fwto

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Killer Joe



Υπόθεση :  Ο Chris (Emile Hirsch), ένα παλικάρι από το Τέξας, βρίσκεται μπλεγμένος με ένα χρέος από την δουλειά του ως βαποράκι. Αποφασίζει ότι η μόνη λύση για να ξελασπώσει από το χρέος του είναι να σκοτώσει την μανά του και να πάρει τα λεφτά της ασφάλειας. Βάζει στο κόλπο τον πατέρα του, ο οποίος έχει χωρίσει από την γυναίκα του και μαζί αποφασίζουν να προσλάβουν τον Joe cooper(Matthew McConaughey), έναν επαγγελματία εκτελεστή που τυχαίνει να είναι και ντεντέκτιβ. Το θέμα είναι πως τα λεφτά από την ασφάλεια θα πάνε στην Dottie την αδελφή του Chris και επειδή η τιμή του Joe είναι λίγο τσιμπημένη αποφασίζουν να δώσουν την Dottie στον Joe ως ρήτρα, μέχρι να πάρουν τα λεφτά της ασφάλεια για να τον πληρώσουν.
                     
Με μια κουβέντα :  Ίσως μια από τις πιο δύσκολες και βίαιες ταινίες που είδα φέτος, που στο τέλος μας το γύρισε σε φαρσοκωμωδία που με έκανε να ξεραθώ στα γέλια.

Γενικά :  Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα το παραμικρό για αυτή την ταινία, δεν είχα διαβάσει τίποτα και δεν είχα δει κανένα τρέιλερ, ανυποψίαστος λοιπόν ξεκινάω να δω τι μου επιφυλάσσει η μοίρα. Στην πρώτη σκηνή έχουμε τον πρωταγωνιστή μας να χτυπά την πόρτα ενός τροχόσπιτου και να ανοίγει την πόρτα μια τύπισσα ξεβράκωτη από την μέση και κάτω, με το βετζέτζε της να μας λέει: «Καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα»! Από εκεί και ύστερα μπήκα πολύ εύκολα στο πνεύμα του έργου, άρχισα να σκέφτομαι όλες εκείνες τις ταινίες και σειρές που έχουν να κάνουν με ανθρώπους του αμερικανικού νότου και το πόσο διεφθαρμένοι και καράβλαχοι είναι. Έτσι λοιπόν και σε αυτή την ταινία βλέπουμε μια ¨οικογένεια¨ πραγματικό κατακάθι της ζωής, ο πατέρας φορώντας την ολόσωμη σκελέα του παππού βουτηγμένη στην λίγδα από πάνω έως κάτω, η μητριά η επιτομή του βρομοπούτ@νου, ο γιος και εγκέφαλος της όλης υπόθεσης ένα χαμένο κορμί και η μικρή κόρη απλά αλαφροΐσκιωτη. Να μην στα πολυλογώ, αυτοί οι σαΐνιδες προσλαμβάνουν ένα δολοφόνο/ντεντέκτιβ για να βγάλουν από την μέση την μάνα και πρώην σύζυγο, καθώς έτσι θα πάρουν λεφτά από την ασφάλεια. Εν ολίγοις αυτά με την υπόθεση του έργου, στο ενδιάμεσο γίνονται και άλλα φυσικά, ο δολοφόνος παίρνει την μικρή κόρη ως ρήτρα γιατί δεν έχουν να τον πληρώσουν για τον φόνο, ο γιος τρώει το ξύλο της αρκούδας σχεδόν από όλους τους πρωταγωνιστές, ο πατέρας στο κόσμο του γκούφι και η μητριά να κρύβει μυστικά και ντοκουμέντα. Ξέρω ότι δεν βγάζω και πολύ νόημα αλλά τα πράγματα είναι πολύ απλά, η ταινία έχει να κάνει με ένα απλό σχέδιο δολοφονίας που φυσικά πάει κατά διαόλου. Πρέπει να ειδοποιήσουμε όμως ότι το έργο αυτό δεν είναι για αυτούς που έχουν ¨ελαφριά καρδιά¨, πέρα από το βίαιο ξύλο που πέφτει, τα αίματα, τα σεξουαλικά που γίνονται (και είναι πολλά), είναι μια ταινία που σε σφίγγει όταν βλέπεις, γιατί κατά τα ψέματα οι ηθοποιοί είναι αστερία. Καταρχήν έχουμε τον Emile Hirsch που αν και έχω καιρό να τον δω σε ταινία ήταν απολαυστικότατος  όπως όλοι τους βέβαια, τόσο αληθινοί στους χαρακτήρες τους που νόμιζες ότι έπαιζαν τον εαυτό τους. Αποκορύφωμα βέβαια η Gina Gershon που δεν έχω ιδέα από που την ξεθάψανε αλλά ήταν συγκλονιστική, ειδικά εκεί που παίρνει πιπ@ ένα τηγανισμένο μπούτι κοτόπουλου, ήταν συγκλονιστική και όχι δεν κοροϊδεύω. Φυσικά βέβαια δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω για τον Matthew McConaughey ο οποίος ναι μεν έπαιξε καλά, αλλά πραγματικά είτε παίζει τον ναυαγοσώστη, είτε παπά, είτε δολοφόνο το σίγουρο είναι ένα, τον κώλο του θα μας τον δείξει, έλεος πια! Κλείνοντας η ταινία απλά προσπαθεί με όλη την βία, την γύμνια και την γενικότερη ξεδιαντροπιά της, να μας κτίσει την ανυπομονησία των τελευταίων 15-20 λεπτών που γίνονται οι ανατροπές, οι αποκαλύψεις και ίσως ο πιο κακός χαμός που έχω δει, που πραγματικά είναι τόσο ξαφνικός, αλλά και τόσο τραγελαφικός που απλά σε κάνει να γελάς, άντε τώρα εσύ να βγάλεις άκρη!!!

Η Ατάκα : Έλα τώρα που θες και ατάκα από αυτό το έργο.

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή στο τέλος, στο οικογενειακό δείπνο.

Χειρότερη σκηνή : Παραδόξως καμία.

Δες την: Γιατί θες να δεις κάτι το διαφορετικό.

Μην την δεις :  Αν είσαι πολύ μη μου άπτου.

Με ποιον να την δεις :  Με τους κολλητούς σου.

Μην την δεις με :  Την γιαγιά σου την καλή που έχει κότες στην αυλή.

People Like Us



Υπόθεση :  Εδώ και πολλά χρόνια ο Sam (Chris Pine) έχει κρατήσει τις αποστάσεις του από τον πατέρα του. Όταν εκείνος πεθαίνει, ο Chris επιστρέφει στο σπίτι για την κηδεία και για να δει αν ο πατέρας του του άφησε στην διαθήκη κάποια λεφτά για αν βγει από το οικονομικό πρόβλημα που έχει στην δουλειά του. Αλλά μαθαίνει ότι ο πατέρας του άφησε τα λεφτά σε κάποιον Josh Davis (Michael Hall D'Addario), που ύστερα από μια μικρή έρευνα ανακαλύπτει ότι είναι ο γιος μιας κοπέλας με το όνομα Frankie (Elizabeth Banks). Ο Sam ανακαλύπτει μετά από λίγο ότι αυτή η κοπέλα είναι αδελφή του, από μια παλιά εξωσυζυγική σχέση του πατέρα του, δεν τις δίνει τα λεφτά αλλά αρχίζει να προσεγγίζει αυτή και το παιδί της για να μάθει πιο πολλά πράγματα για την ζωή τους, χωρίς όμως να τους αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα.
                     
Με μια κουβέντα :  Μια όμορφη και συγκινητική ταινία.

Γενικά : Βασικά δεν ξέρω τι να γράψω για αυτό το έργο, τυπικά ότι και αν πω σίγουρα θα είναι κάτι που το έχεις ξανακούσει για τέτοιου είδους έργα. Το σίγουρο είναι πως η ταινία θεωρείται ένα από τα πιο δυνατά mainstream δράματα του 2012. Πολλοί μάλιστα λένε ότι οι ερμηνείες της Elizabeth Banks και της MichellePfeiffer θα πρέπει να μπουν στο Oscar-adar μας  για τον Οσκαρικό Φεβρουάριο που μας έρχεται, αν και έχουμε ακόμα... Το βασικό μειονέκτημα του έργου είναι λίγο πολύ αναμενόμενο πριν δούμε καν την ταινία και αυτό είναι το κλισέ. Μπορεί η όλη ιστορία ενός τύπου που ανακαλύπτει ότι ο πατέρας του  είχε κάνει ένα παιδί εκτός γάμου να μας φαίνεται τετριμμένη αλλά έτσι όπως ο σκηνοθέτης Alex Kurtzman μας πλασάρει την υπόθεση, τη κάνει όλο και πιο ιντριγκαδόρικη, καθώς ο Sam (ο ήρωας μας) δεν αποκαλύπτει στην κοπέλα ότι είναι ο αδελφός της. Να μην στα πολυλογώ, τα δύο ετεροθαλή αδέλφια αρχίζουν να κάνουν παρέα, ο Sam γνωρίζει τον ανιψιό του, αντιλαμβάνεται ότι η αδελφή του είναι μια κοπέλα που στο παρελθόν έχει περάσει πολλά και τώρα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και φτάνουμε στο σημείο να έχουμε την καημένη την κοπελίτσα να ψιλογουστάρει τον Sam χωρίς βέβαια να ξέρει ότι εκείνος είναι αδελφός της. Όμως μην σκιάζεσαι αγαπητέ αναγνώστη, δεν παίζει να δεις τίποτα αιμομικτικό στο έργο, γιατί εκεί που πάει να εκδηλωθεί η κοπελίτσα ο Sam της τα λέει όλα και μετά γίνεται το σώσε. Γιατί, και να το πούμε αυτό, η ταινία είναι κλισέ όπως είπαμε, έχει αυτό το ιντριγκαδόρικο με τα αδέλφια, οκ συμφωνώ, αλλά ξέρεις πως στο τέλος θα τα βρουν και θα ζήσουν όλοι ευτυχισμένοι τρώγοντας τα λεφτά του πεθαμένου πατέρα, που ήταν ανεύθυνος σύζυγος και αδιάφορος γονιός. Αυτά γίνονται πάνω κάτω στο έργο, υπάρχει πολύ συναίσθημα, συγκίνηση και το κλάμα έχει πολλές πιθανότητες να σου βγει, παράλληλα βέβαια υπάρχουν μερικές σκηνές που είναι ανάλαφρες και γλυκές που θα σε δέσουν με τους ήρωες και τα προβλήματα τους, γιατί όπως και να το κάνουμε το σενάριο δεν μας παρουσιάζει τέλειους χαρακτήρες, όλοι τους είναι ¨τυραννισμένοι¨ άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο και αυτή η ιστορία είναι που θα τους φέρει πιο κοντά ώσπου να βρουν την ηρεμία που ψάχνουν. Όπως είπα και πιο πάνω η  Elizabeth Banks, που μέχρι πέρσι δεν ήξερα ποια είναι και φέτος την βλέπω παντού μπροστά μου είναι εξαιρετική στο ρόλο της ανυποψίαστης αδελφής του Sam, ενώ η Michelle Pfeiffer, στο ρόλο της μάνας του Sam, πέταξε από πάνω της φτιασίδια και μαλάματα και μας παρουσίασε ένα πρόσωπο που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναδεί από την Michelle. Σίγουρα πολύ δυνατή ερμηνευτικά, φυσική, ταλαιπωρημένη όπως πρέπει άλλωστε για τον ρόλο, με βαθύ συναίσθημα και φορτισμένη ψυχολογία, είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να την βλέπεις σε αυτή την κατάσταση. Στο ρόλο του Sam ο Chris Pine που για μένα ήταν απλά cool χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω, ενώ πρέπει να τονίσουμε ότι στο έργο παίζει και η κουκλάρα Olivia Wilde, αλλά την έφαγε η μαρμάγκα και δεν εμφανίζεται σε πολλές σκηνές. Κλείνοντας το ¨People Like Us¨  είναι μια αρκετά καλή ταινία, με αναμενόμενη αρχή, μέση και τέλος, αλλά είναι κάτι που προσπερνάτε από τις δυνατές ερμηνείες, τους ρεαλιστικούς ήρωες και το καλογραμμένο σενάριο.

Η Ατάκα : Sam: «Άσε με να είμαι ο αδελφός σου».

Ποιον θα έπαιζα :  Τον πρωταγωνιστικό για να δω άραγε τι θα έκανα στην θέση του.

Αγαπημένη σκηνή :  Μου άρεσε πολύ η τελευταία σκηνή όπου τα αδέλφια ανακαλύπτουν κάτι για τον πατέρα που πίστευαν ότι τους είχε παραμελήσει.

Χειρότερη σκηνή : Όπως κατάλαβες σε όλη την ανάρτηση δεν ανέφερα καθόλου τον μικρό Michael Hall D'Addario που έπαιξε τον ρόλο του ανιψιού του Sam. Πέρα του ότι έχει μια εκνευριστική φάτσα, ήταν τόσο μα τόσο μικρομέγαλο που ήταν πραγματικά για σφαλιάρες. Όποτε σε κάθε σκηνή που έπαιζε έψαχνα μέσα στο μυαλό μου τρόπους να τον βγάλω από την άκρη.

Δες την :  Γιατί είναι μια απρόσμενα καλή ταινία και κυρίως ένα καλό δράμα που τόσο καιρό έχουμε να δούμε.

Μην την δεις :  Σιγά μην κάτσεις να δεις δυο αδέλφια, ενώ έχεις την υπόνοια ότι κάτι το ερωτικό πλανάτε στον αέρα.

Με ποιον να την δεις :  Με την μαμά σου.

Μην την δεις με :  Τους κολλητούς σου.

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

The Lady


Υπόθεση :  Αυτή είναι η ιστορία της Aung San Suu (Michelle Yeoh) και του άντρα της Michael Aris. Παρά την απόσταση, τον μακροχρόνιο χωρισμό και τις επικίνδυνες και εχθρικές καταστάσεις της Μιανμάρ, η αγάπη τους συνέχισε να υπάρχει μέχρι το τέλος. Μια ιστορία αφοσίωσης και ανθρώπινης κατανόησης στήνεται σε ένα φόντο πολιτικού τρόμου που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Μια ταινία αφιερωμένη στο ειρηνικό δρόμο που χάραξε μια από τις πιο πολυσυζητημένες μορφές του δημοκρατικού πνεύματος μέσα στην στρατιωτική δικτατορία της Μιανμάρ.
                     
Με μια κουβέντα :  Νομίζω ότι ήταν πολύ νωρίς για να γυριστεί αυτή η ταινία.

Γενικά :  Λοιπόν βγάλε χαρτί και μολύβι έχουμε ιστορία πρώτη ώρα. Η Αούνγκ Σαν Σου είναι κόρη του στρατηγού και εθνικού ήρωα της Μιανμάρ, Αουνγκ Σαν που έχασε την ζωή του μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1947, ενώ από το 1962 η χώρα βρίσκεται κάτω από τον στρατιωτικό νόμο. Το 1988, η  Αούνγκ Σου επιστρέφει στην χώρα του πατέρα της και συμμετέχει ενεργά στις λαϊκές εξεγέρσεις, ενώ αναδεικνύεται σε ηγέτης υπερ της δημοκρατίας. Την επόμενη χρονιά της υποβλήθηκε κατ’ οίκον  περιορισμός. Σημαντική στιγμή στην ζωή της ήταν οι εκλογές του 1990, όπου το κόμμα της κέρδισε την πρώτη θέση (58.7% με 392 έδρες)σε μια ιστορική ψηφοφορία καθώς ήταν η πρώτη που πραγματοποιήθηκε στην χώρα ύστερα από 30 χρόνια. Η Σου μπορεί να κέρδισε της εκλογές όμως το Κρατικό Συμβούλιο Νόμου και Αποκατάστασης της Τάξης, αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία, μη δεχόμενο τα αποτελέσματα. Η Σου έμεινε σε  κατ’ οίκον περιορισμό για 20 με κάποιες μικρές ελευθερώσεις που σύντομα έληγαν άδοξα. Το 2010 αφέθηκε εκ νέου ελεύθερη και εξελέγει βουλευτής.  Ζητώ συγγνώμη για όλο αυτό το λογύδριο, απλά το θεώρησα κάπως απαραίτητο για να σε βάλω μέσα στα ρεζουμέ της ταινίας. Η ταινία όπως κατάλαβες μιλά για την Αούνγκ Σαν Σου, πρόεδρο του σοσιαλιστικού κόμματος της Μιανμάρ  που κυριολεκτικά πέρασε τα πάνδεινααπό το χουντικό καθεστώς της χωράς της, που μέχρι και πριν από 2 χρόνια ήταν στην εξουσία (αν και φημολογείται ότι η νέα κυβέρνηση είναι κάλυψη των στρατιωτικών). Το έργο όμως δεν μένει αποκλειστικά στην Αούνγκ Σαν Σου, μεγάλο κομμάτι του έργου μας δείχνει και την άλλη όψη του νομίσματος, την ζωή του άνδρα της Michael Aris που ζούσε μαζί με τα δυο τους παιδιά στο Οξφόρδης, μην μπορώντας να επισκεφτεί την γυναίκα του ή την Μιανμάρ γενικότερα. Από την μια λοιπόν βλέπουμε την πολιτική δράση της Σου και από την άλλη τον αγώνα του άνδρα της για να κάνει την ιστορία της Σου παγκοσμίως γνωστή με αποτέλεσμα να της απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Η ταινία είναι σε γενικές γραμμές καλή, άλλα έχει πολλά μειονεκτήματα. Το  πιο σοβαρό για μένα είναι πως η ιστορία της Σου τυπικά δεν έχει γραφτεί ακόμα, αν σκεφτείς ότι πριν από δυο χρόνια ήταν ακόμα φυλακισμένη. Θέλω να πιστεύω δηλαδή ότι σαν άνθρωπος έχει ακόμα πολλά να δώσει και να κάνει στην χώρα της, οπότε πρώτο φάουλ. Κάτι ακόμα που με ξένισε απίστευτα είναι πως, ιστορικά τουλάχιστον, το έργο έχει κενά και μικρολαθάκια. Ποτέ δεν μας γίνεται γνωστό ότι η Σου ήταν 20 χρόνια υπό κατ’ οίκον περιορισμό καθώς η ιστορία μας σταματά στις Βουδιστικές εξεγέρσεις του 2007, ενώ παράλληλα ποτέ δεν μας φανερώνεται ότι μέσα σε εκείνα τα χρόνια της είχαν δοθεί κάποιοι περίοδοι χάριτος όπου ήταν ελεύθερη. Και το χειρότερο κομμάτι για μένα ήταν πως υπήρχαν σκηνές όπου η Σου ξανάσμιγε με τον άντρα της υστέρα από.. και εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια και ήταν τόσο τυπικοί μεταξύ τους που καταντούσε χαζό. Μα είναι δυνατόν, να μην έχεις δει την γυναίκα σου για χρόνια, να μην ξέρεις αν ζει ή αν πέθανε και όταν την συναντάς να την φιλάς σταυρωτά σαν να είναι καμία θειά σου; Μα σε παρακαλώ τώρα! Για όλα βέβαια φταίει ο Luc Besson που αν και τον έχω κατατάσσει στους συμπαθής μου σκηνοθέτες , κατάφερε να με απογοητεύσει με μια ταινία που κάτι πάει να κάνει αλλά σε αφήνει στα μισά. Δηλαδή ούτε το μεγάλο βιογραφικό δράμα είδα, ούτε τον μεγάλο έρωτα που υπερνικά τα σύνορα και τα πρέπει. Ευτυχώς όμως είδα μια ταινία με υπέροχη κινηματογράφηση, χάρηκα τον πολιτισμό αυτής της ξένης για μένα χώρας, άνοιξε το μάτι μου με τα απέραντα τοπία και τα πλούσια χρώματα που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την γκρίζα Οξφόρδη. Τέλος η ερμηνεία της Michelle Yeoh στο ρόλο της Σου ήταν συγκλονιστική από κάθε άποψη, δίνοντας μας την δυνατότητα να έρθουμε κοντά σε μια γυναίκα που δεν απόψε ποτέ να ελπίζει και να υπερασπίζεται την ελευθερία και την δημοκρατία της χώρας της.


Η Ατάκα : Aung San Suu: «Παρακαλώ χρησιμοποιήστε την ελευθερία σας για να προάγεται την δική μας»

Ποιον θα έπαιζα :  Μάλλον κάποιον από τους γιους της Σου.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου προσπαθεί να ακούσει από το ραδιόφωνο της ομιλία του γιου της κατά την αποδοχή του βραβείου Νομπέλ. Αλλά και η τελευταία σκηνή με τους μοναχούςνα προελαύνουν μέχρι το σπίτι της με δημοσιογραφικά πλάνα να εναλλάσσονται τα κινηματογραφικά έκαναν έναν πολύ δυνατό επίλογο.

Χειρότερη σκηνή : Εκείνη η σκηνή που είχα προαναφέρει. Μα να συναντιέται το ζευγάρι μετά από τόσο καιρό και να είναι σαν τις κουμπάρες;

Δες την :  Γιατί πρέπει λίγο να αρχίσεις να βλέπεις καμία πιο σοβαρή ταινία, μεγάλωσες στην τελική.

Μην την δεις : Γιατί δεν σου αρέσουν οι βιογραφικές ταινίες που ίσως και να έχουν μερικά λαθάκια και ανακρίβειες.

Με ποιον να την δεις :  Μόνος σου.

Μην την δεις με :  Εφηβικές ηλικίες που είτε βλέπουν ακόμα Transformers ή ακόμα χειρότερα το Λυκόφως.

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Madagascar 3: Europe's Most Wanted



Υπόθεση :  Ο Alex (Ben Stiller), ο Marty (Chris Rock), η Gloria (Jada Pinkett Smith) και ο Melman (David Schwimmer) προσπαθούν για μια ακόμα φορά να επιστρέψουν στην Νέα Υόρκη, αλλά χωρίς τους πιγκουίνους δεν γίνεται δουλειά. Έτσι αποφασίζουν να πάνε να τους βρουν στο Μόντε Κάρλο, όπου εξαπατούν ασύστολα το καζίνο της πόλης. Δυστυχώς όμως εκεί ανακαλύπτονται από την αστυνομία άγριων ζώων και για να ξεφύγουν ξεκινάνε το πιο απίθανο ταξίδι μέσα στην Ευρώπη, παίρνοντας μέρος σε ένα περιοδεύον τσίρκο.
                     
Με μια κουβέντα : Στην τελική χάνεται και ο τίτλος του έργου καθώς Μαδαγασκάρη ακούμε και Μαδαγασκάρη δεν βλέπουμε.

Γενικά : Παίζει να είναι η χειρότερη ταινία κινουμένων σχεδίων που είδα φέτος και αν όχι η χειρότερη σίγουρα βγαίνει ισόπαλη με την Εποχή των Παγετώνων 4! Πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ; Βασικά το πρώτο και πιο τραγικό πράγμα που συμβαίνει στο έργο και θα έπρεπε να είναι το κλου σας για να σταματήσετε να βλέπετε την ταινία είναι το γεγονός πως οι βασικοί μας ήρωες πρέπει να πάνε από την Αφρική στο Μόντε Κάρλο. Σε αυτό βέβαια δεν βλέπουμε τίποτα το μεμπτό, αφού πήγαν από την Μαδαγασκάρη στην Αφρική με αεροπλάνο, σίγουρα μπορούν να πάνε και στην Ευρώπη. Έλα όμως που δεν χρησιμοποιούν αεροπλάνο, ούτε καν την βαρκούλα του ψαρά, αποφασίζουν λοιπόν, άκουσον  άκουσον να πάνε στο Μόντε Κάρλο κολυμπώντας… από την Αφρική! Φυσικά δεν θα ασχοληθώ καν με το ΠΩΣ κολύμπησαν από την Αφρική μέχρι το Μόντε Κάρλο, θα έρθω όμως να κάνω μια απλή ερώτηση, αφού λοιπόν ένα λιοντάρι, μια ζέβρα, ένας ιπποπόταμος  και μια καμηλοπάρδαλη μπορούν να κολυμπήσουν μια μεγάλη απόσταση, γιατί γ@μω τον μπελά μου δεν κολύμπησαν μέχρι την Νέα Υόρκη, που είναι και ο τελικός τους προορισμός; Και μην τολμήσει κανείς να μου πει για τα κρύα νερά του Ατλαντικού θα σφαχτούμε. Από εκεί και ύστερα η ταινία είναι άλλα ντάλα της Παρασκευής το γάλα, ένα σενάριο με μηδαμινή πλοκή και ενδιαφέρον και ανύπαρκτα αστεία. Θα μου πεις, βέβαια, ότι έγινα και 23χρονών γαϊδούρι, τί περίμενα από κινούμενα σχέδια; Έλα όμως που η ταινία δεν είναι καν αστεία για ένα 10 χρόνο και ας μην αναφερθούμε καν σε άλλα κινούμενα σχέδια που είναι αποκλειστικά για το χιούμορ των μεγάλων. Από την άλλη όμως έχουμε ένα κάλο στοιχείο που είναι οι μπόλικοι καινούργιοι χαρακτήρες που γνωρίζουμε, μια τίγρη, μια λεοπάρδαλη και ένας θαλάσσιος λέοντας  είναι οι τρεις βασικοί καινούργιοι πρωταγωνιστές που μονοπωλούν το ενδιαφέρων του θεατή. Όμως τα καινούργια πρόσωπα έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα, γιατί ενώ τους δίνετε χρόνος μέσα στο έργο να γίνουν πιο οικείοι με τους θεατές, χάνεται αναπόφευκτα χρόνος για τους παλιούς μας γνώριμους, Έτσι μην περιμένετε και πολλές ατάκες από τον Βασιλιά Τζούλιαν φέτος και ας συνάπτει ερωτικό δεσμό με μια μουγκή αρκούδα, ενώ ακόμα και ο Μέλμαν περνά απαρατήρητος. Κλείνοντας γιατί δεν έχω τι άλλο να πω, η τρίτη ταινία της Μαδαγασκάρης είναι μεγάλο φάουλ στην σειρά, πραγματικά δεν ξέρω ποιος έδωσε το οκ για να γυριστεί, αλλά σίγουρα ήταν τρομερό λάθος, καθώς η ιστορία είναι πρόχειρη, άγευστη και άχρωμη παρόλα τα πυροτεχνήματα και τα καλειδοσκοπικά τεχνάσματα του 3D.

Η Ατάκα : King Julien: «Ε, αυτή δεν είναι πρώτη θέση».

Ποιον θα έπαιζα :  Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή :  Ούτε να το σκέφτεσαι

Χειρότερη σκηνή : Πραγματικά σιχάθηκα να βλέπω τον θαλάσσιο λέοντα.

Δες την :  Γιατί είσαι υποχρεωμένος ή γιατί έχασες κάποιο στοίχημα.

Μην την δεις :  Ακόμα και οι πιγκουίνοι είναι άφαντοι στο έργο.

Με ποιον να την δεις :  Με τα ανιψάκια σου, όσο πιο μικρά τόσο το καλύτερο.

Μην την δεις με :  Τους φίλους σου.

ShareThis