fwto

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Carnage (2011)


Πρωταγωνιστούν: Jodie Foster, Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly
Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Εναλλακτικός τίτλος: "Καμιά φορά οι μεγάλοι, συμπεριφέρονται χειρότερα κι απ'τα παιδιά!"

Υπόθεση: Με αφορμή τον καυγά των δυο 11χρονων γιών τους, που κατέληξε στον τραυματισμό του ενός, συναντιούνται στο διαμέρισμά τους στο Μπρούκλιν οι Longstreet με τους Cowan, προκειμένου να συζητήσουν πολιτισμένα και ενήλικα το συμβάν αυτού του καβγά μεταξύ των παιδιών τους και να δουν πως θα μπορέσουν να τα συμφιλιώσουν και να τα συναιτήσουν. Αλλά σύντομα, τα προσχήματα και οι ευγένειες χάνονται και την θέση των ευγενικών πειραγμάτων παίρνουν τα αιχμηρά υπονοούμενα, οι μπηχτές και τα ξεσπάσματα των, κατά τ'άλλα, "ευγενικών" και "πολιτισμένων" ζευγαριών της σύγχρονης κοινωνίας της Νέας Υόρκης, βγάζοντας έτσι στην φόρα, όλες τις προκαταλήψεις τους, τα απωθημένα, τις αδυναμίες τους αλλά και τα μειονεκτήματά τους, καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα, ότι καμιά φορά οι "ενήλικες" είναι περισσότερο παιδιά, με εγωιστικά και εγωκεντρικά ξεσπάσματα, και ανίκανοι να επιλύσουν ένα θέμα, που τα παιδιά τους θα το έκαναν, μάλλον, πιο εύκολα απ'ότι αυτοί...

Για πες, για πες: Μια ταινία του Roman Polanski σήμερα στο ρεπερτόριό μας αλλά μάλλον, όχι ένα από τα πολύ καλά του δείγματα, που αποδεδειγμένα, έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια στο χώρο του κινηματογράφου! Έχουμε μια ταινία, αποκλειστικά και μόνο, χαρακτήρων, αφού για 75 λεπτά περίπου, που διαρκεί η ταινία, παρακολουθούμε τους 4 χαρακτήρες του έργου, να αποκαλύπτουν σταδιακά τις αδυναμίες τους (είτε επί προσωπικού επιπέδου, είτε μεταξύ τους ως ζευγάρι αλλά και ως γονείς, το ένα ζευγάρι ενάντια στο άλλο)! Και μάλιστα όλα αυτά σε πραγματικό χρόνο, χωρίς να αλλάζει το σκηνικό, αφού όλα εξελίσσονται στο σαλόνι των Longstreet, των γονιών του, ας πούμε, "θύματος" του καυγά, όπου έχουν πάει οι Cowan, οι γονείς του, ας πούμε "θύτη", να συζητήσουν πολιτισμένα μεταξύ τους το συμβάν που αφορά τα παιδιά τους, αλλά στο τέλος καταλήγουν να μαλώνουν μεταξύ τους για το αν μεγαλώνουν με το σωστό τρόπο τα παιδιά τους, για το αν είναι ευτυχισμένα ζευγάρια μεταξύ τους, μέχρι και για τις σχέσεις των δύο φύλων και για την κοινωνία καταλήγουν να μαλώνουν! Και όλα αυτά χωρίς να εμπλέκεται κάποιο άλλο πρόσωπο στην συζήτησή τους ή να αλλάζουν σκηνικό ή καταστάσεις! Επί 75 λεπτά βλέπουμε αυτούς τους 4, εκ διαμέτρων, αντίθετους χαρακτήρες, να μαλώνουν για άσχετα πράγματα, απ'ότι, στην τελική, έπρεπε να συζητήσουν! Βέβαια, η διάρκεια της ταινίας, ευτυχώς δεν είναι και πολύ μεγάλη, οπότε σώζεται η κατάσταση και δεν γίνεται ιδιαίτερα κουραστική! Απλά, νομίζω ότι έλειπε το νεύρο, στην ταινία! Δηλ., πάθανε αυτό που κοροιδεύαν: ήταν και οι ίδιοι πολύ "δήθεν" και "καθωσπρέπει" στα ξεσπάσματά τους! Δηλ., βρε παιδί μου, θα γούσταρα και λιγάκι μαλλιοτράβηγμα και υστερίες! Έτσι, πιστεύω κιόλας, ότι θα έβγαινε πολύ περισσότερο γέλιο! Υπήρχαν κάποιες έξυπνες και αστείες σκηνές και ατάκες αλλά, από ένα σημείο και μετά, καταντούσε βαρετό, να βλέπεις συνέχεια να χτυπάει και να διακόπτει την συζήτηση, το τηλ. του μπαμπά Cowan , ο οποίος είναι ένας μεγαλοδικηγόρος, που δεν πολυασχολείται με τα ζητήματα της οικογένειάς του, και έχει πάει εκεί από υποχρέωση και ως αγγαρεία επειδή τον σέρνει η γυναίκα του, ή τα ξεσπάσματα της, "δήθεν" ευαισθητοποιημένης σε κοινωνικά ζητήματα, μαμάς Longstreet και την αδιαφορία και βαρεμάρα του απλοϊκού μπαμπά Lοngstreet! Από ένα σημείο και μετά δηλ. το πράγμα γίνεται πολύ παρωχημένο και κλισέ, άσε που χάνεις και το νόημα γιατί, αρχίζουν και το αναλύουν πλέον σε άλλο επίπεδο, τύπου: "ποιοι είμαστε και που πάμε", ή "σε τι κοινωνία θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα" και χάνεις την μπάλα! Στην ουσία, πρόκειται για ΜΙΑ και μοναδική σκηνή ενός μονότονου σαλονιού, με 4 ανθρώπους να αγγίζουν και να ασχολούνται επιφανειακά με το πρόβλημα, χωρίς να εμβαθύνουν στην ουσία του ζητήματος και να καταλήγουν και οι ίδιοι ανιαροί! Ξαναλέω: ευτυχώς τα πράγματα εξελίσσονται μ γρήγορους ρυθμούς, λόγω της μικρής διάρκειας της ταινίας!

Με αρέσει: Είπαμε!!! Η μικρή διάρκεια της ταινίας!

Δεν με αρέσει: Καταλήξατε που καταλήξατε να μαλώνετε μεταξύ σας και να βγάζετε τα εσώψυχα σας, δεν μπορούσατε να το κάνετε με περισσότερο τζέρτζελο;

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Ωωωχχ βαριέμαι!!! Δεν έχει τίποτα το αξιόλογο να αναφέρω! Λυπάμαι!

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

The Girl With The Dragon Tattoo (2011)


Πρωταγωνιστούν: Daniel Craig, Rooney Mara, Christopher Plummer, Stellan Skarsgard
Σκηνοθεσία: David Fincher
Εναλλακτικός τίτλος: "Μην κρίνεις κάποιον μόνο από την εμφάνισή του!"

Υπόθεση: Ο Mikael Blomkvist είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος-ερευνητής ο οποίος όμως κατηγορείται και τελικά καταδικάζεται για συκοφαντία ενός μεγάλου βιομηχάνου της Σουηδίας. Προκειμένου να αποφύγει τον ντόρο γύρω από την υπόθεσή του, δέχεται μια περίεργη πρόταση από τον ηλικιωμένο, συνταξιούχο μεγαλοβιομήχανο, Henrik Vanger, να ερευνήσει και να εξιχνιάσει την μυστηριώδη εξαφάνιση της 16χρονης ανιψιάς του τελευταίου, που συνέβη πριν από 40 χρόνια. Στην πορεία της έρευνάς του, ανακαλύπτει και έρχεται αντιμέτωπος με τις ίντριγκες, τα μίση αλλά κυρίως τα πολλά και ανομολόγητα μυστικά που είναι καλά κρυμμένα μέσα στην ιστορία αυτής της αριστοκρατικής οικογένειας. Παράλληλα, δέχεται μία αναπάντεχη βοήθεια από μια εκκεντρική, μυστηριώδη και αντιδραστική hacker, την Lisbeth Salander, η οποία εργάζεται ως μυστική ερευνήτρια και, λόγω των δικών της προσωπικών εμπειριών και προβλημάτων, δέχεται να βοηθήσει τον Blomkvist και να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης της νεαρής κοπέλας, που, όπως αποκαλύπτεται τελικά, κρύβονται πολλά πίσω από αυτήν την ιστορία...

Για πες, για πες: Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους!!! Μια ταινία που μπορώ να σας την προτείνω ανεπιφύλακτα και που αξίζει να την δείτε! Μου άρεσε πάρα πολύ και αναρωτιέμαι: αν αυτή η ταινία του David Fincher δεν ήταν τόσο καλή όσο η πρωτότυπη, σουηδική μεταφορά στον κινηματογράφο(βλ. εδώ), της τριλογίας των βιβλίων του Stieg Larsson με τίτλο "Millenium", (όπως υποστηρίζουν, τουλάχιστον, όσοι είδαν και τις δυο εκδοχές), τότε πόσο πιο καλή πια θα μπορούσε να είναι η σουηδική; Γιατί αυτή εδώ, πέρα μικρών πλεονεκτημάτων που θα αναφέρω σε λίγο, κατά τ'άλλα, ήταν εξαιρετική! Από την σκηνοθεσία να αρχίσω; Από την απίστευτη φωτογραφία; Το πολύ καλό soundtrack ή τις πολύ καλές ερμηνείες; Βασικά, μία είναι Η ερμηνεία στην ταινία που, θέλοντας και μη, επισκιάζει και βάζει σε 2η μοίρα τους υπόλοιπους ρόλους οι οποίοι, ωστόσο, είναι αρκετά καλοί: πρόκειται για την αγνώριστη, (για τις ανάγκες του ρόλου), νεαρή Rooney Mara, που έχει μπει στο πετσί του ρόλου και ερμηνεύει άψογα το ρόλο της προβληματικής Lisbeth, που από τα παιδικά της χρόνια, βρίσκεται συνέχεια υπό την επιτήρηση των κοινωνικών υπηρεσιών, λόγω της προβληματικής και αντικοινωνικής της συμπεριφοράς. Από την ενδυματολογική, αισθητική και οπτική της εμφάνιση που κυμαίνεται στα όρια του goethic-emo look, μέχρι την ερμηνεία της ως ενός προβληματικού, μοναχικού, αντιδραστικού, με προβλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς, απόμακρου αλλά παράλληλα ανεξάρτητου ατόμου, που έχει μάθει να επιβιώνει και να αντιμετωπίζει με θάρρος κάθε κίνδυνο ή πρόκληση που την έχει φέρει αντιμέτωπη η σκληρή και πολυτάραχη ζωή της. Όλα αυτά, ερμηνευμένα εξαιρετικά από την ίδια, την μετατρέπουν στην κυρίαρχη φιγούρα που επικρατεί και επιβάλλεται σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Και μιας και είπα "διάρκεια", εδώ είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία που μας τα χαλάει η ταινία, καθώς η, επί 2,5 ώρες, διάρκειά της, αναμένεται να τρομάξει ή και να κουράσει κάποιους (προσωπικά αυτό δεν συνέβη σε εμένα, αν και θεωρώ ότι το τελευταίο μισάωρο της ταινίας που ασχολείται πλέον αποκλειστικά και μόνο με την υπόθεση του Blomkvist και του Σουηδού επιχειρηματία με τον οποίο ήταν σε δικαστική διαμάχη, δεν ήταν και απόλυτα απαραίτητο να μας το δείξουν!). Αλλά, καταφέρνει και συνδυάζει τόσο καλά το μυστήριο, την ένταση, την υποβλητική και μουντή ατμόσφαιρα του χιονισμένου και "σκληροτράχηλου" Σουηδικού φόντου, το οποίο δένει απόλυτα με το μυστήριο-θρίλερ που κρύβει η εξιχνίαση της εξαφάνισης της 16χρονης αλλά, κυρίως, των κρυφών μυστικών που είναι καλά κρυμμένα για χρόνια, στην πλούσια οικογένειά της. Γρήγορη πλοκή, με καθώς εκτυλίσσεται, αποκαλύπτονται όλο και καινούρια στοιχεία, τα οποία, σε συνδυασμό με τους χαρακτήρες, το παρελθόν και το παρόν τους, "δένουν" και αποκτούν μια απόλυτη συνοχή όσο κυλάει ο χρόνος, κλιμακώνοντας αντίστοιχα την ένταση του μυστηρίου και τις δράσης. Το μοναδικό σημείο, σεναριακά και σκηνοθετικά που δεν μου άρεσε, ήταν αυτή η στυλιζαρισμένη και απρόσωπη χολλυγουντιανή ματιά, με την οποία επέλεξε ο Fincher, να αναδείξει τις πιο τολμηρές, επίμαχες και σοκαριστικές σκηνές της ταινίας. Δηλ. θα προτιμούσα μια πιο τολμηρή, έστω και ωμή, αλλά αληθινή προσέγγιση της βίαιης και σεξιστικής μεταχείρισης των γυναικών από τους άντρες. Σε γενικές γραμμές, πάντως, πρόκειται για μια δυνατή ταινία που αξίζει να δείτε! Τώρα, αν είστε από αυτούς που είδαν την αρχική σουηδική μεταφορά της ταινίας και τους άρεσε περισσότερο, θα ήθελα και την δική σας άποψη!

Με αρέσει: Μα φυσικά η ερμηνεία της Rooney Mara!

Δεν με αρέσει: Η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία που ανέφερα πριν και το γεγονός ότι: 1ον) θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν της Lisbeth, μπας και καταλάβω περισσότερα για την ψυχοσύνθεσή της και 2ον) ίσως και να ήταν καλύτερα να μην εμπλέκονταν σεξουαλικά οι δύο πρωταγωνιστές τελικά...

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Τα ατελείωτα σκουλαρίκια που κουβαλάει πάνω της η Mara, για τις ανάγκες του ρόλου, δεν είναι ψεύτικα αλλά αληθινά αφού όντως πήγε και έκανε piercing, όπως και πολλά άλλα, για να ενσαρκώσει όσον το δυνατόν πιο πειστικά τον ρόλο της!!!

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

The Bodyguard (1992)


Πρωταγωνιστούν: Kevin Costner, Whitney Houston
Σκηνοθεσία: Mick Jackson
Εναλλακτικός τίτλος: "Τιμής ένεκεν..."

Υπόθεση: Η Rachel Marron είναι μια διάσημη ποπ τραγουδίστρια, με τεράστιες επιτυχίες και πωλήσεις δίσκων στο ενεργητικό της, με πολλά εντυπωσιακά videoclips και εμφανίσεις, συμμετοχές σε επιτυχημένες ταινίες και σημαντικές βραβεύσεις καθώς και με εκατομμύρια θαυμαστών να την ακολουθούν σε κάθε της νέο βήμα ανά τον κόσμο. Δηλαδή, μια διάσημη και άκρως επιτυχημένη σταρ του πενταγράμμου και της μουσικής, μία ντίβα! Αλλά, πέρα από την λάμψη και την αποθέωση που της εξασφαλίζει ο χώρος της showbiz, γίνεται και θύμα απειλητικών επιθέσεων και μηνυμάτων από έναν φανατικό και μανιακό θαυμαστή που την καταδιώκει και απειλεί την ζωή της! Τότε, ο μάνατζερ της προσλαμβάνει έναν πρώην πράκτορα των Μυστικών Υπηρεσιών, τον Frank Farmer, για σωματοφύλακά της. Αρχικά, οι σχέσεις τους δεν είναι καλές αλλά σταδιακά και υπό την προστασία και την ασφάλεια που παρέχει ο Frank στην τρομαγμένη και απροστάτευτη Rachel,καταλήγουν να ερωτευτούν μεταξύ τους....

Για πες, για πες: Εχθές που λέτε, είδα ότι το Star θα έδειχνε την κλασσική, πλέον, ταινία "The Bodyguard". Μια ταινία που, ούτε που θυμάμαι, πότε ήταν η τελευταία φορά που την είδα! Και σκέφτηκα ότι, λόγω των περιστάσεων, άξιζε να την ξαναδώ, να την θυμηθώ και να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου μαζί σας! Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι, κάτι το κλίμα που χει δημιουργηθεί γύρω από τον θάνατο της Houston, κάτι που είδα εικόνες από την κηδεία της την προηγούμενη μέρα και συγκινήθηκα, κάτι που όλα είναι μαύρα και άραχνα γύρω μας και ο θάνατός της συνέπεσε χρονικά με τον "θάνατο" της χώρας μας μετά και το Μνημόνιο Νο. 2, ίσως λοιπόν, όλα αυτά, να επηρέασαν κάπως την αντικειμενικότητά μου! Δηλ. βρε αδερφέ, δεν σου πάει η καρδιά τώρα, να κακολογήσεις ή να κρίνεις αρνητικά μια πεθαμένη (Θεός σχωρέσ' την κιόλας!). Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Πρώτον, η ταινία είναι γυρισμένη το 1992: μια χρονική περίοδος που η Whitney όντως ήταν στα καλύτερά της, με τρελές πωλήσεις και επιτυχίες στο ενεργητικό της, μια φτασμένη ντίβα της ποπ! Άρα, δεν υποδυόταν κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό της στην ουσία! Αν και οι κριτικοί δεν εξέφρασαν τότε και τις καλύτερες εντυπώσεις για την ταινία, ήρθαν και τους διέψευσαν οι θαυμαστές και το κοινό που παρακολούθησε την ταινία, η οποία έκανε εισπράξεις 410 εκατ. δολαρίων παγκοσμίως!!! Επίσης, μπορεί για την εποχή μας, που έχουμε δει πλέον τα πάντα, το σενάριο να μην ενέχει το στοιχείο της έκπληξης και της πρωτοτυπίας, ωστόσο για εκείνη την εποχή ήταν κάτι το διαφορετικό να βλέπεις και την αθέατη πλευρά της διασημότητας (κάτι που στις μέρες μας πλέον θεωρείται δεδομένο, αφού με τόσες μεσημεριανές και κουτσομπολίστικες εκπομπές και περιοδικά, το μόνο που κάνουν είναι να ξεμπροστιάζουν μπροστά μας αυτή την ψεύτικη ευτυχία των stars!!). Σαφώς, η Whitney τραγουδάει πολύ καλύτερα απ'ότι υποδύεται αλλά τα καταφέρνει και έχει μια αξιοπρεπή παρουσία εδώ. Καλός, αν και δεν έχω και την καλύτερη άποψη για τις υποκριτικές του ικανότητες, ήταν εδώ και ο Costner, που καταφέρνει, χωρίς υπερβολές και καγκουριές, να υποδυθεί τον στιβαρό, σοβαρό και λιγομίλητο σωματοφύλακα και να γίνει έτσι αρκετά πειστικός στον ρόλο του. Έχουν και καλή χημεία μεταξύ τους αν και ενώ, στην ουσία, πρόκειται για μια ρομαντική κυρίως ταινία, ωστόσο οι σκηνές μεταξύ τους που εμπεριέχουν αυτό το ρομαντικό και τρυφερό στοιχείο, δεν είναι και πολλές ή τουλάχιστον τόσες όσες θα αναμένονταν σε μία τέτοιου είδους ταινία! Μπορεί δηλ. η ταινία να περιστρέφεται γύρω από τον ρομαντισμό και τον έρωτά τους αλλά υπάρχουν παράλληλα και άλλα στοιχεία, όπως δράση, περιπέτεια, μυστήριο, ένταση, αγωνία, μουσική κτλ. που γεμίζουν την ταινία και την συμπληρώνουν. Βέβαια, μην περιμένετε να δείτε και καμιά πρωτότυπη ταινία δράσης και σκηνές εντυπωσιακές! Το αντίθετο μάλιστα! Σε πολλά σημεία, μπορεί να νιώσετε ότι βλέπετε μια φθηνή σαπουνόπερα και εννοείται πως ξέρετε πριν καν να δείτε την συνέχεια, τι πρόκειται να ακολουθήσει! Αλλά με λίγη επιείκεια και με λίγη διάθεση αναπόλησης και συγκίνησης, συγχωρούνται αυτά τα κραυγαλέα λάθη και σεναριακά ατοπήματα! Άντε! Μην είστε τόσο σκληροί! Πέθανε η γυναίκα! Γενικά, μια καλή, για το είδος της, ταινία που, τώρα ειδικά, ακόμη περισσότερο περνάει άνετα στην λίστα των κλασσικών! RIP Whitney!

Με αρέσει: ΦΥΣΙΚΑ το soundtrack της ταινίας που περιλαμβάνει επιτυχίες της Whitney όπως: "I have Nothing", "Run to you" (τα οποία, μάλιστα, ήταν και τα 2 υποψήφια για Καλύτερη Μουσική/Τραγούδι στα Oscars!), "I'm Every Woman" κτλ. κτλ. αλλά και φυσικά, το ανυπέρβλητο, το κλασσικό πλέον "I Will Always Love You", με την συγκλονιστική ερμηνεία της Whitney να το αποθεώνει, με αποτέλεσμα το τραγούδι να παραμείνει για 14 εβδομάδες στο Νο. 1 του Billboard HOT 100 και να γίνει το πιο εμπορικό single που έχει ερμηνευθεί ποτέ από γυναίκα-ερμηνεύτρια!! Αλλά και το soundtrack-album της ταινίας ήταν στο Νο. 1 του Billboard για 20 συνεχόμενες εβδομάδες, σημειώνοντας ρεκόρ στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας, αφού ήταν η πρώτη και μοναδική, τότε, γυναίκα που κατάφερε να φτάσει και να μείνει στην κορυφή της λίστας για τόσο καιρό!!! (Μάλιστα, αυτό το κατάφερε δύο φορές, μία με το άλμπουμ του "Bodyguard" και μία με το album της "Whitney Houston" που παρέμεινε στο Νο. 1 για 14 εβδομάδες!). Πρόσφατα μόνο, κατάφερε να ισοφαρίσει το ρεκόρ της η Adele, το album της οποίας με τίτλο "21" κατάφερε να είναι και αυτό για 20 συνεχόμενες εβδομάδες στο Νο.1 και αναμένεται να καταφέρει επιτέλους, 20 χρόνια μετά, να καταρρίψει το ρεκόρ της Whitney!

Δεν με αρέσει: Εεε!!! Ντροπής είναι τώρα! Δεν κάνει!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Αυτό το τραγούδι, που τόσο εκθείασα προηγουμένως...Ναι,ναι!! Το "I Will Always Love You" εννοώ! Εεε...λοιπόν αυτό το τραγούδι δεν είναι αυθεντικό κομμάτι που πρωτοερμήνευσε η Houston! Ξέρετε ποια το έγραψε και το ερμήνευσε πρώτη;;; Δεν θα το βρείτε με τίποτα! Η Dolly Parton!!! Ναι, ναι, ναι!!! Καλά διαβάσατε! Το 1973!! Και στην συνέχεια ακολούθησαν αρκετές διασκευές του κομματιού! Μάλιστα, και στην ταινία ακούγεται η version από τον John Doe, τραγουδιστή της country μουσικής και σχολιάζετε κιόλας από τους πρωταγωνιστές που το χορεύουν εκείνη την στιγμή! Επίσης, η ταινία ήταν να γυριστεί από την δεκαετία του '70, με πρωταγωνίστρια την Diana Ross και τον Steve McQueen καθώς και στα τέλη της ίδιας δεκαετίας με την ίδια και τον Ryan O' Neal αλλά τελικά ποτέ δεν έγινε αυτό αφού η ταινία απορρίφθηκε συνολικά...67 φορές ώσπου τελικά να καταφέρει να γυριστεί εν έτι 1992!

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

The Rum Diary (2011)


Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Giovanni Ribisi, Aaron Eckhart
Σκηνοθεσία: Bruce Robinson
Εναλλακτικός τίτλος: "Και πίνω...ρούμι, πίνω ρούμι, πίνω ρούμι..."

Υπόθεση: Ένας αποτυχημένος συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Paul Kemp, αποφασίζει να αφήσει πίσω του την φασαρία και την τρέλα της καταπιεσμένης, επί προέδρου των Η.Π.Α. Αϊζενχάουερ, Νέας Υόρκης και να βρει την τύχη του στο παρθένο νησί του Πουέρτο Ρίκο, αρχές της δεκαετίας του '60. Βρίσκει δουλειά στην, υπό κατάρρευση, εφημερίδα The San Juan Star, όπου και ο περίεργος αρχισυντάκτης του τον βάζει να γράφει...τα ζώδια, όταν ο ίδιος θέλει να καταγράψει και να ερευνήσει όλα αυτά τα καινούρια πράγματα που βλέπει και βιώνει γύρω του. Σύντομα, η απογοήτευση και η δυσκολία του να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, θα τον οδηγήσουν στην υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, η οποία όμως θα τον μπλέξει σε πολλούς μπελάδες, που θα μοιραστεί με τον συνάδελφό του και, επίσης, αλκοολικό Sala και τον τρελό συγκάτοικο του, Moberg. Παράλληλα, θα γνωρίσει και τον, αμφιβόλου ηθικής, κτηματομεσίτη Sanderson, που σχεδιάζει να πλουτίσει πουλώντας κομμάτια γης σε πλούσιους Αμερικανούς και, ο οποίος, ζητά από τον Kemp να τον καλύψει, γράφοντας διθυραμβικά άρθρα για το έργο που ετοιμάζει. Εκεί γνωρίζει όμως και την πανέμορφη αλλά και επικίνδυνα προκλητική μνηστή του Sanderson, την Chenault, την οποία και ερωτεύεται. Τελικά, θα επιλέξει να ξεπουλήσει τις αρχές του και να δεχτεί την ανήθικη πρόταση του Sanderson ή θα προσπαθήσει να τον ξεσκεπάσει;

Για πες, για πες: Η δεύτερη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Johhny Depp και η οποία βασίζεται σε μυθιστόρημα του ιδιαίτερου συγγραφέα και δημοσιογράφο Hunter S. Thompson (η πρώτη του ήταν με το "Fear and Loathing in Las Vegas", κριτική για την οποία, θα βρεις εδώ). Και όπως και στην 1η, έτσι και στην 2η, τα πάθη και οι κακές συνήθειες έχουν κυρίαρχο ρόλο!!! Αλλά, για να μην ξανακούσω το κράξιμο που άκουσα για την κριτική μου στο "Fear and Loathing in Las Vegas", σπεύδω εξ'αρχής να τονίσω ότι αυτή η ταινία μου άρεσε περισσότερο και ήταν, για τα δικά μου δεδομένα πάντα, πιο κατανοητή και κοντά στα γούστα μου!! Δηλ. δεν υπήρχε εκείνη η υπερβολική παράνοια που διέκρινα στην 1η ταινία, αλλά, αντίθετα, τώρα το σενάριο και η σκηνοθεσία ήταν σε πιο λογικά πλαίσια βασισμένα και είχαν μια σχετικά βατή και κατανοητή βάση! Και αφού ξεκαθάρισα την θέση μου λοιπόν, μπορώ να πω και κάνα 2-3 πραγματάκια παραπάνω! Προκατειλημμένη καθώς ήμουν μετά από την 1η και, ομολογουμένως, τραυματική μου εμπειρία από το "Fear and Loathing...", περίμενα να δω πάλι έναν, μονίμως, μεθυσμένο πρωταγωνιστή και μια σκηνοθεσία που θα προσπαθεί να μας βάλει στο θολωμένο, από την ποσότητα αλκοόλ, μυαλό του και να μας παρουσιάσει τον τρόπο που βλέπει και αντιλαμβάνεται τα πράγματα μέσα από το μεθύσι του! Κάτι αντίστοιχο δηλ. με την 1η ταινία! Αλλά, ευτυχώς, εδώ υπάρχει λογική, συνοχή, συνέχεια και μια σχετικά κατανοητή δομή στο σενάριο, χωρίς υπερβολικές και σουρεαλιστικές εικόνες και σκηνές που ίσως να σε μπέρδευαν! Σίγουρα, πολλές από τις σκηνές και τα γεγονότα που βιώνουν οι πρωταγωνιστές, δεν τα λες και καθημερινές στιγμές ενός απλού και συνηθισμένου ανθρώπου, αλλά γίνονται σε λογικά πλαίσια και έτσι δεν καταντούν κουραστικές ή δυσνόητες. Ίσως τελικά, αυτός να είναι και ο λόγος που με ξάφνιασε ευχάριστα: ότι δηλ. περίμενα να δω κάτι παρατραβηγμένο και υπερβολικό αλλά τελικά είδα μια κανονική ταινία βρε αδερφέ! Βέβαια, με τον Johnny Depp στον πρωταγωνιστικό ρόλο και σε σενάριο του Hunter S. Thompson, πρέπει να είσαι υποψιασμένος (και προετοιμασμένος) για το τι πρόκειται να δεις! Αλλά, αν εξαιρέσεις αυτό το ευχάριστο αρχικά ξάφνιασμα, και δεις την ταινία με πιο αντικειμενικό και σχολιαστικό μάτι, δεν καταφέρνει τελικά να σε πείσει και να σε κερδίσει, με αποτέλεσμα να καταλήγει σε μια μέτρια ταινία, γεγονός που επιβεβαιώνουν και οι εισπράξεις που έκανε στην Αμερική (μόλις 3,5 εκατ. δολάρια στις πρώτες μέρες προβολής της), γεγονός που την κατατάσσει ως την χειρότερη μέχρι στιγμής, εισπρακτικά, ταινία του ηθοποιού!!! Ουπς!!

Με αρέσει: Το Πουέρτο Ρίκο και το ρούμι!!!

Δεν με αρέσει: Που τελικά οι δημοσιογράφοι ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ρουφιάνοι (ντρέπομαι και ζητώ συγγνώμη!) και οι Αμερικανοί οι χειρότεροι καπιτάλες!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερο σχετικά με την ταινία, οπότε είπα να αναφέρω κάτι από την πολυτάραχη και ιδιαίτερη ζωή και την ιδιόμορφη προσωπικότητα του συγγραφέα Hunter S. Thompson, για να καταλάβετε για ποιο λόγο οι ταινίες, που βασίζονται σε βιβλία του, έχουν αυτήν την ψυχεδέλεια! Από που να αρχίσω: απ'το ότι έχει κατηγορηθεί επειδή τραυμάτισε καταλάθως την βοηθό του, απ' το ότι κατηγορήθηκε για κατοχή παιδικής πορνογραφίας και για επίθεση κατά μιας πορνοστάρ ή απ'την, επί 18 χρόνια, σύζυγό του με την οποία μαστούρωναν και μεθούσαν συνέχεια και μετά χτυπιόντουσαν μεταξύ τους ή απ'το ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν όταν πεθάνει (τελικά αυτοκτόνησε!) να τον κάψουν και να πετάξουν τις στάχτες του μέσα από ένα κανόνι γιατί, λέει, του άρεσαν πάντοτε οι εκρήξεις! Τελικά, έτσι και έγινε και μάλιστα το χεράκι τους σε αυτό, έβαλαν και οι φίλοι του Johnny Depp, Sean Penn, Lyle Lovett (ο τελευταίος είναι εκείνος ο ασχημομούρης που ήταν παντρεμένος για δυο φεγγάρια με την Julia Roberts!)!! Κατάλαβες τώρα τι εννοώ όταν λέω ΠΑΡΑΝΟΙΑ;;;

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

The Big Year (2011)


Info:
Τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους ένας πλούσιος μεγάλο-επιχειρηματίας, ένας φτωχός απλός υπάλληλος υπολογιστών και ένας εργολάβος οικοδομών? Και οι τρεις έχουν αγάπη για τα πουλιά (βλέπε πτηνά και όχι όλων των ειδών πουλιά...) και κυνηγούν έναν στόχο. Να κερδίσουν έναν διαγωνισμό παρατήρησης πουλιών πέραν κάθε κόστους, είτε υλικού είτε συναισθηματικού επιπέδου... Περίεργα χόμπι έχουν μερικοί άνθρωποι ρε παιδί μου!

Write a comment...
Αυτήν την ταινία που λέτε προσφέρθηκα να την δω γιατί παίζει ο Jack Black. Μ'αρέσει πάρα πολύ ο συγκεκριμένος ηθοποιός και τον θεωρώ πολύ αστείο και πολύ καλό ηθοποιό. Ο Steve Martin επίσης νομίζω πως είναι από τους πολύ καλούς κωμικούς ηθοποιούς (sorry κουρκουμπίνι!) αλλά δεν με αρέσει ο Owen Wilson! Δεν ξέρω γιατί αλλά τον θεωρώ ολίγον τι γελοίο! Κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου, σεβαστό, αλλά δεν με κάνει να γελάω αυτός ο άνθρωπος! Ακούγοντας λοιπόν αυτά τα ονόματα ηθοποιών περιμένεις μια καλή κωμωδία. Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ light ταινία. Ούτε κρύο ούτε ζέστη δηλαδή. Δεν θα πήγαινα να την δω στο Cinema και αν πήγαινα καταλάθος, νομίζω πως θα τα έκλαιγα τα ευρουλάκια μου όσο ακόμα τα έχω! (Σχόλιο για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, έτσι φευγαλέο και μικρό, μην το δώσετε περισσότερη σημασία!). Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο The Big Year: A Tale of Man, Nature and Fowl Obsession το οποίο είναι αληθινή ιστορία του Mark Obmascik. Σαν ταινία δεν έχει κάτι ιδιαίτερο και επίσης εγώ θα την έλεγα κοινωνική περισσότερο παρά κωμωδία. Βλέπουμε τρεις διαφορετικούς ανθρώπους που για χάρη μιας εμμονής με τα πουλιά αλλάζουν την ζωή τους και βάζουν προτεραιότητες. Και μέσα από αυτήν την εμπειρία τους καταλαβαίνουν τελικά ποιες είναι οι αξίες της ζωής. Καλά μη το πάρετε και τόσο σοβαρά το τελευταίο σχόλιο! Δεν είναι και τόσο βαθυστόχαστη η ταινία! Ανάλαφρη κωμωδία που θα μπορούσατε να δείτε ένα βραδάκι που δεν έχει τίποτα η τηλεόραση και δεν έχετε και τίποτα καλύτερο να κάνετε... Παραλίγο να το ξεχάσω! Ένα μικρό αλλά αστείο ρόλο (περισσότερο για το ντύσιμό του) έχει ο απίστευτος Jim Parsons γνωστός για τον ρόλο του Sheldon Cooper από την σειρά The Big Bang Theory! Και πάμε στο soundtrack της ταινίας με μουσική από τους γνωστούς Coldplay και το Viva la Vida αλλά και στους πολύ καλούς Eels με το I like birds. Το σπαστικό για μένα τουλάχιστον ήταν το τραγούδι με το οποίο χτυπούσε το κινητό του Jack Black, Surfin' Bird από τους The Trashmen. Ενώ το τραγούδι το ξέρω και θα το έλεγα και συμπαθητικό, όταν το άκουσα σε ήχο κινητού πραγματικά ήθελα να πετάξω το κινητό από το παράθυρο... Έχω προβλήματα δεν το αρνούμαι....

Like!
Έχει ένα πιπινάκι στην ταινία κορίτσια εν ονόματι Ryan Caltagirone... Ρίξτε μια ματιά και πείτε μου... γιατί να έχει τέτοιον μικρό και ασήμαντο ρόλο?? Όχι πείτε μου!!!

Dislike!
Δεν έχω μωρέ... ανάλαφρη είπαμε.

Share!
Ο σκηνοθέτης της ταινίας David Frankel είναι γνωστός και για τις ταινίες The Devil wears Prada και Marley & Me. Πέρα από τις ταινίες όμως έχει σκηνοθετήσει και κάποια επεισόδια της πετυχημένης σειράς Sex and the City.

The Artist (2011)


Πρωταγωνιστούν: Jean Dujardin, Berenice Bejo, John Goodman
Σκηνοθεσία: Michel Hazanavicius
Εναλλακτικός τίτλος: "Καμιά φορά, η σιωπή είναι χρυσός (και στον κινηματογράφο)!"

Υπόθεση: Ο George Valentin είναι ένας διάσημος και λαμπερός αστέρας του βωβού κινηματογράφου που μεσουρανεί στο Χόλιγουντ του 1927. Την περίοδο που γίνεται η μετάβαση στον ομιλούντα κινηματογράφο και ο ήχος εισβάλλει απειλητικά στις ταινίες, ο ίδιος αρνείται να αποδεχτεί αυτή την αλλαγή και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και επιμένει πεισματικά να υπηρετήσει το είδος που τον ανέδειξε, σε αντίθεση με την νεαρή Peppy Miller, μία στάρλετ που αναδεικνύεται τυχαία μέσω του Valentin, αλλά η φιλοδοξία της, την μετατρέπει γρήγορα σε νέο αστέρι του ομιλούντος κινηματογράφου, εκτοξεύοντας την καριέρα της σε αντίθεση με αυτή του "μέντορά" της που παίρνει την κατιούσα! Η ίδια όμως, που είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του όλα αυτά τα χρόνια, θα κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει να βγει από την μιζέρια του και να λάμψει πάλι το αστέρι του....

Για πες, για πες: Τι να πούμε για αυτήν την ταινία που ήρθε σαν όαση στην θορυβώδη και συχνά ανούσια, εφετζίδικη μόδα των 3d που μας κατακλύζουν τελευταία αλλά και των υπόλοιπων σύγχρονων κινηματογραφικών μεθόδων, που κύριο μέλημά τους είναι ο "στολισμός" των ταινιών και όχι η ουσία!!! Μία αποκλειστικά ασπρόμαυρη ταινία αλλά και βωβή, χωρίς ίχνος διαλόγων, η αισθητική της οποίας, η σκηνοθεσία, η υποκριτική των ηθοποιών και όλα όσα χρησιμοποιούνται για την δημιουργία μιας ταινίας, αποτελούν ύμνο στο είδος του βωβού κινηματογράφου!!! Μια ταινία που κατάφερε να εναρμονιστεί και να προσαρμοστεί πλήρως στο κλίμα της εποχής εκείνης και να την αναδείξει με έναν πολύ γλυκό και άψογα αισθητικό τρόπο! Μπορεί να μην έχω μεγάλη ιδέα από τις ταινίες εκείνης της εποχής αλλά, όλα όσα παρακολουθούσα μπροστά στα μάτια μου, με παρέπεμπαν στις εικόνες (τις έστω και λίγες, αλλά χαρακτηριστικές) που έχουν αποτυπωθεί στο μυαλό μου από τις βωβές ταινίες που τυχαία κάποια στιγμή, να είδα στη ζωή μου! Καθόλου χρώμα αλλά, κατά ένα περίεργο λόγο, τόση μαγεία και τόσο μαγευτικές οι εικόνες! Καθόλου διάλογοι και ήχοι αλλά, ωστόσο, τέτοια εκφραστικότητα από τους ηθοποιούς που δεν χρειαζόταν να διαβάσεις ή να ακούς τους διαλόγους τους για να καταλάβεις τι νιώθουν και τι γίνεται στην υπόθεση! Χορός, μουσική, λάμψη μιας παλιάς και συνάμα τόσο γοητευτικής και μαγευτικής εποχής, δράμα και γέλιο μαζί, θλίψη και χαρά...Όλα!!! Και μάλιστα χωρίς ίχνος εφέ και ήχου! Πέρα από τις μελωδίες και την μουσική που παρέπεμπε στην εποχή εκείνη, όλα τα άλλα ήταν αρκετά για να σου δώσουν μια ολοκληρωμένη και άρτια ταινία! Και ας θεωρούνται λίγα και ελλειπή για την εποχή μας, όπου σε βομβαρδίζουν ένα σωρό εφέ, εκκωφαντικοί ήχοι και σκηνοθετικές φανφάρες απλά και μόνο προς την τέρψη του εντυπωσιασμού και όχι την τέρψη του κοινού-θεατή που κατακλύζεται από συναισθήματα και θέλει μέσα από την Τέχνη (κάθε μορφής) να τα ικανοποιήσει! Αυτή η ταινία όμως "πατάει" πάνω στην βασική αρχή πάνω στην οποία βασίστηκε και γαλουχήθηκε ο κινηματογράφος: στην δύναμη της εικόνας!!! Γιατί όντως η εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις! Και μπορεί εδώ να μην ακούγονται πολλές λέξεις, εκφράζονται άψογα όμως μέσα από την εικόνα και την εκφραστικότητα των πρωταγωνιστών! Εξάλλου, αυτήν δεν χρησιμοποιούσαν και οι ηθοποιοί εκείνη της εποχής για να εκφράσουν το σενάριο που υποδύονταν; Μπορεί να σε ξενίζει η ιδέα της τόση ησυχίας και της άχρωμης εικόνας αλλά πιστεύω ότι αυτή η ταινία καταφέρνει να σου περάσει μια γλυκιά νοσταλγία και αυτή την μαγεία εκείνων των χρόνων, όπου σημασία είχαν οι άνθρωποι, οι ιστορίες τους και τα συναισθήματά τους, που λίγη σημασία θα δώσεις στην όποια λεπτομέρεια που τυχόν εντόπισες στην ταινία και ίσως σε ψιλοενόχλησε! Δείτε την γιατί είναι πρωτοτυπία (και μαγκιά) εν έτι 2012, εσύ να παρακολουθείς μία ταινία πλασμένη στα πρότυπα και στα πρώτα βήματα πάνω στα οποία "κινήθηκε" και εξελίχθηκε η ΤΕΧΝΗ του κινηματογράφου! Δεν είμαι αρμόδια να συγκρίνω τις τεχνικές λεπτομέρειες αλλά σίγουρα αυτό που είδα με ευχαρίστησε εξίσου με κάποια άλλη ταινία που μπορεί να είχε και ήχο αλλά και έγχρωμη εικόνα!

Με αρέσει: Που κατάφερε αυτή η ταινία να μου περάσει την μαγεία εκείνη της εποχής και την αγάπη με την οποία φτιάχναν τότε τις ταινίες! Προφανώς με την ίδια αγάπη και μεράκι φτιάχτηκε και το "The Artist", γι'αυτό και άρεσε τόσο....

Δεν με αρέσει: Που δυστυχώς στις μέρες μας την αγάπη και το μεράκι έχουν αντικαταστήσει το κέρδος και τα λεφτά...Ακόμη και στον κινηματογράφο!!!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το "The Artist" κινηματογραφήθηκε σε φορμά 1.33, ακριβώς δηλαδή, όπως γυρίζονταν και οι ταινίες της εποχής του βωβού, αλλά με έγχρωμο φιλμ το οποίο τροποποιήθηκε κατάλληλα με την χρήση ειδικών φίλτρων. Επίσης, οι κάμερες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν αρκετά θορυβώδεις, καθώς, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, έτσι θα γινόταν πιο εύκολα αντιληπτό στους συμμετέχοντες πως γυρίζουν βωβή ταινία.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Ένας χωρισμός (2011)


Info:
Τι γίνεται όταν ένα ζευγάρι στο Ιράν αποφασίζει να χωρίσει? Και όχι γιατί δεν αγαπιούνται πια αλλά γιατί η σύζυγος θέλει να φύγει από την χώρα και να έχει ένα καλύτερο μέλλον η 11χρονη κόρη της. Ο σύζυγος όμως προσκολλημένος με τον άρρωστο από Αλτσαχάιμερ πατέρα του αρνείται κατηγορηματικά να τον αφήσει πίσω και να αφήσει την κόρη του να πάει με την μητέρα της. Έτσι οι ενδιαστάση σύζυγοι προσπαθούν να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, με τα ήθη, την κουλτούρα αλλά και την θρησκεία της χώρας.

Write a comment...
Πρέπει να την σχολιάσω αυτήν την ταινία? Βασικά γιατί έπρεπε να την δω δεν το κατάλαβα... Υποτίθεται πως έχει βαθμολογία στο Imdb 8,6 και είναι και υποψήφια για δυο παρακαλώ όσκαρ. Και ήδη κέρδισε και Χρυσή Σφαίρα!! Ντάξει. Είναι όντως ένα θέμα που για το Ιράν θεωρείται ταμπού και απορώ πως δεν λιθοβόλησαν τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Asghar Farhadi. Εμένα όμως η ταινία δεν μου άρεσε. Πείτε με ξενέρωτη, πείτε με απολίτιστη, πείτε με άσχετη με τον ποιοτικό κινηματογράφο! Ήταν δυο χαμένες ώρες για μένα! Βλέπουμε ένα ζευγάρι στο Ιράν να έχει προβλήματα επικοινωνίας και να έχουν κάνει το παιδί τους μπαλάκι. Η μάνα πιο προχωρημένη και απελευθερωμένη (όσο μπορεί μια γυναίκα να είναι στο Ιράν πάντα) και μια μπερδεμένη κατάσταση στην οποία μπλέκεται ο πατέρας με την γυναίκα που προσλαμβάνει για να προσέχει τον πατέρα του. Γενικά φαντάζομαι πως αυτές οι καταστάσεις είναι η καθημερινότητα τους αλλά εμένα δεν με άγγιξαν! Οφείλω να ομολογήσω βέβαια πως οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν εξαιρετικά φυσικές και ρεαλιστικές. Ήταν λες και βλέπαμε πραγματικά την καθημερινότητα του ζευγαριού και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αν και αυτό γίνεται από ένα σημείο και μετά κουραστικό. Η ταινία για τα δεδομένα των καταστάσεων που γίνονται στο Ιράν νομίζω πως θίγει πολύ σοβαρά θέματα όπως η επιθυμία της μάνας να μεγαλώσει το παιδί της σε ένα καλύτερο μέρος και να έχει ευκαιρίες και προοπτικές στο μέλλον ή η αντιμετώπιση των γυναικών και η προσκόλλησή τους στην θρησκεία. Το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι πολύ σημαντικό και όντως βγαίνει και στην οθόνη αυτό. Αλλά αυτή η γλώσσα τους ρε παιδιά... κουράστηκα! Με κούρασαν και μάλιστα από ένα σημείο και μετά νομίζω πως μάτωσαν τα αυτιά μου! Είμαι υπερβολική το ξέρω αλλά αυτό ένιωσα, να μην το πω?? Δεν θα σας συνιστούσα να το δείτε η αλήθεια είναι. Εκτός κι αν το βάλετε στο mute και δεν σας ενοχλεί έτσι! Βέβαια δεν έχει κάποιο πολιτικό ή κάποιο ρατσιστικό μήνυμα που να προσβάλλει τον λαό του Ιράν άμεσα, απλά μέσα από την σκέψη και τις καταστάσεις της ζωής του καταλαβαίνουμε πολλά πράγματα για τον τρόπο αντίληψης του λαού. Δεν υπάρχει η ελευθερία της έκφρασης, κυριαρχεί η θρησκεία και το διαφορετικό μπορεί να αντιμετωπιστεί αρνητικά. Η αλήθεια είναι πως κάπου μέσα μου ήμουν προκατειλημμένη και περίμενα να δω βίαιη συμπεριφορά κάτι που δεν υπήρξε τελικά. Ίσως τελικά η ταινία να μην μου άρεσε γιατί ήμουν προκατειλημμένη. Έχουμε μια εικόνα και μια άποψη για κάποιους λαούς πολλές φορές λανθασμένη. Who knows... Δεν είμαι εδώ για να κρίνω ή να κριθώ για τέτοια θέματα όμως! Η δική μου γνώμη πάντως για την ταινία είναι πως με κούρασε πάρα πολύ. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κρίση σας...

Like!
Συγγνώμη αλλά δεν έχω.

Dislike!
Αυτή η σοβαρότητα της ταινίας που σου αφήνει μια βαριά αίσθηση. Και φυσικά η γλώσσα τους! Νομίζω πως ήμουν πολύ εκφραστική με το σχόλιο μου!

Share!
Επίσης δεν έχω...

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Albert Nobbs (2011)


Πρωταγωνιστούν: Glenn Close, Mia Wasikowska, Aaron Johnson, Janet McTeer
Σκηνοθεσία: Rodrigo Garcia
Εναλλακτικός τίτλος: "Όλοι μεταμφιεζόμαστε...τους εαυτούς μας!"

Υπόθεση: Στην ανδροκρατούμενη και φτωχή Ιρλανδία του 19ου αι., μία γυναίκα επιλέγει να μεταμφιεστεί σε άντρα προκειμένου να επιβιώσει, να βρει μία δουλειά και να μαζέψει χρήματα για να ζήσει και να μην γεράσει σε ένα πτωχοκομείο. Έτσι, βρίσκει δουλειά ως σερβιτόρος σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο του Δουβλίνου και ζει και εργάζεται ως Albert Nobbs για σχεδόν 30 χρόνια, έχοντας δημιουργήσει έναν χαρακτήρα χαμηλών τόνων, ντροπαλό και απομονωμένο, σχεδόν αόρατο από τους υπόλοιπους. Τα πράγματα αλλάζουν όταν στο ξενοδοχείο έρχεται να εργαστεί ένας ελαιοχρωματιστής, o Hubert και ένα βράδυ μοιράζεται το ίδιο δωμάτιο με τον Albert, οπότε και ανακαλύπτει τυχαία ότι είναι γυναίκα! Αλλά, αντιμετωπίζει ψύχραιμα και με κατανόηση το μυστικό του αφού, όπως και ο ίδιος του αποκαλύπτει, είναι και αυτός γυναίκα και μάλιστα παντρεμένος με μία άλλη γυναίκα! Τότε όλα αλλάζουν μέσα στην ψυχή του Albert, που συνειδητοποιεί ότι τόσο καιρό ήταν παγιδευμένος κάτω από τα ρούχα του σερβιτόρου και δεν είχε κοινωνική ζωή και αποφασίζει να ζήσει την ζωή που δεν έζησε τόσα χρόνια και μάλιστα όχι μόνος, αφού τρέφει τρυφερά αισθήματα για την Helen, υπηρέτρια του ξενοδοχείου, κι ας είναι η ίδια ερωτευμένη με τον Joe, έναν νεαρό εργάτη του ξενοδοχείου...

Για πες, για πες: Μία ταινία που έχει κι αυτή την τιμητική της φέτος στα βραβεία Oscars αφού συγκεντρώνει 3 συνολικά υποψηφιότητες (Α'και Β΄Γυναικείου Ρόλου και Καλύτερου Μακιγιάζ) και η πραγματοποίηση της οποίας αποτελούσε όνειρο ζωής για την Glenn Close, μιας και εδώ και 30 χρόνια σχεδίαζε να την μετατρέψει σε ταινία! Βασισμένη στο σύντομο μυθιστόρημα του George Moore, που έχει μετατραπεί σε θεατρικό και στο οποίο έχει πρωταγωνιστήσει με μεγάλη επιτυχία η ηθοποιός το 1982 και έκτοτε της είχε μπει η ιδέα ότι θα μπορούσε να γίνει μία πολύ καλή ταινία! Κουτσά στραβά, τελικά τα κατάφερε και 30 χρόνια μετά, μεταφέρει τον ήρωα που είχε υποδυθεί τότε και στον κινηματογράφο! Και τελικά, επιβραβεύεται και επιβεβαιώνεται, τουλάχιστον ως προς την δική της ερμηνεία, η οποία είναι εξαιρετική! Όχι τόσο από σεναριακή-χαρακτήρα άποψη αλλά όσο προς την μεταμφίεσή της σε άντρα και την επιτυχημένη απόδοσή της, κινησιακά, φωνητικά αλλά εκφραστικά και εμφανισιακά! Η ταινία βασίζεται και δεν...γκρεμοτσακίζεται, κατά την άποψή μου,στις δύο πολύ επιτυχημένες εμφανίσεις και πολύ καλές ερμηνείες των δυο ηθοποιών, Glenn Close και Janet McΤeer, που και οι δύο υποδύονται τους άντρες! Κατά τ'άλλα όμως, και ενώ οι ταινία είχε όλα τα φόντα να γίνει μια πολύ καλή ταινία εποχής, αφού και τα κοστούμια, τα σκηνικά, οι φωτισμοί κλπ. κλπ. αποδίδουν σε ικανοποιητικό βαθμό το κλίμα της εποχής καθώς και το υπόλοιπο καστ της ταινίας ήταν εξαιρετικό, ωστόσο, εκεί που χάνει η ταινία είναι στο σενάριο, με αποτέλεσμα να μην δίνει την δυνατότητα στην Close να απογειώσει τον ρόλο της και την παγιδεύει και την περιορίζει! Σε μια ταινία χαρακτήρων στην ουσία, δεν δίνεται τόσο έμφαση στην ανάλυσή και κατανόησή τους, στην προβολή και αναζήτηση των συναισθημάτων και των προβληματισμών τους ενώ, ο σκηνοθέτης φαίνεται τελικά να παγιδεύεται κι αυτός στον κλειστό και απομονωμένο χαρακτήρα του Albert, με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να τον "ξεκλειδώσει" ώστε να μας επιτρέψει να τον γνωρίσουμε και να τον κατανοήσουμε περισσότερο και να δικαιολογήσουμε την επιλογή του αυτήν και τον τρόπο ζωής που επέλεξε να ακολουθήσει! Ένα αργό σενάριο λοιπόν που στερεί την δυνατότητα στο "Albert Nobbs" να αποτελέσει μία από τις κορυφαίες ταινίες εποχής και απλά το περιορίζει σε μια ακόμη μέτρια ταινία που στηρίζεται σε μία εξαιρετική ωστόσο ερμηνεία!

Με αρέσει: Οι πολύ καλές ερμηνείες και μεταμφιέσεις των Glenn Close και Janet McTeer! Ειδικά η 2η, δεν την υποψιάζεσαι με τίποτα ότι μπορεί να είναι γυναίκα, μεταμφιεσμένη σε άντρα! Με τίποτα όμως! Εκεί δηλ. που αποκαλύπτεται στον Albert και του δείχνει τα μεμέ της, έμεινα κόκκαλο! Δεν το πίστευα!

Δεν με αρέσει: Που η σκηνοθεσία και το σενάριο δείχνουν να επαναπαύτηκαν στο θέμα των μεταμφιέσεων και να μην εστίασαν στην ουσία του έργου!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Και επειδή εμείς εδώ στο Eulogison είμαστε και πολύ κουλτουρ-μουλτουρ άνθρωποι (είπατε τίποτα;) σας ενημερώνω πως ο σκηνοθέτης της ταινίας, Rodrigo Garcia, είναι γιος του συγγραφέα Gabriel Garcia Marquez (βλ. "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας", "Εκατό χρόνια μοναξιά" κλπ.) ο οποίος το 1982 βραβεύτηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας!

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Anonymous (2011)


Πρωταγωνιστούν: Rhys Ifans, Vanessa Redgrave, David Thewlis, Rafe Spall
Σκηνοθεσία: Roland Emmerich
Εναλλακτικός τίτλος: "To be Shakespeare, or not to be?"

Υπόθεση: Στην Αγγλία της Ελισαβετιανής περιόδου, όπου ο συντηρητισμός και ο (δήθεν;) καθωσπρεπισμός κυριαρχούσε, το θέατρο θεωρούνταν ειδωλολατρική λατρεία και συχνά λειτουργούσε ως μέσο πολιτικής κριτικής και χειραγώγησης της μάζας. Γι 'αυτό και η βασίλισσα Ελισάβετ Α' και οι σύμβουλοί της επιδίωκαν,με κάθε τρόπο, την καταπολέμησή του. Μέσα όπως από αυτές τις πολιτικές ίντριγκες, τις θεωρίες συνωμοσίας για την διαδοχή του θρόνου από την άτεκνη Ελισάβετ και τις κάθε είδους δολοπλοκίες, παρουσιάζεται ένας γαλαζοαίματος ποιητής και συγγραφέας, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, τις οποίες όμως λόγω κοινωνικής θέσης, δεν του επιτρέπεται να τις εκφράσει...Είναι ο Κόμης της Οξφόρδης, Edward de Vere, πολυγραφότατος και ιδιαίτερα ταλαντούχος στην συγγραφή θεατρικών έργων που συχνά σατηριάζουν και κατακρίνουν τον θεσμό της μοναρχίας, ο οποίος αποφασίζει να δώσει τα έργα του σε έναν σχετικά άσημο συγγραφέα της εποχής να τα αξιοποιήσει, με την προϋπόθεση να παραμείνει η ταυτότητα του συγγραφέα ανώνυμη. Όμως τελικά,το μαθαίνει ένας αλκοολικός και άγνωστος ηθοποιός, εν ονόματι William Shakespeare, ο οποίος οικειοποιείται τα έργα του και τα παρουσιάζει στο κοινό ως δικά του...

Για πες, για πες: Ιστορική ταινία εποχής περιλαμβάνει το μενού μας σήμερα, με ένα, ομολογουμένως, πολύ πιασάρικο και ιντριγκαδόρικο θέμα που απασχολεί χρόνια τώρα κοινό και επιστήμονες: ήταν ο Shakespeare ο πραγματικός και αυθεντικός συγγραφέας αυτών των θεατρικών αριστουργημάτων, που αντέχουν μέχρι και σήμερα στον χρόνο; Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της ταινίας, Roland Emmerich, όχι, δεν ήταν αυτός αλλά ο Κόμης της Οξφόρδης! Και ως εδώ όλα καλά! Αλλά τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο σκηνοθέτης, που μέχρι τώρα είχε συνηθίσει να καταπιάνεται με ταινίες καταστροφής (και ομολογουμένως, αρκετά επιτυχημένα) όπως: Independence Day, Godgilla, The Day After Tomorrow και 2012, μπερδεύεται και θεωρεί ότι μία ιστορική ταινία εποχής και μάλιστα με ένα ήδη περίπλοκο και ευαίσθητο θέμα, πρέπει να παρουσιαστεί με την αντίστοιχη θεαματική και εντυπωσιακή, συχνά όμως φλύαρη και απλά ανούσια σκηνοθεσία, όπως ακριβώς συμβαίνει συνήθως δηλ. με τις ταινίες καταστροφής και επιστημονικής φαντασίας! Φυσικά, η αναπαράσταση της εποχής, τα κουστούμια, η φωτογραφία και γενικότερα η ατμόσφαιρα και το κλίμα της εποχής είναι άκρως επιτυχώς αποδοσμένα, μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Emmerlich. Σε συνδυασμό μάλιστα και με τις αρκετά καλές ερμηνείες του καστ. Εκεί που χάνει όμως η ταινία είναι στο σενάριο που καταλήγει τελικά να "πλατειάζει" και απλά να γυροφέρνει το θέμα, εστιάζοντας περισσότερο στο κλίμα της εποχής και στις σχέσεις των πρωταγωνιστών μεταξύ τους, αλλά όχι τόσο στο κυρίως θέμα που θα έπρεπε να είναι αν όντως τελικά ήταν ή όχι ο Shakespeare, ο πραγματικός συγγραφέας αυτών των έργων. Δηλ. καταλήγει και η ίδια η ταινία να μπερδεύεται από την ήδη περίπλοκη θεωρία συνωμοσίας που προσπαθεί να παρουσιάσει, χωρίς να μπορέσει στο τέλος να δώσει στον θεατή ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Στην σύγχυση του θεατή, συμβάλλουν καθοριστικά και οι συνεχείς χρονικές μεταβάσεις σε διαφορετικά σημεία της Ιστορίας καθώς και η πληθώρα των χαρακτήρων, με αποτέλεσμα να απουσιάζει η αφηγηματική συνοχή στην ταινία και να καταντάει χαοτική και κουραστική συχνά για τον θεατή!

Με αρέσει: Έχω δηλώσει λάτρης των ιστορικών-εποχής ταινιών, που αποπνέουν ένα μυστήριο και έναν μελοδραματισμό,με τα κοστούμια, την φωτογραφία, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τα χρώματα που βγάζουν...Και σε αυτήν την ταινία εδώ, το αποτέλεσμα (στους συγκεκριμένους τομείς φυσικά) ήταν άκρως ικανοποιητικό!!!

Δεν με αρέσει: Που περίμενα να με εντυπωσιάσει και η ουσία της ταινίας, πέρα από τα "φρου-φρου και τα αρώματα" που είχε αλλά δυστυχώς δεν το κατάφερε και πολύ!!!

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Και βλέπω την ταινία και σε κάποιες σκηνές εμφανίζεται η σύζυγος του Κόμη de Vere, Anne και ξαφνικά τρώω σκάλωμα: που στον κόρακα ξέρω αυτήν την ξερακιανή, κρυόκωλη Αγγλίδα με την χαρακτηριστική προφορά!! Και τελικά το βρήκα: ήταν η "Emily", η Αγγλίδα που παντρεύεται ο "Ross" στην σειρά "Τα φιλαράκια"! Άσχετο αλλά ως λάτρης της σειράς δεν μπορούσα παρά να μην το αναφέρω!!! Επίσης, και ο ηθοποιός που υποδύεται τον ίδιον τον Κόμη, είναι αυτός που έπαιζε τον Spike, τον χαζούλη συγκάτοικο του Hugh Grant sto "Notting Hill"!!! Δεν θα το καταλάβαινα με τίποτα αν δεν το έψαχνα!!!

ShareThis