fwto

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

The Way (2010)


Info:
O Tom είναι ένας οφθαλμίατρος που ζει στην Καλιφόρνια στην ζωή που έχει επιλέξει και την ρουτίνα της καθημερινότητας του. Ο γιος του ο Daniel που τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει συνεχώς και δεν διατηρούν καλές σχέσεις, σε ένα ταξίδι του από την Γαλλία προς την Ισπανία, στο γνωστό “Δρόμο” όπου προσκυνητές από όλον τον κόσμο περπατούν για μήνες με προορισμό τον Καθεδρικό Ναό του Σαντιάγο όπου βρίσκεται ο τάφος του Απόστολου Αγίου Ιακώβου, έχει ένα τραγικό δυστύχημα και πεθαίνει. Όταν λοιπόν θα βρεθεί στην Γαλλία για να παραλάβει την σωρό του παιδιού του αποφασίζει σαν φόρο τιμής να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε ο γιος του. Στην διαδρομή που παρεμπιπτόντως είναι μεγάλη... (2 ώρες ταινία είναι τούτη...) θα γνωρίσει ανθρώπους που ο καθένας έχει την δική του ιστορία και θα καταλάβει πως τελικά ο γιος του είχε δίκιο. Την ζωή δεν την επιλέγουμε αλλά την ζούμε. Εγώ πειράζει που την διαδρομή αυτή θα την έκανα με λεωφορείο ή αυτοκίνητο?? Πολύ περπάτημα ρε παιδιά!!!

Write a comment...
Η αλήθεια είναι πως όταν είδα το story φοβήθηκα λίγο μην είναι “βαριά” τύπου “έχασα τον μοναχογιό μου Ω! Ημε!” και άργησα να την δω την ταινία... Τελικά δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Ναι μεν βασίζεται σε ένα τραγικό γεγονός, πατέρας χάνει τον γιο του, αλλά δεν μένει μόνο σε αυτό. Καταρχήν και μόνο για τα τοπία που επισκέπτονται αξίζει τον κόπο να την δείτε. Ντάξει είναι λίγο μεγάλη δεν θα διαφωνήσω, 2 ώρες είναι πολλές για να βλέπεις απλά τοπία! Πατέρας και γιος στην ταινία αλλά και στην πραγματικότητα ο Martin Sheen και ο Emilio Estevez κερδίζουν πολύ ο πρώτος με την ερμηνεία του και ο δεύτερος με το σκηνοθετικό και συγγραφικό του ταλέντο και έχουμε μια ταινία που όσο βαρύ κι αν ακούγεται το θέμα του είναι ανάλαφρη. Έχει δυνατές και συναισθηματικές σκηνές οι οποίες όμως μετριάζονται και δεν “σε ρίχνουν” έχοντας στην παρέα τον Joost από το Άμστερνταμ, την Sarah από τον Καναδά και τον Jack από την Ιρλανδία, τρεις φιγούρες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους που κάνουν ένα κουαρτέτο τρομερό για περπάτημα! Ο Γιοστ (Joost) είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, πληθωρικός απ'όλες τις απόψεις που σε κερδίζει από το καλημέρα σας. Όπως καταλάβατε ήταν ο αγαπημένος μου στην ταινία! Σπάει το βαρύ κλίμα του θανατικού χωρίς να γίνεται γελοίος. Οι άλλοι δυο χαρακτήρες εξίσου σημαντικοί και με τον ρόλο του ο καθένας μας οδηγούν στο τέρμα της διαδρομής αυτής και στην προσωπική λύτρωση του καθενός. Δεν αρνούμαι πως λίγο με κούρασε η διαδρομή... μεγάλη ταινία! Αλλά τουλάχιστον ήταν σοβαρή... Εκεί που πραγματικά χάρηκα ήταν το soundtrack της ταινίας όπου ακούμε Coldplay – Lost, David Gray – My oh my, η απίστευτη Alanis Morissette – Thank you αλλά και μουσική folk από ένα Ισπανικό παραδοσιακό συγκρότημα τους Berrogüetto που είναι αρκετά ενδιαφέρουσα... Τώρα τα περί βαθύτερου νοήματος και τα συναφή τα αφήνω σε εσάς! Το ξέρετε πως δεν έχω τέτοιες ανησυχίες εγώ! Ναι μεν όπως από την αρχή καταλάβατε έχει να κάνει με την ανύπαρκτη σχέση πατέρα και γιου, ειδικά όταν η μητέρα έχει πεθάνει χρόνια πριν, αλλά και με τον προσωπικό “δρόμο” που επιλέγει ο καθένας να έχει η ζωή του. Εμένα πάντως με άρεσε η ατάκα του Daniel. You don't choose a life, dad. You live one. 

Like! 
Είπαμε η μουσική της ταινίας... και ο Joost!!! Έχει μια σκηνή όπου ο Γιοστ ανακαλύπτει πως την διαδρομή μπορείς να την κάνεις και με ποδήλατο... Κι εγώ το ίδιο θα ρώταγα ρε παιδιά!! You can do this on a bike?? Why the hell are we walking??

Dislike!
Ίσως το ότι έχει πολλά θρησκευτικά στοιχεία η ταινία μέσα... Δεν σας έπρηξα με όλο αυτό, τι είναι το προσκύνημα και γιατί το κάνουν γιατί νομίζω πως θα σας κουράσω...

Share!
Η οικογένεια του Ramon Antonio Gerard Estevez δηλαδή του Martin Sheen είναι μεγάλη! Και όλοι γίνανε ηθοποιοί! Πέραν του Emilio αλλά και του Charlie Sheen έχει άλλον έναν γιο που ασχολείται με την ηθοποιία αλλά και μια κόρη. Την κόρη Renée Estevez την βλέπετε και στην ταινία. Είναι η γραμματέας του Tom στο ιατρείο του.

Beginners (2010)


Πρωταγωνιστούν: Ewan McGregor, Christopher Plummer, Melanie Laurent, Goran Visnjic
Σκηνοθεσία: Mike Mills
Εναλλακτικός τίτλος: "Ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή!"

Υπόθεση: Είμαστε στο 2003 οπότε και παρακολουθούμε τον 38χρονο Oliver να προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο του 75χρονου πατέρα του Hal, με τον οποίο κατάφερε να έρθει κοντά μόλις τα τελευταία χρόνια, αφότου αυτός του αποκάλυψε ότι είναι gay και ότι έχει συνάψει σχέση με έναν, κατά πολύ, νεαρότερό του άντρα, τον Andy. Συντετριμμένος από την αποκάλυψη αυτή, ο Oliver αρχίζει να συνειδητοποιεί γιατί τόσα χρόνια ο πατέρας του ήταν απών από την ζωή του και είχε μια τυπική και απόμακρη σχέση με την μητέρα του, (τακτικά flashbacks στην παιδική του ηλικία, μας δείχνουν πως αυτό επηρέασε την ψυχοσύνθεση του μικρού Oliver, ο οποίος, στην ουσία, μεγάλωσε με την εύθραυστη και μελαγχολική μητέρα του) αλλά και αρχίζει να κατανοεί την στάση που είχε απέναντί του όλα αυτά τα χρόνια ο Hal. Όταν κιόλας μαθαίνει ότι ο πατέρας του είναι βαριά άρρωστος από καρκίνο, δένεται ακόμη περισσότερο μαζί του ενώ παίρνει μαθήματα ζωής από το αστείρευτο κουράγιο αλλά και την δύναμη με την οποία αντιμετωπίζει την αρρώστια του ο Hal, που είχε το θάρρος, ακόμη και τόσο αργά, να βγει από το καβούκι του και να ζήσει την ζωή που πάντα ήθελε. Η γνωριμία του με την ατίθαση και απρόβλεπτη Anna, θα του ξυπνήσει όλες αυτές τις πρόσφατες αναμνήσεις από τον πατέρα του και θα τον "αναγκάσει" να βγει κι ο ίδιος από το δικό του καβούκι και να ξεπεράσει τις φοβίες του για τις σχέσεις, κάνοντας κι ο ίδιος μια νέα αρχή, όπως τόλμησε να κάνει κι ο πατέρας του...

Για πες, για πες: Μια... ρομαντικό-δραματική κωμωδία με πολύ καλές ερμηνείες ( Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Christopher Plummer), το "Beginners" έρχεται να μας δείξει ότι ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή, ακόμη κι αν αυτή πρόκειται να αλλάξει όλη μας την ζωή. Ζούμε σε μια κοινωνία που η "ευκολία" να αποκτήσουμε ότι επιθυμούμε, μας έχει προκαλέσει τόσο τρόμο, ώστε επιλέγουμε να μην διεκδικήσουμε τίποτα από όσα μας κάνουν ουσιαστικά ευτυχισμένους και έτσι αναλωνόμαστε σε υλικά αγαθά και εφήμερες καταστάσεις που θα μας προσφέρουν μικρές δόσεις χαράς, παρά να ζοριστούμε ή να διεκδικήσουμε μια, πιο πολύπλοκη και δύσκολη επιλογή, που όμως θα μας αποφέρει την ευτυχία. Πίσω από την τυχόν "κριτική" του κόσμου και την "αμαύρωση" της εικόνας μας, επιλέγουμε να ικανοποιήσουμε τα αδηφάγα βλέμματα και στόματα των γύρω μας παρά να ζήσουμε αυτό που εμείς θέλουμε και που μας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους! Πάνω-κάτω, αυτό διαπραγματεύεται η ταινία αλλά με μια γλυκόπικρη ματιά που, ούτε πολύ σοβαρή και καταθλιπτική την λες, αλλά και ούτε ανάλαφρη και βλακώδες κομεντί. Και την κουλτούρα της την έχει, και την σοβαρότητά της αλλά και το αστείο στοιχείο της όπου χρειάζεται! Το μόνο κακό είναι ότι επιλέγει αυτό το ήμι-κουλτουριάρικο τρόπο για να στο δείξει και, μάλιστα, συχνά με όχι και τόσο εύστοχο τρόπο, ώστε καταλήγεις να αναρωτιέσαι τι ακριβώς θέλει να μας πει ο ποιητής!!! Προσωπικά, θα προτιμούσα μια περαιτέρω εμβάθυνση, τόσο στην παρελθοντική (προ gay-αποκάλυψη δηλ.!) όσο και στην μελλοντική σχέση πατέρα-γιου, παρά στα ασαφή flashbacks της παιδικής ηλικίας του Oliver, τα οποία κάτι πάνε να σου δείξουν αλλά σε αφήνουν λιγάκι σ'ένα μετέωρο βήμα του πελαργού και πρέπει μετά μόνος σου να βγάλεις τα συμπεράσματά σου! Ούτε και οι χλιαροί μονόλογοι του Oliver, που είναι συχνοί στην ταινία προκειμένου να μας δείξουν την ψυχοσύνθεσή του και την μοναξιά του, με ενθουσίασαν ιδιαίτερα! Γενικά, υπήρχε μία υποτονική και μουδιασμένη διάθεση καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας που δεν σου επέτρεπε, ούτε να ενθουσιαστείς π.χ. με τον έρωτά του με την Anna, αλλά ούτε να συγκινηθείς και να "δεθείς" με τις ιστορίες των πρωταγωνιστών! Ευτυχώς, το καστ της ταινίας πλαισιωνόταν από πολύ καλούς και έμπειρους ηθοποιούς, αλλά και αυτοί από μόνοι τους, πόσα να καταφέρουν! Γενικά βρε παιδί μου, έχει αρχίσει να με ενοχλεί πολύ τώρα τελευταία, η τάση που υπάρχει στις ταινίες, τύπου "σου δείχνουμε κάτι, αλλά με μέτρο και για το υπόλοιπο σε αφήνουμε να βγάλεις μόνος σου τα συμπεράσματά σου"! Όχι κύριοί μου! Δεν θέλω να βγάλω μόνη μου συμπεράσματα! Ταινία θέλω να δω, όχι να κάνω ψυχανάλυση στο μυαλό του σκηνοθέτη! Ωχούουουου πια!!!

Με αρέσει: Ο Arthur, το σκυλάκι του Hal που κληρονόμησε, μετά τον θάνατό του, στον Oliver και το απλανές του βλέμμα κάθε φορά που μονολογούσε σε αυτόν ο Oliver! Ήταν γλυκύτατο! Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο υποδύθηκε ο Christopher Plummer τον 75χρονο gay, ήταν αξιοπρεπέστατος! Σε καμία των περιπτώσεων δεν έγινε σαχλός, γελοίος ή υπερβολικός και γενικότερα, το όλο θέμα αντιμετωπίστηκε με πολύ σοβαρότητα, επαγγελματισμό και αξιοπρέπεια από όλο το επιτελείο της ταινίας!

Δεν με αρέσει: Αυτό το τραγικό μαλλί του γκόμενου του Hal, του Andy, που ούτε emo το λες, ούτε trendy! Κάτι μεταξύ emo και "καπελλάκι"...σαν emo playmobil ένα πράγμα!!!

H άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Η ταινία είναι, εν μέρει, αυτοβιογραφική καθώς μία ανάλογη εμπειρία βίωσε και ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Mike Mills, όταν μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο πατέρας του αποκάλυψε ότι ήταν gay! Βρε τι γίνεται στον κόσμο!

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Four Rooms (1995)


Info:
Παραμονή πρωτοχρονιάς σε ένα όχι και τόσο γκλαμουράτο ξενοδοχείο, ένας (απίστευτος!!) γκρουμ (Ted the bellhop) στην πρώτη του μέρα στη δουλειά και τέσσερα πολύ απαιτητικά και περίεργα δωμάτια. Όχι τα ίδια τα δωμάτια... αλλά αυτοί που τα πληρώνουν! Η γαμήλια σουίτα που θα μπορούσες να το παρομοιάσεις ως το κλουβί με τις τρελές, το 404 με το περίεργο ζευγάρι, ναι μεν άκυρο δωμάτιο αλλά ο Ted εδώ είναι κορυφαίος, το 309 με τα πιτσιρίκια του μεξικανού μαφιόζου και φυσικά το ρετιρέ με τον μεθυσμένο σταρ του σινεμά και την παρέα του. Και κάπου στο ενδιάμεσο λίγο πριν το τέταρτο δωμάτιο η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου και η παρέα της που κάνουν εμφάνιση guest! Πραγματική τρέλα όλη η ταινία και μ'αρέσει φρικτά!

Write a comment...
Τέσσερις διαφορετικοί σκηνοθέτες-σεναριογράφοι, ένας για το κάθε δωμάτιο και ένας απολαυστικός Tim Roth που νομίζω απογειώνει την ταινία ολόκληρη είναι απλά η εισαγωγή μου για αυτήν την κριτική! Είναι από τις αγαπημένες μου και είναι περίεργη ταινία. Τι εννοώ: Οι μαύρες κωμωδίες είναι λίγο δύσκολες και δεν αρέσουν σε όλους οπότε δεν ξέρω αν θα συμφωνήσετε μαζί μου. Μπορεί να μην σας αρέσει καθόλου. Εγώ πάντως θα σας την προτείνω και βρίστε με μετά αν θέλετε! Κανένα πρόβλημα, εδώ θα είμαι! Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες από τέσσερις διαφορετικούς ανθρώπους δένουν μια ιστορία παρεξηγήσεων, καταστάσεων, συμπτώσεων και απαιτήσεων που θα φέρουν τον ήρωα μας τον Ted στην παραίτηση! Δυο από τους σκηνοθέτες ξέρω και τυγχάνει το αγαπημένο μου δωμάτιο να είναι ενός εκ των δυο. Ο πρώτος γνωστός και μη εξαιρετέος, Quentin Tarantino ο οποίος αναλαμβάνει το ρετιρέ και πρωταγωνιστεί κιόλας στο δικό του κομμάτι και ο δεύτερος στο δικό μου αγαπημένο δωμάτιο, Robert Rodriguez (βλέπε Sin City)! Το κάθε δωμάτιο έχει τίτλο: Η γαμήλια σουίτα στο οποίο εμφανίζεται και η Madonna είναι η πρώτη ιστορία και λέγεται The missing ingredient. Μια ομάδα μαγισσών προσπαθούν να καλέσουν το πνεύμα μιας παρθένας θεάς και επειδή τους λείπει ένα... συστατικό για το ξόρκι τους ζητάνε την βοήθεια του γκρουμ! Το δεύτερο δωμάτιο είναι το 404. Ο Ted δέχεται τηλεφώνημα από κάποιον που κάνει πάρτι να τους πάει πάγο. Έλα μου όμως που δεν δίνει τον σωστό όροφο.. και ο πάγος αντί να πάει στο 504, πάει... The wrong Man. Δωμάτιο 404. Ένας φευγάτος σύζυγος που έχει δέσει χειροπόδαρα την γυναίκα του πιστεύοντας πως τον απατάει. Κρατάει όπλο και ο Ted βρίσκεται στο στόμα του λύκου! Δεν έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το δωμάτιο αλλά δίνει ρέστα ο Roth όταν πηγαίνει μέσα στην τουαλέτα, βγάζει το μισό του σώμα έξω από το παράθυρο του μπάνιου και ουρλιάζει για βοήθεια! Τρίτο και καλύτερο δωμάτιο είναι The misbehavers με τον Antonio Banderas. Ναι καλέ τον γνωστό! Αφήνει τα δυο διαολεμένα ανήλικα παιδιά του στο δωμάτιο και δίνει 500 δολάρια στον Ted για να τα προσέχει! Τα δυο μαφιοζάκια είναι όλα τα λεφτά και ο Ted δεν μπορεί να φανταστεί τι θα ανακαλύψουν αυτά τα παιδιά κάτω από το κρεβάτι... εεε... όχι κάτω... αλλά μέσα στο κρεβάτι! Και πάνω που δηλώνει παραίτηση... μια τελευταία κλήση. The penthouse and “the man from Hollywood”. Ο αστέρας του σινεμά και η παρέα του αφού έχουν γίνει λιώμα με σαμπάνια Cristal (το τονίζω είναι Cristal όχι ότι κι ότι!!!) βάζουν ένα στοίχημα που είδαν σε ένα επεισόδιο σειράς του Hitchcock και ζητάνε από τον άμοιρο Ted μια ξύλινη πλάκα, τρία καρφιά, ένα κουβάρι σκοινί, έναν κουβά πάγο, ένα ντόνατ, ένα club sandwitch και ένα τσεκούρι... “A hatchet as sharp as the Devil himself”! Και τώρα που σας έβαλα στο παιχνίδι απλά πατήστε το play! Η μουσική της ταινίας είναι επίσης παιχνιδιάρικη και πλαισιώνει απίστευτα την ταινία με τους combustible edison στο Vertigogo αλλά και το Spy VS Spy. Δεν έχω κάτι άλλο να συμπληρώσω... από τις καλύτερες κωμωδίες που έχω δει.

Like!
Η φάτσα του Tim Roth σε πολλά σημεία της ταινίας αλλά συγκεκριμένα όταν πρέπει να αποφασίσει αν θα είναι ο χασάπης στο τελευταίο δωμάτιο του Tarantino που απλά λέει... ΟΚ!
Στο 1:33 περίπου αλλά δείτε όλη τη σκηνή!

Dislike!
Λυπάμαι! Δεν έχω!

Share!
Έχω πολλά να σας πω... Καταρχήν η Madonna πήρε Χρυσό Βατόμουρο γι'αυτήν την ταινία! Από τότε ήξεραν πως είναι ατάλαντη! Στο δωμάτιο με τα μαφιοζάκια η τηλεόραση δείχνει μια κοπέλα με τα εσώρουχά της να χορεύει αισθησιακά. Αυτή η κοπέλα είναι η Salma Hayek! Στους τίτλους αρχής που είναι με καρτούν ξεκινά με ένα post από άλλη ταινία του Tarantino Reservoir Dogs όπου ο Tim Roth έπαιζε τον Mr. Orange. Βγάζει λοιπόν το κοστούμι από το Reservoir Dogs και μεταμφιέζεται σε Bellboy. Και ένα τελευταίο. Στην ταινία παίζει και ο Bruce Willis δεν εμφανίζεται όμως πουθενά στους τίτλους το όνομά του. Αυτό γιατί το σωματείο των ηθοποιών δεν ενέκρινε το γεγονός πως ο Bruce έπαιξε καθαρά για την πλάκα του στην ταινία χωρίς αμοιβή και ως χάρη στον σκηνοθέτη Tarantino. Ήταν όρος του σωματείου για να μην τον μηνύσει. Ooooohhhhh reallyyy?????

Bienvenue chez les Ch' tis (2008)


Πρωταγωνιστούν: Kad Merad, Dany Boon, Zoe Felix
Σκηνοθεσία: Dany Boon
Εναλλακτικός τίτλος: "Ααα να χαθείς...Βλαχάαααρα!!!"

Υπόθεση: Ο Philippe ζει με την οικογένειά του και εργάζεται ως ταχυδρομικός υπάλληλος σε μια ηλιόλουστη και κοσμική επαρχία του Γαλλικού Νότου. Η γυναίκα του όμως, η Julie, έχει κατάθλιψη και αυτό επηρεάζει δυσάρεστα τη σχέση τους, γεγονός που κάνει τον Philippe να πιστεύει πως μια μετάθεσή του ακόμη πιο νότια και παραθαλάσσια, προς την Γαλλική Ριβιέρα, θα βελτίωνε την κατάσταση της γυναίκας του! Έτσι, αποφασίζει να κάνει ότι μπορεί για να πάρει αυτή την μετάθεση, ακόμη και να προσποιηθεί τον ανάπηρο, για να έχει μία πιο ευμενή μεταχείριση από τους ανωτέρους του, οι οποίοι όμως τον ανακαλύπτουν σύντομα και, προκειμένου να τον παραδειγματίσουν γι'αυτή του την πράξη, αποφασίζουν να τον μεταθέσουν σε μια πόλη, πολύ κοντά στον Βορρά! Ακριβώς το αντίθετο δηλ. από αυτό που επιδίωκε ο Philippe, αφού οι Γάλλοι του Νότου έχουν την χειρότερη εντύπωση για τους Βόρειους, αφού θεωρούν τους ανθρώπους εκεί άξεστους, αγροίκους και μέθυσους και την περιοχή μουντή και απομονωμένη! Φυσικά, η γυναίκα του αρνείται να τον συνοδεύσει και μένει πίσω στον Νότο κι ο Philippe, απογοητευμένος, φτάνει στο Bergues, όπου και συναντά πρώτα τον συνάδελφό του, Antoine, και αρχικά έρχεται αντιμέτωπος με τις διαφορετικές συνήθειες και έθιμα του τόπου αλλά κυρίως, με την ιδιαίτερη προφορά των κατοίκων! Σύντομα, διαπιστώνει πως όλες του οι προκαταλήψεις για τους Βόρειους δεν ισχύουν, ότι είναι πολύ καλοί και θερμοί άνθρωποι και αρχίζει να δένεται και να περνάει πολύ καλά και διασκεδαστικά μαζί τους, πράγμα όμως που ποτέ δεν αποκαλύπτει στην γυναίκα του, γιατί αυτή πιστεύει ότι της λέει ψέματα για να μη την στεναχωρεί! Όταν όμως αυτή αποφασίζει να πάει να μείνει μαζί του, ο Philippe θα πρέπει να εξηγήσει στους νέους του φίλους πως έχει η κατάσταση και να τους πείσει να συμπεριφερθούν σαν αγροίκοι, όπως ακριβώς δηλ. πιστεύει η σύζυγός του ότι συμβαίνει εκεί...

Για πες, για πες: Αυτή την ταινία την θυμήθηκα με αφορμή μία πρόσφατη ανάρτησή μου στο blog, όπου και χρειάστηκε να αναφερθώ σε αυτήν! Τότε μου 'ρθε αναλαμπή ότι δεν έχουμε γράψει γι' αυτή την ταινία και, αν και έχει περάσει ένα αξιοσέβαστο χρονικό διάστημα από τότε που την παρακολούθησα, θα καταβάλω μεγάλες προσπάθειες να ξαναθυμηθώ την ταινία και να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις που σχημάτισα τότε! Λοιπόν, πρόκειται για την μεγαλύτερη κινηματογραφική, ντόπια, παραγωγή του γαλλικού box office (ακολουθεί τον "Τιτανικό" που με λίγα εισιτήρια διαφορά, κατέχει την 1η θέση!) αφού 20 εκατ. Γάλλοι έσπευσαν να την παρακολουθήσουν την περίοδο που προβαλλόταν, προκαλώντας πανδαιμόνιο στις γαλλικές αίθουσες! Και, αν και έχει καθαρά ντόπιο χαρακτήρα και βασίζεται πάνω στις τοπικές προκαταλήψεις των Γάλλων προς τους συμπατριώτες τους Βόρειους, αλλά κυρίως πάνω στην ιδιαίτερη ντοπιολαλιά τους, ωστόσο, κατάφερε να σημειώσει μεγάλη επιτυχία και εκτός των τοπικών γαλλικών συνόρων, μιας και περνάει ένα γενικότερο μήνυμα γύρω από τις προκαταλήψεις και τις άσχημες αντιλήψεις που συχνά διαμορφώνονται, από τόπο σε τόπο, ενάντια σε μια συγκεκριμένη μερίδα συνανθρώπων μας, οι οποίοι απλά έχουν διαφορετικά ήθη και έθιμα από τα δικά μας ή διαφορετική προφορά! Γενικά, περνάει ένα μήνυμα ότι η διαφορετικότητα δεν είναι πάντα κακή και ότι αν υπάρχει καλή διάθεση και συντροφικότητα, όλες οι τυχόν "διαφορές" μεταξύ μας, ξεπερνιούνται! Φαντάσου δηλ. ότι κάτι αντίστοιχο θα μπορούσες να παρακολουθήσεις και εδώ στην χώρα μας, αντίστοιχα με έναν "πρωτευουσιάνο" Αθηναίο που πηγαίνει στην Λάρισα π.χ ή στην Κρήτη (η επιλογή των συγκεκριμένων περιοχών ήταν τυχαία, απλά και μόνο επειδή εκεί χρησιμοποιούν και περηφανεύονται μάλιστα για την ντοπιολαλιά τους!). Απλά, καμιά φορά, όσο καλή και να είναι η μετάφραση και η προσαρμογή της στα δικά μας δεδομένα, χάνει ωστόσο, όταν αναγκάζεσαι δίπλα από ένα "αστείο" διάλογο, (που περιλαμβάνει τα δικά τους τοπικά και γλωσσικά αστεία που βασίζονται πάνω στην προφορά τους), εσύ είσαι υποχρεωμένος δίπλα σε παρένθεση να βλέπεις την επεξήγησή τους ή, ακόμη χειρότερα, να βλέπεις μία μετάφραση, προσαρμοσμένη όσο το δυνατόν πιο κοντά στα δικά μας "ντόπια" αστεία! Εκεί, λίγο χάνει η ταινία γιατί και συ δεν πιάνεις το αστείο ή πρέπει με το ζόρι να το συνδυάσεις με ένα ανάλογο δικό μας! Παρόλα αυτά, η ταινία και ειδικότερα στο πρώτο μέρος της, που δείχνει την μετάβαση και προσαρμογή του Philippe στον Βορρά, είναι πολύ πιο αστεία και ξεκαρδιστική απ' ότι στο 2ο μέρος που φτάνει η γυναίκα του εκεί, αλλά σίγουρα δεν παύεις να χαμογελάς καθ'όλη την διάρκεια της ταινίας! Δεν κρύβει καμιά ιδιαίτερη σεναριακή τροπή ή έκπληξη, το αντίθετο μάλιστα, ακολουθεί μια αρκετά πεπατημένη και συνηθισμένη δομή αλλά σε κερδίζει με την απλότητά της, τους αστείους χαρακτήρες της (συχνά, μάλιστα, σε σημείο να κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν μέχρι και "καρικατούρες"!) αλλά κυρίως με την γλυκύτητα και την ανθρωπιά που υπάρχει διάχυτη ανάμεσα στους πρωταγωνιστές! Εκτίμησα ιδιαίτερα δε, το γεγονός πως δεν χρησιμοποιήθηκαν αστεία βασιζόμενα σε σεξουαλικά υπονοούμενα ή ύβρεις, όπως θα περίμενε να δει κανείς, κατά των Βορείων αλλά, αντίθετα, στο τέλος της ταινίας συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για έναν ύμνο υπέρ τους! Αν λοιπόν, δεν σε ξενερώνει να παρακολουθείς επί 105 λεπτά, Γάλλους να αστειεύονται μεταξύ τους και καταφέρεις να ανοίξεις τα στενά γεωγραφικά όρια του μυαλού σου, να αγκαλιάσεις αυτή την ταινία και να την εφαρμόσεις στα δικά σου δεδομένα, τότε σίγουρα θα περάσεις πολύ ευχάριστα!!

Μου αρέσει: Η ατάκα της ταινίας: "Στον Βορρά κλαις πάντα δυο φορές: μία όταν έρχεσαι και μία όταν φεύγεις!". Ακούγεται στην αρχή της ταινίας όταν ο, απογοητευμένος από τον Βορρά, Philippe συναντά τον Antoine που του λέει αυτό το πράγμα, θέλοντας να του εξηγήσει ότι, μπορεί αρχικά να θέλεις να βάλεις τα κλάματα όταν πρωτοφτάνεις στον βορρά και δεν ξέρεις τι πρόκειται να αντιμετωπίσεις, αλλά στο τέλος φεύγεις κλαίγοντας που αφήνεις πίσω σου ένα τόσο φιλόξενο και ωραίο μέρος! Και, πραγματικά, στο τέλος της ταινίας επιβεβαιώνεται αυτό περίτρανα αφού ο Philippe, μετά από τρία χρόνια παραμονής του εκεί, παίρνει μετάθεση στον πολυπόθητο Νότο, αλλά φεύγει και αποχαιρετά τον βορρά με δάκρυα στα μάτια!

Δεν με αρέσει: Αυτά τα τερτίπια με την μετάφραση με ξενέρωναν κάποιες στιγμές!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ο ηθοποιός Dany Boon, που υποδύεται τονAntoine, είναι και ο σεναριογράφος αλλά και ο σκηνοθέτης της ταινίας αφού, καταγόμενος και ο ίδιος από τον Βορρά και γνωρίζοντας πολύ καλά τους ανθρώπους εκεί, θέλησε να γράψει και να φτιάξει μια ταινία που θα υμνούσε και θα τιμούσε τους "παρεξηγημένους" συμπολίτες του!

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Angels & Demons

Υπόθεση : Παρά την όχι και τόσο καλή του σχέση με την Καθολική Εκκλησία, ο Robert Langdon (Tom Hanks), καλείται να ενώσει τα στοιχεία μιας επερχόμενης καταστροφής. Ο Πάπας έχει πεθάνει και πριν καλά καλά ξεκινήσουν οι διαδικασίες της εκλογής του καινούργιου ηγέτη της Καθολικής Εκκλησιάς, οι τέσσερις εκλεκτοί για την θέση απαγάγονται από έναν αρχαίο εχθρό της εκκλησιάς, τους Πεφωτισμένους. Παράλληλα με την απαγωγή έχει δημιουργηθεί και ένα ακόμα σοβαρότερο πρόβλημα, οι Πεφωτισμένοι ως άνθρωποι της επιστήμης και εχθροί της εκκλησιάς, μπήκαν στα άδυτα του CERN και έκλεψαν μια κάψουλα που περιέχει την αντιύλη μια ουσία που μπορεί να καταστρέψει μια ολόκληρη πόλη, μια πόλη σαν το Βατικανό.
                     
Με μια κουβέντα :  Τελικά αυτά που γράφει ο Dan Brown έχουν κάποια δόση αλήθειας;

Γενικά : Το Άγγελοι και Δαίμονες ήταν η δεύτερη ταινία που βασίζεται στα βιβλία του Dan Brown, αν και για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, ο τίτλος του βιβλίου είναι: ¨Οι Πεφωτισμένοι¨ και χρονολογικά (αν και δεν έχει καμία σημασία) γράφτηκε πριν από τον Κώδικα Da Vinci. Ο σκηνοθέτης του έργου ανέφερε ότι είναι μέσα στα σχέδια του να ολοκληρώσει την τριλογία των περιπετειών του Langdon γυρίζοντας μια τρίτη ταινία βασισμένη στο βιβλίο: ¨Το Μυστικό Σύμβολο¨, αλλά μέχρι να γίνει κάτι τέτοιο ας σχολιάσουμε αυτή την ταινία. Το έργο είναι καλογυρισμένο, σίγουρα δεν είναι τόσο καλό όσο το βιβλίο (το διάβασα πρόσφατα), αλλά κατά την άποψη μου είναι καλύτερο από τον Κώδικα για διάφορους λόγους. Καταρχήν τον όρο Πεφωτισμένοι τον έχουμε ξανακούσει, κυρίως όσοι έχουν δει Χαρδαβέλα, αυτομάτως λοιπόν θες να μάθεις τι στο καλό κάνει αυτή η μυστική οργάνωση/αδελφότητα. Επίσης η ταινία είναι γυρισμένη στην Ιταλία και έτσι σου δίνεται η δυνατότητα να χαθείς στα στενά της Ρώμης και να ¨επισκεφτείς¨ τα ιστορικά μνημεία της. Ακόμη η ταινία έχει περισσότερη δράση από τον Κώδικα, έχει πολύ περισσότερη καταδίωξη και κυνήγιο γιατί το στόρι του έργου βασίζεται σε ένα στενό χρονικό πλαίσιο, όπου κάθε ώρα δολοφονείται και ένας εκλεκτός καρδινάλιος, σε κάποιο άγνωστο σημείο της πόλης. Αλλά ο πιο σημαντικός λόγος που το έργο είναι καλύτερο από τον Κώδικα είναι η ύπαρξη του EwanMcGregor στο ρόλο του βοηθού του νεκρού Πάπα. Μπορεί λούπινο σε αυτή την ταιναι ο Ewan να μην μας έδειξε τα προσόντα του, όπως έχει κάνει στο παρελθόν (λυπάμαι Αναστασία, αλλά φορά ράσα, τι περίμενες…), αλλά εξακολουθεί να είναι ένας τρομερός ηθοποιός. Σε γενικές γραμμές το Άγγελοι και Δαίμονες μας προσφέρει ότι και το προηγούμενο έργο, μπόλικο μυστήριο, μυστικές οργανώσεις, μυστικά ακριβώς κάτω από τη μύτη μας, λίγο κυνηγητό, λίγο πιστολίδι, μερικές δολοφονίες από απειλητικές αδελφότητες, μάχη θρησκείας και επιστήμης και μεγάλες ανατροπές στο τέλος.

Η Ατάκα : Cardinal Strauss: «Η πιστή έχει ατέλειες γιατί και ο άνθρωπος έχει ατέλειες».

Ποιον θα έπαιζα :  Τον ρόλο του Camerlengo Patrick McKenna, αν και είμαι επηρεασμένος από την ερμηνεία του Ewan McGregor.

Αγαπημένη σκηνή :  Η σκηνή όπου η αντιύλη εκρήγνυται στον νυχτερινό ουρανό της Ρώμης.

Χειρότερη σκηνή : Που ενώ είχε πολλές ανατροπές, δεν είχε της τρελές ανατροπές του βιβλίου.

Δες την :  Γιατί είδες τον Κώδικα και θες να δεις σε τι άλλες περιπέτειες έχει μπλεχτεί ο καθηγητής Langdon.

Μην την δεις :  Αν έχεις πωρωθεί με το βιβλίο, η αλλαγή κάποιον πραγμάτων θα σε ξενερώσει.

Με ποιον να την δεις :  Μονός ή με κάποιον φίλο σου.

Μην την δεις με :  Άτομα της εκκλησίας.

ShareThis