Metropolis

Υπόθεση : Στο μέλλον, η Metropolis είναι μια υπέροχη πόλη, με ψηλούς πύργους και μεγάλους δρόμους. Οι άνθρωποι εκεί ζουν πλουσιοπάροχα καθώς η οικονομία γνωρίζει άνθιση. Αλλά η Metropolis έχει ένα μυστικό καλά φυλαγμένο που ούτε ο Freder Fredersen, ο γιος του ιδρυτή της πόλης, δεν γνωρίζει. Πολύ κάτω από τα θεμέλια της πόλης βρίσκεται η πόλη των εργατών, εκεί χιλιάδες άνθρωποι ζουν φτωχικά και δουλεύουν σαν ρομπότ για τους ανθρώπους της Metropolis. Ο Freder πολύ σύντομα θα ερωτευτεί μια γυναίκα από την πόλη των εργατών και θα θελήσει να μάθει πιο πολλά πράγματα για αυτήν αλλά και για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των φτωχών ανθρώπων.

Με μια κουβέντα : Η πρώτη μας βουβή ταινία.

Γενικά : Ίσως να είναι και η τελευταία μας, καθώς κακά τα ψέματα ο βουβός κινηματογράφος δεν πουλάει πια και ας λένε διάφοροι κουλτουρέ τύποι ότι είναι ένα εξαίσιο δείγμα κινηματογράφου. Καλέ μου κουλτουρέ φίλε, δεν είναι θεσπέσιο δείγμα κινηματογράφου οι βουβές ταινίες γιατί πολύ απλά δεν γινόταν αλλιώς εκείνη την εποχή, είχε μόνο βουβό, δεν ήταν από επιλογή, ήταν ένας αρνητικός παράγοντας στην δημιουργία μιας ταινίας. Αν ήταν κάτι μοναδικό, κάτι θεσπέσιο, θα βλέπαμε ακόμα και σήμερα βουβές ταινίες. Τέλος πάντων, έμενα αν θες, πες με ρηχό, αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω την ροη μιας τέτοιας ταινίας, μου είναι αφόρητα βαρετό να βλέπω 10 λεπτά μια σκηνή, να βλέπω τους ηθοποιούς να μιλάνε και μετά να μου πλασάρουν μια κάρτα η οποία θα αναγράφει τα πιο σημαντικά από όσα πραγματικά ειπώθηκαν. Καταλαβαίνω ότι για εκείνη την εποχή ήταν άθλος, αλλά δεν έζησα εκείνη την εποχή και έχω άλλα στάνταρ. Παρόλα αυτά πρέπει να παραδεχτούμε ότι όταν μια γερμανική ταινία, λίγο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιεί 37 χιλιάδες κομπάρσους είναι αξιοθαύμαστο. Μετά πρέπει να αποδώσουμε ένα είδος ¨respect¨ στην σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη που κατάφεραν την δεκαετία του 20’ να δημιουργήσουν μια τόσο φουτουριστική ταινία για την εποχή της που ακόμα και σήμερα να θεωρείτε ένα εξαίσιο δείγμα μελλοντικής ματιάς. Η πλοκή βέβαια ασχολείται με φυλετικές τάξης, με πλούσιους και φτωχούς, με τους μορφωμένους και τους αγράμματους, πράγμα που οδήγησε τον Χίτλερ να την θεωρήσει ως την αγαπημένη ταινία του, αν και δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυτό θετικό για το έργο. Παράλληλα μέσα στην υπόθεση βλέπουμε και πολλές θρησκευτικές και πνευματικές αναφορές που δεν μπορώ να καταλάβω που αποσκοπούσαν, άλλα ήταν εκεί. Η ορχηστρική μουσική δεν σταμάτησε 2 ώρες, τα δικά μου όμως αυτιά σταμάτησαν να λειτουργούν από ένα σημείο και μετά και έτσι συνέχισα πιο άνετα να την παρακολουθώ, για τις ερμηνείες δεν θα ήθελα να μιλήσω, γιατί άλλες φορές μου άρεσαν και άλλες φορές τις βρήκα φρικτά τραβηγμένες. Κλείνοντας το Metropolis είναι μια ταινία που αν την δεις θα πρέπει να έχεις υπομονή και τεράστια αποθέματα θετικής σκέψης και διάθεσης και επίσης θα πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος για την επιλογή σου, για να μην το μετανιώσεις αργότερα.

Η Ατάκα : Επιγραφή: Δεν μπορεί να υπάρξει κατανόηση ανάμεσα στο μυαλό και στο χέρι, εκτός και αν η κάρδια λειτουργήσει ως ενδιάμεσος.

Ποιον θα έπαιζα : Μάλλον κανέναν.

Αγαπημένη σκηνή : Μου άρεσαν οι σκηνές με την Maria, ειδικά όλες εκείνες που την κυνήγαγε ο επιστήμονας.

Χειρότερη σκηνή : Δεν μου άρεσε που σε πολλές σκηνές ο Freder Fredersen ήταν τόσο μα τόσο φλούφλης.

Δες την : Για να το παίζεις μάγκας λέγοντας ότι την είδες. Ακόμη δες την γιατί ήταν πολύ πρωτοπόρα για την εποχή της

Μην την δεις : Γιατί δεν μιλάει κανείς, είναι λίγο βαρετή και γιατί δεν νομίζω να έχει βρεθεί ακόμα κάποια ολοκληρωμένη κόπια της (το ¼ της ταινίας έχει βρεθεί).

Με ποιον να την δεις : Με ψαγμένους σινεφίλ.

Μην την δεις με : Άτομα που είχαν σκοπό να περάσουν ένα ευχάριστο βράδυ με μια κωμωδία και αντί για κάτι τέτοιο έμειναν στο σπίτι κλεισμένοι να βλέπουν μια ταινία 84ρων και χρόνων.