Υπόθεση : Ο Walter Black (Mel Gibson) είναι ένας άντρας που έχει παραιτηθεί από την ζωή του, αφήνει την οικογένεια του να διαλύεται και την επαγγελματική του πορεία να κατρακυλά και όλα αυτά εξαιτίας της κατάθλιψης του. Μια μέρα και κατά την διάρκεια της πρώτης του απόπειρας βρίσκει μια πάνινη κούκλα κάστορα, την όποια και βάζει στο χέρι του και αρχίζει να μιλά σαν να έχει η κούκλα δικιά της φωνή. Το ¨alter ego¨ του Walter αναλαμβάνει τα ινία και προσπαθεί να ξαναφτιάξει την ζωή του καταθλιπτικού άντρα, μιλώντας εκ μέρους του στην δουλειά, στους ξένους, αλλά και στην οικογένεια του. Αν και στην αρχή όλοι πήραν με κάλο μάτι την ξαφνική και βελτιωμένη έκδοση του Walter, σύντομα αρχίζουν να ενοχλούνται με την επιμονή του να μιλά πάντα μέσω του κάστορα .
Με μια κουβέντα : Και ξαφνικά μας το γύρισε σε ψυχολογικό θρίλερ.
Γενικά : Καλά, μην φανταστείς ότι έχει σκοτωμούς και ψυχιατρικές κλινικές και τέτοια, απλά η ταινία από τα τρέιλερ και από τον αέρα που αποπνέει σε παραπέμπει σε ένα καθαρό δράμα, με μερικές ψυχολογικές ιδιομορφίες (η κούκλα του κάστορα ως αμυντικός μηχανισμός), αλλά λίγο πριν το τέλος βλέπουμε μια σκηνή που ανατρέπει όλη την δραματικότητα του έργου και μας το γυρνά σε ένα απίστευτο ψυχολογικό επεισόδιο. Ο Mel Gibson δεν είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά πραγματικά αυτή η ταινία του ήρθε κουτί και υποστήριξε τον ρόλο του επάξια. Η ταινία ήταν έτοιμη για την κυκλοφορία της πολύ καιρό πριν, αλλά εξαιτίας της έκρυθμης κατάστασης που επικρατούσε στην Αμερική σχετικά με τον Gibson που ξυλοκοπούσε μια κοπέλα, έπινε, έβριζε και γενικώς ήταν ένα κουρέλι και μισό, η προβολή της στους κινηματογράφους καθυστέρησε αρκετούς μήνες. Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει η τα-κάνω-όλα-τέλεια Jodie Foster, η οποία πραγματικά τα κάνει όλα τέλεια καθώς η ταινία της, από σκηνοθετικής πλευράς, είναι πάρα πολύ καλή, χωρίς λάθη και χωρίς υπερβολές, κατορθώνοντας να πιάσει τα συναισθήματα των ηρώων της. Το σενάριο ήταν επίσης πολύ καλό, κατάφερε και μας πέρασε από μια γκάμα συναισθημάτων που δεν συναντάς σε άλλα δραματικά έργα, υπήρχαν στιγμές που το δράμα βασίλευε, άλλα μετά μας πέταγε πιο πρόσχαρες και οικογενειακές καταστάσεις, μετά πάλι στο δράμα, από εκεί στο τρόμο και την απέχθεια και πάλι στο δράμα, μέχρι να καταλήξουμε στην λύτρωση. Γενικά το σενάριο ήταν ένα τρενάκι συναισθημάτων με τα κάτω του και με τα πάνω του. Η ιστορία μπορεί να σου φαίνεται λίγο άκυρη και μπορεί να μην πολύ γουστάρεις να βλέπεις τον βασικό χαρακτήρα να μιλά μέσω μιας κούκλας, άλλα πρέπει να παραδεχτείς ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο και ότι είναι ιδιαίτερο βγάζει και αρκετό ενδιαφέρων ώστε να το ψάξεις καλύτερα. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους πέρα από τον Gibson, που ήταν αρκετά καλός, έχουμε την σκηνοθέτη Jodie Foster, η οποία ήταν λιγάκι πιο αμέτοχη σε όλο αυτό αν και είχε τις δίκες της σκηνές όπου η ατμόσφαιρα ήταν άκρως φορτισμένα. Ο Anton Yelchin υποδύεται τον γιο του Walter και ναι μπορεί να είναι καλούτσικος άλλα, έχει τα πιο περίεργα αυτιά που έχω δει, όχι πεταχτά, ούτε μεγάλα, απλά ήταν μακρουλά και μυτερά και όχι με την καλή έννοια των αυτιών των ξωτικών! Τέλος πάντων, ο πιτσιρίκας μέσα στην ταινία δεν υποδύεται μόνο τον απόμακρο γιο, άλλα έχει και μια δική του υποϊστορία μέσα στην ταινία που αναδεικνύει και όλους τους φόβους των έφηβων στις μέρες μας. Κλείνοντας η τινά με εξέπληξε ευχαρίστα, δεν περίμενα να μου άρεσε και ίσως αυτό να οφείλεται στα χαμηλά στάνταρ που είχα, το μόνο που έχω να σου πω είναι να της δώσεις μια ευκαιρία και βλέπουμε.
Η Ατάκα : Walter Black: «Το να ξεκινάς από την αρχή δεν είναι τρέλα, τρέλα είναι να είσαι δυστυχισμένος και να περιφέρεσαι κοιμισμένος, αναίσθητος, μέρα και νύχτα».
Ποιον θα έπαιζα : Τον κάστορα.
Αγαπημένη σκηνή : Η σκηνή όπου ο Walter, παίρνει δραστικά μέτρα για να ξεφορτωθεί τον κάστορα.
Χειρότερη σκηνή : Που έβλεπα την Jodie Foster να κάνει σεξ με τον Gibson, ενώ εκείνος κρατά στα χέρια του τον κάστορα, μα τι διαστροφή και αυτή!
Δες την : Γιατί είναι ένα ιδιαίτερο δράμα και θες να δεις λιγάκι τον Gibson τώρα που έχει πάρει τα κάτω του.
Μην την δεις : Αν είσαι ένα ευχάριστο και αλέγκρο άτομο, το οποίο δεν θέλει να χαλιέται από δραματικές ταινίες.
Με ποιον να την δεις : Μόνος σου, είναι μια βάρια ταινία που δεν έχει μεγάλο κοινό.
Μην την δεις με : Άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου