Υπόθεση : O James (William Hurt) είναι ο καινούργιος καθηγητής στο μάθημα της ομιλίας σε ένα σχολείο με κωφά παιδιά. Ερωτεύεται την Sarah (Marlee Matlin) μια πρώην μαθήτρια και νυν καθαρίστρια του σχολείου, που αποφάσισε να μείνει κλεισμένη στο σχολείο και να μην έχει καμία συναναστροφή με τον έξω κόσμο. Αν και στην αρχή η Sarah δεν πήρε με καλό μάτι τον James, που ήθελε να την κάνει να μιλήσει, με το πέρασμα όμως του χρόνου, εκείνος την κέρδισε και έτσι τον ερωτεύτηκε. Άραγε, η Sarah θα νοιώσει ανεπαρκής δίπλα στον James κάνοντας έτσι τα συναισθήματα της να αλλάξουν με την πάροδο του χρόνου.
Με μια κουβέντα : Γιατί και οι κωφοί ερωτεύονται.
Γενικά : Ήρθε η ώρα να δούμε μια πιο μελαγχολική ταινία έτσι για να μην ξεχνάμε και τους χτυπημένους από την μοίρα εκεί έξω, που φτιάχνονται βλέποντας την δυστυχία των άλλων. Σε αυτή την ταινία θα δούμε τον James έναν καθηγητή που έχει μοντέρνες τεχνικές ως προς τον τρόπο προσέγγισης των μαθητών του. O James είναι για την ακρίβεια καθηγητής σε σχολείο κωφών παιδιών και το μάθημά του είναι να κάνει τα κωφά παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να αρχίσουν να μιλάνε ακόμα και αν οι φωνές τους δεν είναι και οι πιο ¨εξοικειωμένες¨ με τις λέξεις. Σε αυτό το σχολείο βρίσκει μια παλιά μαθήτρια που μεργάζεται ως καθαρίστρια, την ερωτεύεται λοιπόν και αν και στην αρχή η νεαρή κοπέλα του το έπαιζε δύσκολη, σύντομα έπεσε στην αγκαλιά του, από εκεί και ύστερα το μόνο που βλέπουμε είναι πως δουλεύει αυτή η σχέση για το ζευγάρι, πως ανταπεξέρχεται ο ένας στα θέλω του άλλου και αν τελικά είναι φτιαγμένη ο ένας για τον άλλο. Η ταινία όπως μπορείς να καταλάβεις είναι λιγάκι στενάχωρη και αυτό οφείλεται στο ότι οι μόνοι ηθοποιοί που δεν ήταν κωφοί πρέπει να ήταν πάνω κάτω τέσσερεις στο σύνολο, όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές ήταν κωφοί ηθοποιοί και έπαιζαν μιλώντας την νοηματική. Αυτό λοιπόν, ίσως να σου βαρύνει λίγο την διάθεση, αλλά όπως λέγεται κάποια στιγμή στο έργο: «Το ότι δεν μπορεί κάποιος να μιλήσει δεν σημαίνει πως είναι χαζός». Το θέμα είναι πως αυτή η ταινία μπορεί να σου γίνει ένα μάθημα, να σου διδάξει πως πρέπει να σέβεσαι αυτά τα άτομα, να μην τα θεωρείς κατώτερά σου και πως η νοηματική δεν είναι γλώσσα αλλά μια τέλεια χορογραφημένη κίνηση. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τον William Hurt, ο οποίος ήταν πάρα πολύ καλός, είναι βλέπεις από τους ηθοποιούς της γενιάς που έβγαλε και τον Robert Redford. Τέλος πάντων ο Hurt έπαιξε εξαιρετικά, τυπικά ήταν ο μόνος που μιλούσε στο έργο καθώς ήταν αυτός που μετέφραζε τα λόγια των κωφών από την νοηματική στα αγγλικά, το μόνο που έχω να πω για τον Hurt είναι πως μου έκανε σαν ένα παλιό μοντέλο του Aaron Eckhart, εμφανισιακά μιλώντας. Στον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο έχουμε την Marlee Matlin, η οποία είναι στην πραγματικότητα κωφή και κατάφερε να γίνει η μικρότερη νικήτρια Oscar Α΄ Γυναικείου ρόλου, οπότε τι άλλο να πούμε. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι μια χαρά, το σενάριο λίγο πιο πολύ γιατί θα κάνει πολλές γυναίκες να δακρύσουν, ενώ η μουσικούλα που ακούγεται στο έργο θα σας κάνει να νοσταλγήσετε τους χαμένους έρωτες σας.
Η Ατάκα : Sarah Norman: [ουρλιάζοντας] «Ορίστε λοιπόν! Άκου τα λόγια μου! Άκου την φωνή μου! Θες πιο πολύ από αυτό; Θα αρχίσω να φωνάζω!»
Ποιον θα έπαιζα : Μου άρεσε ο ρόλος του James, που ασχέτως τις δυσκολίες εκείνος έμεινε και το πάλεψε το θεματάκι του.
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου οι μαθητές του James κάνουν τραγουδάνε σε μια εκδήλωση του σχολείου.
Χειρότερη σκηνή : Δεν έχω.
Δες την : Γιατί είναι μια ωραιότατη συναισθηματική ταινία για τον έρωτα δυο διαφορετικών κόσμων, που δεν είναι τελικά και τόσο διαφορετικοί.
Μην την δεις : Αν είσαι νεκρός μέσα σου.
Με ποιον να την δεις : Με φίλους σου κωφούς.
Μην την δεις με : Φίλους σου που μιλάνε την νοηματική και αυτό γιατί η νοηματική του έργου είναι της αμερικάνικης ¨προφοράς¨, ενώ οι φίλοι σου ξέρουν την ελληνική νοηματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου