fwto

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Submarine


Υπόθεση : Ο Oliver (Craig Roberts) προσπαθεί να φτιάξει όνομα για τον εαυτό του, στο σχολείο που πηγαίνει, αλλά το καταφέρνει μόνο στην φαντασία του. Σύντομα η προσοχή του πέφτει στην Jordana (Yasmin Paige), την ιδιόρρυθμη συμμαθήτρια του και αποφασίζει πως θα γίνει το καλύτερο αγόρι στο κόσμο, για χάρη της. Παράλληλα η ήδη φθίνουσα σχέση των γονιών του, δέχεται έναν ακόμα πλήγμα, όταν ένας πρώην της μητέρας του μετακομίζει στο διπλανό σπίτι. Ο Oliver τότε σκαρώνει διάφορα ανορθόδοξα σχέδια προσπαθώντας να κρατήσει την σχέση των γονιών του σταθερή, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια την περίεργη σχέση που έχει με την Jordana.

Με μια κουβέντα : Για πολλούς η καλύτερη Βρετανική κωμωδία της χρονιάς, βρέ δε σφάξανε!

Γενικά : Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, όταν μια ταινία, που διαρκεί 1 ½ ώρα, σε κάνει να καγχάσεις μια και μοναδική φορά, τότε δεν θεωρείτε η καλύτερη Βρετανική κωμωδία της χρονιάς, αλλά η μεγαλύτερη πατάτα της χρονιάς!!! Η ταινία δεν μου άρεσε, στο λέω από την αρχή για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, εσένα μπορεί να σου αρέσει, μπορεί ίσως να σε στιγματίσει γιατί μπορεί να μιλήσει στον ξεχασμένο έφηβο που κρύβεις μέσα σου, αλλά εμένα με κούρασε. Το στυλ που χαρακτηρίζει το έργο είναι κάτι μεταξύ indie και new wave, τι σημαίνουν όλα αυτά; Σε γενικές γραμμές, αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι, πρώτον είναι ευρωπαϊκού τύπου ταινία, δεύτερον το budget είναι πενιχρό οπότε δεν υπάρχουν εφέ και μεγάλα ονόματα, τρίτον η σκηνοθεσία είναι πάντα λίγο πιο παιχνιδιάρικη, τέταρτον το σενάριο μπορεί να είναι είτε βουβό είτε πολυλογάδικο, εδώ έχουμε την δεύτερη κατηγορία και πέμπτον και πιο σίγουρο δεν θα αρέσει σε κανένα άνθρωπο που ακούει Κιάμο! Η υπόθεση του έργου επικεντρώνεται στην ζωή του Oliver ενός εφήβου που είναι λιγάκι ψώνιο, του αρέσει δηλαδή να σκέφτεται ότι είναι ο ένας και μοναδικός, θα ήθελε να είναι ο βασιλιάς του σχολείου, θα ήθελε όλοι να τον σέβονται και να τον φοβούνται, αλλά στην πραγματικότητα ο Oliver είναι ένας τρόμπας και μισός. Αυτό το εγωιστικό παιδάκι με το τρισάθλιο κούρεμα και με το μοντγκόμερι που του έφτανε στο αστράγαλο (σχεδόν), επεμβαίνει με το έτσι θέλω στην ζωή των γονιών του. Πολλοί θα πουν ότι έτσι κάνουν τα παιδιά, ότι θέλουν να προστατεύσουν τους γονείς τους, αλλά κυρίως θέλουν να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από τις αλλαγές, όπως είναι ένα διαζύγιο. Κάλο είναι αυτό και μπορώ να το δεχτώ, αν εφόσον η ταινία μιλά για ένα 10χρονο, αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με έναν τύπο γύρο στα 16-17 που έχει συμπεριφορά 10χρονου τότε έχουμε πρόβλημα. Όπως κατάλαβες ο κεντρικός ήρωας μου είναι τρομερά αντιπαθής και αυτός είναι ο βασικός λόγος που δεν μου άρεσε η ταινία, γιατί κατά τα άλλα η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή. Έχει αυτό το παιχνιδιάρικο που είπα και πιο πάνω, έχει ωραία παγωμένα πλάνα με χρήση κάμερας, που κάνει στροφή 360 μοιρών, έχει γρήγορη εναλλαγή πλάνων, που σου παρουσιάζει όλους τους ήρωες του έργου, γρηγορώ, άμεσα και με τα χαρακτηριστικά του καθενός και έχει μια ενδιαφέρουσα χρήση πλάνων από παλιά κάμερα χειρός που κάνει την ταινία λίγο πιο vintage. Το σενάριο αν και μου πλασάρει έναν αντιπαθή πρωταγωνιστή λέει μερικά έξυπνα πράγματα, ψαγμένα και λίγο κουλτουρέ (εδώ φαίνεται και το Indie, New Wave στοιχείο). Κατά τα άλλα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου είναι λίγο εξωπραγματικοί, όλοι με τον δικό τους τρόπο, η μάνα υστερική, ο πατέρας καταθλιπτικός, η γκομενίτσα επαναστάτρια χωρίς αιτία, ο γείτονας μυστικιστής νίτζα και δεν συμμαζεύεται, ενώ ο πρωταγωνιστής Ας τον αυτόν καλύτερα. Συνεχίζοντες και κλείνοντας, η ταινία είναι τιγκαρισμένη με αδιάφορα τραγουδάκια, όπου ο τραγουδιστής μαζί με την κιθάρα του κλαίνε την μαύρη τους την μοίρα και αν δεν θες να τον συνοδεύεις στο μοιρολόι καλά θα κανείς να δεις την ταινία με μεγάλη όρεξη και όχι με μέτριες διαθέσεις.

Η Ατάκα : Oliver : «Σε μας και σε ένα υπέροχο βράδυ ερωτοτροπίας».

Ποιον θα έπαιζα : Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή του φιλιού κάτω από την γέφυρα των τρένων, με την Polaroid να τραβά φωτογραφίες του φιλιού.

Χειρότερη σκηνή : Δεν μου άρεσε που η γκόμενα του πιτσιρικά ήταν ψευτοκουλτουριάρα και ήθελε ρομαντικό ραντεβού στην βρόμικη αποβάθρα με θέα το εργοστάσιο με τα τοξικά απόβλητα.

Δες την : Γιατί σου αρέσει να πειραματίζεσαι.

Μην την δεις : Αν είναι too Indie for you.

Με ποιον να την δεις : Με μια φίλη σου που γυρνά στην πόλη με ποδήλατο, φορά πολύχρωμα φουλάρια και χαχόλικα παντελόνια, καπνίζει στριφτό και παίζει τάβλι σαν άντρας.

Μην την δεις με : Την κοπέλα που σου αρέσει, άλλα ακούει Κιάμο και τα συναφή.

The Hangover II



Υπόθεση : Ο Stu (Ed Helms) παντρεύεται και μαζί με τον Doug, τον Phil (Bradley Cooper), τον Alan (Zach Galifianakis) και τον αδελφό της μέλλουσας γυναίκας του Teddy, ταξιδεύουν μέχρι την Ταϊλάνδη για τον γάμο. Μετά από μια ήσυχη βραδιά στην παραλία, ο Stu, ο Allan και ο Phil ξυπνάνε στην Bangkok. Ο Doug έχει επιστρέψει στο ξενοδοχείο και προσπαθεί να κρατήσει την νύφη σε άγνοια, ενώ ο Teddy δεν βρίσκεται μαζί του, αλλά ούτε και με τους άλλους στην Bangkok. Οι τρεις φίλοι, ξαναζώντας τη τρέλα του Las Vegas στην άπο ανατολή, προσπαθούν να θυμηθούν τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ, ενώ την ίδια ώρα αναζητούν τον Teddy, ώστε να φτάσουν στο γάμο πριν τον ακυρώσει ο αυστηρός πατέρας της νύφης.

Με μια κουβέντα : Όχι τόσο καλή όσο η πρώτη, αλλά βλέπεται.

Γενικά : Καταρχήν πριν πούμε το οτιδήποτε, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πως γίνεται το sequel της πιο επιτυχημένης κωμωδίας του ’09, να έχει τόσο καταθλιπτικό Soundtrack; Εν συνεχεία, μπορεί κάποιος να μου πει, γιατί εμένα δεν μου άρεσε τόσο πολύ, ενώ όλοι οι άλλοι τρελάθηκαν; Μην με παρεξηγήσεις δεν στο παίζω κουλτουριάρης, η πρώτη ταινία μου είχε αρέσει παρά πολύ, είχα τρελαθεί στο γέλιο, αλλά αυτή την φορά δεν ξέρω, δεν μου το έβγαλε. Μάλλον θα φταίει το γεγονός ότι η ταινία βγήκε πολύ γρήγορα, ίσως πάλι να φταίει το ότι η υπόθεση είναι ίδια με την προηγούμενη σε βαθμό απάτης ή ίσως να φταίει το θλιβερό Soundtrack. Ένα είναι το σίγουρο, ότι σαν την πρώτη δεν είναι και αυτό όλοι μπορούν να το παραδεχτούν, ακόμα και εκείνοι που γέλασαν και πέρασαν καλά. Η υπόθεση όπως είπαμε και πιο πάνω κινείτε στα ίδια πλαίσια με το πρώτο μέρος, ο Stu αποφασίζει να παντρευτεί, θυμούμενος όμως τι είχε τραβήξει στο προηγούμενο μπάτσελορ αποφασίζει να μην διοργανώσει κανένα πάρτι, παρά ένα ήσυχο ποτό στην παραλία. Αυτό ήταν, ξυπνάνε στην άλλη άκρη της χώρας σε μια άκρως επικίνδυνη πόλη για τους ¨χαμένους¨ τουρίστες και προσπαθούν να βρουν τον αδελφό της νύφης, που δεν θυμούνται που τον άφησαν. Όπως λοιπόν κατάλαβες, η ταινία είναι οικτρά όμοια με την προηγούμενη, δεν σου προσφέρει καμία έκπληξη, ενώ τα καινούργια στοιχεία που εντάσσονται δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν το μεγαλείο της πρώτης, γιατί κακά τα ψέματα, τα είχαμε δει όλα. Έτσι, εδώ όλα φαίνονται τρομερά ακραία, τραβηγμένα και ίσως θλιβερά. Το σενάριο δεν λέει πολλά και οι μόνες ατάκες της προκοπής βγαίνουν από το στόμα του Galifianakis, ο οποίος για άλλη μια φορά ενσαρκώνει τον ρόλο του Alan, ενός εκκεντρικού τύπου, που εκτός από την γνωστή παρέα, δεν έχει άλλους φίλους και είναι προσκολλημένος σε αυτούς. Ο Galifianakis λοιπόν είναι ο μόνος που θα προκαλέσει γέλιο, με το χαμένο βλέμμα και τις κουλές ατάκες, ο Bradley Cooper και ο Ed Helms ήταν σε αρκετές σκηνές κουραστικοί και έμοιαζαν σαν να προσπαθούσαν αρκετά, πιο συγκεκριμένα ο Cooper, που δεν τον έχω για πιο σοβαρά έργα, ήταν πολύ απογοητευτικός. Ο Ken Jeong στο ρόλο του Κυρίου Chow μπορεί να προκαλέσει γέλιο γιατί είναι σαν ομοφυλοφιλική καρικατούρα μαφιόζου, που όπως και να το κάνουμε έχει πλάκα. Κλείνοντας, η ταινία δεν είναι για πέταμα, θα γελάσεις, αλλά όχι όσο είχες γελάσει στην πρώτη, όλα τα στοιχεία που την απαρτίζουν είναι μέτρια και φαίνονται πως όλοι οι συντελεστές (σεναριογράφοι, σκηνοθέτες, ηθοποιοί) έχουν εφησυχαστή στις δάφνες με αποτέλεσμα να μην μας προσφέρουν κάτι εξαιρετικό, αλλά κάτι πολύ μέτριο.

Η Ατάκα : Alan: «Όταν μια μαϊμού δαγκώνει ένα πέος, είναι αστείο σε όλες τις γλώσσες».

Ποιον θα έπαιζα : Τον Alan για την βλακεία του και τον Doug γιατί την γλίτωσε από όλη αυτή την ταλαιπωρία.

Αγαπημένη σκηνή : Όλες οι σκηνές με τον Chow!

Χειρότερη σκηνή : Δεν μου άρεσε που σε μια ανάμνηση που είχε ο Alan, είδαμε αυτόν και τους υπόλοιπους χαρακτήρες στην παιδική τους ηλικία να ζουν την χθεσινή βραδιά, με όλα τα ποτά, τις πόρνες και τα διάφορα. Πες με πουριτανό, εμένα δεν μου άρεσε να βλέπω 10χρονα να πίνουν!

Δες την : Γιατί θέλεις να δεις την τρελοπαρέα σε νέες περιπέτειες, με νέα απώλεια μνήμης, σε ξένη χώρα.

Μην την δεις : Γιατί είναι μια από τα ίδια.

Με ποιον να την δεις : Τους κολλητούς σου.

Μην την δεις με : Με την μέλλουσα νύφη σου.


Murder on the Orient Express


Υπόθεση : Ο Hercule Poirot (Albert Finney) βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη και προσπαθεί να βρει θέση στο φημισμένο τρένο ¨Orient Express¨, για να φτάσει στην Αγγλία. Αν και ασφυκτικά γεμάτο, βρίσκει θέση χάρη στις καλές του γνωριμίες. Μέσα στο τρένο, ο Κύριος Ratchett πληροφορεί τον διάσημο ντεντέκτιβ, ότι εδώ και καιρό δέχεται απειλητικά μηνύματα, από αγνώστους και πως είναι διατεθειμένος να πληρώσει αδρά τον Poirot για να γίνει ο προσωπικός του bodyguard, αν και τελικά η πρόταση του απορρίπτεται. Το επόμενο πρωί ο Ratchett βρίσκεται νεκρός, ενώ ο Poirot ανακαλύπτει πως το πραγματικό του όνομα ήταν Cassetti και πως ήταν υπεύθυνος για μια απαγωγή ανήλικου και πέντε δολοφονιών. Ο Poirot αποφασίζει να εξιχνιάσει τον φόνο, καθώς το τρένο έχει κολλήσει στα χιόνια και η αστυνομία θα αργούσε να έρθει. Αρχίζει, λοιπόν, να ανακρίνει τους επιβάτες του τρένου, καθώς είναι πεπεισμένος ότι ο δολοφόνος του δολοφόνου είναι ακόμα μέσα σε αυτό.

Με μια κουβέντα : Αλέξανδρε Ρήγα σε μισώ θανάσιμα.

Γενικά : Όχι, δεν έπαθα εγκεφαλικό, ξέρω πολύ καλά τι λέω. Θάμασε μια σειρά του Mega, το ¨Κόκκινο Δωμάτιο¨; Το σενάριο αυτής της σειράς ήταν του Ρήγα, ο οποίος κάποια στιγμή έκανε ένα εορταστικό (;) επεισόδιο, στο οποίο ο Καφεντζόπουλος έκανε τον ντεντέκτιβ και προσπαθούσε να εξιχνιάσει μια δολοφονία στο ξενοδοχείο. Όσοι έχετε δει αυτό το επεισόδιο (σαν εμένα) καλά θα κάνετε να μην δείτε την συγκεκριμένη ταινία, γιατί πολύ απλά ο Ρήγας ΚΑΤΑΚΛΕΨΕ τη υπόθεση, εξαφανίζοντας έτσι μια για πάντα την μαγεία του μυστηρίου, μίας κατά τα άλλα εξαιρετικής ταινίας. Με τον ενθουσιασμό όμως να έχει εξαφανιστεί μια για πάντα και την πλήρη απογοήτευση να έχει πάρει την θέση του, ήταν δύσκολο να δω την ταινία και να την ευχαριστηθώ. Αν είσαι από τους τυχερούς και δεν έχεις δει το επεισόδιο στο οποίο αναφέρθηκα, πιο πάνω, τότε θα χαθείς για 2 ώρες μέσα στο μυστηριώδη τρένο του ¨Orient Express¨. Το πνεύμα μυστηρίου της ταινίας ξεκινά από την πρώτη κι’ όλας σκηνή, όπου με τρομακτική μουσική με βιολιά, σου εξιστορείτε η απαγωγή ενός μικρού μωρού, θα μου πεις: «Που κολάει η απαγωγή, με τον φόνο στο τρένο;» και εγώ θα σου απαντήσω ότι ο εγκέφαλος της απαγωγής (που φυσικά την είχε γλιτώσει) βρίσκεται στο τρένο και ότι ένα πρωινό, καθώς το τρένο διέσχιζε τις χιονισμένες περιοχές των Βαλκανίων, βρίσκεται νεκρός. Το ερώτημα λοιπόν είναι ποιος τον σκότωσε, αλλά για κακή τύχη του δολοφόνου, στο τρένο βρίσκεται ο πασίγνωστος ντεντέκτιβ Hercule Poirot, που αναλαμβάνει την εξιχνίαση της δολοφονίας. Η ταινίας βασίζεται στο μυθιστόρημα της Agatha Christie, η οποία βγαίνοντας από τον κινηματογράφο και σε ηλικία 84άρων ετών γύρισε και είπε ότι ήταν η καλύτερη μεταφορά ενός βιβλίου της στην μεγάλη οθόνη. Η σκηνοθεσία απλή και με ένα σενάριο στρωμένο που κυλά άνετα και που σε καμία περίπτωση δεν προμηνύει την εξέλιξη της εξιχνίασης της δολοφονίας. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους γίνεται πανζουρλισμός, έχουμε τον Albert Finney στον ρόλο του ¨περίεργου¨ και πανούργου ντεντέκτιβ Poirot, έχουμε την Lauren Bacall που υποδύεται μια πολυλογού πλούσια μαντάμ. Την Vanessa Redgrave με πυρόξανθο μαλλί και με μάτι στο χρώμα του ουρανού, τον Sean Connery που από τότε φαινόταν γερασμένος, με ένα γελοίο μουστάκι αλλά με ταλέντο από εδώ μέχρι εσένα. Τον Anthony Perkins που μας θύμισε τον ρόλο του στο ¨Psycho¨ και μας άρεσε πολύ και φυσικά την Ingrid Bergman που υποδύεται μια σαλεμένη θεούσα, ένας ρόλος που της χάρισε το Oscar Α’ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της σε μια πεντάλεπτη σκηνή, που γύρισε σε μια μόνο λήψη. Κλείνοντας η ταινίας είναι μια ωραία ευκαιρία για να καθίσεις στο ζεστό καναπεδάκι σου και να χαθείς στην εξιχνίαση μιας στυγερής δολοφονίας μέσα σε ένα ιστορικό τρένο.

Η Ατάκα : Dr. Constantine: «Ο δολοφόνος βρίσκεται ανάμεσα μας».

Ποιον θα έπαιζα : Τον καρβουνιάρη!

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσε η μεγάλη σκηνή όπου ο Poirot ανακοινώνει στους επιβάτες του τρένου, ποιος από όλους είναι ο δολοφόνος.

Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω, αν και με εκνεύρισε που ήξερα από την αρχή μέχρι το τέλος τι θα γίνει.

Δες την : Γιατί έχεις πολύ καιρό να δεις μια ταινίας με εξιχνίαση μιας δολοφονίας και γιατί το καστ της ταινίας είναι απλά θρυλικό.

Μην την δεις : Αν έχεις δει το επεισόδιο από το Κόκκινο Δωμάτιο, που ανέφερα πιο πάνω.

Με ποιον να την δεις : Με μερικούς φίλους και να παίξετε μεταξύ σας ποιος έκανε την δολοφονία.

Μην την δεις με : Άτομα που βλέπουν μόνο κωμωδίες και ρομαντικές ταινίες.



Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Sleeping Beauty


Υπόθεση : Η Lucy (Emily Browning) είναι μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται σε δυο δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Προσπαθεί να αντιμετωπίσει την αλκοολική μητέρα της, που της ζητά συνεχώς χρήματα και να καταφέρει να πείσει το αγόρι της σπιτονοικοκυράς της να μην την διώξει από το σπίτι. Μη μπορώντας να μαζέψει αρκετά χρήματα για τις σπουδές της, δουλεύει και ως πόρνη και μια μέρα αποφασίζει να εργαστεί στην υπηρεσία της Μαντάμ Clara (Rachael Blake). Η δουλειά της σε αυτή την υπηρεσία είναι να σερβίρει φαγητό και ποτό σε ανθρώπους της υψηλής κοινωνίας σε πριβέ πάρτι , αλλά όλα αυτά φορώντας μονό τα εσώρουχα της. Λίγο αργότερα όμως και με τα οικονομικά της, ακόμα, σε άθλια κατάσταση θα μπει στην διαδικασία να προσφέρει άλλου είδους απολαύσεις στους ηλικιωμένους φίλους της Clara.

Με μια κουβέντα : Ξανασκέψου το.

Γενικά : Οκ , δεν θα σου πω ψέματα, αυτή η ταινία δεν είναι για όλους, όχι γιατί το θέμα της μπορεί να σου φανεί σκληρό, αλλά γιατί στο τέλος θα σου φανεί ότι πέρα από την πρωταγωνίστρια και το θέμα, όλα τα άλλα στην ταινία ήταν για πέταμα. Την σκηνοθεσία και το σενάριο αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου η πρωτάρα Julia Leigh και ενώ φαίνεται ότι έχει όλη την καλή διάθεση για να μας παρουσιάσει μια ωραία ευρωπαϊκού τύπου ταινία για την πορνεία, μας τα χάλασε. Η υπόθεση καταρχήν είναι ένα από τα καλά, σε ιντριγκαρίζει και ο τίτλος που σε παραπέμπει στο παραμύθι, αλλά καμία σχέση δεν έχει με αυτό. Η υπόθεση λοιπόν θέλει μια πανέμορφη κοπέλα να προσπαθεί να επιβιώσει στον κόσμο, δεν έχει λεφτά για το νοίκι, δεν έχει λεφτά για την αλκοόλα μάνα της, δεν έχει λεφτά για τις σπουδές της και έτσι καταφεύγει στην πορνεία. Καλά, όταν λέω πορνεία μην φανταστείς τίποτα φτηνό, μιλάμε για glam πορνεία με πλούσιους και ναρκωτικά στην άκρη για μεζεδάκι. Έχοντας μπει για τα καλά στο κύκλωμα, ρισκάρει και μπλέκεται σε μια υπηρεσία όπου πλούσιοι γερομπαμπαλίδες μπορούν να κάνουν διάφορα πάνω σε νεαρές κοπέλες έναντι αδρής αμοιβής. Αυτή είναι η ενδιαφέρουσα υπόθεση, αλλά η Leigh δεν μας προσφέρει τίποτα άλλο, το σενάριο της ήταν ανύπαρκτο, ελάχιστες κουβέντες, που δεν οδηγούσαν πουθενά, χαρακτήρες που κατά την γνώμη μου, θα μπορούσαν να μην υπάρχουν καθώς το σενάριο από μόνο του δεν τους έδινε το περιθώριο, ούτε να εξελιχτούν αλλά ούτε και να μας γίνουν πιο οικείοι ανοίγοντας μας τα χαρτιά τους. Η σκηνοθεσία από την άλλη καταφέρνει μέσα από πολλές σκηνές να γίνει ωμη, ψυχρή και ρεαλιστική, αλλά μέχρι εκεί, το τέλος της ταινίας είναι σαν να κόβεται ξαφνικά το φιλμ και όλοι να αναρωτιούνται: «και τώρα τι έγινε;». Το δεύτερο και τελευταίο θετικό της ταινίας και ο μοναδικός λόγος που αποφάσισα να δω το έργο, είναι η ύπαρξη της Emily Browning στο πρωταγωνιστικό ρόλο. Την συγκεκριμένη κοπελίτσα πολύ την συμπαθώ, γιατί καταφέρνει, με τους λίγους ρόλους που έχει παίξει, να μας παρουσιάζει ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού της, κάθε φόρα. Εδώ την βλέπουμε να πασχίζει για την ζωή της και να μην διστάζει να παίρνει ακραίες αποφάσεις με μοναδικό της στόχο τα χρήματα, την ίδια ώρα ,η Emily είναι στα πιο όμορφη της, με ένα σώμα (με ελαφριά κυτταρίτιδα) άσπρο σαν το γάλα και με υπέροχα πυρόξανθα μαλλιά καταφέρνοντας να είναι και το κορίτσι της διπλανής πόρτας, αλλά και το κορίτσι του διπλανού ¨σπιτιού¨. Κλείνοντας η ταινία δεν νομίζω να σου αρέσει, έμενα δεν μου άρεσε, την θεωρώ πολύ πρόχειρη και ίσως ελαφρώς επιτηδευμένη με πολλές σκηνές που έγιναν μόνο και μόνο για να προκαλέσουν, από εκεί και ύστερα η επιλογή είναι δική σου.

Η Ατάκα : Lucy: «Ο κόλπος μου δεν είναι ναός»

Ποιον θα έπαιζα : Κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή : Οι σκηνές που δικαιολογούν τον τίτλο της ταινίας.

Χειρότερη σκηνή : Κάποια στιγμή ένας γερομπαμπαλής αρχίζει να μας αφηγείται μια ιστορία που είχε διαβάσει. Ειλικρινά δεν θυμάμαι ούτε τι έλεγε ο γερομπαμπαλής, ούτε η ιστορία του, το θέμα είναι ότι κράτησε 5 λεπτά αυτός του ο μονόλογος και ήταν το πιο βαρετό πράγμα στην ταινία (αν και μερικοί θα πούμε ότι αυτός ο μονόλογος εξάγει το τέλος του έργου, αλλά και πάλι ήταν βαρετός).

Δες την : Για την Emily.

Μην την δεις : Γιατί δεν έχει κάτι να σου προσφέρει και θα εκνευριστείς με το πόσο απότομα τελειώνει.

Με ποιον να την δεις : Μόνος.

Μην την δεις με : Την κοπέλα σου.


ShareThis