Πρωταγωνιστούν: Daniel Craig, Rooney Mara, Christopher Plummer, Stellan Skarsgard
Σκηνοθεσία: David Fincher
Εναλλακτικός τίτλος: "Μην κρίνεις κάποιον μόνο από την εμφάνισή του!"
Υπόθεση: Ο Mikael Blomkvist είναι ένας επιτυχημένος δημοσιογράφος-ερευνητής ο οποίος όμως κατηγορείται και τελικά καταδικάζεται για συκοφαντία ενός μεγάλου βιομηχάνου της Σουηδίας. Προκειμένου να αποφύγει τον ντόρο γύρω από την υπόθεσή του, δέχεται μια περίεργη πρόταση από τον ηλικιωμένο, συνταξιούχο μεγαλοβιομήχανο, Henrik Vanger, να ερευνήσει και να εξιχνιάσει την μυστηριώδη εξαφάνιση της 16χρονης ανιψιάς του τελευταίου, που συνέβη πριν από 40 χρόνια. Στην πορεία της έρευνάς του, ανακαλύπτει και έρχεται αντιμέτωπος με τις ίντριγκες, τα μίση αλλά κυρίως τα πολλά και ανομολόγητα μυστικά που είναι καλά κρυμμένα μέσα στην ιστορία αυτής της αριστοκρατικής οικογένειας. Παράλληλα, δέχεται μία αναπάντεχη βοήθεια από μια εκκεντρική, μυστηριώδη και αντιδραστική hacker, την Lisbeth Salander, η οποία εργάζεται ως μυστική ερευνήτρια και, λόγω των δικών της προσωπικών εμπειριών και προβλημάτων, δέχεται να βοηθήσει τον Blomkvist και να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης της νεαρής κοπέλας, που, όπως αποκαλύπτεται τελικά, κρύβονται πολλά πίσω από αυτήν την ιστορία...
Για πες, για πες: Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους!!! Μια ταινία που μπορώ να σας την προτείνω ανεπιφύλακτα και που αξίζει να την δείτε! Μου άρεσε πάρα πολύ και αναρωτιέμαι: αν αυτή η ταινία του David Fincher δεν ήταν τόσο καλή όσο η πρωτότυπη, σουηδική μεταφορά στον κινηματογράφο(βλ. εδώ), της τριλογίας των βιβλίων του Stieg Larsson με τίτλο "Millenium", (όπως υποστηρίζουν, τουλάχιστον, όσοι είδαν και τις δυο εκδοχές), τότε πόσο πιο καλή πια θα μπορούσε να είναι η σουηδική; Γιατί αυτή εδώ, πέρα μικρών πλεονεκτημάτων που θα αναφέρω σε λίγο, κατά τ'άλλα, ήταν εξαιρετική! Από την σκηνοθεσία να αρχίσω; Από την απίστευτη φωτογραφία; Το πολύ καλό soundtrack ή τις πολύ καλές ερμηνείες; Βασικά, μία είναι Η ερμηνεία στην ταινία που, θέλοντας και μη, επισκιάζει και βάζει σε 2η μοίρα τους υπόλοιπους ρόλους οι οποίοι, ωστόσο, είναι αρκετά καλοί: πρόκειται για την αγνώριστη, (για τις ανάγκες του ρόλου), νεαρή Rooney Mara, που έχει μπει στο πετσί του ρόλου και ερμηνεύει άψογα το ρόλο της προβληματικής Lisbeth, που από τα παιδικά της χρόνια, βρίσκεται συνέχεια υπό την επιτήρηση των κοινωνικών υπηρεσιών, λόγω της προβληματικής και αντικοινωνικής της συμπεριφοράς. Από την ενδυματολογική, αισθητική και οπτική της εμφάνιση που κυμαίνεται στα όρια του goethic-emo look, μέχρι την ερμηνεία της ως ενός προβληματικού, μοναχικού, αντιδραστικού, με προβλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς, απόμακρου αλλά παράλληλα ανεξάρτητου ατόμου, που έχει μάθει να επιβιώνει και να αντιμετωπίζει με θάρρος κάθε κίνδυνο ή πρόκληση που την έχει φέρει αντιμέτωπη η σκληρή και πολυτάραχη ζωή της. Όλα αυτά, ερμηνευμένα εξαιρετικά από την ίδια, την μετατρέπουν στην κυρίαρχη φιγούρα που επικρατεί και επιβάλλεται σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Και μιας και είπα "διάρκεια", εδώ είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία που μας τα χαλάει η ταινία, καθώς η, επί 2,5 ώρες, διάρκειά της, αναμένεται να τρομάξει ή και να κουράσει κάποιους (προσωπικά αυτό δεν συνέβη σε εμένα, αν και θεωρώ ότι το τελευταίο μισάωρο της ταινίας που ασχολείται πλέον αποκλειστικά και μόνο με την υπόθεση του Blomkvist και του Σουηδού επιχειρηματία με τον οποίο ήταν σε δικαστική διαμάχη, δεν ήταν και απόλυτα απαραίτητο να μας το δείξουν!). Αλλά, καταφέρνει και συνδυάζει τόσο καλά το μυστήριο, την ένταση, την υποβλητική και μουντή ατμόσφαιρα του χιονισμένου και "σκληροτράχηλου" Σουηδικού φόντου, το οποίο δένει απόλυτα με το μυστήριο-θρίλερ που κρύβει η εξιχνίαση της εξαφάνισης της 16χρονης αλλά, κυρίως, των κρυφών μυστικών που είναι καλά κρυμμένα για χρόνια, στην πλούσια οικογένειά της. Γρήγορη πλοκή, με καθώς εκτυλίσσεται, αποκαλύπτονται όλο και καινούρια στοιχεία, τα οποία, σε συνδυασμό με τους χαρακτήρες, το παρελθόν και το παρόν τους, "δένουν" και αποκτούν μια απόλυτη συνοχή όσο κυλάει ο χρόνος, κλιμακώνοντας αντίστοιχα την ένταση του μυστηρίου και τις δράσης. Το μοναδικό σημείο, σεναριακά και σκηνοθετικά που δεν μου άρεσε, ήταν αυτή η στυλιζαρισμένη και απρόσωπη χολλυγουντιανή ματιά, με την οποία επέλεξε ο Fincher, να αναδείξει τις πιο τολμηρές, επίμαχες και σοκαριστικές σκηνές της ταινίας. Δηλ. θα προτιμούσα μια πιο τολμηρή, έστω και ωμή, αλλά αληθινή προσέγγιση της βίαιης και σεξιστικής μεταχείρισης των γυναικών από τους άντρες. Σε γενικές γραμμές, πάντως, πρόκειται για μια δυνατή ταινία που αξίζει να δείτε! Τώρα, αν είστε από αυτούς που είδαν την αρχική σουηδική μεταφορά της ταινίας και τους άρεσε περισσότερο, θα ήθελα και την δική σας άποψη!
Με αρέσει: Μα φυσικά η ερμηνεία της Rooney Mara!
Δεν με αρέσει: Η στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία που ανέφερα πριν και το γεγονός ότι: 1ον) θα ήθελα περισσότερες πληροφορίες για το παρελθόν της Lisbeth, μπας και καταλάβω περισσότερα για την ψυχοσύνθεσή της και 2ον) ίσως και να ήταν καλύτερα να μην εμπλέκονταν σεξουαλικά οι δύο πρωταγωνιστές τελικά...
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Τα ατελείωτα σκουλαρίκια που κουβαλάει πάνω της η Mara, για τις ανάγκες του ρόλου, δεν είναι ψεύτικα αλλά αληθινά αφού όντως πήγε και έκανε piercing, όπως και πολλά άλλα, για να ενσαρκώσει όσον το δυνατόν πιο πειστικά τον ρόλο της!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου