Υπόθεση : Ο συγγραφέας Paul Varjak (George Peppard) μετακομίζει σε μια πολυκατοικία της Νέας Υόρκης και ιντριγκαρίζεται από την όμορφη και περίεργη γειτόνισσα του Holly Golightly (Audrey Hepburn). Ο τρόπος ζωής της Holly μπερδεύει και εξιτάρει την περίεργα του Paul κάνοντας τον πρόθυμο να γνωρίσει περισσότερο την νεαρή γυναίκα. Σε δημόσιες εμφανίσεις, σε πάρτι και εκδηλώσεις, η Holly αποπνέει έναν σοφιστικέ αέρα με αρκετές δόσεις κομψότητας, αλλά όταν είναι μόνη, στο διαμέρισμα της, μεταμορφώνεται σε ένα μικρό γλυκό πλάσμα που ταλανίζεται από αρκετές νευρώσεις.
Με μια κουβέντα : Και η Audrey Hepburn έμαθε στις γυναίκες πως να ντύνονται!
Γενικά : Εκνευρίζομαι πάρα πολύ όταν ακούω (ανίδεες) κοπέλες να λένε πως θέλουν να δουν την συγκεκριμένη ταινία μονό και μονό γιατί ο τίτλος της αναφέρετε στο πιο διάσημο κοσμηματοπωλείο του κόσμου (Tiffany's) ενώ στο πόστερ της έχει μια όμορφη κοπέλα με ένα πανάκριβο φόρεμα. Για να σου ξεκαθαρίσω λιγάκι την κατάσταση, η ταινία περιστρέφεται γύρω από την ζωή της Holly μιας κοπέλας που ναι έχει τρομερά ρούχα, αλλά δουλεύει, για να τα αποκτήσει, ως call girl και όσο για το κοσμηματοπωλείο, άπλα περνάει μόνο από ήξω και χαζεύει τις βιτρίνες. Την πρώτη φορά που είδα την ταινία είχα εκνευριστεί πάρα πολύ από τον χαρακτήρα της Holly, έλεγα ότι είναι ένα μικροπρεπέστατο πλάσμα, δίχως συναισθήματα και με μόνη της επιθυμία την απόκτηση χρημάτων ξεπουλώντας τον εαυτό της. Σήμερα που την είδα γα δεύτερη φορά οι απόψεις μου είναι τελείως αλλαγμένες, καταλαβαίνω τις σκέψεις που οδήγησαν την Holly να γίνει κάτι σαν πόρνη πολυτελείας και επίσης καταλαβαίνω γιατί δεν ήθελε, μάλλον δεν μπορούσε, να αγαπήσει κάποιον και να του δοθεί πραγματικά. Η ταινία δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε, γιατί ακούς συνέχεια για αυτή διθυραμβικά σχόλια, τα οποία μόνο να σε αποπροσανατολίσουν μπορούν. Το σενάριο είναι οκ, προέρχεται από ένα μυθιστόρημα του Truman Capote και για το πόσο πιστή παραμένει σε αυτό η ταινία δεν μπορώ να το ξέρω. Η σκηνοθεσία είναι απλά μέτρια, δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον έκτος από την σκηνή στο πάρτι, όπου καταλαβαίνω πως πρέπει να ήταν δύσκολο να ρυθμίσεις τόσους πολλούς ανθρώπους για μια σκηνή, σε τόσο μικρό χώρο. Οι ερμηνείες σε αυτή την περίπτωση είναι το παν, καλός ο George Peppard, αλλά κακά τα ψέματα η ταινία είναι αποκλειστικά για την Audrey Hepburn. Οκτώ χρονιά μετά από το ¨Roman Holiday¨ η Hepburn φαίνεται πιο όμορφη και σίγουρα πιο δυνατή ερμηνευτικά από ποτέ, κάνοντας την ένα από τα τρία ατού του έργου. Το δεύτερο γερό χαρτί της ταινίας είναι φυσικά το τραγούδι "Moon River" του Henry Mancini το οποίο κέρδισε το Oscar καλύτερου τραγουδιού. Και τέλος, η ταινία αυτή λατρεύτηκε και έγινε Βύβλος της εποχής από όλους τους σχεδιαστές και τους στιλίστες, καθώς ότι φόρεσε η Hepburn κατά την διάρκεια των σκηνών έγινε πρότυπο γούστου και καλαισθησίας. Κλείνοντας η ταινία είναι καλούτσικη, δεν απευθύνεται σε άντρες, αλλά δε γυναίκες που δεν αφήνουν τον εαυτό τους να αγαπηθεί, κρατά περίπου 2 ώρες και υπάρχουν σκηνές που θα βαρεθείς.
Η Ατάκα : Holly Golightly: «Είμαι σαν την γάτα, ένα ανώνυμο ρεμάλι. Δεν ανήκουμε σε κανέναν και κανένας δεν μας ανήκει. Δεν ανήκουμε καν ο ένας στον άλλον».
Ποιον θα έπαιζα : Πολύ πιθανόν να έκανα τον ανώνυμο γάτο.
Αγαπημένη σκηνή : Μια μεγάλη σκηνή, από την στιγμή που o Paul ξυπνά την Holly για να πάρει ένα τηλέφωνο μέχρι την στιγμή που προσπαθούν να πάρουν ταξί. Μου άρεσε γιατί ήταν γρήγορη στο διάλογο και με αρκετές δώσεις σουρεαλισμό,
Χειρότερη σκηνή : Στο τέλος του έργου όπου η Holly φιλάει τον γάτο, ο οποίος είχε γίνει μούσκεμα από την βροχή. Εδώ εμείς τα γατιά δεν τα φιλάμε όταν είναι στεγνά, εκείνη το φίλησε βρεγμένο, δεν μύριζε;
Δες την : Γιατί είναι κλασσική, γιατί η Hepburn είναι μια οπτασία και για τα ρούχα!
Μην την δεις : Γιατί θες να δεις κάτι πιο ουσιαστικό και βαθύ.
Με ποιον να την δεις : Με τις κολλητές σου.
Μην την δεις με : Τους κολλητού σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου