνια η ιστορία της τριμελούς παρέας έφτασε στο τέλος της. Μερικοί από εσάς στεναχωρηθήκατε, μπορεί να σφίξατε τα χείλια, να κουνήσατε μαντήλια και κάποιοι άλλοι μπορεί να χύσατε και κανένα δάκρυ. Εγώ από την άλλη είχα λοβοτομηθεί, δεν ένοιωσα κανένα συναίσθημα, και ίσως έτσι να είναι με όλους τους υπόλοιπους, σαν και εμένα δηλαδή, που δεν είχαμε δεθεί με την ταινία, όπως οι σκληροπυρηνικοί φανς. Στην ιστορία των Sagas ελάχιστες ήταν εκείνες οι σειρές ταινιών, όπου η καινούργια ξεπερνούσε σε πολλούς τομείς την προηγούμενη. Το συγκεκριμένο Saga ήταν γραφτό να ναυαγήσει από την δεύτερη μόλις ταινία. Είχε βγει πολύ σύντομα σε σχέση με την πρώτη (που ήταν εξαιρετική) και είχε το ίδιο ακριβώς θέμα με εκείνη, την ίδια πλοκή και την ίδια υπόθεση, το μόνο που άλλαξε ήταν η τοποθεσία. Και ενώ οι παραγωγοί, ο σκηνοθέτης και βασικά όλοι οι συντελεστές του έργου, άκουσαν τα χίλια μύρια για το sequel αποφάσιζαν να κάνουν και μια τρίτη, έτσι για να τριτώσει, αν και είναι ολοφάνερος ο χρηματικός σκοπός. Μια ταινία που γίνεται μόνο για τα λεφτά δεν μπορεί πάρα να είναι πρόχειρη, στεγνή συναισθηματικά, άνευρη ερμηνευτικά και προβλέψιμη σκηνοθετικά. Το μόνο που αλλάζει στην λογική του έργου είναι η έννοια του Hangover, εδώ οι τρεις φίλοι δεν μεθάνε, δεν παίρνουν χαπάκια, απλά προσπαθούν να πιάσουν ένα παλιό τους εχθρό. Ο Ken Jeong είναι ίσως ο μόνος ευχάριστος χαρακτήρας του έργου παρόλη την υπερβολική συμπεριφορά του. Ο  Bradley Cooper ως ο σοβαρός και γόης του έργου, ο Ed Helms ως ο γκαφατζής και ο Zach Galifianakis ως ο χαζούλης/ιδιόρρυθμος τύπος που ενώνει την παρέα και που κάνει τον κόσμο να πηγαίνει σινεμά για μια τέτοια ταινία. Αυτό που με έκανε να σκεφτώ το πόσο αδιάφορα έπαιζαν όλοι ήταν η εμφάνιση έκπληξη της Melissa McCarthy, που έδωσε, για πολύ λίγο, έναν αέρα ανανέωσης στο έργο. Μην με παρεξηγείτε η ταινία δεν είναι χάλια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι καλή. Για μερικούς μπορεί να είναι καλύτερη από την δεύτερη, μιας και δεν έχουμε το Hangover φαινόμενο και έτσι βλέπουμε την ταινία με μια διαφορετική ματιά. Δυστυχώς όμως πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, το έργο δεν είναι αστείο, προσπαθούσε σε μερικές σκηνές να γίνει αλλά και πάλι δεν τα κατάφερνε, γιατί ουσιαστικά ότι ήταν να γίνει και να ειπωθεί, είχε ήδη συμβεί δύο ταινίες πριν.

Η Ατάκα : Phil: «Μην στενοχωριέσαι, όλα τελειώνουν απόψε...»

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή στο καζίνο, εκεί που άρχισαν όλα.

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή όπου ο Alan λέει στο παιδάκι που ήταν βρέφος στην πρώτη ταινία, ότι είναι ο μπαμπάς του. Για πιο λόγο? Γιατί να πει ψέματα στο παιδάκι και να του καταστρέψει την ζωή, αφού λίγο αργότερα θα φύγει?

Δες την :  Γιατί έχεις δει τις προηγούμενες δυο και θες να μπει ένα τέλος.

Μην την δεις :  Γιατί την έχεις μυριστεί την πατάτα από μακριά… λαγωνικό μου εσύ!

Με ποιον να την δεις :  Με τους κολλητούς σου.

Μην την δεις με :  Τους παππούδες σου.

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

In the Name of the Father (1993)


Πρωταγωνιστούν: Daniel Day-Lewis, Emma Thompson, Pete Postlethwaite
Σκηνοθεσία: Jim Sheridan
Εναλλακτικός τίτλος: "Έστω κι αργά, η δικαιοσύνη θα ρθει.."

Υπόθεση: Ο Gerry Conlon είναι ένας νεαρός άντρας που ζει στην ταραχώδη Ιρλανδία της δεκαετίας του '70, όπου μεσουρανεί ο IRA, οι ταραχές και οι επιθέσεις. Μια μέρα ξεσπά φασαρία στην γειτονιά του...άτακτου Gerry που είναι επιρρεπής στις μικροκλοπές και, προκειμένου να τον σώσει από τον IRA και τις φασαρίες, αποφασίζει ο πατέρας του, Giuseppe Conlon, να τον στείλει στο Λονδίνο, στην αδερφή του, την Annie Maguire. Στο πλοίο όμως προς την Αγγλία, συναντά τον φίλο του, Paul Hill, ο οποίος τον πείθει να πάει να μείνει μαζί του σε ένα κοινόβιο με πολλούς άλλους μαστουρωμένους και χίπηδες τύπους! Όταν τα λεφτά τους τελειώνουν, οι δυο τους γυρίζουν άσκοπα στους δρόμους του Λονδίνου και κάποια στιγμή βρίσκονται κοντά στο σημείο που γίνεται μια βομβιστική επίθεση σε μια πολυσύχναστη παμπ της πόλης, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο κι τραυματισμό πολλών αθώων ανθρώπων. Η Βρετανική αστυνομία και, υπό την πίεση που δέχεται να συλλάβει τους βομβιστές της επίθεσης, συλλαμβάνει τον Gerry, των Paul κι άλλους 2 από το κοινόβιο και, μετά από μια σειρά σωματικών και ψυχολογικών βασανιστηρίων, τους αναγκάζουν να παραδεχτούν ότι αυτοί το έκαναν. Μαζί με αυτούς, κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για συνέργεια και συγκάλυψη, η θεία του με τους δυο της γιους αλλά και ο πατέρας του, ο Giuseppe. Οδηγούνται στην φυλακή, όπου   γιος και πατέρας έρχονται πιο κοντά αλλά, ο θάνατος του τελευταίου μέσα στην φυλακή, παθιάζει τον Gerry που, με την βοήθεια της δικηγόρου, Gareth Peirce, θα προσπαθήσει να διεκδικήσει την αθωότητά του και να "καθαρίσει" το όνομα του πατέρα του...

Για πες, για πες: Σας είχα τάξει ένα μίνι αφιέρωμα στον κύριο Lewis στην τελευταία πρόσφατη ανάρτησή μου και, ιδού λοιπόν που τήρησα την υπόσχεσή μου. Ο ίδιος πρωταγωνιστής αλλά και ο ίδιος σκηνοθέτης, ξανασυναντιούνται, 4 χρόνια μετά το πολύ δυνατό "My Left Foot" αλλά αυτή την φορά, σε μια, αυτοβιογραφική, μεν, ταινία και πάλι, αλλά με εντελώς διαφορετικό ύφος και θέμα. Εδώ ο Ιρλανδός σκηνοθέτης, Jim Sheridan, καταπιάνεται με μια ιστορία που συγκλόνισε την χώρα του στα μέσα της δεκαετίας του '70 και που αφορούσε στην τρομοκρατική-βομβιστική επίθεση σε μια παμπ στην περιοχή του Γκίλντφορντ, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο πέντε πολιτών και πολλών περισσότερων τραυματιών. Το σενάριο βασίστηκε στην αυτοβιογραφία ενός εκ των πρωταγωνιστών της υπόθεσης, του Gerry Conlon, τον οποίο και υποδύθηκε ο Daniel Day-Lewis. Ένα δυνατό δικαστικό δράμα, λοιπόν, με πολλές και έντονες όμως κοινωνικές και συναισθηματικές προεκτάσεις. Και, δυστυχώς, επίκαιρες πάντα αφού, από την μία μεριά η ταινία καταπιάνεται με το θέμα της δικαιοσύνης κι κατά πόσο αυτή βρίσκεται στα σωστά χέρια και αν διαχειρίζεται από κατάλληλους ανθρώπους που, θολωμένοι από την εξουσία και την δύναμη της θέση τους, καλούνται να την αποδώσουν...κι από την άλλη, αναδεικνύει έντονα το συναίσθημα της αδικίας, της ανάγκης για δικαίωση αλλά και δυνατών συναισθημάτων όπως είναι η αγάπη, η φιλία και η πίστη και αφοσίωση στον θεσμό της οικογένειας. Η αδικία αυτή που υπέστην η οικογένεια Conlon,έφερε κοντά πατέρα και γιο, οι οποίοι ως τότε δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις, αλλά η "αναγκαστική" τους συνύπαρξη σε ένα κοινό, μικρό κελί τους έκανε να συνειδητοποιήσουν πόσο ίδιοι είναι τελικά κι πόσο αγαπούν ο ένας τον άλλον και την οικογένειά τους. Ο θάνατος του Giuseppe μέσα στην φυλακή, θα πεισμώσει τον Gerry ο οποίος, μέχρι πρότινος, έμοιαζε απαθής κι ότι είχε αποδεχθεί την αδικία που συνέβη εις βάρος τους αλλά τώρα, θα διεκδικήσει την δικαιοσύνη...εις το όνομα της αλήθειας..εις το όνομα του αδικοχαμένου πατέρα του! Σύμμαχός του σε αυτό τον αγώνα, θα είναι η δικηγόρος, Gareth Peirce την οποία υποδύεται η Emma Thompson. Ερμηνευτικά, θα ρθω απλά να επιβεβαιώσω και πάλι το ταλέντο αυτού του ανθρώπου να γίνεται ένα με όποιον ρόλο κι αν καταπιάνεται! Αρκεί και μόνο να πω ότι στις σκηνές που αντιδρούσε για την αδικία εις βάρος του, με τις εκφράσεις που έπαιρνε, ήταν απλά μια γροθιά στο στομάχι κι σε έκαναν να νιώσεις τον πόνο που νιώθει κάποιος όταν αδικείται αλλά δεν μπορεί (ή δεν τον αφήνουν) να βρει το δίκιο του. Πολύ καλοί κι οι συμπρωταγωνιστές του με τον Pete Postlethwaite, στον ρόλο του καταβεβλημένου αλλά πιστού πατέρα, να σε αγγίζει κι να σε συγκινεί αληθινά και με την Emma Thompson τόσο πειστική στον ρόλο της που, από μια στιγμή και μετά κι ειδικότερα στην τελευταία σκηνή του δικαστηρίου και της επικείμενης πολυπόθητη δικαίωση- ίσως η πιο δυνατή στιγμή της ταινίας-, μοιάζει και η ίδια να μην υποδύεται απλά τον ρόλο της αλλά να τον ζει! Σκηνοθετικά, βρήκα πολύ έξυπνο αυτό το παιχνίδι του χρόνου, αν μπορώ να το πω έτσι, με τα αφηγηματικά φλας-μπακ που ενώνουν παρελθόν και παρόν και, ακούγοντας το κουβάρι της ιστορίας να ξετυλίγεται μέσα από την εξιστόρηση της από τον ίδιο τον Gerry κι μέσα από την φυλακή στην δικηγόρο του, μας βάζουν κι εμάς τους θεατές κατά κάποιον τρόπο στο παιχνίδι, τσιτώνοντας μας, μέχρι τέλους να δούμε αν και πως θα αποδοθεί τελικά δικαιοσύνη. Ίσως να μην έχει τόση ένταση και δράση, όση θα περίμενες να υπάρχει σε ένα δικαστικό δράμα που εξελίσσεται. Κι αυτό, για μια ταινία 2 ωρών να είναι ένα ελάττωμά που προκαλεί "κοιλιά" στην εξέλιξη της υπόθεσης. Αυτό όμως, συμβαίνει, γιατί ο σκηνοθέτης προφανώς θέλει να αναδείξει την ανθρώπινη ιστορία της σχέσης γιου-πατέρα κι όχι τόσο το σαθρό σύστημα δικαιοσύνης και το δικαστικό του πράγματος! Αν νιώθεις κι εσύ τιμωρός της αδικίας, δες το κι θα σε ανταμείψει! Αν, πάλι, νιώθεις θύμα αυτής...μην το δεις γιατί θα δεις πόσο σκληρή κι απάνθρωπη μπορεί να γίνει κι να ψυχοπλακωθείς ακόμη περισσότερο! 

Με αρέσει: Επειδή ψυχοπλακωθήκαμε λιγάκι κι για να ευθυμήσουμε κάπως, θα αναφερθώ στο σάουντρακ της ταινίας που, μεταξύ άλλων, περιελάμβανε μερικά κλασικά ροκ κομμάτια κι όχι μόνο, όπως το: "Voodoo Child" από τον Jimi Hendrix, το "Like a Rolling Stone" του Bob Dylan, το "Is this Love" από τον Bob Marley αλλά και το πολυ-διασκευασμένο παραδοσιακό ιρλανδικό τραγούδι "Whiskey in the Jar", από τους Thin Lizzy εδώ πέρα και που...ναι...κατάφερα να το αναγνωρίσω χωρίς δεύτερη σκέψη! Χμμ...τόσο καιρό δίπλα σε Ιρλανδόφρονες, κάτι έμαθα και εγώ!

Δεν με αρέσει: Και πάλι θα αναφερθώ στο σάουντρακ κι στα αρνητικά του σημεία αυτή την φορά! Και μιλάω φυσικά για το γεγονός ότι τα αυθεντικά τραγούδια της ταινίας τα υπογράφει ο...Bono, τραγουδιστής των U2, που προσωπικά, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα! 

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Παρόλο που υποδύονταν τον πατέρα και γιο, ο Pete Postlethwaite ήταν μόλις 11 χρόνια μεγαλύτερος από τον Daniel Day-Lewis! Ναι αλλά...κακογερασμένος, θα πω εγώ, και πείτε με εσείς κακιά!   

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

World War Z



Υπόθεση :  Ο GerryLane ένας ερευνητής των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ζει μια ήσυχη ζωή με την οικογένεια του. Ξαφνικά, ο πλανήτης κατακλύζεται από ένα είδος επιδημίας, ένας νέος ιός που προσβάλει τα θύματά του και τα μετατρέπει σε αιμοδιψή ζόμπι. Έχοντας μετά βίας επιβιώσει από το πρώτο κύμα της επίθεσης των μολυσμένων, ο Gerry δέχεται να επιστρέψει στην παλιά δουλειά του για να συνοδέψει έναν επιστήμονα, που στόχο έχει να βρει την ρίζα του ιού. Φυσικά τίποτα δεν πάει όπως έχει σχεδιαστή και ο Gerry καταλήγει να γυρνά την υφήλιο από άκρη σ’ άκρη για να βρει την θεραπεία της ανθρωπότητας.
                     
Με μια κουβέντα :  Άξια για το είδος της.

Γενικά : Η αλήθεια είναι πως ποτέ μου δεν μου άρεσαν οι ταινίες με τα ζόμπι και πίστεψε με δεν είναι θέμα φόβου, άλλωστε γιατί να φοβηθείς κάτι που σέρνεται και κάνει εκατό ώρες να έρθει να σε πιάσει; Έτσι λοιπόν ποτέ μου δεν είδα ανάλογη ταινία και ενώ πήγα να πέσω στην λούμπα του Walking dead, ευτυχώς συνήλθα πολύ γρήγορα (πέστε να με φάτε). Αλλά αυτό που με έκανε να λατρέψω την ταινία είναι πως είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περιέγραψα πιο πάνω. Σε αυτή την περίπτωση τα ζόμπι είναι διαβολικά γρήγορα. Πραγματικά, το έργο έχει άπειρα πανοραμικά πλάνα όπου έβλεπες από ψιλά χιλιάδες κουκίδες να μετακινούνται από την μια περιοχή στην άλλη με αδιανόητη ταχύτητα. Αυτό λοιπόν, ναι, να το φοβηθώ, άσε δε που αν σε δάγκωνε το ζόμπι, έμπαινες και εσύ στο κλαμπ μέσα σε 11 δεύτερα! Σε άλλες ταινίες σου έπαιρνε ολόκληρες μέρες για να ¨μεταλλαχτείς¨. Εδώ τα πράγματα είναι μπαμ και κάτω, που έλεγε και το άσμα. Επίσης ως ήδη πεθαμένα πλάσματα, είναι ακόμα πιο δύσκολα να ξανά σκοτωθούν, αλλά να σου πω την αλήθεια αυτή θα ήταν η τελευταία έννοια μου σε μια ζόμπι αποκάλυψη. Έτσι, λοιπόν, και σε ένα πολύ μικρό (υποθέτουμε) χρονικό διάστημα, όλες οι κατοικημένες περιοχές λιμάζονται από τα απέθαντα όντα και οι υγιείς άνθρωποι που έχουν απομείνει είναι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης περιμένοντας το θαύμα. Το θαύμα φυσικά στο έργο είναι ο Brad, που μπορεί ο κόσμος να χάλαγε, το φουλάρι του όμως ούτε κόμπος δεν είχε γίνει. Έτσι ναι, να την κάνω την αποστολή εύρεσης θεραπείας, να έχω τα ρουχαλάκια μου τα ωραία και το μαλλί μου, μετά από αεροπορικό να είναι πίσω από τα αυτιά μου… Κύριος ο Brad γύρισε τον μισό πλανήτη, τον κυνήγησαν τα ζόμπι σαν τσουνάμιαπό πίσω και την γλίτωσε με ένα τραύμα στην κοιλία. Άγιο είχε το παλικάρι, αλλά θα μου πεις, αυτός είναι ο παράγωγος του έργου, αυτός έριξε τον παρά, ότι θέλει κάνει. Πέρα από την πλακά, πάντως σκηνοθετικά το έργο ήταν ¨σούπερ ουάου φασούλα και έτσι¨, οι σκηνές που μπουκάρουν τα ζόμπι στα Ιεροσόλυμα από το τείχος και αρχίζουν να κατατρώνε τον κόσμο με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Αλλά για να μην σας τα παρουσιάζω όλα ρόδινα, να σας πω ότι το σενάριο είναι το κουτσό άλογο της υπόθεσης.  Η αλήθεια είναι λοιπόν πως είναι τρομερά υπερβολικό που ο  Brad, από το πουθενά, κατάφερε και βρήκε θεραπεία, εκεί που τα μεγάλα κεφάλια της επιστήμης σήκωναν τα χέρια ψηλά και τα έκανα όλα βγαίνοντας κυριολεκτικά αλώβητος από όλη αυτή την ταλαιπωρία. Τέλος πάντων. Η ταινία με ξάφνισε πολύ ευχάριστα, την ευχαριστήθηκα όσο λίγες, ενώ είχα και καιρό να δω τον Brad σε μια περιπέτεια, πόσο μάλλον τώρα που έχει και στοιχεία θρίλερ η υπόθεση, κάνοντας την αγωνία μας να κτυπάει κόκκινο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Η Ατάκα : Gerry Lane: «Αν μπορείς να πολεμήσεις, πολέμησε. Να είσαι προετοιμασμένος για το οτιδήποτε. Ο πόλεμος μας μόλις ξεκίνησε.»

Ποιον θα έπαιζα :  Μάλλον κάποιον από τους επιστήμονες από το ερευνητικό κέντρο.

Αγαπημένη σκηνή :  Και η σκηνή στα Ιεροσόλυμα ήταν πολύ καλή, αλλά και η σκηνή στο αεροπλάνο σου τίναζε την αγωνία στα ύψη.

Χειρότερη σκηνή : Υπήρξαν, δεν λέω, αρκετές σκηνές που φάνηκαν υπερβολικές, αλλά ας μην μείνουμε σε αυτό.

Δες την :  Γιατί θα σε έχει συνέχεια στην τσίτα.

Μην την δεις :  Αν δεν μπορείς τα ζόμπι.

Με ποιον να την δεις :  Με τους φίλους σου.

Μην την δεις με :  Την κοπέλα σου που ακόμα και οι σκηνές ¨βίας¨ στο Twilight της είχαν φάνει βάρβαρες.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Olympus has fallen (2013)


ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ:
ΦΕΡΤΕ ΜΙΑ ΓΑΛΑΖΙΑ ΧΑΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ!
Παίζουν : Gerald Butler, Aaron Eckhart, Morgan Freeman
Σκηνοθεσία: Antoine Fuqua

Μια κρύα χειμωνιάτικη νυχτα ο Πρόεδρος της Αμερικής( Αaron Eckhart) ετοιμάζεται για μια γιορτινή έξοδο με την γυναίκα (Ashley Judd) και το παιδί του ,  με τη συνοδεία πάντα του έμπιστου σωματοφύλακα του, Mike(Gerald Butler) και της ομάδας του.Δυστυχώς, λόγω κακοκαιρίας , ένα τρομερό ατύχημα συμβαίνει. Συντετριμμένος ο Mike αποχωρεί, μια ξαφνική όμως τρομοκρατική επίθεση εναντίον του προέδρου θα τον αναγκάσει να αναλάβει δράση.

Έχω κάτι να σας πω....

   Για εκατομμυριοστή φορά τα κινηματογραφικά στούντιο αποφασίζουν να βάλουν τον πρόεδρο της Αμερικής να περνάει τα πάνδεινα..Αυτή τη φορά δεν του έφταναν οι τρομοκράτες, αλλά ο καημένος έχει ήδη περάσει μια προσωπική τραγωδία,απαραίτητη φυσικά για να τους βγει το σενάριο!
   Τέλος πάντων, καταιγιστική δράση σας λέω και κυριολεκτώ!!!Τέτοιο πατιρντί καιρό είχα να δω!Οι σφαίρες να πέφτουν βροχή, στρατιές ολόκληρες να προσπαθούν να σώσουν τον πρόεδρο, αλλά τίποτα!Όλοι να πέφτουν σαν τις μύγες! Μόνο ένας φαίνεται να έχει το χάρισμα και αυτός δεν είναι άλλος από τον Gerald! Στο ρόλο του σωματοφύλακα , τι πρωτότυπο θα πει κανείς!-γενικά θεωρώ ότι τέτοιοι matso ρόλοι του πάνε γάντι-, ο οποίος είναι και φιλαράκι με τον πρόεδρο μας! Αμέ ! Έχοντας όμως αποχωρήσει από την ομάδα δεν προλαβαίνει το κακό,την τρομοκρατική επίθεση δηλαδή!Μόλις όμως το μαθαίνει??? Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!!!Ολομόναχος αναλαμβάνει να προσπαθήσει να εισχωρήσει στον Λευκό Οίκο και να τους ξεκάνει όλους! Τι σημάδι, τι ευλιγισία , τι ζιου ζίτσου , όλα τα κάνει και συμφέρει! Αμείωτη δράση και φυσικά κωλοφαρδία κυριαρχούν! Και? αυτάαααααα..Θες κι άλλα????Δε νομίζω να σου χρειαστούν!Αν γουστάρεις μπαμ μπουμ και  καταιγιστικές καταστάσεις τα άλλα είναι περιττά,διάβασες πόσες φορές τη λέξη δράση, οπότε καταλαβαίνεις!!!
   Κλισέ η ιστορία μας,με έναν πιο ανθρώπινο Πρόεδρο, που έχει φίλους, αγαπάει την οικογένεια του και νοιάζεται για το καλό των άλλων και της ανθρωπότητας, κλασσική αμερικανιά δηλαδή!Αλλά προσωπικά, πέρασα πολύ ευχάριστα και ανάλαφρα χωρίς να προσπαθώ να εμβαθύνω είτε ερμηνευτικά, είτε σαν νόημα....Γεια σας λοιπόν!!!!

Ας μιλήσουν και τα νούμερα!

Θα γελάσω ? 0\5

Θα κλάψω? 0\5

Θα θέλω καρδούλες και έρωτες (αίσθημα- sex) 0\5

Δεν θα παίρνω τα μάτια από την οθόνη?(δράση- αγωνία) 4\5

Θα κλείνω τα μάτια?(φόβος- βία) 3\5

Θα αναρωτηθώ που πάμε ώς κοινωνία?(σκέψη) 0\5

Θα δω αστεράκια?( εφέ) 4\5

Θα την ακούσω?( Ο.S.T) 2\5

Συνολική Βαθμολογία: 7\10



Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Puss in Boots (2011)


Πρωταγωνιστούν (φωνές): Antonio Banderas, Salma Hayek, Zach Galifianakis, Billy Bob Thornton
Σκηνοθεσία: Chris Miller
Εναλλακτικός τίτλος: "...Ήταν ένας γάτος, γάτος πονηρός..."

Υπόθεση: Ο γνωστός από τον "Shrek", αλανιάρης, παπουτσωμένος γάτος, αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο κι μια ταινία που αναφέρεται εξ'ολοκλήρου σε αυτόν κι μας περιγράφει την ιστορία του: πως δηλ. κατέληξε να είναι μια ζωή φυγάς, λόγω μιας άδικης κατηγορίας εις βάρος του για μια ληστεία που ποτέ δεν έκανε! Αντίθετα, τον πρόδωσε ο-άλλοτε-καλύτερος και παιδικός του φίλος, ο Humpty Dumpty, με τον οποίον συνήθιζε να κάνει σχέδια για το μέλλον, όσο ήταν μικροί και ζούσαν σε ένα ορφανοτροφείο του Μεξικού. Τώρα, μεγάλος κι έχοντας συνηθίσει σε αυτό τον περιπετειώδη τρόπο ζωής, ο γυναικο-κατακτητής, Λατίνος γάτος έχει μια μοναδική ευκαιρία να επιστρέψει ως ήρωας στο μέρος από το οποίο έφυγε, άλλοτε, κατατρεγμένος! Το μόνο που έχει να κάνει είναι να κλέψει τα "Μαγικά φασόλια" από ένα θεόμουρλο ζευγάρι ληστών, τους Jill και Jack...Ένα σχέδιο, όμως, που σχεδίαζε πολύ καιρό πριν με τον παλιό του φίλο...Τελικά, οι δρόμοι θα τους φέρουν ξανά κοντά, κι μαζί με την αισθησιακή γάτα, Kitty Softpaws κι τον Humpty Dumpty, θα επιχειρήσουν να κλέψουν τα "Μαγικά φασόλια", να πάνε στο "Κάστρο του Γίγαντα", να κλέψουν την "Χήνα που γεννά Χρυσά Αυγά" κι να τα μοιράσουν στους φτωχούς συγχωριανούς του "Σπιρουνάτου Γάτου" κι να καθαρίσουν έτσι το όνομά του! Εκτός κι αν, τελικά, όλο αυτό είναι μια ακόμη καλοστημένη παγίδα εις βάρος του αξιολάτρευτου γάτου μας...

Για πες, για πες: Ποιος δεν θυμάται τον μοναδικό κι αξιολάτρευτο "Παπουτσωμένο Γάτο", που πρωτο-γνωρίσαμε όλοι μέσα από την σειρά ταινιών του "Shrek"! Τον γάτο αυτόν που, ναι μεν, ήταν αλανιάρης, πονηρός και ριψοκίνδυνος, αλλά είχε μια μοναδική ικανότητα να σε μαγεύει με το παραπονιάρικο βλέμμα του κι να σε κάνει έπειτα ότι θέλει! Εεε...λοιπόν η Dreamworks, αποφάσισε να του χαρίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια ταινία 90 λεπτών, που μιλάει εξ'ολοκλήρου για την αφεντιά του! Άλλο που δεν ήθελε ο νάρκισσος γατούλης! Κι, όπως ίσως κατάλαβες από την περιγραφή παραπάνω, οι δημιουργοί του αποφάσισαν να ακολουθήσουν την πετυχημένη συνταγή που χρησιμοποίησαν και στον "Shrek" κι, όπως αποδείχθηκε, τους βγήκε σε καλό: δηλ. να μπερδέψουν μαζί πολλές ιστορίες και ήρωες παραμυθιών, πάντοτε όμως με την προϋπόθεση ότι, όλοι αυτοί, θα βοηθήσουν τον κύριο πρωταγωνιστή (στην προκειμένη περίπτωση, τον Puss in Boots) να αναδειχθεί κι να αφηγηθεί την ιστορία του. Έτσι κι εδώ, λοιπόν, βλέπουμε τον "Παπουτσωμένο Γάτο", να συναντά ένα...ομιλών αυγό(!), τον Humpty Dumpty, κι να προσπαθούν να κλέψουν τα "Μαγικά Φασόλια" από την Φασολιά του Τζακ κι να αρπάξουν μια "Χήνα" που θα τους γεμίσει με χρυσά αυγά κι θα τους κάνει πάμπλουτους! Τρέχα γύρευε κοινώς! Συν του γεγονότος ότι, στην σκηνοθεσία διακρίνουμε πολλές έμμεσες αναφορές κι σε άλλα κινούμενα σχέδια ή ταινίες του κινηματογράφου, π.χ. κάποιες σκηνές μάχης κι καταδίωξης, με τις κινήσεις και τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών να παραπέμπουν, άλλοτε στο "Kung Fu Panda" κι, άλλοτε, στον "Τίγρη και Δράκο"! Βρήκα πολύ έξυπνο το γεγονός ότι, οι δημιουργοί του, δημιούργησαν ένα σκηνικό που παραπέμπει σε...λατινογενείς συνθήκες, μιας κι ο Antonio Banderas, που για πολλοστή φορά χαρίζει την φωνή του στον "Σπιρουνάτο Γάτο", νιώθει σαν στο σπίτι του κατά κάποιον τρόπο, βγάζει από μέσα του τον Λατίνο εραστή  κι τον προσαρμόζει απόλυτα πάνω στον ήρωα κι τον απογειώνει! Η όλη σκηνοθεσία του Miller, γενικώς, παραπέμπει σε spaghetti western, με φόντο το καυτό κι άγριο Μεξικό! Ευτυχώς, εγώ δεν είδα την μεταγλωτισμένη έκδοση της ταινίας, γιατί νομίζω ότι θα έχανα το μισό νόημα της, αφού η όλη τσαχπινιά της, βρίσκεται στην απόλυτη ταύτιση του χαρακτήρα του Γάτου με τον ηθοποιό που του χαρίζει φωνή, τον γοητευτικό δηλ. κύριο Banderas! Το ίδιο λοιπόν θα σας συμβούλευα να κάνατε κι εσείς! Περίμενα, βέβαια, κάτι παραπάνω από τον Zach Galifianakis που, οφείλω να ομολογήσω πως δεν κατάφερα να τον αναγνωρίσω ή να ξεχωρίσω το ιδιαίτερο ύφος και στυλ του, εδώ πέρα, γεγονός που ίσως να δείχνει ότι μπορεί κι να μη τα κατάφερε κι τόσο καλά όσο θα ήθελε! Βέβαια, δεν τον βοήθησε ίσως κι ο ρόλος που είχε να υποδυθεί, αυτόν δηλ. ενός αυγού που...ντύνεται και μιλάει! Αν κι βρήκα πολύ αστεία την εμφάνισή του με την Χρυσή, ολόσωμη φόρμα, ώστε να παραπέμπει κι αυτός σε χρυσό αυγό! Θύμιζε κάτι σε Φλωρινιώτη κι πολύ το ευχαριστήθηκα! Κατά τ'άλλα, εννοείται ότι δεν θα μπορούσε από έναν Γάτο πονηρό κι ερωτύλο, όπως αυτός εδώ, να μην περιστοιχιζόταν από μια γοητευτική κι σαγηνευτική θηλυκή παρουσία κι, πάλι πολύ σωστά πράττοντας, έβαλαν να αναλάβει τον ρόλο αυτό μια γυναίκα που, με επιτυχία έχει "δέσει" παλιότερα, στο πλευρό του Banderas κι η χημεία τους έχει δοκιμαστεί επιτυχημένα! Έτσι, δεν θα μπορούσε να υποδυθεί την μυστηριώδη Kitty Softpaws, άλλη από την σεξοβόμβα Salma Hayek, χαρίζοντας μας ένα ακόμη φλογερό ζευγάρι Λατίνων εραστών! Άσε δε, που ήταν τόσο καλά κι αληθοφανή τα εφέ της ταινίας, που κάθε φορά που την έβλεπα αυτή την γάτα, ήθελα να την χαϊδέψω! Τόσο αληθινό κι απαλό έμοιαζε το τρίχωμά της! Εν ολίγοις, δεν είναι το αριστούργημα κι η έκπληξη που ήταν ο "Shrek" όταν πρωτοβγήκε στις αίθουσες, αλλά δεν είναι κι η αποτυχία κι η απογοήτευση που ήταν τα τελευταία sequels του πράσινου αυτού άσχημου, μα καλοκάγαθου, γίγαντα! Μια μέση λύση, με περιπέτεια, έρωτα, κάποιες αστείες στιγμές κι χιούμορ που θα εκτιμήσουν, άλλοτε οι μικροί κι, κάποιες φορές, και οι μεγάλοι και θα μείνουν όλοι ευχαριστημένοι από αυτή την ανάλαφρη κι ευχάριστη ταινία που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια! 

Με αρέσει: Πέρα από την σκηνή με το Αυγό, όπως σας είπα ήδη, που εμφανίστηκε αλά Φλωρινιώτης κι με έκανε να γελάσω, απόλαυσα και την σκηνή της μάχης κι, ουσιαστικά, της γνωριμίας του Γάτου με την εκρηκτική Γατούλα, που συνδύαζε την δράση με κάποια χορευτικά που θύμιζαν κινήσεις φλαμέγκο κι ισπανικού ταγκό! Τι πιο χαρακτηριστικό για δύο πρωταγωνιστές με λατινική φλόγα! 

Δεν με αρέσει: Δεν βρήκα κάτι που να με ενόχλησε ιδιαιτέρως!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Παρόλο που, αρχικά, η ταινία ήταν προγραμματισμένο να βγει μόνο σε μορφή dvd, ωστόσο τελικά η εταιρία αποφάσισε να την βγάλει στις αίθουσες, την περίοδο κιόλας του Halloween! Κι, ενώ η ταινία κατάφερε να σπάσει το ρεκόρ του καλύτερου ντεμπούτου που έκανε ποτέ ταινία, βγαίνοντας στις αίθουσες την εβδομάδα του Halloween, (που μέχρι πρότινος κρατούσε το "Saw III"), ωστόσο για την εταιρία της Dreamworks Animations, ήταν το χειρότερο ντεμπούτο οποιασδήποτε άλλης ταινίας της εταιρίας, από την εποχή του "Flushed Away" το 2006! Κι αναρωτιέμαι εγώ: αν τα 34 εκατ. δολάρια που έβγαλε η ταινία στην πρώτη εβδομάδα προβολής της, θεωρείται κακό ποσοστό...πόσα εκατ. έβγαλε δηλ. η ταινία με το καλύτερο ντεμπούτο της πρώτης εβδομάδας προβολών;             

ShareThis