fwto

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Matching Jack (2010)


Info:
H Marissa η μητέρα του Jack όταν μαθαίνει πως ο γιος της έχει  λευχαιμία ανακαλύπτει παράλληλα πως ο σύζυγός της όλα αυτά τα χρόνια την απατούσε ασύστολα και χωρίς ντροπή!! Μαζεύει λοιπόν τα κομμάτια της και προσπαθεί να βρει αν υπάρχει έστω και μια περίπτωση ο σύζυγός της να έχει αποκτήσει παιδί από κάποια παράνομη σχέση του για να σώσει το παιδί της. Παράλληλα στο νοσοκομείο που νοσηλεύεται ο Jack γνωρίζει τον Connor και τον γιο του Finn, ένα γλυκύτατο παιδάκι με τον Ιρλανδό πατέρα του που πολεμούν καιρό την νόσο και θα τους αλλάξουν για πάντα την ζωή. Ιρλανδοί παιδί μου... παντού δίνουν το παρόν!

Write a comment...
Γεια σας, γεια σας και χαρά σας και αέρα στα πανιά σας!! Το ξέρω πως είμαι απαράδεκτη γιατί εδώ και πολύ καιρό δεν έχω γράψει ούτε μια ταινία... Να όμως που επέστρεψα!! Με μια δακρύβρεχτη ταινία η αλήθεια είναι αλλά πολύ δυνατή. Επειδή την είχα δει πριν μήνες εχθές έκατσα και έκανα ένα refresh και την είδα και πάλι ολόκληρη. Ενώ έχει βαρύ θέμα, την παιδική λευχαιμία που από μόνο του σε ψυχοπλακώνει, λίγο η αναζήτηση της μάνας για εξώγαμο του άντρα της, λίγο ο απίστευτος James Nesbitt με την ερμηνεία του και ξεχνιέσαι. Έχει δυο πολύ δυνατές σκηνές που εγώ προσωπικά δάκρυσα (ναι αλήθεια λέω Κλεάνθη!!) και είναι και οι δυο με τον μικρό Finn, τον γιο του Connor ο οποίος έχει χάσει και την γυναίκα του από καρκίνο. Σαν σκηνοθεσία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο αλλά ευτυχώς δεν είναι αργή η πλοκή και δεν μένει σε βαριές σκηνές για πολύ ώρα. Χάρηκα πολύ που είδα ιρλανδικό στοιχείο στην ταινία (αδυναμίες είναι αυτές τι να κάνουμε...) και την πράσινη σημαία Erin go bragh να κυματίζει  Ο James Nesbitt είναι και στην καταγωγή του Ιρλανδός και ίσως και γι'αυτό ο ρόλος του πήγε γάντι. Τα δυο παιδιά της ταινίας επίσης με καλές ερμηνείες αν και ο Jack ήθελε λίγα μαθηματάκια παραπάνω... αλλά ντάξει καλύπτεται το κενό από τους υπόλοιπους ηθοποιούς! Ο Kodi Smit-McPhee, ο μικρός Finn ήταν υποψήφιος για δυο βραβεία σε φεστιβάλ της Αυστραλίας και νομίζω δικαίως. Και πάμε στην μουσική της ταινίας που δεν την βρήκα πουθενά και μου κάνει εντύπωση. Δεν έχει λεπτομέρειες ούτε στο Imdb, ούτε στο wikipedia αλλά ούτε και στο Official site της ταινίας! Οπότε ότι μπόρεσα να βρω από τους τίτλους τέλους... Η παραγωγή της ταινίας είναι από την Αυστραλία, είναι γυρισμένη εκεί και οι μουσικοί είναι επίσης Αυστραλοί. Ένας πιανίστας έχει γράψει την μουσική ο Paul Grabowsky και το συγκρότημα Bonjah με το Bring Back The Fire πλαισιώνουν ευχάριστα και με επιτυχία την ταινία. Επίσης ακούγεται και το παραδοσιακό ιρλανδικό τραγούδι carrickfergus. Αν και δεν έχει καλές κριτικές εμένα μου άφησε μια πολύ καλή εντύπωση και σας την συστήνω ανεπιφύλακτα. Μπορεί να μην είναι αριστούργημα αλλά αφήνει τα μηνύματά της χωρίς πολλούς μελοδραματισμούς. 

Like! 
Ο James Nesbitt τον οποίον είδαμε και στο The Way σε έναν εντελώς διαφορετικό και δραματικό ρόλο.

Dislike! 
Δεν τον ανέφερα πουθενά γιατί με τσάτισε ο σύζυγος της Marissa!! Ο Richard Roxburgh μπορεί ως ηθοποιός να είναι καλός αλλά με πόσες πια μπορεί να πήγε στην ταινία?? Σιγά ρε “γεια σας είμαι ο γαμιάς της γειτονιάς σας”... Παρεμπιπτόντως έχει παίξει και στο Moulin Rouge στην περίπτωση που αναρωτιέστε που τον έχετε ξαναδεί. 

Share! 
Η σκηνοθέτης της ταινίας είναι η Nadia Tass ή αλλιώς Nadia Tassopoulos. Ναι καλά καταλάβατε ελληνικής καταγωγής και κυρίως με τηλεταινίες στο ενεργητικό της. Ξεκίνησε ως ηθοποιός αλλά κατέληξε ως σκηνοθέτης. Τελικά είμαστε χωμένοι παντού... 

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

De rouille et d'os (Rust and Bone)-2012


Πρωταγωνιστούν: Marion Cotillard, Matthias Schoenaerts
Σκηνοθεσία: Jacques Audiard
Εναλλακτικός τίτλος: "Αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας!"

Υπόθεση: Ο Alain είναι ένας άστεγος, άνεργος, φτωχός κι απόμακρος τύπος, με...έφεση  στην βία κι στις μικρο-παρανομίες, ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται στους δρόμους με τον 5χρονο γιο του Sam, που μετά βίας γνωρίζει, όπου κι προσπαθούν να επιβιώσουν. Τελικά, αποφασίζουν να πάνε να μείνουν στην αδερφή του, η οποία, αν κι φτωχή κι μεροκαματιάρα, τους δέχεται κι τους φροντίζει. Κάποια στιγμή, ο Alain βρίσκει δουλειά ως πορτιέρης σε ένα νυχτερινό κλαμπ κι εκεί γνωρίζει την Stefanie που έχει μπλέξει σ'έναν καβγά έξω από το κλαμπ κι αποφασίζει να την μεταφέρει στο σπίτι της. Πρόκειται για μια όμορφη, ελκυστική, ντελικάτη κι γεμάτη αυτοπεποίθηση κοπέλα, εκ διαμέτρου αντίθετη με τον άξεστο, λαϊκό κι ωμό τύπο, που είναι ο Alain. Της δίνει το τηλέφωνό του αλλά δέχεται τηλεφώνημά της μόνο έπειτα από αρκετό καιρό κι αφού η ίδια έχει υποστεί ένα τραγικό ατύχημα στον χώρο της δουλειάς της, ως εκπαιδεύτρια φαλαινών. Όταν την ξαναβλέπει λοιπόν, είναι καθηλωμένη σ'ένα αναπηρικό καροτσάκι με ακρωτηριασμένα πόδια. Χωρίς οίκτο ή κάποιο συναίσθημα, την βοηθάει απλά να προσαρμοστεί στην νέα της ζωή. Αλλά όπως αποδεικνύεται στην πορεία, η βοήθεια είναι αμφίδρομη αφού, μέσω της ιδιαίτερης σχέσης που αναπτύσσουν μεταξύ τους, θα αλληλοβοηθηθούν ώστε να ξεπεράσουν κι οι δυο την όποια "αναπηρία"-σωματική ή συναισθηματική-αντιμετωπίζουν....

Για πες, για πες: Αγαπητοί Ευλόγησον-αναγνώστες...γεια σας! Εδώ είμαστε κι πάλι με νέες κινηματογραφικές περιπέτειες! Κι επειδή, ως γνωστόν, για ένα καθαρό κουλτούρ-μουλτούρ μέτωπο, ζούμε σε αυτή την κοινωνία, δεν θα μπορούσα να μην κάνω εντυπωσιακή επανεμφάνιση με μία γαλλόφωνη ταινία, ωδή στην κουλτουριά κι την διανόηση! Κι πριν τρομάξετε κι κλείσετε έντρομοι την σελίδα του blog μας, σπεύδω να διευκρινίσω πως...εεε...όχιιιιι...δεν είναι και τόσο κουλτουριάρικη τελικά! Ομολογώ πως κι εγώ ξαφνιάστηκα, γιατί περίμενα να έχω παραμάσχαλα ένα κουτί χαρτομάντιλα από την μια κι ένα μόνιμο βλέμμα...αγελάδος από την άλλη, καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας κι αυτό, κυρίως, λόγω αυτών που φανταζόμουν ότι θα δω κι θα ακούσω, παρακολουθώντας την! Ευτυχώς για μένα (κι προφανώς κι για εσάς!) τίποτα το υπερβολικά διανοούμενο, ψαγμένο ή κουλτουριάρικο δεν είχε η ταινία! Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει κιόλας ότι πρόκειται για μια ανάλαφρη, ευχάριστη κι...ευκολοχώνευτη ταινία, που την βλέπεις χωρίς κανέναν προβληματισμό ή ελαφρά την καρδία! Το αντίθετο: κι αρκετές ωμές, σκληρές κι βίαιες σκηνές έχει (τόσο σχετικά με το ατύχημα της πρωταγωνίστριας, τον ακρωτηριασμό κι την θεραπεία της, όσο κι με τις βίαιες σκηνές του πρωταγωνιστή στους αγώνες πυγμαχίες που συμμετείχε), αλλά κι ρεαλιστική ματιά κι αντιμετώπιση των σχέσεων που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι πρωταγωνιστές (αρκετές ήταν οι σκηνές του ωμού, άγριου κι ζωώδες σεξ του πρωταγωνιστή-όχι μόνο με την συμπρωταγωνίστρια  του αλλά κι με άλλες σουσουράδες(!), αλλά κι η σκληρή αντιμετώπισή του ως προς τον γιο του, με τον οποίο αδυνατούσε να επικοινωνήσει κι να εκφραστεί συναισθηματικά). Όλα αυτά, δημιουργούν ένα ρεαλιστικό μοτίβο της σκληρής πραγματικότητας που έχουν να αντιμετωπίσουν από την μεριά τους ο κάθε πρωταγωνιστής, αφού κι οι δύο έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις-η μεν Stefanie με το θέμα της αναπηρίας της, ο δε Alain με την "ψυχολογική" αναπηρία του να εκφράζει, δηλ. τα συναισθήματά του. Τελικά, βρίσκουν τον τρόπο να αλληλοβοηθηθούν, πρακτικά κι συναισθηματικά, αφού αναπτύσσουν μια σχέση "δεκανίκι" ο ένας για τον άλλον, αφού ο Alain, από την μία, της δίνει το στήριγμα, μέσω των στιβαρών χεριών του αλλά κι της, χωρίς οίκτο ή λύπηση, αντιμετώπισής του, να ξεπεράσει το πρόβλημά της αλλά κι αυτή, από την άλλη, του δίνει το "βήμα" να στηριχθεί στα πόδια του κι να ξεπεράσει την αδυναμία του να εκφράζεται συναισθηματικά. Αυτό όμως, που διαφοροποιεί την ταινία κι σε αγγίζει περισσότερο είναι ότι αυτή η ουδέτερη, ψύχραιμη κι χωρίς μελοδραματισμούς ματιά του σκηνοθέτη, που έχει ως αποτέλεσμα να εκτυλίσσεται στα μάτια μας μια, τόσο τρυφερή ιστορία, παρά το τόσο σκληρό κι δύσκολο θέμα που διαπραγματεύεται! Αυτό μάλλον λειτουργεί λυτρωτικά κι για τους πρωταγωνιστές αφού έχουμε δυο εκπληκτικές κι δυνατές ερμηνείες, καθαρές από φανφάρες κι μελοδραματισμούς κι μια λιτή αλλά δυναμική σκηνοθετική ματιά, με αρκετές δόσεις ρομαντισμού κι ποίησης, όταν κι όπου χρειάζεται, η οποία δεν φοβάται να αντιμετωπίσει με αισιοδοξία την ωμή πραγματικότητα κι να αναδείξει την ελπίδα που μπορεί να αναδυθεί ακόμη κι από μια τόσο δυσάρεστη κατάσταση! Δείτε την γιατί αξίζει!

Με αρέσει: Προς το τέλος της ταινίας υπάρχει μια πολύ δυνατή σκηνή μεταξύ πατέρα κι γιου που, αν μέχρι εκείνη την στιγμή, ο τρόπος που εξελισσόταν η μεταξύ τους σχέση, ήταν συγκρατημένος κι ψυχρός, στην εν λόγω σκηνή έχουμε ένα ξέσπασμα αγωνίας κι συναισθημάτων που είναι αρκετό για να σου φέρει δάκρυα στα μάτια...

Δεν με αρέσει: Δεν βρίσκω κάτι...λυπάμαι!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Επειδή, εκτός από την τέχνη, είμαστε κι blog που προάγει με την παιδεία κι τον πολιτισμό (χχμμμ...δεν θέλω σχόλια!), σας πληροφορώ λοιπόν ότι η κυριολεκτική μετάφραση του αυθεντικού τίτλου της ταινίας "De rouille et d'os" είναι: η γεύση του αίματος μέσα στο στόμα μετά από βίαια χτυπήματα! Τώρα, πως προέκυψε ο "δικός" μας ελληνικός τίτλος "Σώμα με Σώμα"...είναι ένα άλλο θέμα!    

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Django Unchained(2012)


ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ:
ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ!
Παίζουν:Jamie Foxx,Christoph Waltz,Leonardo DiCaprio
Σκηνοθεσία:Quentin Tarantino

O dr.King Schultz,είναι ένας Γερμανός κυνηγός επικυρηγμένων και σε μια του αποστολή θα χρειαστεί τη βοήθεια του Django.Ο Django είναι ένας μαύρος που προορίζεται για σκλαβοπάζαρο.Όταν ο Dr.Scultz τον απελευθερώνει , ο Django προτίθεται να τον βοηθήσει να βρει τρεις κακούς συμμορίτες αν μετά ο ίδιος μπορέσει, με τη βοήθεια πάντα του Dr. να φτάσει κοντά στην αγαπημένη του, που έχει πωληθεί επίσης σαν σκλάβα στον διαβόητο Calvin Candie.

Έχω κάτι να σας πω....

Τελευταία έχω μείνει λίγο εκτός των κινηματογραφικών δρώμενων, κι έτσι όταν μετά από καιρό συναντήθηκα με τον συ-blogger Κλεάνθη ,και μου είπε ότι πρέπει να γράψω για τον Django , ακολούθησε από την πλευρά μου μια ανεκδίηγητη γκριμάτσα τύπου ΄΄τι μου λές τώρα?'' που πιστεύω έχει καταχωρηθεί στις άπειρες άκυρες στιγμές μου!!!
 Τέλος πάντων μετά την αρχική αμηχανία και το ξέσπασμα σε γέλια ο Κλεάνθης συμπλήρωσε πως πρόκειται για την νέα ταινία του Ταραντίνο. Αυτό ήταν. Στο άκουσμα και μόνο αυτού του ονόματος έχεις ήδη συγκεντρώσει τις πληροφορίες που θέλεις για την ταινία που πρόκειται να δεις.Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει συνθεθεί με συγκεκριμένα πράγματα.Σπαγγέτι γουέστερν, σενάρια με θέμα την εκδίκηση, μαύρο σαρκαστικό χιούμορ,cult-ιά και μπόλικη βία.Είναι ένας από τους πιο ξεκάθαρους σκηνοθέτες γιατί ξέρεις τι να περιμένεις από αυτόν και αν σου αρέσει το είδος που αντιπροσωπεύει δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει.Γι αυτό και τον πάω τόσο αν και δεν με τρελαίνει το θέμα εκδίκηση και η βία που το συνοδεύει.
Η ταινία μου άρεσε σε γενικές γραμμές και ίσως να μου άρεσε και ακόμη περισσότερο αν δεν ήμουν υποχρεωμένη να πατάω pause κάθε φορά που έμπαινε πελάτης στο μαγαζί!(Ξέρω, θα πείτε πως αφού μπορείς να βλέπεις και ταινίες εκεί που δουλεύεις, παράπονο μην έχεις!) Τέσπα , το σενάριο είναι άκρως πρωτότυπο , προτάθηκε εξάλλου και στην ομώνυμη κατηγορία στα φετινά όσκαρ! Που ακούστηκε 1ον Γερμανός , 2ο κυνηγός επικηρυγμένων να ζητάει! το παράλογο! την βοήθεια ενός μαύρου σκλάβου για να πιάσει κακούς λευκούς, λίγο  πριν ξεσπάσει ο αμερικανικός εμφύλιος?
Αρκετή δράση , o Waltz(dr.Schultz )για ακόμη μια φορά κλέβει την παράσταση, είναι και αυτός εξάλλου υπόψήφιος για όσκαρ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως o Foxx ,υστερεί σε κάτι στον τρόπο που παίζει.Αυτός βέβαια που κλέβει την παράσταση και από ταινία σε ταίνία με κάνει να τον συμπαθώ περισσότερο και νομίζω θα μπορούσε να είναι επίσης υποψήφιος είναι ο DiCaprio στο ρόλο του Candie.
Στα αρνητικά της ταινίας αν μπορείς να τα πεις αρνητικά είναι η αρκετά μεγάλη διάρκεια, σχεδόν 3 ώρες , που ομολογώ θα ήθελα να είναι ελαφρώς μικρότερη.Και κατά δεύτερο η βία , που αυτή τη φορά ήταν αρκετή, ειδικά προς το τέλος το αίμα πεταγόταν παντού, και γενικά όλες οι σκηνές με βία είχαν μπόλικο αιματάκι.Ισως λένε και πολλοί αυτό ήταν η αιτία να μην είναι υποψήφιος ο Ταραντίνο στην κατηγορία σκηνοθεσίας. Ήταν λένε ίσως η τιμωρία των κριτικών , για την ύπαρξη τόσης άσκοπης βίας, ύστερα και από τα θλιβερά γεγονότα στην Αμερική και το αιματοκύλισμα.
Anyway, ότι και να λέω η ταινία βλέπεται με μεγάλο ενδιαφέρον και ότι και να πεις είναι λίγο!Εγώ απλά προσκυνώ και παραδέχομαι τον Quentin.
Κλείνοντας , οι άχρηστες πληροφορίες της ημέρας είναι ότι η ταινία συμμετέχει σε άλλες 3 κατηγορίες όσκαρ , και πως το είδος σπαγγέτι γουέστερν για όσους απορούν για το όνομα ,οφείλεται στο ότι τα γουέστερν που άνθιζαν παλιά είχαν ως δημιουργούς κατά κύριο λόγο Ιταλούς!!

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!

ΘΑ ΓΕΛΑΣΩ?
1\5

ΘΑ ΚΛΑΨΩ?
0\5

ΘΑ ΘΕΛΩ ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΣ?(ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ-SEX)
2\5

ΘΑ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ?(ΦΟΒΟΣ-ΒΙΑ)
4\5

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ?(ΔΡΑΣΗ-ΑΓΩΝΙΑ)
3,5+\5

ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΩ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ?(ΣΚΕΨΗ)
2\5

ΘΑ ΔΩ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ?(ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ)
2\5

ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΩ?(SOUNDTRACK)
ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΗΧΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΚΗ, ΟΠΟΤΕ ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΔΙΚΗΣΩ....

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
8\10



ANNA KARENINA(2012)


ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ''ΓΙΑΤΙ''ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Παίζουν:Keira Knightley,Jude Law,Aaron Taylor-Johnson
Σκηνοθεσία:Joe Wright

Κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα η αριστοκρατικής καταγωγής και παντρεμένη Άννα Καρένινα, συναντά τον νεαρό Κόμη Μπρόνσκι και ένας θυελλώδης έρωτας θα γεννηθεί ανάμεσά τους.

Έχω κάτι να σας πω...

Ένα από τα γνωστότερα βιβλία του Λ.Τολστόι μεταφέρεται για ακόμα μία φορά στον κινηματογράφο.Δεν ξέρω κατά πόσο πετυχημένες ήταν οι άλλες παραγωγές, πάντως προσωπικά εγώ που πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με την ιστορία , (δεν ήξερα Χριστό για το τι διαπραγματευόταν το έργο) έφυγα πλήρως ικανοποιημένη από τον κινηματογράφο που για χρόνια είχα να πατήσω.
Ωραία σκηνοθεσία, το σενάριο -αν και η εποχή που γράφτηκε είναι κάπως ξεπερασμένο-, παρόλα αυτά παραμένει κατά κάποιο τρόπο διαχρονικό, πολύ ωραία δομημένο, με καλές ερμηνείες  και αρκετά εντυπωσιακά σκηνικά και πολύχρωμα φορέματα εποχής.
Ουσιαστικά έχουμε τρεις ιστορίες που διαπραγματεύεται η ταινία. Η κεντρική της Αννα Καρένινα με τον έρωτα που γεννιέται ανάμεσα σε αυτή και τον νεαρό Κόμη, η ιστορία του άπιστου αδερφού της Καρένινα, και η τρίτη του νεαρού Λεβίν.
Στην ουσία σκοπός του έργου είναι να μας δείξει πως το πάθος του ανθρωπου μπορεί να αποβεί καταστροφικό( δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης είχε αυτό ακριβώς στο μυαλό, ο Τολστόι πάντως αυτό ειχε). Οκ , θα πω εγώ, συμφωνώ εν μέρει, αλλά στον 19ο αιώνα δεν ήταν το πάθος το μοναδικό πρόβλημα. Η Άννα Καρένινα στα δικά μας σύγχρονα μάτια και στα δικά μου τουλάχιστον ήταν απλά πολύ άτυχη. Παντρεμένη με έναν επιφανή άντρα της Ρωσσίας ,τον Καρένιν,που τον αποκαλούσαν και ''άγιο'' είναι μεν ικανοποιημένη μέσα στο γάμο της αλλά ποτέ δεν υπήρξε ερωτευμένη. Όταν συναντά τον νεαρό Μπρόνσκυ, η έλξη είναι κεραυνοβόλα. Μη μπορώντας να αντισταθούν παραδίδονται στο πάθος τους, Τίποτα αρρωστημένο, τίποτα χυδαίο δεν είδα. Μόνο όταν η σχέση τους συνειδητά γνωστοποιείται στους κύκλους της Ρωσσικής κοινωνίας, τότε όλοι σαν δικαστές πέφτουν να κατασπαράξουν το ζέυγος, αλλά πρώτη και κύρια την Αννα Καρένινα. Αυτό ήταν το μέγα πρόβλημα της ηρωίδας.Οι κοινωνικές συμβάσεις της εποχής και η υποκρισία όσων την αποτελούσαν. Έχω την αίσθηση ότι και ο σκηνοθέτης εκεί είδε την πηγή του προβλήματος και πολύ πετυχημένα δείχνει τις αντιδράσεις όσων μαθαίνουν την εξωσυζυγική σχέση της Άννα.
Στον αντίποδα έχουμε την ιστορία του νεαρού Λεβίν, που ναι μεν είναι ερωτευμένος με μία κοπέλα αλλά τρώει ''χυλόπιτα''. Όταν η κοπέλα τρώει με την σειρά της και αυτή χυλόπιτα από τον άνθρωπο για τον οποίο έτρεφε αισθήματα, με μια συμπαθεια αποφασίζει να παντρευτεί τον Λεβίν. Η αγάπη τους δεν γεννιέται εξαρχής αλλά καλλιεργείται μέσω του γάμου . Η συγκεκριμένη ιστορία στο βιβλίο φαντάζομαι λειτουργεί συγκριτικά, και περιγράφεται λεπτομερέστερα σε σχέση με την ταινία, που όπως είπε και η φίλη μου Κ.θα ήταν καλό να αναπτυχθεί καλύτερα. Πάντως νομίζω πως ο σκηνοθέτης     δεν φαίνεται να χρησιμοποιεί την ιστορία συγκριτικά, αλλά συμπληρωματικά σαν ένα είδος σχέσης και αγάπης που είναι επίσης υπαρκτή και σεβαστή.
Φανταζομαι άλλωστε ότι ο Wright , δεν είχε σκοπό να μειώσει ή να κριτικάρει το μεγαλειώδες έργο του Τολστόι.
Τέλος έχουμε και την ιστορία του αδελφού της Καρένινα, που δεν απαπτύσσεται σχεδόν καθόλου θα έλεγα, αλλά λειτουργεί σαν κωμικό και ανάλαφρο στοιχείο στην ταινία και προσωπικά δεν με ένοιαζε και καθόλου.
Παθιασμένος έρωτας λοιπόν ή αγάπη που καλλιεργείται στην πορεία? Και τα 2 σίγουρα δεν είναι προιόν της λογικής  και ίσως απλά ο καθένας διαλέγει αυτό που του ταιριάζει περισσότερο. Σίγουρα πάντως το πάθος - για μένα- δεν είναι καταστροφικό.Οκ είπαμε, μη γίνεις και σαν την Γκλεν Κλόουζ στο Όλέθρια Σχέση, αλλά έναν έρωτα παθιασμένο που θα σε απογειώσει και θα σε μεταμορφώσει ε!τον θες και ας φας τα μούτρα σου!
Πάντως κλείνοντας, αν σας αρέσει τόσο η ταινία και θέλετε να το ρίξετε στο διάβασμα σας ειδοποιώ αν δεν το έχετε διαβάσει, ότι 8 τόμοι σας περιμένουν να τους ξεκοκκαλίσετε!!(Ειλικρινά τι έγραφε πια αυτός ο άνθρωπος!!!!!!!)


ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ!

ΘΑ ΓΕΛΑΣΩ?
2\5

ΘΑ ΚΛΑΨΩ?
1\5

ΘΑ ΘΕΛΩ ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΈΡΩΤΕΣ?(ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ-SEX)
4\5

ΘΑ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ?(ΦΟΒΟΣ-ΒΙΑ)
0\5

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΡΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ?(ΔΡΑΣΗ-ΑΓΩΝΙΑ)
4\5

ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΩ ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ?(ΣΚΕΨΗ)
2\5

ΘΑ ΔΩ ΑΣΤΕΡΑΚΙΑ?(ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ)
3\5

ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΩ?(SOUNDTRACK)
2\5

ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΊΑ:7,5\10






Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Cloud Atlas



Υπόθεση :  (Είναι πολλά το ξέρω, άλλα κάντε υπομονή). Η ταινία μας παρουσιάζει έξι τελείως διαφορετικές ιστορίες, σε έξι τελείως διαφορετικές χρονικές περιόδους. Ξεκινάμε με τον AdamEwing (Jim Sturgess) έναν δικηγόρο που το 1800 ταξιδεύει στην Νέα Ζηλανδία για να κλείσει την αγορά κάποιων σκλάβων. Στο ταξίδι της επιστροφής γνωρίζει τον λαθρεπιβάτη Autua, τον οποίον και προστατεύει λόγο της ευγενικής φύσης του. Το ταξίδι αυτό γράφεται από τον Ewing σε ένα ημερολόγιο που χρόνια μετά πέφτει στα χέρια του Robert Frobisher (Ben Whishaw). Είμαστε στο 1930 και ο νεαρός Frobisher μας παρουσιάζεται ως ένας φιλόδοξος σύνθετης που πλησιάζει τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη της εποχής Vyvyan Ayrs, για να μαθητεύσει κοντά του και να αποκτήσει φήμη. Με τα πολλά ο Frobisher γράφει ίσως την καλύτερη μελώδια του κόσμου το σεξτέτο Cloud Atlas και στέλνει την μελωδία στον εραστή του Rufus Sixmith. Πολλά χρόνια μετά κάπου στην δεκαετία του 70 ο Sixmith (James D'Arcy) γνωρίζει την Luisa Rey (Halle Berry) μια δημοσιογράφο, η οποία προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από την κατασκευή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα. Στα χέρια της πέφτουν οι επιστολές μεταξύ του Sixmith και του Frobisher όπως και το σεξτέτο. Για χάρη τους γράφει ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Frobisher. Στην σημερινή εποχή ο Timothy Cavedish (Jim Broadbent) διαβάζει αυτό το βιβλίο καθώς είναι ένας μικροεκδότης που κάνει ξαφνικά τη τύχη του, με κάποιο κόστος φυσικά. Δυστυχώς για εκείνον βρίσκεται μπλεγμένος και ζητά λεφτά από τον αδελφό του, ο οποίος τον κλείνει σε ένα οίκο ευγηρίας. Εκεί ο Cavedish μαζί με μερικά ακόμα γεροντάκια αποφασίζει να δραπετεύσει και το καταφέρνει αν και με πολλά ευτράπελα. Η ζωή του γίνεται ταινία και στο μακρινό μας μέλλον πέφτει στα χέρια της Sonmi-451. Η Sonmi (Doona Bae) είναι ένας κλώνος, του οποίου ο μόνος σκοπός ύπαρξης είναι να σερβίρει τους πελάτες του Papa’s Song, μαγαζί στο οποίο εργάζεται. Η Sonmi εμπνέεται από την αντίσταση του Cavedish μέσα από την ταινία και έτσι με τη βοήθεια ενός επαναστάτη, με το όνομα Hae-Joo αποφασίζει να δραπετεύσει. Οι ιστορίες της ταινίας ενώνονται με την τελευταία όπου 100 χρόνια μετά την μεγάλη καταστροφή συναντάμε τον Zachry (Tom Hanks) που ζει μαζί με την οικογένεια του, υπό πρωτόγονες συνθήκες, έχοντας θεοποιήσει την Somni θεωρώντας τη προσωποποίηση του καλού. Στο νησί αυτό εμφανίζεται η Meronym μαζί με το πλήρωμα της , μία ομάδα πιο εξελιγμένων ανθρώπων με την ονομασία Precients. Με την γνωριμία του Zachry και της Meronym μπορούμε να πούμε ότι κλείνει και ο κύκλος της ιστορίας μας.
                     
Με μια κουβέντα :  Μια από τις πέντε καλύτερες ταινίες του 2012!!!

Γενικά : Θα ξεκινήσω ζητώντας συγγνώμη για την πολυλογία μου πιο πάνω αλλά ήταν κάτι το αναπόφευκτο όταν μιλάμε για μια ταινία στην οποία διαδραματίζονται άλλες έξι! Ξέρω πως όσοι μπήκαν στην διαδικασία να διαβάσουν την υπόθεση μπερδευτήκαν, όπως και εγώ άλλωστε την πρώτη φορά που διάβασα κάτι παρόμοιο. Έχοντας δει όμως την ταινία, όλα εκείνα που είχα διαβάσει μου φάνηκαν τελείως φυσιολογικά. Το Cloud Atlas βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Mitchell David που γράφτηκε το 2004 και θεωρείται ήδη ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 21ου αιώνα. Οι σκηνοθέτες Lana και Andy Wachowski (γνωστοί από την τριλογία "The Matrix") και Tom Tykwer καταφέρνουν μέσα σε 3 ώρες (μην κομπιάζεις, αξίζει!) να μας πουν μια ιστορία για την ζωή, τον θάνατο, την αναγέννηση, και τους αληθινούς έρωτες που δεν χάνονται ποτέ και ξανασμίγουν μέσα στον χρόνο. Ας ξεκινούμε με το να πούμε ότι η ταινία δεν παρουσιάζει τις έξι ιστορίες της με γραμμικό αφηγηματικό τρόπο, όπως σας τις ανέλισσα πιο πάνω. Όχι, εδώ οι σκηνοθέτες αποφάσισαν να κάνουν μια σπονδυλωτή ταινία με έξι ιστορίες από τις οποίες ο θεατής θα μεταπηδά χωρίς να γνωρίζει τι θα συναντήσει στην επόμενη σκηνή. Θέλω να πω ότι όλες οι ιστορίες είναι μπερδεμένες, δεν θα ξεκινήσουμε με την ιστορία του 1800 και θα πάμε έτσι μέχρι το μακρινό μέλλον. Αντιθέτως, εκεί που θα βλέπουμε την ιστορία του 1930 θα μεταφερόμαστε ξαφνικά στο 2007 και μετά στο 1800. Αυτό μπορεί να σου φαίνεται πολύ χαοτικό και πρέπει να ομολογήσω πως στην αρχή του έργου είναι, αλλά πίστεψε με δεν θα είναι για πάντα έτσι. Από κάποιο σημείο και μετά θα καταλάβεις πλήρως το τι συμβαίνει, θα αρχίσεις να βλέπεις ότι όλο αυτό το ¨άκυρο¨ φαινομενικά μεταπήδημα ανάμεσα στις ιστορίες είναι τελείως εσκεμμένο και τέλεια δημιουργημένο για να σου δείξει με μεγάλα γράμματα την ουσία του έργου. Ότι δηλαδή όλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους, μην ξεχνάς άλλωστε ότι η ταινία μιλά για προηγούμενες ζωές για πράγματα που με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουν ξαναγίνει σε άλλες εποχές. Έτσι, όταν για παράδειγμα βλέπουμε την σκηνή του πρώτου φιλιού σε μια από τις ιστορίες μας ή την σκηνή μιας φοβερής αποκάλυψης, η σκηνοθεσία μας μεταφέρει και στις υπόλοιπες πέντε που είχαν το ίδιο θέμα. Και έτσι πάει όλο το έργο. Το φοβερό και ίσως το πιο τέλειο στην ταινία είναι η ιδέα του να παίξουν οι βασικοί ηθοποιοί πολλούς διαφορετικούς ρόλους κάνοντας την ιδέα της μετενσάρκωσης πιο δυνατή και ουσιώδη. Έτσι μπορούμε να δούμε την Halle Berry ως μια δημοσιογράφο του 70, αλλά και ως μια ξανθιά εβραία του μεσοπολέμου. Τον Jim Sturgess ως έναν αριστοκράτη του 1800 αλλά και ως κινέζοτου μέλλοντος και την Doona Bae ως κλώνο από ένα φουτουριστικό μέλλον που η ιστορία της αγάπης της ξεκινάει από το 1800 όπου ήταν μια νεαρή Βρετανίδα. Και δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί που έπαιξαν διαφορετικούς χαρακτήρες, το σημαντικό είναι πως κάθε χαρακτήρας κουβαλούσε μέσα από τις μετενσαρκώσεις του κάτι από τον παλιό του εαυτό. Δηλαδή ο Hugh Grant στο έργο ήταν η προσωποποίηση του εχθρού στην κάθε ιστορία. Έτσι στην μια ιστορία τον βλέπουμε ως μεγιστάνα μιας εταιρίας και από την άλλη ως αρχηγό μιας φυλής ανθρωποφάγων. Με λίγα λόγια η ταινία θα πρέπει να πάρει το Όσκαρ Καλύτερου Μακιγιάζ και Εφέ ανεξάρτητα τις ταινίες που θα έχει να αντιμετωπίσει. Από εκεί και υστερία τα εφέ ήταν θεσπέσια, η μουσική μαγική, οι ερμηνείες από τον Tom Hanks, τον Jim Broadbent και όλους μα όλους τους ηθοποιούς ήταν καθηλωτικές καθώς όλοι κατέθεσαν την ψυχή τους. Η σκηνοθεσία πανέξυπνη το σενάριο γεμάτο με αξέχαστες και βαθυστόχαστες ατάκες. Γενικά το Cloud Atlas είναι μια ταινία που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Και αν γυρίσει κάποιος να σας πει ότι μπερδεύτηκε ή δεν του άρεσε ή ότι δεν την κατάλαβε, τότε να ξέρετε ότι αυτός ο κάποιος είτε μιλούσε στο κινητό κατά την διάρκεια του έργου, είτε προσπαθούσε να ρίξει το γκομενάκι που είχε διπλαρώσει, αλλιώς είναι ένας θεατής της κατηγορίας ¨Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα. Κλείνοντας το Cloud Atlas είναι μια ταινία που σπάει κάθε κατεστημένο στα είδη των ταινιών. Έχουμε φιλμ εποχής, λίγο ρομάντζο με μια δόση δράματος, έχει επιστημονική φαντασία, κωμωδία, δημοσιογραφικο-αστυνομική δράση, έχει τα πάντα καθώς κάθε ιστορία από τις έξι είναι διαφορετική, αλλά πάντα με κοινά μηνύματα την ελευθερία του άνθρωπου , την βούληση, την επανάσταση και πως όλα μέσα στην ζωή είναι συνδεδεμένα.

Η Ατάκα : Sonmi-451: «Οι ζωές μας δεν μας ανήκουν. Από την γέννηση μέχρι τον θάνατο είμαστε δεμένοι με τους άλλους. Στο παρελθόν και στο μέλλον. Και με κάθε έγκλημα και κάθε καλοσύνη, καθορίζουμε το μέλλον μας.»

Ποιον θα έπαιζα :  Όλους τους χαρακτήρες του Jim Sturgess!

Αγαπημένη σκηνή :  Άπειρες, δεν ξεχωρίζω καμία!

Χειρότερη σκηνή : Καμία!

Δες την :  Γιατί είναι μια ταινία που θα σε κάνει να σκεφτείς.

Μην την δεις :  Αν είσαι άτομο που η προσοχή του αποσπάτε συχνά. Έτσι δεν θα καταλάβεις ποτέ το έργο.

Με ποιον να την δεις :  Και μόνος για να αφοσιωθείς στο έργο 100% αλλά και με έναν άντε δυο φίλους σου για κουβεντούλα και καφεδάκι μετά.

Μην την δεις με :  Άτομα που δεν ξέρουν να εκτιμούν την ιστορία και μένουν μόνο για τα εφέ και τα ονόματα των πρωταγωνιστών.


ShareThis