Tootsie

Υπόθεση : Ο Michael Dorsey (Dustin Hoffman) είναι ένας άνεργος ηθοποιός με μια απαίσια φήμη να τον χαρακτηρίζει. Ο λόγος που δεν μπορεί να βρει δουλειά είναι η δύσκολη συμπεριφορά του απέναντι στους σκηνοθέτες του. Απεγνωσμένος όπως είναι αποφασίζει να κάνει κάτι παράτολμο, μεταμφιέζεται σε γυναίκα και κερδίζει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια σαπουνόπερα λανσάροντας την ατίθαση φύση του ως σήμα κατατεθέν της γυναίκας που υποδύεται. Οι γυναίκες σε όλη την χωρά την έχουν ως φεμινιστικό πρότυπο ενώ πολύ άντρες είναι εκείνοι που την θεωρούν θελκτική. Σύντομα όμως ο Michael θα βρεθεί σε δύσκολη θέση όταν ερωτευτεί μια συμπρωταγωνίστρια του ενώ εκείνη προσπαθήσει να του κάνει κατάσταση με τον μπαμπά της.

Με μια κουβέντα : Η θεια μου η Δέσποινα είχε ίδια γυαλιά την δεκαετία του 80’

Γενικά : Συγγνώμη, μπορεί κάποιος να μου πει γιατί η Jessica Lange κέρδισε το Oscar B’ Γυναικείου Ρόλου, την στιγμή που ο ρόλος της στο έργο ήταν δεν ήταν 15 λεπτά κινηματογραφικού χρόνου; Οκ, καταλαβαίνω ήταν νέα και όμορφη, είχε και λίγο σπιρτάδα στο βλέμμα αλλά όχι να πάρει και το μοναδικό Oscar που δόθηκε στην ταινία, την στιγμή μάλιστα που ήταν υποψήφια για 10! Τέλος πάντων ας μην μιλάμε για αυτά, ας μιλήσουμε καλύτερα για τον βασικό πρωταγωνιστή που μονοπωλεί το έργο. Ο Dustin Hoffman, σε έναν από τους καλύτερους και πιο δυνατούς ρόλους της καριέρας του, καταφέρνει να περάσει, ως μια old style αλλά ατίθαση 40αρα, στην ιστορία του σινεμά. Πραγματικά, ήταν απίστευτο να βλέπεις τον Hoffman μέσα στα εμπριμέ φορέματα του alter ego του να περιδιαβαίνει ένα τηλεοπτικό στούντιο και κανένας να μην τον παίρνει χαμπάρι. Εδώ, στον ρόλο της Dorothy Michaels δίνει έναν αέρα δυναμισμού και χειραφετησμού που ελάχιστοι άλλοι ηθοποιοί θα κατάφερναν, αν υποθέσουμε πως θα είχαν τα κότσια για να μεταμφιεστούν σε γυναίκα. Το σενάριο είναι αρκετά καλό, έχει αρκετές έξυπνες ατάκες οι οποίες γίνονται ακόμα πιο κωμικές από το στόμα της Dorothy! Η σκηνοθεσία έρχεται από τον αγαπητό Sydney Pollack, έναν σκηνοθέτη που αποδεικνύει πως μπορεί να συνδυάσει την κωμικότητα του συγκεκριμένου έργου, το συναίσθημα από ¨Τα Καλύτερα μας Χρονιά¨ και το οπτικό έπος του ¨Πέρα από την Αφρική¨ με την ίδια άνεση που θα είχε όταν θα καθάριζε ένα μήλο. Οι δεύτεροι ρόλοι μέρα από την άκυρη Lange ήταν εξαιρετικοί. Έχουμε τον απίθανο Bill Murray που, ναι μπορεί να έχει κοιμισμένο ύφος αλλά, γύρισε όλη την ταινία χωρίς να έχει σενάριο στα χέρια απλά και μονό με αυτοσχεδιασμούς. Από την άλλη έχουμε τον παλαίμαχο της κωμωδίας George Gaynes, ο οποίος κάνει έναν γερομπαμπαλή ηθοποιό που δεν έχει ιδέα από την έννοια του επαγγελματισμού και την γλυκεία Teri Garr στον ρόλο μιας φοβισμένης ηθοποιού. Η ταινία σε γενικές γραμμές είναι αρκετά καλή και θα αρέσει, σίγουρα δεν είναι από τις κωμωδίες που θα πεθάνεις στο γέλιο, αλλά είναι μια από τις ταινίες που αξίζει να δεις όχι μόνο γιατί είναι ευχάριστη, αλλά γιατί είναι ένα διαμάντι υποκριτικού ταλέντου και όλα αυτά χάρη στον Hoffman.

Η Ατάκα : Michael Dorsey: «Δεν πιστεύω στην κόλαση. Πιστεύω στην ανεργία, αλλά όχι στην κόλαση.»

Ποιον θα έπαιζα : Μου άρεσε ο ρόλος του Michael Dorsey αλλά και το alter ego του.

Αγαπημένη σκηνή : Όλες οι σκηνές οπού βλέπουμε την Dorothy εν δράση!

Χειρότερη σκηνή : Η σκηνή οπού μας δείχνει την εκδρομή της Dorothy στο πατρικό της Julie και όλα όσα έκαναν μαζί και τον πατέρα της δεύτερης να κοιτά σαν χαζεμένη γατούλα την Dorothy και από πίσω έπαιζε ένα συναισθηματικό τραγουδάκι.

Δες την : Για να δεις τον Hoffman ως γυναίκα.

Μην την δεις : Αν δεν σου αρέσουν οι παλιές ταινίες και θέλεις κάτι πιο φρέσκο.

Με ποιον να την δεις : Με την οικογένεια σου, την μάμα σου και τις θειες σου κυρίως.

Μην την δεις με : Άνεργους ηθοποιούς.