fwto

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Rango



Υπόθεση : Ο Rango (Johnny Depp) είναι ένας συνηθισμένος χαμαιλέοντας που κάθεται στην γυάλα του και παίζει θεατρικά έργα στα οποία είναι ο ήρωας που σώζει την μέρα. Κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού η γυάλα με τον Rango πέφτει στην άσφαλτο και σπάει, περιπλανώμενος στο καυτό ερημικό τοπίο θα συναντήσει την σαύρα Beans (Isla Fisher) η οποία θα τον οδηγήσει στην πόλη Ντέρτ, μια πόλη που στο παρελθόν έσφυζε από ζωή, αλλά τώρα εξαιτίας της έλλειψης του νερού φυτοζωεί. Όλοι παίρνουν τον Rango με κακό μάτι καθώς είναι ένας ξένος που εισέβαλε στην πόλη τους, όταν του ζητάνε εξηγήσεις και αποδείξεις για το ποιος είναι, εκείνος σκαρφίζεται μια ευφάνταστη ιστορία σύμφωνα με την οποία είναι ένας ξακουστός cow boy της μακρινής δύσης.
Με μια κουβέντα : Ένα ενδιαφέρον και αρκετά κωμικό animation.
Γενικά : Εμένα δεν μου αρέσουν τα ερπετά, όχι μόνο τα φίδια, γενικά δεν μου αρέσουν ούτε οι σαύρες, ούτε και οι χαμαιλέοντες, έτσι όταν αποφάσισα να δω αυτή την ταινία ήμουν λίγο μαγκωμένος ως προς το τι θα δω και κατά πόσο αηδιαστικό θα είναι το ερπετοθέαμα. Οι δυο βασικοί παράγοντες που με ώθησαν να παραβλέψω την αποστροφή μου στα σαυροειδή ήταν από την μια ο αγαπητός Johnny Depp στο ρόλο του Rango και από την άλλη ο σκηνοθέτης Gore Verbinski ο οποίος έχει ξανασυνεργαστεί με τον Johnny στην πρώτη τριλογία των πειρατών της καραϊβικής. Βάζω λοιπόν την ταινία και κολλάω μαζί της από το πρώτο λεπτό, από την πρώτη σουρεαλιστική σκηνή όπου ο Rango μέσα στην γυάλα του παίζει ένα μικρό θεατρικό του οποίου πρωταγωνιστές είναι ένας πλαστικός φοίνικας, ένα κουρδιστό ψαράκι και μια ψόφια κατσαρίδα. Από την στιγμή που ο Rango γύρισε και είπε ότι το ψαράκι ήταν κάλο και μάλιστα πολύ κάλο στην υποκριτική του, είπα ότι παίζει να είναι μια πολύ έξυπνη ταινία και πράγματι 2 ώρες αργότερα είχα ακόμα εκείνο το χαζό χαμόγελο που είχα από την αρχή του έργου. Το σενάριο είναι πανέξυπνο, αρκετά σουρεαλιστικό σε πολλά σημεία, με μπόλικες ατάκες, αρκετό πείραγμα ανάμεσα στους ήρωες, με αρκετές δώσεις δυναμισμού και τρέλας και με ένα ξαφνικό και αναπάντεχο ηθικό δίδαγμα για όλο το κόσμο. Φυσικά μιλάμε για μια ταινία κινούμενων σχεδίων που δεν είναι για μικρά παιδιά, το χιούμορ της είναι πιο ψαγμένο και απευθύνεται σε πιο ενήλικο κοινό, πράγμα που εμένα μου άρεσε γιατί τα πολλά χαζά σε ένα animation δεν τα μπορώ. Βεβαία το σενάριο δεν είναι ο μονός παράγοντας που κάνει την ταινία πιο κατάλληλη σε ενήλικες, μην ξεχνάς ότι ο σκηνοθέτης του έργου έκτος από την τριλογία των πειρατών έχει σκηνοθετήσει και το ¨The Ring¨ που δεν το λες και παιδική ταινία. Από την άλλη ο Johnny Depp, αν και δεν φαίνεται αλλά μόνο ακούγεται, είναι η κινητήριος δύναμη αυτού του έργου, χαίρεσαι πραγματικά να τον ακούς, ενώ τον συνοδεύουν γνωστοί ηθοποιοί όπως η νεαρή Isla Fisher, ο αγαπητός Alfred Molina και ο θεός Bill Nighy. Η μουσική του έργου είναι θεσπέσια από τον μάγο Hans Zimmer ο οποίος συνέθεσε τα ορχηστρικά κομμάτια, ενώ την ιδία ώρα ακούμε αρκετά τραγούδια τα οποία ερμηνεύει το μουσικό σχήμα Los Lobos που στην ταινία έχουν μορφή κουκουβάγιων που με την συνοδεία ακουστικής κιθάρας εξιστορούν τα κατορθώματα του Rango. Αυτά λοιπόν είχα να πω για τον φίλο μου τον Rango, τώρα θα πρέπει να σε αφήσω γιατί πάω να τον δω για δεύτερη φόρα… Αριμπα μουτσατσος!
Η Ατάκα : Rango: «Και τώρα, καλπάζουμε
Ποιον θα έπαιζα : Δέχομαι μόνο τον πρωταγωνιστικό ρόλο και κανέναν άλλον.
Αγαπημένη σκηνή : Όλες οι σκηνές όπου ο Rango ως ηθοποιός που είναι αυτοσχεδιάζει.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Γιατί έχει ωραίο και έξυπνο χιούμορ, είναι ωραία και απλή ταινία κινούμενων σχεδίων χωρίς εφέ και φιοριτούρες και φυσικά για τον Johnny.
Μην την δεις : Αν, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν σου αρέσουν τα animation.
Με ποιον να την δεις : Με τους φίλους σου.
Μην την δεις με : Με άτομα που το παίζουν κουλτούρα και διανόηση και παριστάνουν πως δεν έχουν χρόνο για κινούμενα σχέδια.


Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Sucker Punch


Υπόθεση : Ένα νεαρό κορίτσι, η Baby doll (Emily Browning) μεταφέρεται σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα με την βία καθώς κατηγορείται για την δολοφονία της αδελφής της κάτι που είναι ψέμα και για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια ο μοχθηρός πατριός της κανονίζει να υποβάλει σε λοβοτομή μέσα στις επόμενες πέντε μέρες. Η Baby Doll μην μπορώντας να αντέξει την όλη κατάσταση επιλέγει να αποτραβηχτεί μέσα στο μυαλό της και με την φαντασία της να μετατρέψει το ψυχιατρικό κέντρο σε ένα πορνείο όπου εκεί μαζί με άλλες τέσσερεις κοπέλες θα προσπαθήσει να ελευθερωθεί. Για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να βρει διάφορα αντικείμενα τα οποία θα την οδηγήσουν στην ελευθερία του, όλα αυτά μπορούν να αποκτηθούν με την ξεχωριστή τέχνη της Baby Doll στον χορό, ο οποίος μεταφέρει τις τέσσερεις κοπέλες σε παράλληλους κόσμους.

Με μια κουβέντα : Εφέ και κακό αλλά από σενάριο τίποτα!

Γενικά : Μεγάλος ντόρος για αυτή την ταινία και όλα φυσικά οφείλονται στον σκηνοθέτη της ταινίας, τον κύριο Zack Snyder (¨300¨, ¨Watchmen¨,¨Legend of the Guardians¨) ο οποίος για άλλη μια φορά δημιούργησε μια ταινία που πέρα τα οποία προβλήματα καταφέρνει να μαγέψει τον θεατή με τα χιλιάδες χρώματα, τα υψηλής αισθητικής οπτικά και ηχητικά εφέ και τις συναρπαστικές εναλλαγές αργών και γρήγορων πλάνων. Βέβαια από την άλλη μεριά το σενάριο της ταινίας είναι πάτος… απόπατος για την ακρίβεια, πιστεύω πως αν και η ταινία ήταν νορμάλ σε διάρκεια (σχεδόν 2 ώρες), δεν κατάφερε να εξελιχτεί σωστά με αποτέλεσμα τα περισσότερα πράγματα να γίνουν γρήγορα και πρόχειρα. Φυσικά δεν αναφέρομαι στις σκηνές όπου κυριαρχούσε το εφέ και οι μάχες, μιλάω για τις σκηνές όπου οι πρωταγωνιστές μιλούσαν και κατέστρωναν το σχέδιο τους. Κατά την διάρκεια λοιπόν αυτών των σκηνών το σενάριο ήταν ο μέγας απών, ότι λέγανε τα κορίτσια του έργου ήταν απλά ψεύτικα λόγια, χωρίς βάση και συναίσθημα, άλλες φορές οι στιχομυθίες ήταν βγαλμένες από παλιά καμένη ταινία, τίγκα στα κλισέ και στα εύκολα υπονοούμενα. Το σενάριο λοιπόν ήταν χάλια και η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να το καταπιείς τόσο εύκολα όσα εφέ και αν σου ρίξουν στην μούρη. Θέλω να πιστεύω ότι αν η ταινία ήταν πιο μεγάλη, η ροη της θα ήταν σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς και δεν θα είχε αυτόν τον παράλογο καλπασμό. Στους βασικούς ρόλους έχουμε 5 κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά. πρωταγωνίστρια είναι η γλυκιά Emily Browning ως Baby Doll (Το ξέρω, τραγικό όνομα αλλά σκέψου ότι δουλεύει σε πορνείο), η οποία τα κατάφερε μια χαρά σε μια άκρως περιπετειώδης ταινία, με μπόλικες πολεμικές χορογραφίες, ξιφομαχίες, πυροβολισμούς και φυσικά χωρίς να φύγει ούτε στάλα το eyeliner από το μάτι! Μαζί της έχουμε την Abbie Cornish που κακά τα ψέματα ήταν η μεγαλύτερη από όλες και φαινόταν, την Jena Malone με ένα πολύ ωραίο κούρεμα, την Vanessa Hudgens που μου είναι αδιάφορη και την εξωτική Jamie Chung. Η μουσική του έργου ήταν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις καθώς ακούς πολλά ενδιαφέροντα mainstream κομμάτια όπως το ¨Army of Me¨ της Björk, ενώ κάποια άλλα ( όπως το πασίγνωστο ¨Sweet Dreams¨ ) ερμηνεύονται με έναν διαφορετικό τρόπο από την Emily Browning (πολύπλευρο ταλέντο). Κλείνοντας σου λέω ότι η ταινία μπορεί να μην έχει ένα ενδιαφέρον ή σοβαρό σενάριο, έχει όμως τόσα όμορφα εφέ, τέτοια όμορφη εναλλαγή περιπετειών (από τους σαμουράι, στους γερμανούς, από εκεί στους δράκους και τέλος στα ρομπότ) που πολύ απλά δεν μπορείς να της πεις όχι.

Η Ατάκα : Sweet Pea: « Μπορείς να αρνηθείς ότι οι Άγγελοι δεν υπάρχουν, να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν είναι αληθινοί, άλλα εμφανίζονται αργά ή γρήγορα σε περίεργα μέρη και σε δύσκολους καιρούς. Μπορούν να μιλήσουν μέσα από τον οποιοδήποτε να φωνάξουν μέσα από δαίμονες αν χρειαστεί. Να μας εμψυχώσουν, να μας προκαλέσουν να πολεμήσουμε»

Ποιον θα έπαιζα : Εξαιτίας του μειωμένου αριθμού αντρικών χαρακτήρων θα επιλέξω να παίξω την Rocket.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσε η βραδινή σκηνή με τους σαμουράι στα χιόνια.

Χειρότερη σκηνή : Όχι χειρότερη απλά πολύ τραβηγμένη μου φαίνεται η αρχική σκηνή όπου δεν μιλούσε κανένας και εμείς απλά βλέπαμε πως η Baby Doll μεταφέρεται στο ψυχιατρείο.

Δες την : Αν θες να δεις μια ωραία περιπέτεια με καυτά κορίτσια να περιφέρονται δεξιά και αριστερά.

Μην την δεις : Αν θες να δεις μια ταινία με βάθος.

Με ποιον να την δεις : Με τους κολλητούς σου.

Μην την δεις με : Με τις φίλες σου.



You Will Meet a Tall Dark Stranger


Υπόθεση : Όταν ο Alfie (Anthony Hopkins) παρατά την γυναίκα του Helena (Gemma Jones) για να κυνηγήσει τα χαμένα του νιάτα και ένα call girl, η Helena αφήνει την λογική της κατά μέρος και παραδίνει την ζωή της σε αβάσιμες συμβουλές μιας τσαρλατάνας μάντισσας. Την ίδια ώρα η κόρη τους Sally (Naomi Watts) δυστυχισμένη με τον γάμο της αναπτύσσει μια φλετρώδη σχέση με το αφεντικό της Greg (Antonio Banderas), ενώ την ίδια ώρα ο άντρας της Roy (Josh Brolin) περιμένοντας απάντηση για το καινούργιο του βιβλίο αναπτύσσει μια ερωτική σχέση με την γοητευτική γειτόνισσα του.

Με μια κουβέντα : Και το μονό θετικό του έργου είναι πως δεν παίζει ο Woody Allen.

Γενικά : Είμαι λίγο μπερδεμένος, πριν ένα λεπτό ήθελα να την θάψω, αλλά πέρασε μια πολύ συγκεκριμένη σκέψη από το μυαλό μου και έτσι θα είμαι λίγο πιο εγκρατής. Σκέφτηκα που λες ότι η συγκεκριμένη ταινία που μπορεί να μην μου άρεσε και να την βρήκα τόσο ανιαρή και ανούσια, να είναι πολύ αληθινή. Κάτσε και σκέψου τις ιστορίες που διαδραματίζονται, έχεις έναν 60αρι που χωρίζει από την γυναίκα του για να τα φτιάξει με μια ξεβαμμένη χαζή ξανθιά που τον θέλει μόνο για τα λεφτά του. Έχεις την σύζυγο του 60αρη που από την θλίψη της πέφτει στις μάγισσες και της χαρτορίχτρες για να δει που χάνεται όλες τις νύχτες. Έχεις την κόρη του 60αρη που πασχίζει, η καημένη, να τα φέρει βόλτα με τον αποτυχημένο συγγραφέα σύζυγο της (ο οποίος γλυκοκοιτάζει την γειτόνισσα), ενώ την ίδια ώρα το αφεντικό της είναι το όνειρο κάθε γυναίκας. Με απλά λόγια μπορούμε να πούμε ότι η ταινία ακλουθεί την ζωή δυο ζευγαριών με ότι συνεπάγεται αυτό καθώς οι χαρακτήρες βασανίζονται από τα πάθη, τις ανησυχίες, τις φιλοδοξίες και τα άγχη που μπαίνουν μέσα στο μυαλό τους και τους οδηγούν σε παράτολμες πράξεις. Σκηνοθετικά δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο γιατί δεν έχω δει πολλές ταινίες του Woody Allen. Οκ έχω δει μερικές, αλλά σε σχέση με το πόσες έχει σκηνοθετήσει και με το απίστευτο γεγονός πως βγάζει ταινία κάθε χρόνο, εγώ εξακολουθώ να έχω δει λίγες. Λέγαμε λοιπόν για την σκηνοθεσία, δεν ξέρω τι να πω, δεν ξέρω πως ήταν οι παλιές ταινίες του Allen αλλά οι πιο σύγχρονες είναι για μένα μέτριες έως αδιάφορες. Έχω δει ένα σωρό κοινωνικές και αισθηματικές ταινίες, αλλά παρόλα αυτά οι ταινίες του Allen δεν μου κάνουν καμιά αίσθηση και ώρες ώρες φτάνω στο σημείο να αμφισβητήσω το πολυφημισμένο ταλέντο του. Το σενάριο είναι φυσικά από τον ίδιο, εδώ μπορώ να πω καλά λόγια, γιατί το σενάριο είναι που κάνει την ταινία τόσο αληθοφανή. Οι ερμηνείες ήταν καλές, αλλά μέχρι εκεί, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία γιατί έκτος από τον Anthony Hopkins δεν τρέφω κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κανέναν από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές. Κλείνω λέγοντας πως η ταινία απευθύνεται σε γυναίκες άνω τον 45 γιατί είναι αυτές που θα έχουν την μεγαλύτερη υπομονή, έτσι ώστε να κάτσουν και να την δουν ολόκληρη.

Η Ατάκα : Helena: «Ο Jonathan με άφησε για μια άλλη γυναίκα… μια πεθαμένη… είναι πιο άκαμπτες αντίπαλοι»

Ποιον θα έπαιζα : Δεν θέλω να παίξω κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή : Δεν έχω.

Χειρότερη σκηνή : Αρκετές και αυτό γιατί είναι αδιάφορες.

Δες την : Για το καστ, για τον σκηνοθέτη και για να περάσει η ώρα σου ελαφρώς βασανιστικά.

Μην την δεις : Αν θες το κάλο σου.

Με ποιον να την δεις : Με την θεια σου.

Μην την δεις με : Με τους κολλητούς σου.



Kung Fu Panda 2



Υπόθεση : Ο Πό (Jack Black) είναι πλέον μέλος της ομάδας των Ατρόμητων 5, έχει μάθει να υπερασπίζεται τους κατοίκους της περιοχής αλλά εξακολουθεί να είναι το ίδιο αδέξιος, χοντρός και αγαθός. Μια μέρα έρχεται ένα μήνυμα από την πόλη Γκόνγκμεν όπου ο εξόριστος πρίγκιπας Σαν (Gary Oldman) σχεδιάζει να κατακτήσει όλη την Κίνα με την χρήση μεταλλικών όπλων και μαύρης μαγείας. Η ατρόμητη 5 και ο Πό θα πρέπει να ταξιδέψουν μέχρι την πόλη Γκόνγκμεν και να αποτρέψουν τον πρίγκιπα Σαν από την εξαφάνιση του Κονγκ Φου.
Με μια κουβέντα : Ξανά τα ίδια;
Γενικά : Ναι οκ καλή η πρώτη ταινία, πολύ καλή θα έλεγα, εγώ ήμουν από τους πρώτους που θέλησαν και ένα sequel στην ιστορία του χοντρού και αγαθού πάντα, αλλά περίμενα κάτι αντάξιο του πρώτου μέρους. Είναι γεγονός ότι πολλές ταινίες και animation που συνεχίζουν με δεύτερες και τρίτες ταινίες δεν έχουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα, βέβαια υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν το αντίθετο (Ice Age). Το συγκεκριμένο sequel δεν είναι χάλια, είναι κάλο και πιστεύω ότι τα πήγε καλά και στο box office, αλλά για μένα που δίνω λίγο μεγαλύτερο βάρος στις animation ταινίες, μου φάνηκε κάπως πρόχειρη και πολύ προβλέψιμη. Καταρχήν η όλη ιστορία με τους βασιλιάδες παγώνια και τον εξορισμένο γιο που η προφητεία τον θέλει να γίνεται κυρίαρχος της Κίνας, θα έπρεπε να αναφερθεί στην πρώτη ταινία καθώς πρόκειται για ένα γεγονός που έχει σχέση με το ιστορικό υπόβαθρο των δυο ταινιών. Θέλω να πω πως, μου φάνηκε κάπως περίεργο το ότι υπάρχει ένας κακός πρίγκιπας που θα κατακτήσει τον κόσμο και εμείς δεν είχαμε ιδέα για αυτό. Παράλληλα όλο αυτό με τον πρίγκιπα παγώνι στο ρόλο του κακού ήταν λιγάκι κλαιν. Μα ποιος φοβάται τα παγώνια τέλος πάντων; Στην πρώτη ταινία είχαμε αν θυμάμαι καλά μια σιβεριανή τίγρη που ήταν και πολύ τσαμπουκαλεμένη, εδώ το παγώνι είναι πολύ φλούφλικο και ας το παίζει μάγκας, εγώ ήξερα ότι τα παγώνια είναι ψωροπερήφανα πλάσματα και όχι καρατέκες. Ακόμη η ταινία μου φάνηκε πολύ γρήγορη (αυτό για μερικούς είναι καλό) και πολύ προβλέψιμη (αυτό δεν είναι καλό για κανέναν). Θέλω να πω ότι από την αρχή του έργου ήξερα ότι το πάντα θα κέρδιζε με κάποιο τρόπο το παγώνι χρησιμοποιώντας την τεχνική της ¨εσωτερικής ηρεμίας¨ που του μαθαίνουν στην αρχή. Κάτι άλλο που με ενόχλησε και το θεωρώ μεγάλη επανάληψη της πρώτης ταινίας είναι η ίδια ιστορία με τον μπαμπά του πάντα την πάπια (ναι, το πάντα είναι υιοθετημένο από μια πάπια). Νόμιζα λοιπόν ότι το όλο θέμα της υιοθεσίας και άγχος από τον μπαμπά πάπιο το είχαμε ξεκαθαρίσει στο τέλος της πρώτης ταινίας, τώρα ξαφνικά τι έγινε και άρχισε το πάντα να μουτσοκλαίει για την καταγωγή του; Για να φύγουμε όμως από αυτά, να σου πω ότι οι ερμηνείες ήταν καλές, ο αγαπητός Jack Black έδωσε ρεσιτάλ, ενώ μου άρεσε που ξανάκουσα την φωνή της Angelina Jolie και του Dustin Hoffman στους χαρακτήρες της Tigress και του δασκάλου Shifu αντίστοιχα. Βέβαια όλοι οι άλλοι ηθοποιοί ήταν λιγάκι στο περιθώριο, οι χαρακτήρες τους είχαν βουβό πόνο και πιο πολύ ο χαρακτήρας της Lucy Liu που την θεωρώ την μεγάλη χαμένη της ταινίας καθώς είχε όλες κι’ όλες δυο ατάκες. Κλείνοντας να ξανατονίσω ότι για τον περισσότερο κόσμο η ταινία είναι καλή και για μένα επίσης καλά πέρασε η ώρα μου, αλλά είχα προφανώς μεγάλες προσδοκίες και απογοητευτικά.
Η Ατάκα : Πό: «Α! Ο παλιός μου εχθρός… Οι σκάλες!»
Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να κάνω την γριά κατσίκα μάντισσα.
Αγαπημένη σκηνή : Σεν έχω κάποια συγκεκριμένη, όλες ήταν έτσι και έτσι!
Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή όπου το πάντα μετά την πρώτη του ήττα πηγαίνει σε ένα απομονωμένο μέρος και αναζητά τον εαυτό του και βρίσκει τον τρόπο να κερδίσει το παγώνι. Την θεωρώ χειρότερη σκηνή γιατί ήξερα από την αρχή της σκηνής τι θα γίνει.
Δες την : Γιατί έχεις δει την προηγούμενη, θέλεις να σκάσει λιγάκι το χειλάκι σου και γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βγει και τρίτη ταινία και θα πρέπει να είσαι ενημερωμένος.
Μην την δεις : Αν δεν θες να δεις μια ελαφρώς πρόχειρη ταινία.
Με ποιον να την δεις : Με τα ανιψάκια σου.
Μην την δεις με : Άτομα που δεν βλέπουν ταινίες κινουμένων σχεδίων.


ShareThis