Υπόθεση : Ο καθηγητής John Oldman (David Lee Smith) διοργανώνει ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι για αυτόν και τους συναδέλφους του. Το σπίτι του γεμίζει από καθηγητές ιστορίας, βιολογίας, φιλοσοφίας, ψυχολογίας και ανθρωπολογίας, όλοι είναι εκεί για να αποχαιρετίσουν τον John, ο οποίος ετοιμάζεται να φύγει από την πόλη χωρίς να αναφέρει κάποιον ουσιαστικό λόγο. Όλα αυτά βέβαια μέχρι την στιγμή που τους ανακοινώνει, πως στην πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος των σπηλαίων, που έχει ζήσει 14.000 χρόνια.
Με μια κουβέντα : Θεέ μου, γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες ταινίες πια;;;
Γενικά : Το σερφάρισα μου στο internet μου σύστησε το ηλεκτρονικό θαυμα ¨We Plants Are Happy Plants¨ και πιο συγκεκριμένα το κομμάτι ¨Apollo¨. Το συγκεκριμένο κομμάτι μου άρεσε απίστευτα και ας μην είμαι μέγας φαν αυτής της μουσικής, παράλληλα μου άρεσαν παρά πολύ τα εναρκτήρια λόγια του κομματιού σχετικά με την έννοια του χρόνου. Ψάχνοντας το κομμάτι, ανακάλυψα ότι τα λόγια αυτά είναι παρμένα από την συγκεκριμένη ταινία και ύστερα από πολύ καιρό αποφάσισα να την δω. Η ταινία είναι απλά τέλεια, δεν μπορώ να σου περιγράψω την έξαψη και το τρελό ενδιαφέρον που ένοιωθα βλέποντας την. Η ταινία είναι ίσως η πιο λύτη και απέριττη που ηχώ δει στην ζωή μου, 6-7 ηθοποιοί και ένα δωμάτιο, μαζεμένοι γύρω από το τζάκι, αγκαλιά με ένα ποτήρι ουίσκι και μπόλικη κουβέντα, σαν αυτές που όλοι έχουμε κάνει με τους φίλους μας και μας έβρισκε πάντοτε το ξημέρωμα. Κάτι τέτοιο είναι και εδώ, μερικοί φίλοι έρχονται να αποχαιρετίσουν τον John, ο οποίος για άγνωστους, στην αρχή, λογούς θέλει να μετακομίσει. Ελάχιστα λεπτά αργότερα στην ιστορία μας σκάει η βόμβα. Ο John, ύστερα από ένα τυχαίο φαινομενικά γεγονός, αποκαλύπτει στους φίλους του ότι είναι ένας άνθρωπος των σπηλαίων, ότι έχει ζήσει 14.000 χρόνια πάνω στην γη, δεν μπορεί να γεράσει και έτσι αναγκάζεται να φεύγει όταν τον υποπτεύονται. Οι φίλοι του αν και αρκετές φορές τον αποδοκιμάζουν, μπαίνουν στο παιχνίδι του και ο καθένας, ανάλογα το επιστημονικό του πεδίο, προσπαθούν να μάθουν πως επιβίωσε όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα, τι γίνεται στο τέλος δεν πρόκειται να σου πω, γιατί χάνεται όλη η μαγεία του έργου. Μια ταινία που δεν κρατά πάνω από 1 ½ ώρα και φαίνεται σαν να κρατά μόλις 30 λεπτά, γιατί τα θέματα που αναλύουν είναι άπειρα, μιλάνε για ιστορία, για θρησκεία, για πολιτισμούς και ότι άλλο θα μπορούσε να πει κανείς με έναν άνθρωπο που έχει δει κυριολεκτικά τα πάντα. Μακάρι αυτή η ταινία να κρόταγε παραπάνω, έτσι ώστε να ανέλυαν την απίστευτα συναρπαστική ζωή του John σε μεγαλύτερο βαθμό και να μας χάριζαν και εμάς μερικές ώρες ακόμα γεμάτες με φιλοσοφικές συζήσεις μέχρι το πρωί.
Η Ατάκα : John Oldman: «Κάθε 10 χρόνια, όταν ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν γερνάω, φεύγω.»
Ποιον θα έπαιζα : Θα ήθελα να παίξω τον ρόλο ενός από τους φίλους του John, χαμένος και αποσβολωμένος με τον αγέραστο άνθρωπο που θα είχα μπροστά μου.
Αγαπημένη σκηνή : Η τελευταία σκηνή, δεν λέω τίποτα άλλο.
Χειρότερη σκηνή : Δεν ηχώ.
Δες την : Γιατί είναι μια ταινία που θα σε κάνει να σκεφτείς.
Μην την δεις : Αν τα πιστεύω σου κλονίζονται εύκολα.
Με ποιον να την δεις : Με τους φίλους σου, για να μπορέσετε μετά να συζητήσετε για την ταινία.
Μην την δεις με : Άτομα μικτότερης ηλικίας που και δεν θα καταλάβουν τι γίνεται, αλλά δεν θα ενδιαφερθούν για το θέμα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου