fwto

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Something Borrowed


Υπόθεση : Όταν η Rachel (Ginnifer Goodwin) σπούδαζε στην νομική γνώρισε τον Dex (Colin Egglesfield) έναν γόνο πλούσιας οικογένειας, τον οποίο και αγάπησε, αλλά ήταν πολύ ντροπαλή για να του το πει. Μια μέρα εμφανίζεται η Darcy (Kate Hudson), φίλη της Rachel και party animal, γνωρίζει τον Dex και του την πέφτει. Μερικά χρόνια αργότερα η Darcy ετοιμάζει τον γάμο της με τον Dex, ενώ στο ρόλο της κουμπάρας μπαίνει η Rachel η οποία έχει κρύψει βαθειά τα συναισθήματα που είχε παλιά για τον μέλλοντα σύζυγο της κολλητής της και προσποιείτε πως δεν συμβαίνει τίποτα. Ύστερα όμως από μια νύχτα με μπόλικο αλκοόλ και εξομολογήσεις γίνεται το μοιραίο και ο Dex βρίσκεται ανάμεσα σε δυο φίλες, σε δυο αντίθετους χαρακτήρες, που αντιπροσωπεύουν δυο αντίθετους κόσμους. Άραγε θα προσποιηθούν ότι δεν έγινε τίποτα και θα το κρατήσουν μυστικό από την μέλλουσα νύφη ή θα ματαιώσουν τον γάμο για να ζήσουν τον ερώτα που άφησαν τόσο χρόνια σε αναστολή.

Με μια κουβέντα : Μια ρομαντική ταινία που κρατά δυο ώρες και παραδόξως δεν σε κάνει να βαριέσαι.

Γενικά : Καιρό είχαμε να δούμε μια ρομαντική ταινία και νομίζω ότι το ¨Φιλίες και Έρωτες¨, όπως είναι ο Ελληνικός τίτλος της ταινίας, μπορεί να αποζημιώσει τους παραπονεμένους και αθεράπευτα ρομαντικούς αναγνώστες μας. Η ταινία βασίζεται σε ένα βιβλίο και ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται σε ένα τελετουργικό που πρέπει να κάνουν οι νύφες πριν τον γάμο τους. Για να παντρευτούν στον εξωτερικό οι νύφες πρέπει να έχουν πάνω τους κάτι δανεικό (borrowed), κάτι μπλε, κάτι παλιό και κάτι καινούργιο. Οι πληροφορίες μου θέλουν η ταινία να έχει συνέχεια και να βασίζεται στο επόμενο βιβλίο, το οποίο έχει τίτλο ¨Something Blue¨ αλλά μέχρι τότε έχουμε ακόμα καιρό. Ας μιλήσουμε όμως για αυτή την ταινία, το έργο διαρκεί σχεδόν 2 ώρες, πράγμα σπάνιο για μια ρομαντική κομεντί, μας δίνει άπλετο χρόνο να δεθούμε με τους χαρακτήρες και να γνωρίσουμε καλύτερα τις σχέσεις που έχουν μεταξύ τους, τώρα αλλά και στο παρελθόν, καθώς η σκηνοθεσία του Luke Greenfield, μας επιτρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν τον πρωταγωνιστών μας. Η υπόθεση θέλει την Rachel, μια ελαφρώς συνεσταλμένη και χαμένη της ζωής γενικότερα, να είναι κολλητή και μέλλουσα κουμπάρα της Darcy. Όλα καλά μέχρι εδώ, έλα όμως που ο γαμπρός ήταν φίλος της Rachel, η οποία ήταν κρυφά ερωτευμένη μαζί του. Ε, να μην στα πολυλογώ, ένα βράδυ που βρέχε μονότονα και μετά από μπόλικη διαφήμιση της Heineken, η Rachel και ο γαμπρός κάνουν αυτό που χρόνια ήθελαν, μετά αρχίζουν τα χαζά, τα όχι να το πούμε στην νύφη, όχι να το κρατήσουμε κρυφό, όχι να κάνουμε σαν να μην έγινε ποτέ και άλλα τέτοια κουλά, που αποδεικνύουν σε μας αλλά και στην καημένη την Rachel ότι ο γαμπρός είναι ελαφρώς χέστης. Anyway στο τέλος μας πετάνε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας που μας λέει ότι πρέπει να κάνεις αυτό σου λέει η καρδιά σου και όχι αυτό που σου λένε οι άλλοι (στην προκειμένη περίπτωση τα πεθερικά). Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε την Ginnifer Goodwin η οποία έχει αρχίσει και παίρνει τα πάνω της, ενώ η Kate Hudson κλέβει τα φώτα με τον ατίθασο χαρακτήρα της, ενώ στον ρόλο του γαμπρού έχουμε τον Colin Egglesfield, που από το μόντελινγκ μας το γύρισε στην ηθοποιία. Η ταινία λοιπόν σε γενικές γραμμές είναι καλή, το σενάριο είναι πότε κωμικό και πότε πιο συναισθηματικό και η σκηνοθεσία είχε τα πάνω και τα κάτω της, οι ερμηνείες είναι αξιοπρεπείς ενώ η μουσική κυμαίνεται από pop μέχρι ελαφριά rock τραγουδάκια. Κλείνοντας η ταινία είναι μια καλή ευκαιρία για να κάτσεις στον καναπέ σου με μια χουχουλιάρικη κουβερτούλα και ένα κούπα με M&M!

Η Ατάκα : Ethan: «Γιατί δεν λέτε την αλήθεια, αφού θα πάτε που θα πάτε στην κόλαση».

Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα τον ρόλο του Ethan, που λειτουργούσε ως η φωνή της λογικής.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσαν πολύ οι δυο σκηνές που δείχνουν το ¨παράνομο¨ ζευγαράκι να φιλιέται και από πίσω τους να φαίνονται τα φώτα των αυτοκινήτων σαν τεράστιες πυγολαμπίδες. Πολύ ωραίο, σαν διαφήμιση κολόνιας ένα πράμα!

Χειρότερη σκηνή : Η παράλογη εμμονή που είχαν όλοι οι πρωταγωνιστές με τα Hamptons. Μα κάθε σαββατοκύριακο εκδρομές ήταν, ένα Σάββατο να κάτσουν στο σπίτι τους να βάλουν κανένα πλυντήριο δεν μπορούσαν!

Δες την : Γιατί έχεις καιρό να δεις κάτι πιο ρομαντικό.

Μην την δεις : Αν είσαι ένα συναισθηματικό ράκος και το μονό που θα σε κάνει χειρότερα είναι να βλέπεις ζευγαράκια να τα βρίσκουν και να ζουζουνίζουν!

Με ποιον να την δεις : Με την κοπέλα σου, καθώς είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να της πεις ότι είσαι ερωτευμένος με την κολλητή της.

Μην την δεις με : Τους φίλους σου.



Equilibrium


Υπόθεση : Μετά το τέλος του Τρίτου Παγκοσμίου πολέμου, ο κόσμος έχει μετατραπεί ολοκληρωτικά σε μια φασιστική κοινωνία με αρχηγό της τον ¨Πατέρα¨. Οι τέχνες, η μουσική, τα βιβλία, η ελευθερία και όλα τα συναισθήματα είναι απαράδεκτα σε αυτή την κοινωνία και έτσι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το φάρμακο ¨Prozium¨ για να ναρκώσουν τα συναισθήματα τους, μετατρέποντας έτσι τους εαυτούς του σε κενά και ψυχρά πλάσμα. Οι αντίπαλοι αυτής της νέας τάξης πραγμάτων ονομάζονται ¨Εγκληματίες¨ και οργανώνουν την αντίσταση τους στο σύστημα. Ο John Preston (Christian Bale) είναι ένας από τους επονομαζόμενους ¨Κληρικούς¨ και έχει ως στόχο του την εξάλειψη των Εγκληματιών και της δράσης τους.

Με μια κουβέντα : Ο Christian Bale είναι ένας πολύ τρομακτικός άνθρωπος.

Γενικά : Κοίτα, μπορεί έτσι να μου φαίνεται εμένα αλλά πραγματικά ο Bale με τρομάζει, όχι επειδή είναι άσχημος, που δεν είναι, αλλά επειδή καταφέρνει μέσα από τους ρόλος του να μεταμορφώνεται και να γίνεται κάποιος άλλος. Θα μου πεις ότι αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού, οκ δεν αντιλέγω, αλλά από κάποιο σημείο και μετά όταν ο ηθοποιός καταφέρει να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του, ώστε να γίνει κάποιος άλλος, για τις ανάγκες ενός ρόλο, μου κάνει πολύ τραβηγμένο και εγώ φοβάμαι έναν άνθρωπο που θα έκανε τα πάντα για να μην δείχνει όπως πραγματικά είναι. Και μετά από αυτό το λογύδριο, που πραγματικά δεν έχω ιδέα γιατί το έγραψα, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την ταινία. Η υπόθεση του έργου μας τοποθετεί σε μια φουτουριστική κοινωνία, σε ένα μακρινό (ας ελπίσουμε) μέλλον, όπου αυτοί που κυβερνούν έχουν απαγορεύσει κάθε τι που μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα στους ανθρώπους, έτσι οι τέχνες και τα ανθρώπινα αισθήματα είναι παράνομα και η ύπαρξη τους τιμωρείται με θάνατο. Όλο αυτό βέβαια γίνεται γιατί πιστεύεται ότι ένας πόλεμος μπορεί να ξεκινήσει από το μίσος και την αγριότητα του ανθρώπου, έτσι με ένα φάρμακο η κοινωνία παραμένει ναρκωμένη και ήσυχη. Ουσιαστικά το έργο μας παρουσιάζει μια κοινωνία νεκρή από κάθε συναισθήματα όπου από πίσω της κρύβεται ένα καθαρά φασιστικό καθεστώς που στόχο έχει την ανάδειξη των λίγων και την εκμετάλλευση των αδυνάτων. Περνάμε τώρα στην σκηνοθεσία η οποία μπορώ να πω ότι ήταν αξιοπρεπέστατη αν και σε μερικές σκηνές φάνηκαν υπερβολικά τραβηγμένες οι μαχητικές ικανότητες του Bale, ο οποίος όπως είπαμε πιο πάνω μας παρουσίαζε για μια ακόμα φορά ένα πρόσωπο αλλοιωμένο από την κακία του χαρακτήρα που υποδύεται, όσο για το αν είναι ταλαντούχος, νομίζω ότι το ερώτημα απαντάτε από μόνο του. Σε πολύ δευτέρους ρόλους, γιατί κακά τα ψέματα η ταινία φώναζε, από χιλιόμετρα: Bale, συναντάμε τον συμπαθέστατο Sean Bean και τον ενδιαφέρων Taye Diggs, οι οποίοι όπως μπορείς να καταλάβεις πέρασαν και δεν άγγιξαν καθώς ο Bale δεν τους άφηνε να ολοκληρώσουν ατάκα. Κλείνοντας η ταινία είναι μια πολύ καλή περιπέτεια, που θα σε κάνει να σκεφτείς για το τι είναι ικανός ο άνθρωπος και σε τι σημείο μπορεί να φτάσει υπηρετώντας τυφλά έναν παράλογο σκοπό.

Η Ατάκα : ¨Πατέρας¨: «Το ανθρώπινο είδος ενώνεται ολοκληρωτικά κάτω από την επιδίωξη ενός πολέμου πάρα με την επίτευξη ειρήνης. »

Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να παίξω τον ρόλο του Sean Bean.

Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο John βρίσκει ένα κρυμμένο δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν ενθύμια μιας γεμάτης με συναισθήματα ζωής, με μουσική, βιβλία και αντικείμενα που έφεραν στον John μνήμες από την ζωή του πριν από το φάρμακο.

Χειρότερη σκηνή : Δεν μπορούσα να βλέπω τον γιο του John, ήταν σαν τον Damien το αγοράκι από την ¨Προφητεία¨. Μαύρο μαλλί, καρεδάκι, κουστουμάκι, άσπρος σαν το χαρτί και με ένα βλήμα που έλεγε: «Λυπάμαι πολύ αλλά πρέπει να σε καταδώσω: Polichia polichia…».

Δες την : Γιατί είναι μια ωραία περιπέτεια γεμάτη μάχες με όπλα, με σπαθιά σαμουράι και με πολύ περιχυμένες χορογραφικές μονομαχίες.

Μην την δεις : Αν είσαι μια ευαίσθητη ψυχή, ένα ταπεινό χαμομηλάκι και όλος αυτός ο σαματά σου ταράζει το νευρικό σου σύστημα.

Με ποιον να την δεις : Με τους φίλους σου.

Μην την δεις με : Την κοπέλα σου.


Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

The Beaver



Υπόθεση : Ο Walter Black (Mel Gibson) είναι ένας άντρας που έχει παραιτηθεί από την ζωή του, αφήνει την οικογένεια του να διαλύεται και την επαγγελματική του πορεία να κατρακυλά και όλα αυτά εξαιτίας της κατάθλιψης του. Μια μέρα και κατά την διάρκεια της πρώτης του απόπειρας βρίσκει μια πάνινη κούκλα κάστορα, την όποια και βάζει στο χέρι του και αρχίζει να μιλά σαν να έχει η κούκλα δικιά της φωνή. Το ¨alter ego¨ του Walter αναλαμβάνει τα ινία και προσπαθεί να ξαναφτιάξει την ζωή του καταθλιπτικού άντρα, μιλώντας εκ μέρους του στην δουλειά, στους ξένους, αλλά και στην οικογένεια του. Αν και στην αρχή όλοι πήραν με κάλο μάτι την ξαφνική και βελτιωμένη έκδοση του Walter, σύντομα αρχίζουν να ενοχλούνται με την επιμονή του να μιλά πάντα μέσω του κάστορα .
Με μια κουβέντα : Και ξαφνικά μας το γύρισε σε ψυχολογικό θρίλερ.
Γενικά : Καλά, μην φανταστείς ότι έχει σκοτωμούς και ψυχιατρικές κλινικές και τέτοια, απλά η ταινία από τα τρέιλερ και από τον αέρα που αποπνέει σε παραπέμπει σε ένα καθαρό δράμα, με μερικές ψυχολογικές ιδιομορφίες (η κούκλα του κάστορα ως αμυντικός μηχανισμός), αλλά λίγο πριν το τέλος βλέπουμε μια σκηνή που ανατρέπει όλη την δραματικότητα του έργου και μας το γυρνά σε ένα απίστευτο ψυχολογικό επεισόδιο. Ο Mel Gibson δεν είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά πραγματικά αυτή η ταινία του ήρθε κουτί και υποστήριξε τον ρόλο του επάξια. Η ταινία ήταν έτοιμη για την κυκλοφορία της πολύ καιρό πριν, αλλά εξαιτίας της έκρυθμης κατάστασης που επικρατούσε στην Αμερική σχετικά με τον Gibson που ξυλοκοπούσε μια κοπέλα, έπινε, έβριζε και γενικώς ήταν ένα κουρέλι και μισό, η προβολή της στους κινηματογράφους καθυστέρησε αρκετούς μήνες. Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει η τα-κάνω-όλα-τέλεια Jodie Foster, η οποία πραγματικά τα κάνει όλα τέλεια καθώς η ταινία της, από σκηνοθετικής πλευράς, είναι πάρα πολύ καλή, χωρίς λάθη και χωρίς υπερβολές, κατορθώνοντας να πιάσει τα συναισθήματα των ηρώων της. Το σενάριο ήταν επίσης πολύ καλό, κατάφερε και μας πέρασε από μια γκάμα συναισθημάτων που δεν συναντάς σε άλλα δραματικά έργα, υπήρχαν στιγμές που το δράμα βασίλευε, άλλα μετά μας πέταγε πιο πρόσχαρες και οικογενειακές καταστάσεις, μετά πάλι στο δράμα, από εκεί στο τρόμο και την απέχθεια και πάλι στο δράμα, μέχρι να καταλήξουμε στην λύτρωση. Γενικά το σενάριο ήταν ένα τρενάκι συναισθημάτων με τα κάτω του και με τα πάνω του. Η ιστορία μπορεί να σου φαίνεται λίγο άκυρη και μπορεί να μην πολύ γουστάρεις να βλέπεις τον βασικό χαρακτήρα να μιλά μέσω μιας κούκλας, άλλα πρέπει να παραδεχτείς ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο και ότι είναι ιδιαίτερο βγάζει και αρκετό ενδιαφέρων ώστε να το ψάξεις καλύτερα. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους πέρα από τον Gibson, που ήταν αρκετά καλός, έχουμε την σκηνοθέτη Jodie Foster, η οποία ήταν λιγάκι πιο αμέτοχη σε όλο αυτό αν και είχε τις δίκες της σκηνές όπου η ατμόσφαιρα ήταν άκρως φορτισμένα. Ο Anton Yelchin υποδύεται τον γιο του Walter και ναι μπορεί να είναι καλούτσικος άλλα, έχει τα πιο περίεργα αυτιά που έχω δει, όχι πεταχτά, ούτε μεγάλα, απλά ήταν μακρουλά και μυτερά και όχι με την καλή έννοια των αυτιών των ξωτικών! Τέλος πάντων, ο πιτσιρίκας μέσα στην ταινία δεν υποδύεται μόνο τον απόμακρο γιο, άλλα έχει και μια δική του υποϊστορία μέσα στην ταινία που αναδεικνύει και όλους τους φόβους των έφηβων στις μέρες μας. Κλείνοντας η τινά με εξέπληξε ευχαρίστα, δεν περίμενα να μου άρεσε και ίσως αυτό να οφείλεται στα χαμηλά στάνταρ που είχα, το μόνο που έχω να σου πω είναι να της δώσεις μια ευκαιρία και βλέπουμε.
Η Ατάκα : Walter Black: «Το να ξεκινάς από την αρχή δεν είναι τρέλα, τρέλα είναι να είσαι δυστυχισμένος και να περιφέρεσαι κοιμισμένος, αναίσθητος, μέρα και νύχτα».
Ποιον θα έπαιζα : Τον κάστορα.
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο Walter, παίρνει δραστικά μέτρα για να ξεφορτωθεί τον κάστορα.
Χειρότερη σκηνή : Που έβλεπα την Jodie Foster να κάνει σεξ με τον Gibson, ενώ εκείνος κρατά στα χέρια του τον κάστορα, μα τι διαστροφή και αυτή!
Δες την : Γιατί είναι ένα ιδιαίτερο δράμα και θες να δεις λιγάκι τον Gibson τώρα που έχει πάρει τα κάτω του.
Μην την δεις : Αν είσαι ένα ευχάριστο και αλέγκρο άτομο, το οποίο δεν θέλει να χαλιέται από δραματικές ταινίες.
Με ποιον να την δεις : Μόνος σου, είναι μια βάρια ταινία που δεν έχει μεγάλο κοινό.
Μην την δεις με : Άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη.

Breakfast at Tiffany's


Υπόθεση : Ο συγγραφέας Paul Varjak (George Peppard) μετακομίζει σε μια πολυκατοικία της Νέας Υόρκης και ιντριγκαρίζεται από την όμορφη και περίεργη γειτόνισσα του Holly Golightly (Audrey Hepburn). Ο τρόπος ζωής της Holly μπερδεύει και εξιτάρει την περίεργα του Paul κάνοντας τον πρόθυμο να γνωρίσει περισσότερο την νεαρή γυναίκα. Σε δημόσιες εμφανίσεις, σε πάρτι και εκδηλώσεις, η Holly αποπνέει έναν σοφιστικέ αέρα με αρκετές δόσεις κομψότητας, αλλά όταν είναι μόνη, στο διαμέρισμα της, μεταμορφώνεται σε ένα μικρό γλυκό πλάσμα που ταλανίζεται από αρκετές νευρώσεις.

Με μια κουβέντα : Και η Audrey Hepburn έμαθε στις γυναίκες πως να ντύνονται!

Γενικά : Εκνευρίζομαι πάρα πολύ όταν ακούω (ανίδεες) κοπέλες να λένε πως θέλουν να δουν την συγκεκριμένη ταινία μονό και μονό γιατί ο τίτλος της αναφέρετε στο πιο διάσημο κοσμηματοπωλείο του κόσμου (Tiffany's) ενώ στο πόστερ της έχει μια όμορφη κοπέλα με ένα πανάκριβο φόρεμα. Για να σου ξεκαθαρίσω λιγάκι την κατάσταση, η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ζωή της Holly μιας κοπέλας που ναι έχει τρομερά ρούχα, αλλά δουλεύει, για να τα αποκτήσει, ως call girl και όσο για το κοσμηματοπωλείο, άπλα περνάει μόνο από ήξω και χαζεύει τις βιτρίνες. Την πρώτη φορά που είδα την ταινία είχα εκνευριστεί πάρα πολύ από τον χαρακτήρα της Holly, έλεγα ότι είναι ένα μικροπρεπέστατο πλάσμα, δίχως συναισθήματα και με μόνη της επιθυμία την απόκτηση χρημάτων ξεπουλώντας τον εαυτό της. Σήμερα που την είδα γα δεύτερη φορά οι απόψεις μου είναι τελείως αλλαγμένες, καταλαβαίνω τις σκέψεις που οδήγησαν την Holly να γίνει κάτι σαν πόρνη πολυτελείας και επίσης καταλαβαίνω γιατί δεν ήθελε, μάλλον δεν μπορούσε, να αγαπήσει κάποιον και να του δοθεί πραγματικά. Η ταινία δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε, γιατί ακούς συνέχεια για αυτή διθυραμβικά σχόλια, τα οποία μόνο να σε αποπροσανατολίσουν μπορούν. Το σενάριο είναι οκ, προέρχεται από ένα μυθιστόρημα του Truman Capote και για το πόσο πιστή παραμένει σε αυτό η ταινία δεν μπορώ να το ξέρω. Η σκηνοθεσία είναι απλά μέτρια, δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον έκτος από την σκηνή στο πάρτι, όπου καταλαβαίνω πως πρέπει να ήταν δύσκολο να ρυθμίσεις τόσους πολλούς ανθρώπους για μια σκηνή, σε τόσο μικρό χώρο. Οι ερμηνείες σε αυτή την περίπτωση είναι το παν, καλός ο George Peppard, αλλά κακά τα ψέματα η ταινία είναι αποκλειστικά για την Audrey Hepburn. Οκτώ χρονιά μετά από το ¨Roman Holiday¨ η Hepburn φαίνεται πιο όμορφη και σίγουρα πιο δυνατή ερμηνευτικά από ποτέ, κάνοντας την ένα από τα τρία ατού του έργου. Το δεύτερο γερό χαρτί της ταινίας είναι φυσικά το τραγούδι "Moon River" του Henry Mancini το οποίο κέρδισε το Oscar καλύτερου τραγουδιού. Και τέλος, η ταινία αυτή λατρεύτηκε και έγινε Βύβλος της εποχής από όλους τους σχεδιαστές και τους στιλίστες, καθώς ότι φόρεσε η Hepburn κατά την διάρκεια των σκηνών έγινε πρότυπο γούστου και καλαισθησίας. Κλείνοντας η ταινία είναι καλούτσικη, δεν απευθύνεται σε άντρες, αλλά δε γυναίκες που δεν αφήνουν τον εαυτό τους να αγαπηθεί, κρατά περίπου 2 ώρες και υπάρχουν σκηνές που θα βαρεθείς.

Η Ατάκα : Holly Golightly: «Είμαι σαν την γάτα, ένα ανώνυμο ρεμάλι. Δεν ανήκουμε σε κανέναν και κανένας δεν μας ανήκει. Δεν ανήκουμε καν ο ένας στον άλλον».

Ποιον θα έπαιζα : Πολύ πιθανόν να έκανα τον ανώνυμο γάτο.

Αγαπημένη σκηνή : Μια μεγάλη σκηνή, από την στιγμή που o Paul ξυπνά την Holly για να πάρει ένα τηλέφωνο μέχρι την στιγμή που προσπαθούν να πάρουν ταξί. Μου άρεσε γιατί ήταν γρήγορη στο διάλογο και με αρκετές δώσεις σουρεαλισμό,

Χειρότερη σκηνή : Στο τέλος του έργου όπου η Holly φιλάει τον γάτο, ο οποίος είχε γίνει μούσκεμα από την βροχή. Εδώ εμείς τα γατιά δεν τα φιλάμε όταν είναι στεγνά, εκείνη το φίλησε βρεγμένο, δεν μύριζε;

Δες την : Γιατί είναι κλασσική, γιατί η Hepburn είναι μια οπτασία και για τα ρούχα!

Μην την δεις : Γιατί θες να δεις κάτι πιο ουσιαστικό και βαθύ.

Με ποιον να την δεις : Με τις κολλητές σου.

Μην την δεις με : Τους κολλητού σου.



ShareThis